Δικαιωσύνη αποκατάστασης

 

Από το βιβλίο “Restorative Justice, Healing the Effects of Crime”, Jim Consedine, 1995-1999

 Είθε ένα μικρό σποράκι ισότητας και δικαιοσύνης να φυτευτεί στο συλλογικό. 

Αυτή τη φορά θα σας μιλήσω μέσα από τις σημειώσεις μου που κράτησα από το παραπάνω βιβλίο, οπότε δείξτε επιείκεια ως προς το ύφος γραψίματος. Είναι ένα θέμα που με απασχολούσε χρόνια και βρήκα το χρόνο να το ολοκληρώσω. Διαβάστε το με ανοιχτό νου, διότι αυτές οι πρακτικές γίνονταν από παλιά που οι κοινωνικές σχέσεις ήταν πολύ διαφορετικές. Στο σήμερα μπορούν μεν να εφαρμοστούν αλλά χρειάζεται να προσαρμοστούν στις σημερινές συνθήκες. Δεν μπορούμε απλά να αντιγράψουμε ένα σύστημα από το τότε και να το φέρουμε αυτούσιο εδώ. Πρέπει να το φέρουμε μετουσιωμένο σε κάτι ακόμα καλύτερο.  

 Κατανοώ ότι πολλοί άνθρωποι μπορεί να έχετε πέσει θύματα εγκληματικών ενεργειών και ακόμα να έχετε ανοιχτές πληγές εξαιτίας του βιώματος αυτού. Αν θεωρείτε ότι δεν είστε σε θέση να δείτε το θέμα με ανοιχτή καρδιά και συμπόνια, προς τους εξόριστους της κοινωνίας αυτής, μην προσχωρήσετε παρακάτω στο άρθρο.

 

Εισαγωγή

Πως αντί να τιμωρούμε, μπορούμε να αποκαθιστούμε; Και γιατί.

Καταρχήν το σύστημα δικαιοσύνης σήμερα έχει γίνει βιομηχανία. Κι ότι γίνεται βιομηχανία εμπλέκει το χρήμα. Επομένως έχουμε πολύ μεγάλη δαπάνη χρημάτων για χτίσιμο καινούργιων φυλακών. Οι οποίες σαν ιδρύματα δεν βοηθούν κανέναν, μόνο κάνουν το πρόβλημα χειρότερο. Και είναι δικαιοσύνη πραγματική? Ή απλά εκδίκηση. Είναι η εκδίκηση δικαιοσύνη? Ή είναι το αποτέλεσμα του μίσους πολλών γενεών με τις ίδιες πρακτικές καταστολής και καταπίεσης.

Υπάρχει και το εταιρικό έγκλημα προς το λαό αλλά κανείς δεν κάνει τίποτα για αυτό, και δεν είναι προς ανάλυση στο παρόν άρθρο. 

Πρέπει να δίνεται ευκαιρία στον θύτη να μετανοήσει για ότι έκανε και να επαναφέρει την υλική ή πνευματική ζημιά που προκάλεσε. Το να μπαίνει φυλακή δεν βοηθάει κανέναν. Ούτε τα θύματα έχουν σωστή αντιμετώπιση με τα υπάρχοντα συστήματα δικαιοσύνης. 

Το ερώτημα είναι, θέλουμε να ήμαστε ίσοι απέναντι στους συνανθρώπους μας ακόμα κι αυτούς που έχουν χάσει το δρόμο; Οι αρχαίες φυλές είχαν βρει τρόπους να αποδίδουν δικαιοσύνη αλλά και να κλείνουν τις πληγές και του θύτη και του θύματος, αποκαθιστώντας αυτό που έχει χαθεί.  

Μόνο όσοι είναι πραγματικά επικίνδυνοι να ζήσουν έξω στην κοινωνία θα πρέπει να παραμένουν στις φυλακές. Όσοι συνειδητά δεν μετανοούν και παρά τις όποιες προσπάθειες δεν θα πάρουν την ευθύνη τους ποτέ.

Οι πολυνήσιοι, οι Νεοζηλανδοί κ οι Μαουί έχουν ως προτεραιότητα την δικαιοσύνη αποκατάστασης. 

