Αν ήμουν ο πλανήτης...με την απάντηση του περιοδικού!

Ένα mail που έστειλα στο περιοδικό Strange:
Κ. Γιαννουλάκη, αγαπώ, εμπιστεύομαι και διαβάζω το Strange πολύ καιρό. Το editorial του τεύχους 132 με στενοχώρησε. Όχι ότι σαν σκέψη δεν είναι καλή. Είναι πολύ καλή, βάζετε τον κόσμο να μπει στη θέση της Γης. Για μένα είναι πιο εύκολο αφού είμαι παγανίστρια και μπορώ να νιώσω τη Γη, αφού αυτό επιδιώκω, την εναρμόνιση μου με τα κύματα ζωής της. Για αυτό και διαφωνώ σε κάποια σημεία, και θα σας πω αμέσως πως θα ένιωθα εγώ αν ήμουν ο πλανήτης! Επίσης να διευκρινίσω πως το νιώθω δεν είναι μόνο υλικό άλλα και ενεργειακό!

Λοιπόν μπορεί να ένιωθα κι εγώ τους ανθρώπους ως ζωύφια και μάλιστα ενοχλητικά! Άλλα θα ένιωθα επίσης και τη συνείδηση εκείνων που θα με συμπονούσαν, θα με αγαπούσαν και θα με λάτρευαν, και σε αυτούς θα ήμουν γενναιόδωρη (σαν Γη). Άλλωστε όπως λέει και το ρυτό «Είμαστε ο τρόπος που το Σύμπαν αποκτά την αίσθηση του εαυτού του», έτσι λοιπόν και για τη Γη είμαστε ο τρόπος που αποκτά την αίσθηση του εαυτού της! Γιατί αν ήμουν ο πλανήτης θα είχα την αίσθηση όλων των ζώντων όντων πάνω μου, από τα σκουλήκια ( που στο κάτω με βοηθάνε στο να φτιάξω το χώμα μου γόνιμο) μέχρι τους ανθρώπους που με πληγώνουν με τη γενική δραστηριότητά τους τώρα τελευταία. Γιατί για έμενα τα χιλιάδες χρονιά των ανθρώπων θα μου φαίνονταν να έχουν περάσει μερικές μονό μέρες.

Αν ήμουν ο πλανήτης θα με ενοχλούσαν οι έρημοι, και η γενική μόλυνση σε αέρα και νερό (ωκεανών, λιμνών, ποταμών, θαλασσών άλλα και υπόγειων υδάτων), άλλα θα με ενοχλούσαν και οι πυρκαγιές! Εφόσον τα δέντρα θα ήταν κάτι σαν τις τρίχες μου θα με ενοχλούσε ακόμα και μια τρίχα μου να μου έβγαζαν γιατί θα πονούσα. Εγώ ακόμα και ένα μονό δέντρο να βρω κομμένο, αν κάτσω λίγο δίπλα του και «ανοίξω» ώστε να το «ακούσω» θα νιώσω τον πόνο του αν δεν έχει πεθάνει ακόμα! Πως μπορείτε λοιπόν να λέτε ότι αν ήσασταν ο πλανήτης δεν θα νιώθατε τις πυρκαγιές;; Είναι σαν να λέτε σε κάποιους (που τους συμφέρει κιόλας) «συνεχίστε να καίτε, η Γη έτσι κι αλλιώς δεν νιώθει τίποτα» αν και δεν είναι τέτοιοι άνθρωποι αυτοί που διαβάζουν αυτό το περιοδικό, να μην παρεξηγηθώ, άλλα στη σημερινή εποχή, μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει τρόπος να φτάσει αυτό σε λάθος αφτιά! Απλός αν μπορείτε να μου εξηγήσετε το σκεπτικό σας!
Πραγματικά όλα τα άλλα με βρίσκουν σύμφωνη άλλα αν ήμουν ο πλανήτης θα υπέφερα από τις πυρκαγιές που θα με τσουρουφλίζανε γιατί θα μου στερούσαν και οξυγόνο από τον αέρα μου.

