Διαμαντένια Ψυχή!

Υπάρχουν στιγμές που δεν αναγνωρίζουμε τον ίδιο μας τον Εαυτό.

Υπάρχουν στιγμές που βγαίνουμε επ’ έξω και κοιτώντας μας λέμε «μα πως το είπα αυτό;» ή «πως το έκανα αυτό;» 

Υπάρχουν όμως και στιγμές που χάρις αυτές αναγνωρίζουμε τον Εαυτό μας από πράξεις που ανέδειξαν τη Χρυσή μας Καρδιά και τη Φωτεινή μας Ψυχή! Πράξεις που ανέδειξαν το σθένος, τη γενναιότητα, την ευσπλαχνία, τη συμπόνια, την Αλήθεια μας και την Αγάπη!

Αυτές είναι πράξεις που κάνουμε για κάποιον φίλο αδελφικό, και ο φίλος μας κάνει για εμάς τέτοιες πράξεις και θα κάνει και θα κάνουμε ξανά και ξανά…. Αλλά είναι στην ουσία πράξεις που κάνουμε για τον Εαυτό μας κι ας μην το συνειδητοποιούμε άμεσα, βγαίνουν από Ψυχής, είναι Αληθινές και είναι σαν διαμάντια μέσα στη χωροταξία της Ζωής μας.

Αυτό γιατί όλοι έχουμε Διαμαντένιες Ψυχές. Κι αν ψάξουμε μέσα μας θα της βρούμε. Ας ψάξουμε για χάρη της Ολότητας που μας χαρακτηρίζει όταν ενεργούμε μέσω της Διαμαντένιας Ψυχής μας!

Υπάρχει μια παράξενη - Ελλάδα Μια κρυμμένη Χώρα - Εξερεύνησέ την

Υπάρχει μια παράξενη Ελλάδα

Μια κρυμμένη Χώρα

Εξερεύνησέ την

Γράφει ο Παντελής Γιαννουλάκης

«…Πολλοί άνθρωποι δεν αποδέχονται ότι υπάρχει μια μυστική Ελλάδα, θεωρούν ότι η πατρίδα μας και ο κόσμος τους είναι απόλυτα γνωστός και προσβάσιμος, αρνούνται να αποδεχθούν χώρο για το Άγνωστο γύρω τους. Μα, φυσικά και υπάρχει μια μυστική Ελλάδα του Παράξενου.

Αναλογιστείτε το εξής: Οι περισσότεροι Έλληνες δεν ζουν στην Ελλάδα αλλά στο σπίτι τους, στη δουλεία τους, τη γειτονιά τους. Δηλαδή, ο καθένας από εμάς βρίσκεται σε ένα δίκτυο από αυτοματικές κινήσεις και συνήθειες και ζούμε σε έναν μικρόκοσμο περιορισμένο, προστατευμένο, προφυλαγμένο, περιφραγμένο όχι μόνο από την κοινωνία, τις υποχρεώσεις και το περιβάλλον μας, αλλά και από τον ίδιο μας τον εαυτό. Σκεφτείτε δηλαδή ότι ο μέσος Έλληνας περνάει την καθημερινότητά του στο σπίτι του, στη δουλειά του, σ’ έναν ορισμένο χώρο. Επίσης, κάθε μέρα διανύει συγκεκριμένους δρόμους, πάντοτε τους ίδιους πάνω-κάτω, αφού τα δρομολόγια του είναι συγκεκριμένα, από το σπίτι στη δουλειά, από το σπίτι σε κάποιους συγκεκριμένους συγγενείς και φίλους και τέλος πηγαίνει και σε πέντε-δέκα καταστήματα είτε για να ψωνίσει είτε για να ψυχαγωγηθεί. Δεν γνωρίζει καλά-καλά δηλαδή ούτε την ίδια του την πόλη, ζει στη γειτονιά του! Κατ’ επέκταση, παρακολουθεί τι γίνεται στον κόσμο από την τηλεόραση κι έχει την ψευδαίσθηση ότι ζει στην Ελλάδα, η οποία Ελλάδα βρίσκεται στην Ευρώπη και η Ευρώπη βρίσκεται στον κόσμο. Έχει την ψευδαίσθηση πως «ζει στον» πλανήτη Γη για τον οποίον νομίζει ότι γνωρίζει τα πάντα, ότι δηλαδή δεν υπάρχει τίποτε άγνωστο, δεν συμβαίνει τίποτα το παράξενο, τίποτα το ασυνήθιστο, γιατί πολύ απλά αυτό δεν υπάρχει στη γειτονιά του! Επειδή δηλαδή δεν το βλέπει στη γειτονιά του νομίζει ότι αυτό δεν υπάρχει πουθενά αλλού! Έτσι λοιπόν θα μπορούσαμε κάλλιστα να πούμε, ακόμη και μόνο απ’ αυτό το γεγονός ότι όχι μόνο υπάρχει μια πολύ παράξενη και μυστική Ελλάδα για τον καθένα από τους κατοίκους της Ελλάδας ή ακόμη και για τους επισκέπτες, αλλά μια τελείως μυστική Ελλάδα, τόσο μυστική που ενδεχομένως δεν θα τη μάθουμε, δεν θα την ανακαλύψουμε και δεν θα την εξερευνήσουμε ποτέ…

