Κοιτούσα τα φώτα της πόλης, αυτά που δηλώνουν μια πόλη ξύπνια, ζωντανή, μέσα στη νύχτα, στην ησυχία, ενώ κάπου αλλού μακριά από εδώ, αυτά τα φώτα συνοδεύονται με φωνές και τραγούδια ….αλλά εμένα μ’ αρέσει αυτή η ησυχία ….γιατί είναι και μέσα μου έτσι ήσυχα…, αν και η καρδιά μου τρεμοπαίζει …και δεν ξέρω καθαρά από τι … φώτα που τρεμοπαίζουν, σαν τα’ άστρα που τρεμοπαίζουν από πάνω μας, ενώ φώτα καθρεφτίζουν από κάτω. Όπως πάνω, έτσι και κάτω …δε θα μπορούσε ο άνθρωπος να μείνει στο σκοτάδι, ενώ κοιτά το φώς των αστεριών, δε θα μπορούσε να έχει γίνει αλλιώς, παρά να θελήσει να φτιάξει τα φώτα και κάτω για να νομίζει πως είναι λίγο πιο κοντά του. Έτσι γεννιέται η ελπίδα …ότι κάποτε θα φτάσουμε στο Φως…. Στο Φως που φτιάχνουμε μέσα μας και στο τέλος καθρεφτίζεται προς τα έξω…..
Φώτα τρεμοπαίζουν σαν αναμμένα κάρβουνα, μα ο αέρας είναι δροσερός… Μήπως με τις πυροβασίες προσπαθούμε να πατήσουμε τα αστέρια? Που τρεμοπαίζουν ….σαν κάρβουνα …και τα κάρβουνα μοιάζουν με αστέρια …και τ’ αστέρια μοιάζουν με φώτα της πόλης….
Παρακαλώ συνοδεύστε το με τα εξής τραγούδια, σας δίνω τα link :
Και
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου