Ένα αρθρο μου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικο Ishtar Occult Fanzine, μην το ψάξετε δεν υπάρχει πλεον, και δεν θα ξαναυπάρξει
ANGELIC DRAGON'S FANTASY CORNER : κριτικές και σκέψεις για τα μαγικά μηνύματα μέσα από τους κόσμους της φαντασίας
Vol No 1
Έχετε παρατηρήσει ότι στη σήμερον ημέρα δεν υπάρχει κανένα μέτρο, ούτε εκατοστό καν που να μην ανήκει κάπου σε κάποιον, είτε φυσικό πρόσωπο είτε νομικό; Με συνέπεια βλέπουμε ότι τίποτα δεν έμεινε να ανήκει στη Γη, στη Φύση βρε αδέλφια! Όλους αυτούς τους αιώνες οι άνθρωποι ψάχναμε τρόπους για να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη με την τεχνολογία, με τους νόμους. Χωρίσαμε τη Γη σε κομμάτια, αυτό ανήκει εδώ κι αυτό εκεί, χτίσαμε τα σπίτια μας μέσα σε αυτά τα κομμάτια. Αλλά προς τα τέλη του 20ου αιώνα μόνο σταματήσαμε και σκεφτήκαμε «Ωραία και τώρα;». Τόσους και τόσους αιώνες ασχολιόμασταν με υλιστικά πράγματα, που θα μείνουμε, τι θα φάμε, πως θα ζήσουμε περισσότερο. Εξαιτίας του τελευταίου μάλιστα η τεχνολογία δημιούργησε τα καλλυντικά και διάφορων ειδών χημικά, πλάστηκες και δεν ξέρω τι άλλο. Φάρμακα, άλλο ένα πλήγμα για τον κύκλο της ζωής που κανένας δε σεβάστηκε και τώρα όλοι μπορούν να ζήσουν μέχρι τα 100 κι ας έχουν ένα σορό αρρώστιες. Ουσιαστικά συντηρούνται, ζούνε από τα φάρμακα που χωρίς αυτά θα έφευγαν από αυτόν τον κόσμο σαν φυσική ροή των πραγμάτων, για να πάρουν άλλοι τη θέση τους, για να γίνεται ο κύκλος της ζωής. Τώρα το μόνο που ενδιαφέρει είναι το πώς θα διακόψουμε αυτό τον κύκλο. Μην το παρεξηγήσετε παρακαλώ αυτο. Εδώ απλα θέλω να πω για όλους αυτούς τους ανθρώπους που υποφέρουν απο διάφορες αρρώστιες, και απλά είναι κρήμα να ζούν υποφέροντας και που παρακαλάνε να πεθάνουν για να μην χριάζεται να ζούν με όλα αυτα τα φάρματα και τους γιατρους, και τις ενχειρήσεις...)
Ευτυχώς η συνειδητότητα του κόσμου έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Όλο και πιο πόλοι άνθρωποι σταματάνε για να αναρωτηθούν αυτό το «Τι κάνουμε τώρα; αφού τα λύσαμε όλα ποιο είναι το νόημα της ζωής» Όλο και περσότεροι ασχολούνται με τη μαγεία και το οτιδήποτε κάποτε ήταν απόκρυφο. Κάποτε λέγαμε ότι οι μεγαλύτερες αλήθειες κρύβονται κάτω από τη δυσπιστία του κόσμου, τώρα τι μπορούμε να πούμε; Κάποιοι φοβούνται ότι αν οι απόκρυφες αλήθειες διαρρεύσουν στον κόσμο τότε χάνουν τη μαγεία τους, δεν είδα εγώ όμως κάτι τέτοιο. Αλώστε είμαστε τόσοι πολλοί που και πάλι δεν κάνουμε την πλειοψηφία, είμαστε ένα κρίσιμο πλήθος που μάχεται να κερδίσει ενάντια σε ανθρώπους που δρουν ως αρνητικοί πόλοι, σα μαύρες τρύπες θέλοντας να απομυζήσουν την ενέργεια αυτών που είναι ουδέτεροι. Ενώ εμείς σαν κρίσιμο πλήθος, στα μάτια μου είμαστε σαν λαμπάδες, σα μικρά φωτεινά άστρα, που προσπαθούμε να δώσουμε τα Φώτα μας στον κόσμο, τα τραβήξουμε τους ουδέτερους προς το Φως, αλλιώς, είτε θα τους φωτίσουμε, είτε θα διαλέξουν τον άλλο δρόμο το σκοτεινό. Μη σας μοιάζει για συνομοσιολογικό σενάριο, γιατί δεν είναι, αν και κάποιοι ίσως να το έχουν εκμεταλλευτεί κι αυτό…Ας μη φοβούνται κάποιοι ότι αν αποκαλυφθούν αυτά που είναι ακόμα κρυμμένα θα χάσουν τη μαγεία τους γιατί δεν είναι όλοι που μπορούν να ακολουθήσουν αυτό το δρόμο, ακόμα κι αν φωτιστούν, ακόμα κι αν ανοίξουν οι ορίζοντες τους κι αρχίζουν να αναρωτιούνται για το ποιοι είναι και τι ήρθαν να κάνουν σε αυτό τον κόσμο. Αυτό θα είναι μόνο μια υγιής εξέλιξη του πνεύματος τους ,αλλά όχι και η προσπάθεια για τελείωση η οποία έρχεται μετά το κάλεσμα. Για την καθημερινή πνευματικότητα που είχαν οι λαοί παλιά ή έχουν ακόμα κάποιες φιλές που αρνούνται να εισαχθούν στον πολιτισμό, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Και είναι όμορφος.