Υπάρχουν τώρα κάποιοι άνθρωποι που για τον έναν ή τον άλλο λόγο, ξεφεύγουν από αυτήν την «περίφραξη», ξεφεύγουν από τη γειτονιά τους κι αρχίζουν να αναζητούν την γνώση, την απρόσιτη ενημέρωση, την προέκταση, ενδιαφέρονται για το Παράξενο, εξερευνούν το μυστήριο και να μυστικά του κόσμου και κατ’ επέκταση τη μυστική Ελλάδα, ανακαλύπτοντας πράγματα που οι άλλοι ούτε που τα φαντάζονται. Αυτοί καταλήγουν να γνωρίζουν πολλά για την Παράξενη Ελλάδα, εκείνη τη χώρα που όλοι οι άλλοι δεν ξέρουν ότι όντως υπάρχει…»

Για το υπόλοιπο άρθρο αναζητήστε το περιοδικό Strange στα περίπτερα… της γειτονιάς σας! {Δεν θα πάτε μακριά μη φοβάστε ;) }

Λοιπόν το Strange ξαναβγήκε μετά από πολύ καιρό απουσίας κι έτσι μου έδωσε την έμπνευση και το σπρώξιμο θα έλεγα να γράψω μια διαφορετική συνέχεια για αυτό το θέμα της Άγνωστης Ελλάδας. Ο Παντελής συνεχίζει το άρθρο κάνοντας λόγο για το πώς προσπαθώντας να εξερευνήσεις τη μυστική Ελλάδα μπορεί να σε βάλει ταυτόχρονα σε μπελάδες, εκεί που το μόνο που θέλεις είναι να κάνεις μια βόλτα και να λάβεις καινούργιες εικόνες για το υποσυνείδητο σου, να εξερευνήσεις ιστορίες που έχεις ακούσει ή διαβάσει, να ανακαλύψεις, να παίξεις και να χαρείς την υπέροχη εξοχή της Ελλάδας. Αλλά όχι, στην ουσία μας το απαγορεύουν! Υπάρχουν χιλιάδες μέρη όπου είτε κρύβουν βάσεις του ΝΑΤΟ είτε τους δικούς μας στρατού, είτε κάποια βίλα επιφανούς προσώπου, είτε της εκκλησίας τις τεράστιες εκτάσεις γης, που στην ουσία απαγορεύεται να πλησιάσουμε! Αν πλησιάσουμε θα δούμε σίγουρα έναν αστυνομικό αν όχι ολόκληρο μπλόκο (ανάλογα και το μέρος) που θα ζητούν να μάθουν τι δουλειά έχουμε εκεί…. Η λογική και επίσημη εξήγηση υπάρχει πάντα βέβαια από το για την ασφάλειά μας, μέχρι την ασφάλεια τους… αυτών που θέλουν να κρύψουν κάτι… Το γεγονός είναι ότι υπάρχουν κάποια μέρη που εντάξει θα ήταν καταστροφικό να μπορούν να πηγαίνουν πολλοί άνθρωποι κάθε μέρα, αλλά αυτά τα μέρη χαρακτηρίζονται συνήθως ως προστατευόμενα περιβάλλοντα όπου υπάρχει χλωρίδα και πανίδα που για το καλό όλων καλά θα κάνουμε να την αφήσουμε στην ησυχία της. Όλα τα άλλα όμως? Περιοχές που φαίνονται εγκαταλειμμένες, εγκαταλειμμένα χωριά και αρχαιολογικοί χώροι, σπήλαια που αν τους επισκεφτούμε θα μας κοιτάνε περίεργα, ιδιαίτερα αν ρωτήσουμε κάποιον από τα μέρη πώς θα πάμε εκεί… Εντάξει μπορεί να τα παραλέει λίγο ο Παντελής… Εγώ τουλάχιστον όπου πήγα και αναζητούσα κάτι δεν ένοιωσα να με κοιτάνε περίεργα… Βέβαια δεν έψαχνα κάτι εγκαταλειμμένο εδώ που τα λέμε αλλά συνήθως κάποιο χώρο που απλά δεν έχουν φροντίσει να τον βρίσκεις εύκολα!