Για μένα ο πλανήτης δεν είναι χαζός ( άλλωστε είναι μια νοήμον συνείδηση από μόνος του, μια Θεά, η Γαία αν θέλετε) και μας έχει καταλάβει από την αρχή που βρεθήκαμε εδώ, ξέρει ότι είμαστε εδώ, στα αρχαία εκείνα χρόνια για μας όμως δεν την ενοχλούσαμε καθόλου, παρά κοιτάζαμε να ζούμε εναρμονισμένοι με τις ενέργειες της, με τη ζωή της την ίδια!
Angelic Dragon

Και μου απάντησε ο κ. Γιαννουλάκης στο τεύχος 133, το αμέσως επόμενο, και ιδού η απάντησή του (οι φράσεις στις αγκύλες{} είναι δικές μου που τις πρόσθεσα τώρα. :
«Ω Άρτεμη, {χρησιμοποίησαν το όνομα από το mail μου, είναι το όνομα που θα ήθελα να έχω} σε ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να είσαι κι εσύ ο πλανήτης, όπως ήμουν κι εγώ στο προηγούμενο τεύχος (βλέπεις τώρα είσαι εσύ σε αυτό το τεύχος). Εμένα μου άρεσαν πολύ αυτά που μας γράφεις για λογαριασμό του πλανήτη, (δεν είμαι τόσο βέβαιος ότι όντως επικοινωνείς μαζί του, άλλα σε πιστεύω){αλήθεια πως μπορείτε να είστε βέβαιος εφόσον δεν με ξέρετε καθόλου, γιατί ψάχνετε τη βεβαιότητα αυτή, πάλι καλά που με πιστεύετε όμως, ναι με πλήγωσε λίγο αυτό το σχόλιο, έπρεπε να δείξει την ανωτερότητα του δηλαδή, ναι το ξέρω ότι έχει περισσότερες γνώσεις από έμενα άρα επικοινωνεί μάλλον καλυτέρα με τον πλανήτη από ότι εγώ, οπότε με τσάκωσε 1 φόρα, ίσως λοιπόν να έγινα μονό η Ελλάδα και όχι ο πλανήτης, κάλο είναι και αυτό!}. Εγώ έγραψα ένα κάπως λογοτεχνικό κείμενο{ααα έτσι πες μας ντε, μην τρομάζουμε άδικα}, έγινα ο Πλανήτης μας και είπα τη δική μου άποψη για κάποια πράγματα σε πλανητική κλίμακα. Εσύ έχεις τη δική σου άποψη, όταν γίνεσαι ο Πλανήτης {τώρα μάλιστα, αρχίζουμε να συνεννοούμαστε}, είναι αποδεκτή, ελπίζω και η δική μου. (Αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν αποκτάς «πλανητική κλίμακα»){άντε πάλι αρχίσαμε…}.
Εγώ δεν είπα, όπως λες, ότι «αν ήμουν ο πλανήτης δεν θα ένιωθα τις πυρκαγιές»(ούτε είναι σαν να λέω σε κάποιους «συνεχίστε να καίτε», εσύ το λες αυτό ότι το λέω){ ναι εγώ το λέω και ξέρω τι λέω}. Εγώ είπα, κατά λέξη : «Από τις πυρκαγιές των δασών δεν θα καταλάβαινα και πολλά πράγματα, εκτός κι αν ήταν πάρα πολύ μεγάλης έκτασης, ηπειρωτικής»{αυτό είναι που δεν μου άρεσε, νομίζεται ότι πρέπει να καεί η μισή χώρα για να νιώσει ο πλανήτης?????»(Λέω και ότι «Δεν θα ήξερα το παραμικρό για την ύπαρξη των μικροσκοπικών ανθρώπινων πόλεων», δε σου λέει κάτι αυτό;){εεε…όχι!! Θα έπρεπε???} Επίσης, έχει πλάκα που αναφέρω και ότι «Αν ήμουν ο πλανήτης, δυστυχώς, θα μου ήταν αδιάφορο αν πέθαιναν χίλιοι άνθρωποι ή εκατό εκατομμύρια άνθρωποι, για μένα θα ήταν το ίδιο: τίποτα», άλλα δεν βλέπω να διαμαρτύρεσαι για αυτό, (άραγε τα δέντρα σε νοιάζουν περισσότερο από τους ανθρώπους;){ναι ναι με τσακώσατε και για 2η φόρα! Άλλα όχι δεν νοιάζομαι περισσότερο για τα δέντρα από ότι για τους άξιους ανθρώπους, άλλα αν ήμουν ο πλανήτης θα με ένοιαζε να ξαφρίσω μερικά εκατομμύρια που θα τα ένιωθα πολύ καλά και πολύ βρώμικα, ανάξια να υπάρχουν κλπ…, και θα έλεγα ποπό, μα γιατί πληθαίνουν έτσι αλόγιστα, δεν βλέπουν ότι ζουν αθλία με τους τρόπους όπου έχουν διαλέξει να ζούνε????