Τέτοια είναι τα θέματα που πρεσβεύει μια ταινία που παίχτηκε πρόσφατα στους κινηματογράφους, το Avatar. Θίγοντας το θέμα της κατάκτησης εδαφών και θυσίας αυτών προς χάριν του συμφέροντος που πάντα υπάρχει σε τέτοιες περιπτώσεις.. Αν και σε μεταγενέστερη εποχή και σε άλλο πλανήτη από το δικό μας, μας κάνει να αναπολούμε γεγονότα του δικού μας παρελθόντος με τις γνωστές σφαγές των ινδιάνων από τους λευκούς για την κατάκτηση της Γης, το κόψιμο σε κομμάτια που λέγαμε πριν. Ανατριχιάζω όμως καθώς σκέφτομαι όλα εκείνα τα όμορφα πράγματα που έδειξε, και δε μιλάω μόνο για τα εφε και τα υπέροχα σχέδια και χρώματα των ζώων και φυτών που πραγματικά αξίζουν πολλά συγχαρητήρια, καθώς πήρε και αρκετά βραβεία ήδη. Αν και κάποιοι μπορεί να είδαν μόνο αυτά, κάποιοι άλλοι να είπαν πως θίγει μεν πνευματικά ζητήματα αλλά χωρίς να εμβαθύνει. Εμείς που ασχολούμαστε με αυτά τα ζητήματα καταλάβαμε ο καθένας πολλά, οι υπόλοιποι δεν θα πρέπει να περιμένουν από μια ταινία να τους δείξει το δρόμο. Η πλοκή ήταν για μένα γεμάτη εκπλήξεις γιατί δεν περίμενα να δω να θίγει θέματα όπως ο Σαμανισμός αλλά με μια ονειρική οπτική του πως θα ήταν αν βλέπαμε τη ζωτική ενέργεια της Γης σε συνειδητό επίπεδο, κάθε μέρα. Να βλέπουμε τη σύνδεση μας με τη Φύση, με τα φυτά και τα ζώα, που δεν την καταλαβαίνουμε άμεσα, με τις πέντε αισθήσεις μας αλλά με την άλλη την 6η. Αν ζούσαμε λοιπόν στην Πανδώρα η 6η αίσθηση θα είχε ένα μέρος της ενεργό σε κάθε μια από τις πέντε. Μας έδειξε ένα μήνυμα από παρελθόν, το παρόν και μέλλον. Αρκεί να συνδέσουμε τους αυτόχθονες της Πανδώρας με τις ινδιάνικες φυλές που έζησαν ή και ζουν σε μειονότητες σήμερα, εδώ πάνω στη Γη. Τον τρόπο ζωής τους, την κόσμο-θέαση τους. Όχι την υποτιθέμενη χορτοφαγία, που έχει γίνει της μόδας και ισχυρίζονται (οι χορτοφάγοι) ότι έτσι δεν κάνουν κανένα κακό στη φύση. Όπως το ότι δεν πίνουν γάλα γιατί ταλαιπωρούνται οι αγελάδες, δεν τρώνε κρέας που είναι το μέγα έγκλημα εφόσον σφάζονται τα ζώα. Αυτοί κάνουν κακό μόνο στον εαυτό τους. Η ταινία δίνει την απάντηση και σε αυτό. Ότι τρώμε, το περνούμε από τη φύση γνωρίζοντας ότι κάποια στιγμή με το θάνατο μας θα το ξανά-επιστρέψουμε σε αυτήν μαζί με το υλικό σώμα μας, αφού από αυτό που τρώμε ζει το σώμα μας. Η πολύ κρεατοφαγία από την άλλη πάλι δε είναι σωστή, οι αρχαίοι μας πρόγονοι οποίοι κι αν πιστεύει ο καθένας πως ήταν, το σίγουρο είναι πως όταν ήταν να φανέ κρέας ήταν μια