Αυτό το καλοκαίρι διάβασα και ένα βιβλίο πάνω στην παράξενη Ελλάδα που με εμπνέει αυτή τη στιγμή. Το Άδηλη Ελλάδα του Αθανάσιου Ξανθόπουλου, εκδόσεις Έσοπτρον ( http://adilos-ellas.blogspot.gr/ ). Σε αυτό διαβάζουμε για τόπους και σπήλαια που έχουν κάποια ιστορία να διηγηθούν, κάποιο θρύλο, που έχουν κάτι το αποκομμένο από την καθημερινότητα! Ταξίδεψα μέσα στις σελίδες του μα ελπίζω κάποτε να πάω σε όλα αυτά τα μέρη που λέει…

Δεν το έχω κάνει ακόμα γιατί όπως και ο συγγραφέας καταδεικνύει σε κάποιο σημείο, θέλεις την κατάλληλη παρέα για να πας για εξερευνήσεις! Και εδώ θα συνδέσω και το άρθρο του Παντελή. Ο περισσότερος κόσμος δεν βγαίνει έξω από τα καθημερινά του δρομολόγια! Ο περισσότερος κόσμος φοβάται να πάει στο πιο κοντινό του βουνό να περπατήσει… Φοβόμαστε να πάρουμε να πόδια μας να πάμε μια ώρα περπάτημα γιατί τι μια μας φταίει ο καιρός, την άλλη δεν έχουμε τόσο χρόνο, είναι και τα λεφτά στη μέση για κάποια μακρινή διαδρομή… και διάφορες άλλες δικαιολογίες που μπορεί να έχουν μια βάση αλλά αν υπάρχει θέληση ξέρω πολύ καλά ότι όλα υπερνικούνται. Για τον καιρό μπορούμε να πάρουμε τις απαραίτητες προφυλάξεις, αλλά και να μην τις πάρουμε τι έγινε και να βραχούμε από μια αναπάντεχη νεροποντή ή τι έγινε και να ιδρώσουμε αν η βόλτα μας γίνει το καλοκαίρι μέσα στη ζέστη, θα γυρίσουμε πίσω θα κάνουμε ένα μπάνιο και όλα καλά. Όμως ο μέσος άνθρωπος έχει αφήσει μέσα του τα κατάλοιπα από άτοπες προτροπές των γονιών συνήθως που μας τρομοκρατούσαν όταν είχε κακό καιρό να βάλουμε μπουφάν αλλιώς θα κρυώσουμε κλπ. Δεν θυμάμαι να έχω πάθει κάτι σοβαρό όσες φορές βγήκα στη βροχή επίτηδες για να βραχώ… Πέρα από αυτά λοιπόν είναι και τα λεφτά που ακόμα και αμάξι να έχει κάποιος το χρησιμοποιεί συνήθως μόνο για αποστάσεις δουλειά σπίτι… Δεν τολμά να κάνει την πρόταση σε φίλους να βάλουν όλοι μαζί χρήματα για βενζίνες και να πάνε όλοι μαζί μια βόλτα κάπου κοντά! Αλλά δεν τολμάνε και αυτοί που δεν έχουν μεταφορικό μέσω να πουν σε φίλους που έχουν το ίδιο πράγμα…. Γιατί στην ουσία δεν υπάρχει αρκετό ενδιαφέρον από τους περισσότερους για το τι υπάρχει πέρα από τη γειτονιά τους, πέρα από την πόλη τους, πέρα από το κοντινότερο βουνό τους…  Έχουμε και τον οχαδερφισμό μας βέβαια να λέμε και την αλήθεια. Κι εγώ που γράφω όλο λέω να πάω μια βόλτα στον Υμηττό που είναι δίπλα μου και τις ίδιες δικαιολογίες λέω στον εαυτό μου. Που να πας τώρα, είναι μακριά, θα κουραστείς, θα σε φάει η ζέστη, θα χαθείς… Ουπς! Τι ήταν αυτό… θα χαθείς! Κι όμως κάτι μου λέει ότι κι άλλοι το έχουν σα φόβο κάπου πολλοί στο βάθος του μυαλού… Φοβόμαστε μήπως πάμε κάπου και χαθούμε, γιατί μέσα στην κοινωνία, στη γειτονιά μας όλα είναι γνωστά και ασφαλή… Αλλά λίγο πιο έξω εκεί που δεν έχουμε περπατήσει ποτέ βρίσκεται κάτι άγνωστο και άρα επικίνδυνο… Ας το παραδεχτούμε λοιπόν φοβόμαστε και λίγο… Να πάμε εκεί που δεν πατάει κανείς. Μπορεί να μας την πέσουν κλέφτες, δολοφόνοι, ναρκομανείς.... Και να έχουμε και την αστυνομία να νομίζει ότι εμείς οι περίεργοι, που βρισκόμαστε στο απαγορευμένο μέρος, είμαστε οι κλέφτες, δολοφόνοι, ναρκομανεις!

