Ο φασισμός είναι εδώ και οι πολλοί συναινούν.

Λοιπόν μου έκλεισαν το facebook! Ο λόγος είναι ότι κάποιοι ενοχλήθηκαν από αυτά που γράφω. Έγραψα κάποια αρνητικά σχόλια σε μερικές σελίδες και προφανώς πείρα πολλές αναφορές και η διαχείριση του facebook ξεκίνησε τη διαδικασία ταυτοποίησης μου ζητώντας δημόσια έγραφα κλπ. Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι η αρνητική κριτική είναι η γνώμη που έχει κάποιος όταν δεν του αρέσει κάτι και έχει κάθε δικαίωμα ο κάθε ένας μας να μην του αρέσει κάτι και να βγει να πει δεν μου αρέσει αυτό γιατί … κλπ.. Αυτό έκανα κι εγώ λοιπόν. Ούτε έβρισα αλλά ούτε και πρόσβαλα κανέναν. Θα μου πείτε κάποιοι και τι έγινε γλύτωσες από το facebook κλπ…. Όχι εγώ δεν το βλέπω έτσι γιατί θα πρέπει να αναγκαστώ να ψάχνω 50 site κάθε μέρα και παραπάνω για να πάρω τα νέα που θέλω. Το facebook για μένα είναι ένα τεράστιο organizer, είναι πολλές εφημερίδες και περιοδικά μαζεμένα σε ένα μέρος και με βολεύει πολύ να κοιτάω ένα μέρος και να τα βλέπω όλα μαζί και να μην χρειάζεται να διατρέχω όλο το ιντερνετ για να βρω αυτό που θέλω. Πάει αυτό! 

Κάποιοι όμως αποφάσισαν ότι πρέπει να πάψω να μιλάω γιατί δεν τους συμφέρει. Αγαπητοί μου οι αρνητική κριτική έχει ως στόχο να βοηθήσει κάποιον να γίνει καλύτερος. Αν έχει οποιονδήποτε άλλο στόχο όπως ο χλευασμός δεν λέγεται αρνητική κριτική αλλά ανώριμη παιδαριώδη συμπεριφορά. Δεν είμαστε στο Δημοτικό να κοροϊδεύουμε απλά ότι βλέπουμε γύρω μας. Σαν ενήλικοι έχουμε το δικαίωμα να λέμε τι δε μας αρέσει εξηγώντας το γιατί. Και το Facebook φτιάχτηκε για ακριβώς αυτόν το λόγο, για να μπορούμε να λέμε όλοι ότι θέλουμε θετικό ή αρνητικό. Η μόνη παγίδα του δεν είναι το φακέλωμα όπως μερικοί πιστεύουν, γιατί πολύ απλά ότι δεν ανεβάσω δεν θα το μάθει κανείς (κανείς δεν μιλάει για τον ψυχαναγκασμό του να απαντήσει σε κάθε κουτάκι με ερώτηση που υπάρχει εκεί) όμως… Η παγίδα του είναι ότι μας δείχνει κατάμουτρα ότι μεγάλη μερίδα του λαού θέλει τον φασισμό… Γιατί πολύ απλά φέρεται φασιστικά στην άλλη μερίδα του κόσμου. Μας έχουν φτιάξει το facebook για να μας βλέπουν να σφαζόμαστε εκεί μέσα και μετά να μπορούν να μας κάνουν ότι θέλουν. Αφού δεχόμαστε μόνοι μας ο ένας να καταπατά τον άλλο γιατί να μη δεχτούμε και το κράτος το ίδιο να μας καταπατά. Έχω ακούσει από μερικούς ότι μας χρειάζεται ένας Παπαδόπουλος ή ένας Μεταξάς ή ο Βασιλιάς και τέτοια… Δε μας χρειάζεται γιατί εμείς είμαστε αυτοί οι δυνάστες ο ένας για τον άλλο. Και το σύστημα το ξέρει αυτό και έφτιαξε το facebook για να μας το τρίψει στη μούρη! Κι εμείς αντί να το χρησιμοποιήσουμε για να πολεμήσουμε ενάντιά του, κάνουμε τη δική του δουλειά. Λέμε ο ένας στον άλλο τι θα κάνει και πώς να το κάνει! Κι όταν κάποιος φέρνει αντίσταση σε αυτό τον λένε αντιδραστικό και θρασύ και ότι κάνει επίθεση. Ποιος κάνει την επίθεση τελικά?

Όταν δεν δέχεσαι την κριτική του άλλου να μην θέλεις να είσαι και δημόσιο πρόσωπο, γιατί όταν βγαίνεις εκεί έξω και λες και λες και δεν αφήνεις τους άλλους να πουν τη γνώμη τους είσαι φασίστας. Τίποτε άλλο δεν είσαι! Όταν διαγράφεις τα post  με τα αρνητικά σχόλια ή όταν κάνεις αναφορές σε αυτόν που έκανε το σχόλιο, αυτό είναι φασισμός! Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι πολιτικά φασίστας… η συμπεριφορά του αυτή είναι φασιστική! 