Η κρατική δικαιοσύνη ήταν πάντα άδικη κ τιμωρητική, ιεραρχική, ενώ η κοινοτική , ήταν αυτή του διακανονισμού και της αποκατάστασης.

Είμαστε όλοι οι άνθρωποι χωρίς ενότητα μέσα μας και ως σύνολο και μας έχει κάνει να ήμαστε υπερ της τιμωρίας, και να ενδίδουμε στο συναίσθημα του μίσους μας προς τον άλλο ακόμα κι όταν δεν ήμαστε εμείς τα θύματα.  Ζούμε με τα "φρούτα" της τιμωρητικής θέλησής μας, τυφλωμένοι από εκδίκηση. 

Αυξάνοντας τις φυλακές νοιώθει κανείς πιο ασφαλής άραγε; Όχι.

Οι μισοί από όσους είναι στη φυλακή είναι οικονομικοί εγκληματίες κ μικροαπατεώνες. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι εθισμένοι στα ναρκωτικά, αναλφάβητοι, ψυχικά άρρωστοι, άστεγοι, άνεργοι. Το 80% είναι αυτό!

Το υπάρχον σύστημα ακόμα κι αν τρέχει μέσα στις φυλακές προγράμματα επανένταξης, είναι καταδικασμένα να αποτύχουν. Οι 18 ώρες μέσα στο κελί θα αναιρέσουν τη δουλειά μιας συνεδρίας που έγινε κατά τη διάρκεια των εργάσιμων ωρών. Δεν μπορούμε να διδάσκουμε επανένταξη και να συνεχίζουμε να τιμωρούμε ταυτόχρονα. Οι ψυχικά ασθενείς δεν χρειάζονται φυλακή, απάθεια, πλήξη. Χρειάζονται βοήθεια, κίνηση, δημιουργικά κίνητρα.

Τους Αβορίγινες στην Αυστραλία τους βάζουν φυλακή σε μεγάλα ποσοστά. Τους απαγορεύουν την ψήφο, τους παίρνουν τα παιδιά χωρίς λόγο, τους απαγορεύουν να αγοράσουν ποτό. 

Ήταν ο βασιλιάς Χένρι ο 1ος της Αγγλίας που κατέστησε τον εαυτό του θύμα κάθε πράξης βίας και εγκλήματος κι έτσι τα πραγματικά θύματα έχασαν την αξία τους για την πολιτεία. Κάθε παράνομη πράξη θεωρούνταν πλέον ότι είναι πράξη κατά του βασιλιά προσωπικά. Έτσι το θύμα έχανε την ευκαιρία να αποκατασταθεί από την όποια ζημιά.

 

Δικαιοσύνη αποκατάστασης

Οι Μαορί στη Νέα Ζηλανδία έχουν ένα συμβούλιο Σοφών, συναντιούνται σε ένα κοινό έδαφος όπως το λένε και συζητούν τα προβλήματα της κοινότητας. Εκεί όταν υπάρχει κάποιο εγκληματικό γεγονός καλούν τα μέλη των οικογενειών και του θύματος και του θύτη προκειμένου να βρεθεί μια λύση για το αδικημένο ή προσβεβλημένο θύμα. Ο στόχος είναι η θεραπεία του τραύματος του θύματος και η ανάληψη ευθύνης από τον θύτη. Πολλές φορές αυτά τα συμβούλια μπορεί να διαρκέσουν έως κ 3 μέρες. Η μεγαλύτερη γυναίκα από τους σοφούς γηραιούς έπαιρνε το λόγο και έκανε τον θύτη και την οικογένειά του να νοιώσουν την ενοχή και στο τέλος όλοι έκλαιγαν. Ο θύτης ομολογούσε το έγκλημά του και μετανοούσε.

Μετά ήταν το θέμα του πως θα γίνει η αποζημίωση. Αν ήταν κλοπιμαία θα έπρεπε να επιστραφούν ή να πληρωθούν. Σε άλλες περιπτώσεις υπήρχε καταναγκαστική εργασία. 

Κάποιες φορές η ποινή ήταν να κάνουν επιδρομή στο σπίτι του παραβάτη κ των συγγενών του με συμφωνημένα τι θα παρθούν.