Οπότε ας ταξιδεύουμε όλοι μαζί…Ας πάμε διακοπές εκει που δεν πάνε οι πολλοί, εκεί που δεν θα συναντήσουμε το γείτονα μας και γυρίζοντας να λέμε "βγήκα από την Αθήνα και βρήκα την Αθήνα εκει που πήγα"

 Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν τα βουνά είτε μόνοι τους είτε με παρέα. Ας ξεμουργελέψουμε κι εμείς και με σεβασμό πάντα στη φύση ας περπατήσουμε στα βουνά της Ελλάδας μας( σηκωθείτε από ντιβάνια, καρέκλες, καναπέδες). Γιατί όλοι αυτοί οι παλιοί που κάποτε γύριζαν τα βουνά και τα έμαθαν σπιθαμή προς σπιθαμή και έμαθαν τους θρύλους ή έγιναν μάρτυρες περίεργων περιστατικών, κάποια στιγμή δεν θα είναι πια μαζί μας. Έτσι κάποιοι άλλοι οφείλουμε να μάθουμε αυτές τις ιστορίες και να φτιάξουμε καινούργιες για τις επόμενες γενιές που έρχονται!

Οικολογία και Νεοπαγανισμός Σήμερα

Άρθρο ενος φίλου και συν-διαχειρηστή στη σελιδα (+group) του Pagans of Greece στο Facebook

Δεν τίθεται καμιά αμφιβολία πως ο παγανισμός σε όλες τις εκφάνσεις του, έχει κάποιον φυσιο κεντρικό και φυσιολατρικό χαρακτήρα·είτε το δούμε αυτό κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά, όλοι μας λατρεύουμε και υμνούμε το μεγαλείο της φύσης μέσα από τα διάφορα πάνθεα, για αυτό ψάλουμε, για αυτό τραγουδούμε και σίγουρα θέλουμε να χορέψουμε στους ρυθμούς του. Ίσως βέβαια να μην το νιώθουν αυτό όλοι τόσο έντονα, αλλά ο παγανισμός είναι ύμνος προς την ίδια τη φύση, και ότι αυτή περιβάλει.

Κατά τη διάρκεια των προηγούμενων ετών όμως, κάτι άλλαξε μέσα σε όλο αυτό, κάτι που φτάνει και στο σήμερα, αλλά σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Αυτό το κάτι, δε μπορούμε να το προσδιορίσουμε με κάποια λέξη, ή με κάποιον ορισμό, διότι περιβάλλει ένα σύμπλεγμα καταστάσεων αναπροσδιορίζοντας την ουσία του νεοπαγανισμού αλλά και της μαγείας.