Νόμιζα λοιπόν ότι ο κόσμος μπορεί να σωθεί. Αλλά βλέπω ότι ο κόσμος δεν θέλει να σωθεί! Ο κόσμος θέλει να καταδυναστεύει τον κόσμο! Ο κόσμος είναι το σύστημα όλο αυτό…  Οι άνθρωποι που επέτρεψαν και επιτρέπουν στα ψυχωτικά και νευρωτικά τους σύνδρομα να έχουν τον έλεγχο του Νου τους. Το Εγώ κάνει κουμάντο, το Εγώ που φοβάται την αντίθετη γνώμη, το Εγώ που πληγώνεται με την αρνητική κριτική γιατί υπαγορεύει στον άνθρωπο ότι είναι ανώτερος… ο κάθε ένας από τον κάθε ένα για ένα σωρό λόγους (δικαιολογίες). Το Εγώ που θέλει όλοι να λένε και να κάνουν ότι κι αυτό γύρω του αλλιώς είναι εχθροί. Όχι λοιπόν δεν θέλουν να σωθούν. Γιατί αλλιώς θα είχαν σπεύσει να θεραπευτούν. Αλλά γουστάρουν να πατάνε ο ένας πάνω στον άλλο. Το είδα όταν έγραψα τη γνώμη μου στις σελίδες που το έκανα χωρίς να βρίσω και οι απαντήσεις ήταν βρισίδια και προσβολές του χειρότερου είδους. Να πω και «συγχαρητήρια» στις σελίδες αυτές που έχουν μαζέψει τέτοιο κοινό. Να τους πω «συγχαρητήρια» που αντί για σχόλια λαμβάνουν tag με φίλους και μόλις μιλήσει κάποιος να πει μια κουβέντα ορμάνε πάνω του προσπαθώντας να ρουφήξουν την προσπάθεια ενός ανθρώπου που ενεργεί για το καλύτερο γιατί είχε ελπίδα ότι μπορεί η γνώμη του να βοηθήσει κάποιους…  Να πω «συγχαρητήρια» και σε όλους αυτούς που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να χλευάζουν σαν τα νιανιαρα το οτιδήποτε (τους αρέσει ιδιαίτερα να χλευάζουν την ανορθογραφία, ναι είμαι ανορθόγραφη κι εσύ είσαι ανώριμος, όπως επίσης και το ψευδώνυμο μου.. ρε φίλε δε με ξέρεις επομένως δεν ξέρεις γιατί έβαλα αυτό το κουλό κατ’ εσένα όνομα στο facebook). 

Ελπίζω να καταλάβατε ότι αυτό είναι κρίση και όχι κριτική! Και η κρίση είναι δηλητήριο του Νου! Η κριτική είναι σκέψη που γίνεται γνώμη!

Το παγανιστικό κίνημα στην Ελλάδα...πεθαίνει!

Το παγανιστικό κίνημα στην Ελλάδα, πεθαίνει…

Προς αποχώρηση μου από το pagans of Greece! Αποχωρώ από τη διαχειριστική ομάδα του group! Οι λόγοι είναι κυρίως διαχειριστικοί στην παρούσα φάση! Όμως υπάρχουν πολλοί άλλοι που έχουν να κάνουμε με την απογοήτευση μου προς το παγανιστικό κίνημα!

Εδώ θα διαβάσετε γιατί το παγανιστικό κίνημα θα πεθάνει με τα χρόνια (όπως και όλες οι θρησκείες τελικά). Καταρχήν να πω πως οτιδήποτε διαβάσετε εδώ δεν πάει για κανέναν προσωπικά! Δεν θα μιλήσω για μεμονωμένα άτομα, θα μιλήσω για μερικά συμπεράσματα που έχω βγάλει από όσες πληροφορίες και βιώματα είχα τα τελευταία 10 χρόνια στο χώρο αυτό. Και είχα (και έχω ακόμα) πολλά βιώματα. Έχω συμμετάσχει σε αρκετές ομάδες επίσημες και μη, και σε πολλές τελετές, από σαμάνικες μέχρι wicca, και , eclectic. Έχω διαχειριστεί πολλές σελίδες και γκρούπ με παρόμοια θεματολογία. Ένα από αυτά τα group ήταν το Mystery για 10 χρόνια. Λίγα χρόνια μετά έφτιαξα τη σελίδα και το γκρουπ του Pagans of Greece.  Δεν θα πω για όλες τις άλλες ομάδες που συμμετείχα γιατί λίγο νόημα έχει εδώ. Όποιος θέλει με ρωτάει προσωπικά στο facebook. 

Αυτό που ήθελα να κάνω δημιουργώντας το Pagans of Greece ήταν να μαζέψω τις υπάρχουσες ομάδες, συλλόγους, δραστηριότητες, μαγικές και παγανιστικές (γιατί πολλά παγανιστικά μονοπάτια έχουν και μαγεία μέσα). Κι όταν λέω μαζέψω εννοώ, να είναι το Pagans ένα σημείο αναφοράς/ομπρέλα (για να μην πω ταμπέλα και με πετροβολήσουν γιατί είναι  μια λέξη που φοβούνται ή έχουν αλλεργία κάποιοι) όπου κάθε καινούργιος ή και παλιός στα μονοπάτια αυτά που επιθυμούσε να ενταχθεί σε μια ομάδα να επικοινωνούσε μαζί μας και να έβρισκε αυτό που έψαχνε γιατί σαν ομάδα θα είχαμε κάνει όλες τις συνεννοήσεις με τις διαθέσιμες ομάδες ή coven κλπ κι έτσι να στέλναμε κόσμο εκεί που ταιριάζει ο κάθε ένας. Απέτυχε παταγωδώς! Είτε γιατί καμιά ομάδα δεν ήθελε να συνεργαστεί μαζί μου, για λόγους που ποτέ δεν ήρθαν να μου πουν ντόμπρα μπροστά μου παρά κάποιοι έκατσαν και έγραψαν συκοφαντίες και ψέματα σε blog.  Άνθρωποι που διακυβεύουν την ενότητα, επειδή ζήλεψαν που το έκανα, είτε γιατί κανείς δεν ήθελε να είμαστε όλοι μαζί! Πάρτε παράδειγμα εδώ ανθρώπους που διακυβεύουν την ενότητα, επειδή ζήλεψαν που το έκανα, είτε γιατί κανείς δεν ήθελε να είμαστε όλοι μαζί! https://magickalgreekcommunity.wordpress.com/2013/02/12/%ce%bc%ce%b1%ce%b3%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%ce%bf%ce%bc%ce%ac%ce%b4%ce%b5%cf%82-%ce%bc%ce%ad%cf%81%ce%bf%cf%82-%cf%84%cf%81%ce%af%cf%84%ce%bf%ce%bd/

Μαζί… μια λέξη που πλέον τρομάζει όχι μόνο τους παγανιστές αλλά όλους τους ανθρώπους του πλανήτη! Αυτό που αντιμετώπισα λοιπόν ήταν ζήλια, κακία, αδιαφορία, αδικία, υποθέσεις για μένα που δεν ίσχυαν κι άλλα πολλά. Κάποιοι νόμιζαν πως ήθελα να το παίξω αρχηγός… οκ αν το ήθελα αυτό όμως δεν θα έβαζα κι άλλους διαχειριστές μέσα και δεν θα καλούσα να βοηθήσουν όλοι στο έργο αυτό, και δεν θα πάσχιζα να λέω συνέχεια ότι το pagans είναι για όλους και δεν είναι δικό μου. Και για να μην παρεξηγηθώ πάλι. Με ενδιαφέρει να μεγαλώνει το παγανιστικό κίνημα αλλά δεν επιθυμώ όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη να γίνουν παγανιστές σονι και καλά. Αυτό που θα ήθελα είναι όσοι είμαστε να έχουμε μια ποιότητα σε αυτό που κάνουμε!

Μιλώντας λοιπόν για όλα αυτά που έχω βιώσει έχω να πω τα εξής. Αν ο Έλληνας δεν βγάλει από μέσα του τον Ελληνάρα (και θα το εννοώ και για τα δυο φύλα ή δεκαδύο φύλα που κυκλοφορούν εκεί έξω), παγανιστής δεν γίνεται. 

Ο μέσος άνθρωπος λοιπόν που ζει εδώ και θέλει να λέγεται παγανιστής ή να λέει ότι ενδιαφέρεται για τον παγανισμό τελικά τι κάνει? Θέλει να στην πραγματικότητα να δακτυλοδεικτεί και να στιγματίζει ανθρώπους με την πρώτη ευκαιρία και να ακυρώνει μια προσωπικότητα από ένα λάθος μια φορά. Θέλει να κρίνει κάποιον από ότι είπε στο παρελθόν και όχι να ψάχνει τι κάνει τώρα κι αν άλλαξε, και από την άλλη να σκίζεται ότι είναι τόσο αντί-ναζί και τόσο αντί-ρατσιστής και τόσο φίλο-ομοφυλόφιλος. Θέλει να δίνεται σημασία μέσα σε ένα παγανιστικό γκρουπ για άσχετα θέματα με τον παγανισμό κι όταν του πεις να συζητήσει για θέματα παγανιστικά δεν έχει να πει τίποτα! Και τελικά καταλήγει ένα γκρουπ αρένα για κοινωνικοπολιτικά θέματα που τόσο πολύ αρέσουν σε όλους! Τι φταίμε όμως εμείς που θέλουμε να συζητήσουμε και λίγο για πρακτικά θεματάκια πάνω στον παγανισμό που έχουμε φτιάξει και ολόκληρο γκρουπ για αυτό? Και ολόκληρη σελίδα? Και συμμετοχή 0 αλλά μην μπει ένα διφορούμενο θεματάκι που παίρνει τσακωμού αμέσως να τρέξουν όλοι να σχολιάσουν! Αρένα πάλι! Γιατί ο μέσος άνθρωπος εδώ βλέπει τον παγανισμό σαν κάτι πεθαμένο που μόνο φιλοσοφικά και εγκυκλοπαιδικά μπορεί να προσεγγίσει. Φταίω εγώ μετά που πιστεύω ότι ο παγανισμός δεν είναι για τους πολλούς?

Παγανιστής δεν είναι αυτός που έχει διαβάσει 15 ή 30 βιβλία για τον παγανισμό και δεν έχει εφαρμόσει τίποτα. Όταν λέω τίποτα το να ανάψει κάποιος ένα κερί και να πει μερικά λόγια μια φορά ή αν έχει ένα ψυχικό χάρισμα ή το να διαλογιστεί κάποιες φορές για να διώξει τις κακιές του σκέψεις αυτά δεν κάνουν κανέναν παγανιστή. Παγανιστής  είναι αυτός που κάνει βίωμα τη σύνδεση του με τη Γη που τον περιβάλει, ακόμα κι αν μένει σε πολυκατοικία. Ο παγανισμός δεν είναι κάτι που απλά ακολουθείς γιατί δεν είναι θρησκεία, είναι πνευματικότητα, είναι κάτι που ζεις με βάση κάποιες αξίες. Είναι ο ίδιος ο τρόπος που επικοινωνείς με το μέσα σου το πάνω και το κάτω. Τώρα αυτό που έχω συναντήσει είναι ότι ο ελληναράς δεν θέλει να ζήσει κάπως αλλιώς από αυτό που του έμαθε η κοινωνία ή η οικογένεια του. Θέλει την ασφάλεια της ψεύτικης κοινωνίας που έχει γύρω του… να είναι ένα με όλους τους μαζανθρώπους  κι από την άλλη αφού έχει διαβάσει τα βιβλιαράκια του και κάνει που και που κάνα διαλογισμό και είναι και σε μερικές ομαδούλες στο facebook να λέγεται και παγανιστής. Ε λοιπόν όχι φίλε ελληνάρα, δεν είσαι! Είσαι wannabe. Ο ελληνάρας λοιπόν θέλει να παρακολουθεί μια ομάδα στο facebook να έρθει μια δυο φορές σε καμιά συνάντηση για να δει τι παίζει και να μην ξαναπατήσει…  έχει βάλει τσεκ στη λίστα του…. Νταξυ το έκανα κι αυτό μωρεεε… Θέλει να λέει ότι κάνει ανταλλαγή απόψεων ενώ στην πραγματικότητα κάνει επίδειξη γνώσεων!! Ανταλλαγή γνώσεων και συζήτηση (συν- αναζητώ, συζητώ) σημαίνει μοιράζεται ο κάθε ένας το βίωμα του όχι μόνο τι έχει διαβάσει και προσπαθεί/αναζητά να βρει που συγκλίνει με τι γνώμη του άλλου και όχι που διαφέρει από αυτό που είπε ο άλλος για να τον διορθώσει. Επίσης θέλει να έρθει σε μια τελετή για να δει, γιατί τον τρώει η περιέργεια τι κάνουν οι διαχειριστές σαν τελετουργικό? Ποίοι είναι… από πού κρατάει η σκούφια τους, τι κάνουν οι άλλοι, πως το κάνουν? Αλλά χωρίς να προσφερθούν να βοηθήσουν από πριν! Γιατί μια τελετή για όσους όντος ασχολείστε πρακτικά ξέρετε ότι θέλει προετοιμασία πολύ ειδικά αν πρόκειται για ομάδα. Και όταν η ομάδα σε καλεί να φέρεις κάποια πράγματα… τα φέρεις για να βοηθήσεις, προσφέρεσαι από μέρες πριν να βοηθήσεις, γιατί δεν μπορούν να τα κάνουν όλα 5 άτομα που είναι σε μια διαχείριση, και ειδικά όταν γίνεται μια προσπάθεια να προσφερθεί από αυτή τη διαχείριση η δυνατότητα να δουν και όσοι δεν ξέρουν πως γίνεται, η δυνατότητα να γιορτάσουμε όλοι μαζί…. Όχι απλά να κάτσουμε σκόρπιοι να τα λέμε… Και για να μην παρεξηγηθώ δεν μιλάω για τα άτομα που όντος έχουν φέρει κάτι ερχόμενοι σε μια τελετή. Όμως δεν μπορείς ελληνάρα να περιμένεις ένα δυο ή 5 άλλα άτομα να φέρουν φαγητό, ποτά, υλικά για την τελετή, κουβέρτα για να κάτσεις!! Πηγαίνεις σε έναν υπαίθριο χώρο, δε σε κάλεσαν στο σπίτι κανενός, κι αφού δεν θέλεις ο μεταξωτός σου κώλος να κάτσει στο χώμα, φέρε κάτι να κάτσεις, γιατί κανένας δεν είπε ότι μια διαχειριστική ομάδα, όσο μεγάλη κι αν είναι  έχει δικό της προσωπικό βανάκι. Μακάρι να είχαμε παιδιά να τα κουβαλούσαμε όλα! Με αποτέλεσμα οι μισοί κάθονται οι άλλοι μισοί βρίσκουν ένα βραχάκι ή ότι και κάθονται μακριά και τελικός δεν δημιουργείται το κλήμα του «μαζί» που χρειάζεται για τι γιορτή! Δημιουργούνται πηγαδάκια και τελικά οι διοργανωτές δεν ξέρουν από πού να ξεκινήσουν, και έχει πάει όλος τους ο κόπος χαμένος.

