Δημοφιλείς αναρτήσεις

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Βόλτα στο δάσος 31 Οκτωβρίου 2011

Ξεκίνησα για μια βόλτα στο βουνό, στον Υμηττό.  Καθώς προχωρούσα φτάνοντας στους πρόποδες του βουνού η ησυχία επερνέ τη θέση της φασαρίας παρότι ήμουν ακόμη ανάμεσα στα σπίτια και στον «πολιτισμό». Πέρασα τον πολύβουο δρόμο και επιτέλους πάτησα χώμα! Ήθελα να πάρω πρώτα νερό από την πηγή που υπάρχει εκεί πολύ κοντά στο δρόμο. Προχώρησα στο ομαλό χωμάτινο δρόμο, πήρα νερό και ξεκίνησα για επάνω. Υπάρχουν παντού περιπατητικά δρομάκια. Αλλά τα έχουν κάνει οι άνθρωποι απλά περνώντας πολλές φορές από ένα σημείο. Άλλα είναι παλιά ρυάκια από αυτά που έτρεχαν από την αρχαιότητα, πριν κλίσουν τις πηγές. Πήρα λοιπόν την αρχαία κήτη ανεβαίνοντας αντίθετα σαν τον σοφό Σολομό. Το μονοπάτι ήταν δύσβατο και δεν ήξερα που ακριβώς οδηγεί αλλά προχωρούσα με την ελπίδα να αφήσω πίσω το βουητό των αυτοκινήτων. Όταν είχα απομακρυνθεί αρκετά ένιωσα μια κούραση, αλλά συνέχισα, ταυτόχρονα άκουγα πλέον και το τραγούδι της φύσης. Έφτασα ψιλά αλλά τα δέντρα ήταν ακόμη μικρά και κυριαρχούσαν οι θάμνοι. Κοίταξα επάνω και είδα τα ψηλότερα πεύκα και είπα εκεί θα φτάσω. Προχώρησα μέχρι που έφτασα σε ένα σταυροδρόμι, και ξέρετε τι λένε για τα σταυροδρόμια τη μέρα του Samhain… Φωνές δεν άκουσα αλλά ποιος ξέρει, μπορεί ν’ αποκωδικοποιηθούν στα όνειρα μου. Είχα και ένα δίλημμα, να βρω πιο μονοπάτι να πάρω… Δεξιά θα με έβγαζε πιο χαμηλά και μετά ήξερα ότι έχει σπίτια, αριστερά ήταν ομαλός ο δρόμος και ανηφόριζε και ευθεία ήταν δύσβατος ο δρόμος αλλά είχε και μια γοητεία παράλληλα… Όταν είσαι σε δίλημμα, να διαλέγεις πάντα αυτό που σου φαίνεται πιο γοητευτικό κι ας φαίνεται δύσκολο, είπα μέσα μου… ή μήπως ήταν το βουνό, ή το Πνεύμα του τόπου… Προχώρησα ευθεία λοιπόν και μπήκα στα ψηλά δέντρα, σε λίγο θα έφτανα στον προορισμό μου, αν και δεν ήξερα που ακριβώς θα είναι… Συνάντησα έναν μικρό λόφο από χώμα σαν αυτούς που αφήνουν από τις οικοδομές. Αποφάσισα εκεί να είναι το τέρμα μου, τουλάχιστον για σήμερα. Είχα όμως την περιέργεια να δω και τι έχει λίγο παρακάτω. Ακόμη κι αν φτάσεις στον προορισμό σου πάντα θα υπάρχει δρόμος παρακάτω, είπε πάλι η φωνή J Το μονοπάτι από εκεί ήταν πιο στενό και δύσκολο. Δεν πήγα μακριά, αποφάσισα να γυρίσω πίσω.