Οι Μαορί είχαν σαν νόμο τους κανόνες των προγόνων. Δεν υπήρχε υπευθυνότητα ατομική ως προς το έγκλημα αλλά συλλογική. Ο κάθε ένας θύμα και θύτης δεν ήταν μόνος στην διαδικασία αποκατάστασης της ενέργειας και της ειρήνης στην κοινότητα. 

Στη Νέα Ζηλανδία όταν γίνονταν ένα αδίκημα είχαν δικαίωμα να το λύσουν μεταξύ τους συγκαλώντας το συμβούλιο όπου θα παραβρίσκονταν οι συγγενής του θύματος κ του θύτη ή οι κοντινοί του άνθρωποι. Συνήθως η οικογένεια του θύτη πρόσφερε το σπίτι της για να γίνει αυτό ή πήγαιναν όλοι στην εκκλησία ή ακόμα και στη φυλακή έχει καταγραφεί περιστατικό, αλλά δεν ήταν συχνό. Αυτή η μέθοδος όπου το θύμα έβλεπε τον θύτη κατά πρόσωπο κ μπορούσε να ξεσπάσει το πως ένοιωσε για την παραβίαση του προσωπικού του/της χώρου ή ακόμα και τη βιαιοπραγία εις βάρος του/της, ήταν λυτρωτική διαδικασία για το θύμα. Στο 50% των περιπτώσεων ο θύτης κ η οικογένεια του έκλαιγαν από ντροπή.

Συχνά απαιτείται η συνείδηση του συνόλου μιας ομάδας προκειμένου να ταρακουνήσει το νταϊλίκι και την φαλλοκρατική συμπεριφορά κ να επιτραπεί ο πόνος του θύματος να τρυπήσει το σκληρό κέλυφος ψεύτικης ασφάλειας που έχει χτίσει ο θύτης γύρω του. 

Αβορίγινες Αυστραλίας

Ξεκινάει με κάποιον που σκότωσε τη γυναίκα του κ ζητούσε από το δικαστικό σύστημα να τον αφήσουν να δικαστεί από τη φυλή του που σύμφωνα με τους δικούς της νόμους θα έπρεπε να σταθεί να του καμακώσουν τα πόδια.

Υπάρχουν κατηγορίες συμβουλίων Σοφών. Η μια κατηγορία ασχολείται με υπερφυσικά θέματα, ταμπού, κανόνες τις κοινότητας που παραβιάζονται. Το άλλο γκρουπ ασχολείται με θέματα εγκλημάτων κατά ανθρώπων ή ιδιοκτησίας.

Οι κοινωνικοί και πνευματικοί κανόνες των Αβορίγινων τους απαγορεύαν να εγκληματήσουν. Γιατί αν παραβαίναν τους κανόνες πρόσβαλαν την ίδια τη ροή της ζωής και συνήθως τιμωρούσαν οι ίδιοι τους εαυτούς τους.

Στους Σαμόα υπήρχε μια τακτική ειρήνης μεταξύ του χωριού που πρόσβαλε κάποιον από άλλο χωριό. Οι αρχηγοί του χωριού του θύτη πήγαιναν στο χωριό του προσβεβλημένου και γονάτιζαν και υποκλίνονταν στους αρχηγούς του άλλου χωριού. Αυτό ήταν τόσο σοβαρό γιατί χάνονταν η τιμή του προσώπου τους έτσι που το προσβεβλημένο χωριό δεχόταν τη συγνώμη. Ήταν τόσο σοβαρό που πολλές φορές το χωριό του θύτη αποφάσιζε αντί να ζητήσει συγνώμη να φύγουν όλοι μαζί και να μετακινηθούν αλλού. Με αυτούς τους τρόπους αποφεύγονταν η προστριβή. Αυτή η κίνηση είχε την έννοια του "ήρθαμε σε εσάς μπορείτε να κάνετε ότι θέλετε με εμάς". Πολλές φορές η διαμάχη υπήρχε σε ατομικό επίπεδο οπότε πήγαινε η οικογένεια του θύτη πάλι υποκλινόμενη μπροστά στο σπίτι του θιγμένου. Αυτές οι πρακτικές σχεδόν πάντα οδηγούσαν σε ειρηνική συμφωνία συμφιλίωσης. Είχαν ένα χαλί πάνω στο οποίο γονάτιζαν. Αυτό το ιερό χαλί ήταν το ίδιο ένας τιμητικός τίτλος και είχε αξία ανάμεσα στους Σαμόα. Μπορούσαν να το ανταλλάξουν για κάποια άλλη υπηρεσία. Όχι όμως χρηματική. 