Οι τελετές για τον εορτασμό των 8 παγανιστικών ημερών είναι γιορτή, και για να γίνει γιορτή χρειάζεται όλοι να γίνουν ένα, όλοι να προσφέρουν, όλοι να συμμετάσχουν, να είμαστε όλοι μαζί σε αυτό! Αλλά όπως είπαμε ο ελληνάρας φοβάται το όλοι μαζί. Γιατί εκεί θα βγουν όλα τα του τα ψυχολογικά, εκεί θα γίνει ευάλωτος ξαφνικά γιατί θα πρέπει να ανοιχτεί. Γιατί χωρίς ένα κάποιο άνοιγμα δεν γίνεται να μοιραστούμε κι έτσι δεν γίνεται να γιορτάσουμε. Γιατί γιορτάζω σε μια παγανιστική τελετή δεν είναι μόνο τρώω και πίνω, αλλιώς θα πηγαίναμε σε μια ταβέρνα και τέλος, που οκ θα πάμε και εκεί, αλλά όταν γιορτάζεις τελετουργικά έχει άλλη πρόθεση (και δεν μπορούμε να πάμε στην ταβέρνα και να γιορτάσουμε τελετουργικά). Γιορτάζω τελετουργικά είναι και κάνω προσφορά προς τις θεότητες, είναι και ζητάω βοήθεια, αποδίδω τιμές, αποδίδω ευγνωμοσύνη και παίρνω πίσω την αγάπη των συνανθρώπων παγανιστών μου που νοιώθουν τα ίδια γιατί έχουμε κάνει όλο αυτό με ένα κοινό σκοπό και πρόθεση. Επίσης είναι και κάνω μαγική δουλειά, επίσης είναι και διδάσκω τους νέους στο μονοπάτι. Γιατί πριν χιλιάδες χρόνια μαζεύονταν και έκαναν ακριβώς αυτό οι πρόγονοι μας γύρω από τις φωτιές, αφηγούνταν τις περιπέτειες τους και τα προβλήματα τους. Φωτιά μπορεί να μην μπορούμε να ανάψουμε αλλά μπορούμε να κάτσουμε σε έναν ρημάδι κύκλο και να μοιραστούμε. Γιατί πέρα από την θεραπευτική δουλειά που μπορεί να κάνει ο κάθε ένας μόνος του, και πράγματι η αυτογνωσιακή δουλειά έχει ένα μεγάλο κομμάτι όπου κάποιος οφείλει να δουλέψει μόνος του, είναι και η δουλειά που κάνουμε όλοι μαζί. Γιατί ο κάθε ένας καθρεφτίζει τον άλλο, κι αυτό είναι ένας νόμος που λειτουργεί στο σύμπαν για να μπορούμε να βλέπουμε ο ένας από τον άλλο τα θέματα μας και να τα διορθώνουμε. Αλλά αν δεν βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο πως θα γίνει αυτό? Πίσω από την ασφάλεια της οθόνης του υπολογιστή? Όχι δεν γίνεται έτσι. Γιατί πίσω από τις οθόνες είμαστε κάποιοι άλλοι. Μπορεί η παραπάνω θεραπευτική δουλειά να μην περνάει σε κάποιους  ότι είναι στα πλαίσια του παγανισμού. Αλλά ας σκεφτούν τι έκαναν οι αρχαίοι, όπως είπα και πάνω? Ουσιαστικά την ίδια δουλειά. Μόνο που τότε ο ψυχολόγος ήταν ο σαμάνος ή ο παγανιστής ιερέας/ιέρεια αργότερα, ο Δρυίδης κλπ. 