φορά το μήνα και αυτό το έκαναν με ευλάβεια, κάπως όπως έδειξε στην ταινία, όταν σκοτώνοντας το ζώο γινόταν και κάτι σαν σπονδή, έτσι αποκτούσε και την ιδιαίτερη σημασία του, το ότι δεν γίνονταν με τέτοια χυδαιότητα σαν τη σημερινή που κατά εκατομμύρια τα ζώα σφάζονται «με έναν μηχανικό θάνατο, στερημένο από κάθε ιερότητα» όπως γράφει και ο Θωμάς Π. Ματσακούρης (από το συλλογικό έργο Αρχαίοι Θεοί των Ελλήνων, εκδ. Έσοπτρον) αναφερόμενος όμως στις αιματηρές θυσίες των προγόνων μας που σήμερα είναι περιττές και ανώφελες εξαιτίας ακριβώς αυτού. Σήμερα οι περισσότεροι τρώνε παρά πολύ κρέας πράγμα το οποίο έχει επιφέρει τεράστιες καταστροφές, σκεφτείτε μόνο ότι όσα περισσότερα βοοειδή τρέφει ο άνθρωπος τόσος περισσότερος βοσκότοπος χρειάζεται, δηλαδή αφανισμός των δασών. Άρα το «παν μέτρων άριστον» που έλεγαν οι αρχαίοι ήταν πολύ σωστό, όχι καθόλου, αλλά όχι και υπερβολές. Επίσης να σας ενημερώσω ότι ένας αρχαίος λαός όπως οι Κινέζοι που τόσους αιώνες καλά έκαναν κι έτρωγαν το ρυζάκι τους, τώρα τα τελευταία 15 με 20 χρόνια άρχισαν να τρώνε κρέας με αποτέλεσμα χιλιάδες εκτάσεις δασών στην Αμερική(Αργεντινή και Βραζιλία) να καταστρέφονται και στη θέση τους να φυτεύουν καλαμπόκι και σόγια για να ταΐζουν τα ζώα. Λυπηρό το ξέρω αλλά κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται .
Σκεφτείτε και συνδέστε το λοιπόν με τα παραπάνω περί του πως θα κρατηθούμε όσο το δυνατόν ζωντανοί. Αν κρατιόμαστε ζωντανοί παρά την Φύση δεν θα επιστρέψουμε σε αυτήν, για να της επιστρέψουμε αυτά που μας παραχωρείσαι για να τρώμε, δεν κλείνει λοιπόν σωστά ο κύκλος με αποτέλεσμα μόνο τη δυστυχία. Το προσδόκιμο ζωής μίκραινε κατά πολύ σε εποχές με πόλεμους, τώρα πάει να ξανά-μεγαλώσει αλλά χωρίς το φυσικό τρόπο που ήξεραν οι αρχαίοι, παρά με τη βοήθεια της χημείας, που εξασθενεί ακόμα περισσότερο το σώμα κάνοντάς το υπόδουλο των φαρμάκων. Ζει όμως έστω κι έτσι! Κενό ζαλισμένο, με μια ψυχή να ψυχορραγεί γιατί ξέρει ότι το να επιστρέψει σε αυτό, το Ον, είναι η φυσική και αρμονικότερη κατάληξη, κι έτσι εγκλωβισμένη μέσα σε έναν σώμα που δεν την ακούει αδυνατεί…δεν θα μοιάζει μετά αυτός ο άνθρωπος λίγο με Ζομπι; Η ταινία αυτή έχει πολλές προεκτάσεις βέβαια και εγώ δεν έκανα τίποτε άλλο παρά να σας παραθέσω το τι μου γέννησε εμένα στο κεφάλι μου. Ελπίζω να σας ταξίδεψα έστω και λίγο. Μη σταματάτε να ψάχνεται και να ακούτε τις εσωτερικές φωνούλες, έχουν πάντα δίκιο.