Το βουνό σε μαθαίνει πολλά. Ένα από αυτά είναι ότι ακόμα κι αν ένα μονοπάτι σου φαίνεται ίδιο με τα άλλα δεν είναι ποτέ. Γιατί κάθε πετρά και κάθε βράχος είναι και έχουν διαφορετική ιστορία. Από το χρώμα και το σχήμα μέχρι και τη διαφορετική διάβρωση που έχουν μεταξύ τους από τις καιρικές συνθήκες. Το βουνό σε μαθαίνει ότι όπως βρίσκεις στο μονοπάτι σου ένα εμπόδιο που είτε σου φαίνεται απροσπέλαστο είτε είναι όντος έως και επικίνδυνο για εσένα, μην φοβηθείς να ακολουθούσης ένα μικρότερο παράπλευρο μονοπατάκι. Γιατί θα σε οδηγήσει πάλι στο δρόμο σου λίγο πιο κάτω από το εμπόδιο και θα μπορέσεις να συνεχίσεις κανονικά. Το βουνό σε μαθαίνει να τολμάς, σε μαθαίνει να αφουγκράζεσαι τους ήχους του και να παρατηρείς τον κάθε βράχο και το κάθε φύλλο από κάθε δέντρο. Ένιωσα σαν να πέρασα δυο αόρατες πύλες, μια από όπου βγήκα από το δάσος με τα δύσβατα μονοπάτια και μια άλλη από όπου βγήκα στο πιο περιποιημένο από τον άνθρωπο δάσος με τα ομαλά χωμάτινα μονοπάτια και τον γκρίζο δρόμο δίπλα που θα με έβγαζε σπίτι μου. Περνώντας από την πηγή ευχαρίστησα και τη νύμφη της για το δροσιστικό νερό που πήρα. Ήταν η ώρα να γυρίσω πίσω…
Θα ήθελα να μπορώ να το κάνω και στα βουνά της Μακεδονίας αυτό. Όπου εκεί τα δάση είναι πιο πυκνά με βλάστηση ίδια με αυτή της Ευρώπης, σε απάτητα μονοπάτια που μόνο το δάσος και τα Lye Lines ξέρουν να φτιάχνουν. Εύχομαι κάποτε να μπορέσω να το κάνω αυτό.

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Αθάνατη Μακεδονία!


Γύρισα Αθήνα! Αν και πάντα η καρδιά μου θα είναι εκεί πάνω, στη Μακεδονία, στα πυκνά βουνά με την οργιαστική βλάστηση, τις λίμνες, τα ποτάμια. Βελανιδιές, οξιές, πλατάνια, καστανιές, καραγάτσια, κυπαρίσσια, κουκουναριές, έλατα...όλων των λογιών τα δέντρα κ τα φυτά...Η φύση εδώ παίρνει αυτό που εγκαταλείπει ο άνθρωπος και το κάνει ξανά δικό της με ταχείς ρυθμούς, κ προκαλεί τον άνθρωπο να ζήσει εδώ....Γιατί σ’ αυτά τα μέρη εκείνη έχει το πάνω χέρι, το πνεύμα της γης είναι ζωντανό και μίλα ακόμα...Εκεί μέσα στα απάτητα ορμάνια, που το σκοτάδι επικρατεί από τα πυκνά κλαδιά των δένδρων, εκεί λες και θα δεις ξαφνικά τις Νύμφες και τον Πάνα να χορεύουν ακόμα τους οργιαστικούς τους χορούς! Κι εγώ εύχομαι να ήμουν μόνο ένα μικρό τόσο δα νεραϊδάκι, μικρό όσο ένα φύλλο, για να μπορούσα να μείνω εκεί μέσα για πάντα!

Είδα ότι εκεί κατοικεί ακόμη η ελπίδα για αποκέντρωση. Από αυτούς που θα απαρνηθούν τα φώτα της πόλης και τον πολιτισμό-ζούγκλα της και θα θελήσουν να ζήσουν μια απλή ζωή οπού το μόνο που θα έχει σημασία θα είναι το τι θα φάει θα μπει στο πιάτο μας για να επιβιώσουμε, επομένως οι δουλειές θα είναι τα χωράφια και τα ζώα! Όπου τον ελεύθερο χρόνο μπορείς να κανείς βόλτες σε αυτά τα υπέροχα βουνά και να ξαναζωντανέψεις την παλαιά θρησκεία εκεί που δεν θα βλέπουν τα αδιάκριτα μάτια του χωριού. Γιατί η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν και τα κακά του να μένεις στο χωριό, αλλά αναρωτιέμαι...δεν αξίζει? Αυτά τα βουνά με καλούν με κάθε μου βλέμμα, να τα περπατήσω! Είναι μια λαχτάρα που κάνει την καρδιά μου να μην θέλει να γυρίσει πίσω αν δεν πατήσει σε εκείνα τα χώματα...Μνήμες ίσως? από παλιές ζωές? Κάλεσμα της Φύσης? Κάλεσμα των πλασμάτων του Αλλόκοσμου? Δεν ξέρω...το μόνο που ξέρω είναι ότι αν δεν είχα τους φίλους μου που με αγαπάνε και τους αγαπάω, θα μου ήταν πολύ εύκολο να φύγω και να πάω να μείνω εκεί!