Στο σήμερα λοιπόν μπορεί να μην μπορούμε να τα κάνουμε όλα όπως τότε αλλά μπορούμε παρόλαυτα να προσπαθήσουμε. Γιατί αν τις κάναμε τις τελετές μας έτσι δεν θα χρειαζόμασταν να έχουμε ένα σωρό «σεμινάρια» αυτοβοήθειας και αυτοβελτίωσης, και κύκλους στα πλαίσια μοιράσματος όπου ουσιαστικά είναι ταμπού να βγει και να πει κάποιος ότι αυτό που κάνουμε είναι ότι και οι αρχαίοι που ήταν παγανιστές, πολυθεϊστές, πανθεϊστές, ανιμιστές. Θα κοιτάξουν αυτόν που το είπε περίεργα, λες και είναι κάποιος ανόητος ή άξεστος που ήρθε να τους προσηλυτίσει ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Όχι όλα αυτά που γίνονται στις ωραίες σύγχρονες αίθουσες, από χορούς, σαμάνικες μυήσεις, μαθήματα μαγείας, σεμινάρια εξαγνισμού, μαθήματα για τα ξόρκια, μαθήματα για τους λίθους για τα βότανα μέχρι διαλογισμούς είναι παγανισμός και ήταν κάποτε μέρος των αρχαίων τελετών! Και τα έχουμε μετονομάσει σε σεμινάρια και μαθήματα. Ωραία είναι δε λέω, έχω συμμετάσχει σε πολλά και έχω μάθει και πάρει πολλά μαθήματα επίσης, και για να μην παρεξηγηθώ, καλά κάνουν οι άνθρωποι όσοι τα κάνουν και μοιράζονται τη γνώση τους, γιατί πρέπει να μοιραστεί μπας και ξυπνήσει ο κόσμος, όχι για να γίνουν όλοι παγανιστές αλλά γιατί υπάρχει τόση σαπίλα εκεί έξω και τόση αρρώστια που το αντίβαρο είναι απαραίτητο, αλλά και γιατί όντος βοηθούνται πολλοί και ανοίγουν τη συνειδητότητα τους. Αλλά αυτό που επίσης συμβαίνει στα σεμινάρια είναι ότι πάνε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων γνωρίζονται μεν, μοιράζονται και γίνονται αδέρφια για το σεμινάριο αλλά μόλις βγουν έξω από αυτό τα ξεχνάνε όλα και ξαναγυρίζουν στον παλιό καλό ελληνάρα. Ούτε λέω ότι παντού θα είναι έτσι αλλά υπάρχει σε μια πλειοψηφία. 

Παγανιστής λοιπόν σημαίνει να είσαι Άνθρωπος με αξίες, όνειρα και ιδανικά, που το σύστημα τώρα σου τα έχει στερήσει και δεν το έχεις πάρει χαμπάρι. Γιατί ελληνάρα όταν κάποιοι σε έχουν πείσει ότι πρέπει να είσαι solitary και ότι είναι καλό και ότι έλα μωρέ δεν υπάρχει κάνεις εκεί έξω σωστός, και όχι εγώ δεν μπορώ να κάνω τελετή με αυτόν ή εκείνον γιατί νομίζω ότι είναι αυτό ή νομίζω ότι κάνει το άλλο… (Γιατί πολλά νομίζει ο νεοέλληνας που τελικά είναι μόνο μέσα στο κεφάλι του και πουθενά αλλού). Επικρατεί γενικά ένα αίσθημα μοναχισμού.  Σε έχει νικήσει το σύστημα αδελφέ! Πως? Έχει βάλει ανθρώπους του ίδιου του συστήματος να το παίζουν παγανιστές (αν και μερικοί δεν ξέρουν καν ότι δουλεύουν και βολεύουν το σύστημα)… Και πες με παλαβή αλλά η απόδειξη μου είναι ότι το μεγαλύτερο τους όπλο είναι το διαίρει και βασίλευε! Και μας έχουν διαιρέσει. Μας έχουν κάνει να κλιστούμε ο κάθε ένας μόνος του στα σπίτια του γιατί έτσι τους βολεύει. Γιατί έτσι είμαστε αδύναμοι. Γιατί μόνο ενωμένοι θα μπορούσαμε να κάνουμε θαύματα και το ξέρουν. Και πως μας έχουν διαιρέσει? Εσύ πως λες? Κάνοντας τη ζωή μας κόλαση με το να παλεύουμε όλοι να τρέξουμε στις δουλειές μας, να πληρώνουμε για να φάμε και να πιούμε αυτά που δίνει ο πλανήτης τσάμπα, να πληρώνουμε για να υπάρχουμε ουσιαστικά. Και μη βιαστείτε να πείτε πως για όλα αυτά, δεν προλαβαίνετε να ζήσετε τη ζωή ενός παγανιστή γιατί ακριβώς όπως λέω, σας έχει φάει η βιοπάλη. Γιατί γνωρίζω άτομα που παρότι τρέχουν στην ίδια βιοπάλη έχουν καταφέρει να είναι εξαιρετικοί μάγοι/μάγισσες, και να ζουν τον παγανισμό. Έχουν καταφέρει να βιώνουν τι σημαίνει να προστατεύω τη φύση παρότι αναγκάζομαι να χρησιμοποιώ κι εγώ τους πόρους της για να ζήσω (όμως παρόλαυτα προσπαθώ να αφήνω όσο λιγότερο ίχνος μπορώ). Έχουν θέληση και πείσμα, και θα κάνουν και τη δική τους προσωπική τελετή και την ομαδική θα οργανώσουν. Ακόμα κάποιοι έχουν τη δική τους ομάδα και καταφέρνουν να κάνουν και δική τους τελετή και με την ομάδα τους και με μια μεγαλύτερη συλλογικότητα. Είναι πολυάσχολοι, εκτός από τη δουλειά τους καταφέρνουν να έχουν και πάρα πολλά χόμπι.  Έχουν καταφέρει να φτάσουν και πολύ καλό σημείο αυτογνωσίας με δουλειά που έχουν κάνει και μόνοι… αλλά όχι μόνο μόνοι, γιατί κι αυτοί έχουν καταφέρει να αναγνωρίσουν την αξία του πόσο σημαντικό είναι να δουλεύουμε Μαζί! Έχουν καταφέρει να μην αραδιάζουν απλά μερικά –ιστης και –ισμος  χωρίς να υπάρχει και η πρακτική ανταπόκριση από πίσω. Γιατί δεν αρκεί να λες ότι είσαι ή ότι ασχολείσαι με το τάδε ή το δείνα πίσω από την οθόνη…. Αλλά να προσφέρεις κι αυτό που λες ότι κάνεις ή ασχολείσαι. Να το μοιράζεσαι όπου και όπως μπορείς γιατί αυτό είναι ο Άνθρωπος, αυτό είναι και ο παγανιστής. Κι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι υπεράνθρωποι, είναι ίσοι με όλους, όπως όλοι σας έχετε την ίδια δυνητικότητα. Απλά τόλμησαν να κοιτάξουν στα μάτια και τον συνάνθρωπο τους αλλά και τους Θεούς και τις Θεές και να βρουν που ανήκουν και τι θέλουν από τη ζωή. Κι αφού μπόρεσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που γνωρίζω, μπορείτε κι εσείς, μπορεί ο κάθε ένας.  