Ιρλανδική δικαιοσύνη

Στην Ιρλανδία είχαν κάποιους παραδοσιακούς νόμους και κανόνες που έπρεπε να τηρούνται από όλους. Δεν υπήρχε κεντρικό νομικό σύστημα μέχρι τον 16ο αιώνα όπου οι Άγγλοι τους επέβαλαν πιο σκληρά μέτρα. Υπήρχαν κλάσεις, από τον βασιλιά και τους ευγενείς, τους ελεύθερους ανθρώπους με περιουσιακά στοιχεία ή χωρίς και τους μη ελεύθερους ανθρώπους. Οπότε δεν υπήρχε ισότητα μεταξύ των τάξεων. Ένα παράπτωμα είχε μεγαλύτερη ποινή απέναντι σε κάποιον υψηλής τάξης και μικρότερη απέναντι σε κάποιον χαμηλής. Αργότερα οι Ρωμαίοι είχαν ισότητα μεταξύ των κλάσεων στους νόμους. Οι Ιρλανδικοί νόμοι δεν είχαν.

Είχαν σαν επιβλέποντες των δικαστικών διαδικασιών τους λεγόμενους brehons (παραπλήσιο με δρυΐδες). Και συνήθως επέβαλαν χρηματικό πρόστιμο σχεδόν για όλα τα παραπτώματα. Οι πλούσιοι είχαν μεγαλύτερο πρόστιμο από τους φτωχούς. Επίσης τα πιο σοβαρά εγκλήματα όπως η δολοφονία είχαν ακόμα μεγαλύτερο ποσό προστίμου από οτιδήποτε. Και ήταν όλη η φυλή ενός χωριού που δεν άφηνε τον θύτη από επίβλεψη του μέχρι να πληρώσει το πρόστιμο. Η πληρωμή δεν ήταν μόνο σε χρήματα αλλά κυρίως σε είδος, όπως συνήθως πλήρωναν σε αγελάδες.

Βιβλική δικαιοσύνη.

Ο συγγραφέας κάνει λόγο για την παρεξηγημένη ερμηνεία της βίβλου και το πως θεωρείτο ότι απέδιδε δικαιοσύνη ο Θεός μέσω του Χρηστού και κατ’ επέκταση και των θεσμών που διαμορφώθηκαν για την πρακτική εφαρμογή των κανόνων. Οι κανόνες σύμφωνα με ερμηνευτές δεν φτιάχτηκαν ως νόμοι που πρέπει να ακολουθούνται από τον άνθρωπο γιατί αλλιώς θα τιμωρούνταν. Φτιάχτηκαν με κριτήριο το ότι αν ακολουθούνται δεν θα υπάρχει ανάγκη να παρεκτραπεί κάποιος έναντι του διπλανού του. Είναι λογικοί κανόνες βασισμένοι σε ηθικά θεμέλια που τονίζουν την αποκατάσταση του προβλήματος και όχι την εκδίκηση. Ο συγγραφέας δεν μας δίνει περαιτέρω παραδείγματα, εκτός του Ιησού που συγχωρούσε όλους. 

Αμερική

Στον Καναδά υπάρχουν και φυλακές που είναι μόνο για ιθαγενείς. Πάλι βλέπουμε ότι εκεί πάνε άνθρωποι με προβλήματα αλκοολισμού και έλλειψης παιδείας. Οι αποικιοκρατία πίεσε και εδώ για να εξαλείψει το χαρακτήρα των ιθαγενών λαών. Το σύστημα του να υπάρχουν ξένοι στο δικαστήριο είναι απλά εξωγήινο για αυτούς τους λαούς που πάντα ακολουθούσαν τον κύκλο των γηραιών τους για δικαιοσύνη. 