} και γιατί δε μου λες ότι είναι σαν να λέω «σκοτώστε τους ανθρώπους»;{ μα θέλει και ερώτημα, γιατί υπάρχουν πολλοί εγκληματίες, και δεν μιλάω μόνο για τους κοινούς εγκληματίες, που θέλουν σκότωμα για να ξεβρομίσει ο τόπος, και όχι δεν αστειεύομαι!} Έτσι κάνεις και μια διάκριση εδώ.{μπλα μπλα μπλα)
Εγώ δεν την κάνω όμως. Την εμπεριστατωμένη δική μου (όχι του πλανήτη) άποψη-καταγγελία για τις πυρκαγιές των δασών, την έγραψα στο τεύχος 102 του Strange, με τίτλο Τα Δέντρα Πονάνε Όταν Καίγονται {και φυσικά και τη διάβασα, δεν έλεγε και τόσα πολλά παρόλα αυτά, ήταν απλά σαν ένα οδοιπορικό στα καμένα}, με αφορμή τις μεγάλες πυρκαγιές του 2007, και μάλιστα τα δικαία των δέντρων που έγραψα εκεί, συζητήθηκαν και διαδόθηκαν πολύ, κι ελπίζω να ήταν κάτι θετικό αυτό κατά κάποιον τρόπο… Όταν έγινα όμως ο Πλανήτης {άντε πάλι μα ποιος νομίζει ότι είναι??? Ο Γιαννουλάκης? Και τι είδους Σαμάνικη τεχνική χρησιμοποίησε και μετουσιώθηκε τόσο καλά σε πλανήτη δεν καταλαβαίνω, όχι να την πει και σε εμάς δηλαδή να τη δοκιμάσουμε, δεν είμαι βεβαία ότι όντως επικοινώνησε μαζί του τελικά, άλλα τον πιστεύω! :P}, είδα ότι δεν νοιάζεται και τόσο πολύ{αλήθεια ε?}, διότι είδα και ένιωσα την τιτάνια{ όπα την ποια??? Έχεις ιδέα από αστρονομία? Γιατί ο πλανήτης μας μόνο τιτάνιος δεν είναι!} κλίμακα, και κατά τη γνώμη μου εσύ τώρα δεν έγινες τόσο μεγάλη όσο ο πλανήτης {πςςς όπα ρε μεγάλε εσύ}, άλλα τώρα που σου το λέω, είμαι βέβαιος ότι μπορείς να μεγαλώσεις λίγο περισσότερο!... {ναι μπαμπά}
Ναι, κάποτε ζούσαμε εναρμονισμένοι με τη «Φύση» (μια έννοια που, κατά τη γνώμη μου, σηκώνει μεγάλη συζήτηση) {άντε ντε, όρεξη να υπάρχει γιατί εγώ την έχω}, και ήταν σίγουρα καλύτερα από τώρα, που κι εγώ θεωρώ ότι έχουμε παρακμάσει. Μακάρι άνθρωποι σαν εσένα να βοηθήσουν τους υπόλοιπους να κατανοήσουμε καλύτερα {ωωω κοκκινίζω καλέ μη} τη Φύση, τον Κόσμο, τον Πλανήτη, τη Γαία, και να δούμε ότι το μέλλον της και το μέλλον μας είναι απόλυτα συνδεμένο. Ευχαριστώ πάρα πολύ για την όμορφη επιστολή σου…»

Λοιπόν όπως βλέπετε τα σχόλια μου είναι λίγο καυτερά, αν και προσπάθησα να τους δώσω μια νότα σαρκασμού και για αυτό σκέφτομαι να μην γράψω απάντηση. Ελπίζω να έχει βάλει ανθρώπους του να παρακολουθούν το blog μου αυτό έτσι ώστε να δουν τα σχόλια μου, αν πάλι όχι, ελπίζω να μην νομίζει ότι μου την είπε, αν και αυτή είναι η δουλεία του, δεν θα μπορούσε να παραδεχτεί ότι κι εγώ μπορώ να είμαι ο πλανήτης με τον τρόπο μου, και δεν είναι μόνο αυτός που έχει αυτό το προνόμιο.