Αν λοιπόν μετά από όλα αυτά δε σε έπεισα να βγεις εκεί έξω και να αναζητήσεις να είσαι μαζί με άλλους παγανιστές, αν δε σε έπεισα να σηκωθείς από την καφετέρια, ή να μην πάς στο σεμινάριο ή να τα αναβάλεις προκειμένου να γιορτάσεις το δώρο της ζωής και της δημιουργίας μαζί με άλλους παγανιστές, αν θες να λέγεσαι κι εσύ έτσι…. Τότε έχω αποτύχει. Και ομολογώ την ήττα μου και την παίρνω και φεύγω… Πάω να κλιστώ κι εγώ στο διαμέρισμά μου με τους 4 τοίχους και να γίνω solitary που το σιχαίνομαι τόσο πολύ… Και να βλέπω από το παράθυρό μου το παγανιστικό κίνημα να σαπίζει και να εξαφανίζεται! 

(μήνυμα προς του haters: Επειδή ξέρω ότι πάντα αν θέλει κάποιος να μου καταλογίσει κάτι θα βρει από τη μύγα ξίγκι, ελεύθερα! Τόσα χρόνια που δεν τα έλεγα πάλι με μισούσατε, κι ας μη με ξέρετε, οπότε απλά ανήκετε στον μαζάνθρωπο και λοιπόν δεν ασχολούμαι με την πάρτη σας)

Restorative Justice

Interview with Jim Consedine

George M. Anderson, February 26, 2000

The Rev. Jim Consedine, a priest in the Diocese of Christchurch in New Zealand, is national coordinator for his country’s Restorative Justice Network. A prison chaplain for 21 years, he is the author of two books: Restorative Justice: Healing the Effects of Crime (1995, 1999) and, with Helen Bowen, Restorative Justice: Contemporary Themes and Practice (1999). He assisted in the preparation of the New Zealand bishops’ 1995 pastoral letter, Creating New Hearts: Moving from Retributive to Restorative Justice. In October 1999 he was a principal speaker at a two-day conference on restorative justice at the National Cathedral, sponsored by the Commission on Peace of the Episcopal Diocese of Washington D.C.. During his stay in Washington, he was interviewed by George M. Anderson, S.J., an associate editor of America. 

Would you comment on the move toward restorative justice in New Zealand?
We have found that the retributive system of justice, based on punishment and vengeance, is counterproductivethat it fails to rehabilitate, is expensive and leads people to re-offend very quickly. Instead of that approach, in New Zealand we have been moving increasingly toward a restorative system, one that aims at healing for both the victim and the offender. Our juvenile system is now 100 percent focused on restorative philosophy and practice.
The move toward juveniles began in the mid-1970’s, and continued over a trial-and-error period of 15 years until 1989, when a law was passed mandating that the restorative justice process would be the direction for dealing with offenders under 17while maintaining an ever-shrinking traditional system for those who plead not guilty. So it is a parallel system; it’s not the only way. But we have found a considerable reduction in most offending categories in the number of juveniles who re-offend. Very few youth now go to prison in New Zealand. When the legislation was passed in 1989, in fact, the government closed down all the juvenile institutions. A few have since re-opened to cope with juveniles who commit horrendous crimes, but in these a strong emphasis is placed on education, skill development and therapy when indicated.

In the restorative justice approach, what steps are taken when a juvenile breaks the law?
Consider the example of someone who becomes involved in an aggravated robbery with a weapona knife, say. After the arrest, a facilitator from the government’s Department of Youth Justice is contacted, and within days the offender, the offender’s family and the victims are notified in an effort to arrange what is called a family-group conference. At the conference, a police representative would also probably be present, and if it were a serious offense a lawyer too. The lawyer would most likely be a social worker who’s attached to the family, because often young offenders come from dysfunctional families. It is presumed that there is a willingness on the part of both parties to meet and that the offender is prepared to accept responsibility for what has taken place.
The process itself is simple. An acknowledgment on the part of the offender of what he has done would be forthcoming, with the offender explaining the background of what had happenedthat he was drunk or angry, or that he’d been kicked out of his home. Then the offender’s parent or friend or teacher, or maybe a football coach who would come along as a support person, would add anything that might clarify the situation further. Next, the victims are asked to express what they feel: anger, or grieving, or it may be an attitude of greater understanding. In being able to speak out about their feelings, both parties bring a human face to the situation. It’s this putting a human face on it that is one of the most crucial aspects of the process.

So the victim plays an important role in the restorative justice process?
The victim is absolutely central, and indeed, this is the only process developed thus far that gives victims a fair deal. In the retributive system, by way of contrast, there’s no place for them except as witnesses. But in the restorative system, the victims are placed in a situation where they are in control; so it’s about re-focusing the power and balance. Through the crime itself, they had been disempowered by the offender, but now the balance is restored and through the process the victims are to some degree re-empowered. It has also been found that under this restorative system, young offenders themselves take much more responsibility for their harmful actions. The key to lasting change and growth lies in the participation of the two parties, along with the dynamics of the whole group that provides the energy for the process. Anything that impedes this basic movement reduces the chances for responsibility being taken by the offender, which in turn inhibits the possibilities for real change and future accountability. That is why the professionals other than the facilitator need to take a back seat during the conference.
At the end of the conference, the matter goes to a judge, who makes a decision based on the recommendations that have come out of it. In 95 percent of the cases, the judge accepts the recommendation, which is usually both quite positive and also realistic, in that it includes sanctions. The state thereby maintains some control through the judge, but the community does the restorative part. The young person then signs a contract to fulfill whatever is required, such as paying some reparation, going back to school or taking part in an alcohol or drug treatment program. At the end of a set period of time, if the terms of the contract have been fulfilled, no conviction is entered into the offender’s record.
The vast majority of offenders willingly enter into the process. They have usually been caught outright doing something wrong, so there is incentive enough for them to engage in it, since in that way, they have a say in the outcome. It’s the carrot and stick approach. But if they claim, "I’m not guilty," then the case goes to a traditional court hearing. The incentive for victims is to have some basic questions answered, like "Why me?" and to have the opportunity to begin a healing process and to participate in the resolution of their trauma. The process does not always work, and it’s not a panacea for crime. All we say about the restorative justice philosophy is that it offers better opportunities than retributive justice for starting a healing process for the victim and the offender alike.