Δικαιοσύνη και σε αυτούς βλέπουμε πως είναι η αποκατάσταση της ισορροπίας μέσα στην κοινότητα. Μας δίνει κι ένα παράδειγμα ενός παιδιού 15 ετών, όπου μπήκε παράνομα στην οικία κάποιου και είχε κ πρόβλημα αλκοολισμού. Οι γηραιοί τον πλαισίωσαν κάνοντας κύκλο γύρω του με ενωμένα τα χέρια, του είπαν πόσο τον αγαπούν και του υπενθύμισαν το χρέος του προς τη φυλή να είναι σωστός. Με αυτόν τον τρόπο ένοιωσε την ευθύνη του και στο τέλος τους αγκάλιαζε όλους με κλάματα. Δέχτηκε μετά την ποινή του για εθελοντική εργασία στην κοινότητα υπό την επίβλεψη ενός θείου του. Κάπως έτσι ένας άνθρωπος γλυτώνει τη φυλακή. Γιατί τι θα γινόταν αν έμπαινε φυλακή? Θα έβγαινε χειρότερος, πικραμένος, θυμωμένος και έτοιμος για το επόμενο έγκλημα.

Μέχρι τη δεκαετία του ‘30 οι φυλές μαζεύονταν ακόμη τα καλοκαίρια. Εκεί γίνονταν κύκλοι από τους αρχηγούς κ εξετάζονταν η κάθε περίπτωση. Υπήρχαν 4 κύκλοι που έπρεπε να γίνουν ώστε να αποκατασταθεί η ισορροπία με όλους τους εμπλεκόμενους. Ο πρώτος κύκλος ήταν με τους συνάδελφους εργασίας του θύτη, όπου αναλύονταν τι είχε γίνει. Τον βοηθούν να κατανοήσει τις συνέπειες των πράξεων του. Ο δεύτερος κύκλος είναι με την οικογένειά του, όπου πάλι επαναλαμβάνεται η διαδικασία και επιβεβαιώνονται όλοι για το τι έχει γίνει. Ο τρίτος κύκλος περιλαμβάνει το θύμα και τον θύτη, όπου τους φέρνουν μαζί για να μπορέσουν να αποκαταστήσουν τη ζημιά, ειδικά να αποκατασταθεί η ζημιά στο θύμα και τα συναισθήματά της ενοχής, ντροπής και θυμού που συχνά υπάρχουν. Ο τέταρτος κύκλος περιλαμβάνει το να βρεθεί το θύμα με την κοινότητα ώστε να ξεκινήσει η διαδικασία της αποκατάστασης και του σεβασμού προς το άτομο.

Αφρική.

Υπάρχει προφορική παράδοση για το πως πρέπει να συμπεριφέρεται ο κάθε ένας και τι χρέος έχει προς τους προγόνους. Έχουν την πίστη ότι οι πεθαμένοι πρόγονοι παίρνουν μέρος στα θέματα των ζώντων απογόνων. Στόχος ήταν πάντα η συμφιλίωση, η αποκατάσταση και αποζημίωση. Το να παραβεί κάποιος τους κανόνες της κοινότητας σήμαινε ότι παραβαίνει τους κανόνες της φύσης. Οι γηραιοί τιμωρούσαν με κατάρες πολλές φορές που έφερναν στειρότητα στα ζώα. Για να αρθεί η κατάρα θα έπρεπε ο θύτης να μετανοήσει και να απαρνηθεί την επιρροή του κακού. Σε κάποιες φυλές υπήρχε και η ποινή του θανάτου για περιπτώσεις φόνου. Ούτε ο ίδιος ο αρχηγός της εκάστοτε φυλής δεν είναι πάνω από τους νόμους. Υπήρχε όμως πάντα και η αποκατάσταση. Τα κλοπιμαία επιστρέφονταν, η κοινότητα στον κύκλο έκανε τον θύτη να καταλάβει το σφάλμα του/της. Δίδασκαν το θύτη όχι σαν εγκληματία αλλά σαν μέλος της κοινότητας που απομακρύνθηκε. Οπότε τον/την έκαναν να καταλάβει πως συνεχίζει να είναι μέλος της κοινότητας, οπότε δεν συμφέρει να πράττει κακό γιατί κάνει κακό και στον εαυτό του/της. 