Is it true that this process comes to some extent from the native Maori people?
The Maoris used this approach exclusively until they were colonized, with crime being handled through the tribal elders. In modified form they have continued using it ever sinceas a way of bringing victims and offenders together in order that the harm could be repaired to whatever extent is possible. So the Maoris provided the seed for what developed into New Zealand’s present juvenile justice system, which represents a shift from looking at crime from the standpoint of vengeance and punishment, to looking at repairing the punishmentrealizing that the damage often cannot be fully repaired.

What was your role in the 1995 pastoral letter of the New Zealand bishops, Creating New Hearts: Moving from Retributive to Restorative Justice?
The bishops’ letter came about as a result of efforts on the part of the New Zealand prison chaplains. We felt that the church really needed to get on board this issue, especially in view of the proven success of restorative justice as applied to youthful offenders. So we approached the bishops to ask if they would be interested. They said, "Draft us something," which we did. They sent it around to a few experts, and eventually accepted the essence of what we had proposed in the draft. In the final version, they speak of "being mindful of the restorative justice processes as applied to youth justice." Toward the end of their pastoral letter, they also comment on the retributive system as having "little room for forgiveness or reconciliation," whereas a fair criminal justice system should reflect compassion, healing and forgivenesswith sanction where appropriateas mirroring Gospel values. Finally, in the conclusion of the letter they express a hope that the restorative justice process will be extended from juvenile to adult offenders.

Is the move to use the process for adult offenders making headway?
Progress has been made in that direction. In 1998, the minister of justice presented a paper to the cabinet requesting approval of funding for pilot restorative justice programs for adult offenders. The paper listed the potential benefits of moving toward a more restorative justice approach: reduced cost to the criminal justice system, a decrease in the use of incarceration together with a decrease in the lengths of sentences, less repeat offending and more meaningful victim and community participation. But so far funding has not been forthcoming. The Restorative Justice Network, for which I am the coordinator, has 600 members. They are the backbone of the move toward change. Through speaking out, lobbying, writing letters to members of Parliament and to the newspapers and trying to educate the public, we hope that funding for pilot programs focusing on adult offenders may come through in the year 2000. The process for adults would be basically the same as for juveniles, with conferencing that involves the offender, the victim and members of the community.

This is your third trip to the United States. What is your impression of criminal justice here?
Most New Zealanders are appalled at the length of sentences meted out in the United States, especially to people convicted of non-violent drug offenses. I am also struck by the over-representation of minorities in jails and prisons here. Recently I was with the chaplain at the District of Columbia’s jail as he celebrated Mass. I was stunned to see only African Americans, not just in the chapel, but in the corridors afterwards as well. There was not one white face. It is true that in New Zealand, the indigenous minorities are also over-represented in proportion to the whole population, but the figures are misleading because in all countries those who make up the bulk of the prison population are the poor, people on the bottom rung of society. One of the purposes for introducing the restorative justice process for adult offenders, in fact, is to reduce repeat offending by Maori and Pacific Islanders and to introduce processes more appropriate to their culture. That’s another of the potential benefits mentioned in the paper the Minister of Justice presented to the cabinet.

Do you see a connection between restorative justice and the jubilee year?
As part of the jubilee year’s focus, the church has strongly advocated debt reduction in developing countries. But we should see that the jubilee year, in a biblical sense, can also be thought of in terms of the release of captives. This past September, I was a keynote speaker at the World Congress of International Catholic Prison Pastoral Care Ministers in Mexico City, where there were delegates from 55 countries. In its final declaration, the delegates recognized restorative justice processes as biblically based and consistent with our own Catholic tradition. They overwhelmingly endorsed them as a way of dealing with offenders and giving victims a better deal.
In a wider context, the declaration also urged that prisons be perceived as exemplifying "structures of sin." Pope John Paul II used this phrase in Sollicitudo Rei Socialis (1988), and while he did not employ it specifically in regard to prisons, the delegates used it this way in speaking of what, in some of the rich nations, is increasingly being referred to as the prison-industrial complex. The financial interests of these complexes are what, in part, are driving the rush to build more and more prisons in the United States.
Restorative justice has been taking root more and more firmly in New Zealand; and from the response of the people who attended the October conference on it at the Washington Cathedral, I would say that a groundswell movement in favor of it may be starting in the United States, at least among faith-based communities. Victim-offender mediation programs are one aspect of it, and they are now not uncommon here, though the formal justice system does not necessarily accept them. More and more people in the United States seem to be wondering what it means that 2000 years after Christ, almost two million Americans are behind bars. That’s a sad sign of where things are. Restorative justice principles recognize that the dangerous few who are a threat to themselves and the community need to be kept out of circulation, in what we call humane containment. But the process also offers for many others an approach that enhances the possibility of healing for the victim, the offender and the community.

This article also appeared in print, under the headline "Restorative Justice: Interview with Jim Consedine," in the February 26, 2000 issue.

From : https://www.americamagazine.org/issue/277/article/restorative-justice-interview-jim-consedine

Να μη φοβάσαι τη γυναίκα που κάνει τις αδυναμίες της ατού, απλά θα σε μεταμορφώσει!

Τις βλέπεις, τις αναγνωρίζεις πριν σου συστηθούν. Είναι οι γυναίκες εκείνες που κινούνται σε ένα χώρο και σκάνε νοερά πυροτεχνήματα· όχι επειδή είναι οι πιο όμορφες, όμορφες είναι πολλές. Ούτε επειδή είναι ψηλές ή αδύνατες. Δεν έχει σημασία η ηλικία ή το μορφωτικό τους επίπεδο. Δε μοιάζουν στα κορίτσια των περιοδικών, το ξέρουν και έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα από καιρό. Είναι όμως που μοιάζουν αλλιώτικες από τις άλλες με έναν τρόπο δικό τους, και που τα μάτια τους έχουν εκείνη τη σπάνια σπίθα που έχει το βλέμμα των ανθρώπων που η ευτυχία τους έχει πάψει να καθορίζεται από τη γνώμη των άλλων.
Οι γυναίκες αυτές έχουν χάρισμα. Γιατί ψεύτικη βλεφαρίδα και μεταξένιες τρέσες μπορούν να αγοράσουν πολλές. Είδες όμως να πουλάνε πουθενά χάρισμα; Δεν είδες. Και αυτές το ξέρουν το δώρο που τους χάρισε ο Θεός και το φέρουν περήφανες μαζί τους παντού.


Οι γυναίκες αυτές ξέρουν να κοιτάζουν ψηλά, όχι όμως αφ’ υψηλού. Κλαίνε πίσω από κλειστές πόρτες, αλλά δεν κλαίγονται. Έχουν να περηφανευτούν για πολλά, όμως δεν παριστάνουν τις σπουδαίες. Γιατί δεν τους ήρθαν όλα εύκολα ξέρεις, αλλά ακόμα κι έτσι τα κατάφεραν· και αν δε δούλεψε ο ένας τρόπος βρήκαν δεύτερο, και αν δε δούλεψε κι αυτός βρήκαν άλλους δέκα, αλλά δεν τα παράτησαν. Σιχαίνονται να τα παρατάνε.

Δεν ανταγωνίζονται τις άλλες γυναίκες, ανταγωνίζονται τον εαυτό τους, γιατί ξέρουν ποιες είναι και δε μασάνε το παραμυθάκι των media που τις θέλει τέλειες. Τι θα πει «τέλειο» δηλαδή; Ούτε έχουν ανάγκη την επιβεβαίωσή σου. Δεν ενδιαφέρονται αν τις εγκρίνεις, δεν ξεγυμνώνονται για μερικά like, δεν προκαλούν για να τις προσέξεις. Γιατί θα τις προσέξεις φίλε μου, θέλεις δε θέλεις. Και αν δεν τις γουστάρεις στην τελική, λίγο τις νοιάζει. Από επιβεβαίωση έχουν χορτάσει, άλλα ζητά η ψυχούλα τους.

Δεν εντυπωσιάζονται από ακριβά αυτοκίνητα και κοιλιακούς· Μπορεί να σου φαίνεται περίεργο, αλλά δεν κοστίζουν τέτοιες γυναίκες. Αξίζουν όμως όλα τα λεφτά του κόσμου. Δε θα τις ρίξεις με κομπλιμέντα και μεγάλα λόγια λοιπόν, άσε αυτά που ξέρεις. Αυτά εκεί που σε παίρνει. Πράξεις θέλουνε και μπέσα, γι’αυτό συνήθως μένουν μόνες τους και ο κύκλος τους είναι μικρός. Γιατί προτιμάνε τη μοναξιά από το να είναι με κάποιον που δε θαυμάζουν, που δεν τους συναρπάζει. Δεν έχουν καιρό για τέτοια. Άλλωστε οι αδύναμοι δεν καταφέρνουν να τις φέρουν βόλτα και, αργά ή γρήγορα, το βάζουν στα πόδια. Και αυτές οι γυναίκες, αν κάτι σιχάθηκαν στη ζωή τους, είναι η ανθρώπινη δειλία.

Και αν μια τέτοια γυναίκα πέσει στο κρεβάτι σου, μη μου περνιέσαι και για πολύ σπουδαίος. Δεν την κατάφερες φίλε μου, μη μπερδεύεσαι. Μόνη της σου δόθηκε.
Και μη νομίζεις πως την κατέκτησες βλέποντάς την γυμνή· γιατί τέτοιες γυναίκες τις βλέπεις γυμνές μόνο όταν αγαπήσουν, και αυτές δεν αγαπάνε εύκολα.
Δεν πέφτουν στην παγίδα του έρωτα, γιατί ο έρωτας περιλαμβάνει αιματηρά πάρε δώσε και αυτές δε γουστάρουν τις κενές δοσοληψίες που επιβάλει η ωμή λογική της σύγχρονης πραγματικότητας. Τις μάχες τους έχουν μάθει να τις επιλέγουν οι ίδιες, και για να πολεμήσουν για σένα πρέπει να σε θεωρήσουν τρόπαιο. Είσαι;

Και αν τις γνωρίσεις λίγο καλύτερα και φοβηθούν μήπως σε αγαπήσουν, λίγο πριν το «μαζί» θα σου βγάλουν τον χειρότερό τους εαυτό, τον απαιτητικό, τον ιδιότροπο. Θα σου πετάξουν όλα τα ελαττώματά τους φόρα παρτίδα, χωρίς να τις νοιάζει αν τις διώξεις.
Αυτός είναι άλλωστε ο τρόπος τους να ξεχωρίζουν τους γενναίους. Γιατί αν φύγεις, σημαίνει πως έτσι κι αλλιώς θα την έκανες στα ζόρικα, οπότε ας ξεμπερδεύουν μια ώρα αρχύτερα. Δε θέλουν φρου-φρου και δηθενιές, ανθρώπους θέλουν να ξαποσταίνουν, γιατί κουράζει να είσαι τόσο δυνατός καμιά φορά. Ανθρώπους ισχυρούς, να τις βάζουν στη θέση τους με αγάπη όταν παραφέρονται.

Και αν έχεις την τύχη να σε αγαπήσει μία από αυτές τις γυναίκες, να την προσέχεις σαν θησαυρό. Γιατί μπροστά σου θα σταθεί γυμνή και άοπλη, κι εσύ θα πρέπει να την αγκαλιάσεις, καθώς η αδυναμία είναι κάτι που δεν έχει συνηθίσει. Για εσένα θα παλέψει μάχες που δεν έχεις φανταστεί και θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει τους δαίμονές της, οπότε μη την απογοητεύσεις. Γιατί είναι πολύ δύσκολο, ξέρεις, να ισορροπείς ανάμεσα σε ατσάλινο μυαλό και εύθραυστη καρδιά, αλλά όποτε χρειαστεί το καταφέρνουν και αυτό. Γιατί γυναίκες σαν και αυτές λυγίζουν, δε σπάνε. Και αν προσπαθήσεις να τις κομματιάσεις, καλύτερα ν’αρχίσεις να τρέχεις πριν ξανασταθούν όρθιες.


Επιμέλεια Κειμένου
Σοφία Καλπαζίδου

http://www.pillowfights.gr

Πηγή άρθρου: https://enallaktikoskosmos.blogspot.gr/2017/02/blog-post_27.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+enallaktikoskosmos+%28%CE%95%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82+%CE%9A%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82%29