 

Επίλογος

Τα προγράμματα αποκατάστασης που τρέχουν αυτή τη στιγμή στις φυλακές είναι καλά. Όμως και μόνο το γεγονός ότι κάποιος έχει τιμωρηθεί δεν μπορεί να γεννήσει αλλαγές στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου που φυλακίστηκε. Δεν μπορείς να τιμωρείς και να συμφιλιώνεις ταυτόχρονα. Οι αντιθέσεις αυτές το μόνο που θα κάνουν είναι να δημιουργήσουν στασιμότητα. Η φιλοσοφία της δικαιοσύνης αποκατάστασης περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων και θεραπείας, όπως ο διαλογισμός, η συγχώρεση, συμπόνια, έλεος, συμφιλίωση καθώς και κυρώσεις. Αναγνωρίζει ότι όλοι μας συνδεόμαστε και ότι κάνουμε καλό ή κακό επηρεάζει τους άλλους. Προσφέρει σε θύματα και θύτες τον κεντρικό ρόλο, και στις οικογένειές τους που έχουν πληγεί να πάρουν όλοι μέρος για να διευθετηθεί το θέμα. Στην δικαιοσύνη από κατάστασης η ερώτηση δεν είναι "πως θα τιμωρηθεί κάποιος" αλλά "πως θα αποκατασταθεί η ζημιά που έγινε". 

Ο θύτης θα πρέπει βέβαια να είναι συνεργάσιμος ως προς τη διαδικασία, να νοιώθει μετάνοια, να πάρει τις ευθύνες που του αναλογούν και να προσφέρει αποζημίωση. Το θύμα θα πρέπει να εξετάσει τα συναισθήματά του/της και να δεχτεί όλη τη βοήθεια που του/της προσφέρει η διαδικασία για τη θεραπεία.

Σε περιπτώσεις όπου έχουμε βιασμό ή φόνο η διαδικασία ίσως να καθυστερήσει. Εντωμεταξύ όμως ο θύτης μπορεί να χρειαστεί να δουλέψει εθελοντικά για την κοινότητα ή και να παραμείνει στη φυλακή. 

Όλοι όμως θα πρέπει να έχουν την ευκαιρία να βρεθούν στη διαδικασία αυτή και να μην αποκλεισθεί κανείς. 

Πλεονεκτήματα της δικαιοσύνης αποκατάστασης

1.Είναι δικαιοσύνη των ιθαγενών πολλών πολιτισμών.

Αυστραλία, Αφρική, Νέα Ζηλανδία, Λατινική Αμερική, Ασία, Καναδάς, Ιρλανδία. Είναι σημαντικό να διατηρηθούν οι εθνικές ταυτότητές τους ώστε να μειωθούν οι αρνητικές επιπτώσεις των εκάστοτε αποικιοκρατών.  

2. Βάζει τα θύματα στη μέση της της εξίσωσης.

Πολλοί από τους θύτες δείχνουν μεταμέλεια, γιατί αντιμετωπίζουν την ευθύνη τους όταν στέκονται μπροστά στο θύμα. Και το θύμα έχει ανάγκη να εκφραστεί, να φωνάξει, να ρωτήσει γιατί. Έτσι παίρνει τη δύναμη που του/της έκλεψαν πίσω. Το να βάλεις έναν θύτη στη φυλακή δεν προσφέρει αποκατάσταση στο θύμα και ο θύτης δεν αντιμετωπίζει ποτέ τις ευθύνες του με αποτέλεσμα να ξανά εγκλιματίσει. 

3. Η δικαιοσύνη αποκατάστασης φέρει θεραπεία σε όλους όσους συμμετέχουν.

Τα θύματα έχουν την ευκαιρία να πάρουν πίσω τη δύναμη και τον έλεγχο που οι θύτες τους στέρησαν. Σε αντίθεση με τη σημερινή φιλοσοφία του "μη θυμώνεις, μόνο να έρθεις στα ίσα ", το αίμα, με αίμα πληρώνεται, μια φιλοσοφία του να ζητάς εκδίκησή. Τη στιγμή που πολλά θύματα όταν ακούσουν τη μεταμέλεια του θύτη είναι έτοιμα να συγχωρέσουν. Η συγχώρεση δεν είναι κάτι πνευματικό και αιθέριο μόνο. Το τιμωρητικό σύστημα που υπάρχει τώρα δεν αφήνει περιθώρια για το θύμα να νοιώσει εξιλέωση και δεν αφήνει και τον θύτη να μετανοήσει, να αλλάξει δρόμο στη ζωή, να πάρει την ευθύνη του, να δώσει αποζημίωση. Προσφέρει μόνο θυμό, απαξίωση συναισθημάτων, άρνηση ευθυνών, συναισθήματα ανικανότητας και απανθρωπισμό. Και οι πληγές των θυμάτων μεγαλώνουν συνεχώς...Η εκδίκηση με εγκλεισμό του θύτη σε μια φυλακή δεν μικραίνει τον πόνο τους. Αντίθετα αυξάνει την πληγή και τον πόνο που δεν αφήνει καμιά αξιοπρέπεια και ποιότητα να υπάρξει στη ζωή μετά.

4. Η δικαιοσύνη αποκατάστασης τοποθετεί την ευθύνη του εγκλήματος στα χέρια αυτού που το διέπραξε.

Οι περισσότεροι που εγκληματούν δεν έχουν μάθει ποτέ τι συνέπειες έχει το να κλέψουν 10 σπίτια. Για αυτούς είναι απλά ένας τρόπος να πάρουν τη δόση τους ή να ταΐσουν τις οικογένειες τους και να επιβιώσουν γιατί μόνο έτσι ξέρουν. Θα βγουν από τη φυλακή λέγοντας "εκτέλεσα την ποινή μου" και θα μείνουν εκεί και θα ξανακάνουν το ίδιο. Γιατί κανείς δεν τους έχει δείξει και τον άλλο δρόμο, κανείς δεν τους έχει πραγματικά βοηθήσει να επανενταχθούν θεραπευμένοι, μορφωμένοι και λειτουργικοί με γνώσεις να μπορούν να είναι ξανά χρήσιμοι στην κοινωνία.

5. Τα αποτελέσματα της δικαιοσύνης αποκατάστασης είναι καλύτερα για όλους.

Η έρευνα που έχει γίνει σε ανθρώπους που έχουν συμμετάσχει σε συγχρόνους κύκλους, δείχνει ότι ένα ποσοστό 60% έχουν μένει ευχαριστημένοι και νοιώθουν ότι τους έχει αποδοθεί δικαιοσύνη. 

 

Συμπέρασμα

Στη Νέα Ζηλανδία λειτουργεί από τη δεκαετία του 90 κέντρο με προγράμματα αποκαταστάσης με μεγάλη επιτυχία

Πολλοί είπαν ότι το υπάρχον σύστημα ήταν πέρα από κάθε αναμόρφωση. Η ιστορία μας των Οίκων Κοινωνικής Πρόνοιας, κέντρα κράτησης, φυλακές ανηλίκων και διορθωτικές εκπαιδεύσεις ήταν μια αποτυχία. Ήταν όλα μέρος της τιμωρητικής κληρονομίας των Άγγλων και χρειαζόταν να γίνει κάτι που να κάνει πραγματικά τη διαφορά. Η ιστορία μας δείχνει κάθε μέρα ότι αν συνεχίσουμε αυτή την τιμωρητική πορεία και αγνοήσουμε τις ευκαιρίες που μας προσφέρει η δικαιοσύνη αποκατάστασης, θα συνεχίσουμε να θερίζουμε τους σπόρους του φόβου, της ανασφάλειας και των υψηλών ποσοστών εγκληματικότητας.

 

Μπορείτε να διαβάσετε σχετικά και ένα άρθρο που είχα αναδημοσιεύσει το 2017 πάνω στο θέμα εδώ : https://angelicdragonfantasycorner.blogspot.com/2017/08/restorative-justice.html