Μέσα έναν κόσμο που λειτουργεί με γνώμονα το κεφάλαιο (για να μην πω άκρως καπιταλιστικό), και που η αξία κάθε πράγματος μετριέται σε χρήμα, ο νεοπαγανσιμός και η μαγεία δεν θα μπορούσε να μείνει απέξω. Αυτό το βλέπουμε σχετικά συχνά, και αλήθεια είναι πως παγανισμός και μαγεία μετατράπηκαν σε προϊόν.
Καθώς απομακρυνόμαστε από τους παραδοσιακούς τρόπους όλο και περισσότερο, (από τη παράδοση της γνώσης και των πληροφοριών από χέρι σε χέρι, από στόμα σε στόμα,μέχρι και την αναζήτηση - άντληση των εργαλείων και των υλικών), σίγουρα το μονοπάτι μας γίνεται πιο εύκολο, αλλά δυστυχώς, δεν είναι το ίδιο, αλλά κάποιο άλλο και διαφορετικό.
Μπορεί να μιλάμε για φύση, και για εναρμόνιση με τους φυσικούς ρυθμούς, αλλά αυτό υπάρχει αποκλειστικά και μόνο στη φαντασία ορισμένων, ενώ σχεδόν κανείς από εμάς,δεν θα άντεχε κάποιες ώρες ή μέρες στη φύση, με την φύση , γιατί έχουμε αποξενωθεί τόσο, που αρκεί ένα σκαθάρι στο πόδι μας, να προκαλέσει τον πανικό.

Ποιος ασχολείται σήμερα, πραγματικά με τα βότανα; ποιος κάθεται να χαιρετήσει την ανατολή του ηλίου; να ακούσει την οργή του ανέμου; να νιώσει την ορμή των κυμάτων σαν τους παλμούς της καρδιάς του; ποιος ακούει τον θρήνο των νυμφών, για τις μολυσμένες λίμνες, και ποτάμια από τα χημικά; και υπάρχουν τόσα άλλα που θα μπορούσαν να αναφερθούν, τα οποία αποτελούν έμπρακτες αποδείξεις της αποξένωσης μας από το ίδιο μας το σπίτι.
Από την άλλη, πολλοί που συνδυάζουν την μοντέρνα οικολογική κουλτούρα με τον παγανισμό, δείχνουν λίγο..γραφικοί.
Με ποια έννοια; Τα τελευταία χρόνια η οικολογία.. έγινε μόδα θα έλεγα, κάτι το δήθεν ουάου, το εναλλακτικό, που μέσα σε αυτό υπάρχει και το «πρέπει»(να κάνεις το ένα, το άλλο για να κατέχεις και τον τίτλο), ενώ πολλές φορές τα άτομα τα οποία αυτοπροσδιορίζονται ως οικολόγοι, είναι οικολόγοι, απλά για να έχουν κάτι να λένε. Πολλές φορές μάλιστα κάνοντας οικολογικές δράσεις, δίχως ουσιαστικό αποτέλεσμα, απλά για τα μάτια του κόσμου, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις δείχνουν να μην έχουν επαφή με την πραγματικότητα.

Τον τελευταίο καιρό όμως υπάρχει μια νέα οπτική ως προς τα κοινωνικά-οικολογικά ζητήματα από αρκετούς ανθρώπους που ασχολούνται με την μαγεία και τον νεοπαγανισμό. Αυτή η τάση έχει ξεφύγει αρκετά από τα πλαίσια της γνωστής μας καραμέλας περί “αγάπη ςπρος τη φύση” και “σεβασμού στο περιβάλλον” αλλά ακόμη περισσότερο φέρνει τον άνθρωπο σε κάποιο οροπέδιο που αγναντεύοντας προς τα κάτω, ο οικολογικός ακτιβισμός δείχνει όχι κάτι απλά απαραίτητο, αλλά κάτι που πρέπει να ενσωματωθεί στη συνείδηση του καθενός, στο σημείο της βίαιης κατάρριψης του απόμακρου χαρακτήρα του, κάνοντας άμεσο και καθημερινή πράξη, μέσα από ποικιλόμορφες δράσεις που αρμόζουν στην προσωπικότητα του καθενός.
Αυτή η νέα τάση, θέτει ακόμα πιο ψιλά τον πήχη, που ίσως εκ πρώτης όψεως κάτι τέτοιο να φαίνεται ακραίο·αλλά ας μη γελιόμαστε.. τα άκρα είναι πάντα σχετικά (καθορίζονται από τα μέσα σημεία τους, τα οποία είναι το φυσιολογικό mainstream), και επιπλέον, εμείς οι ίδιοι είμαστε ακραίοι για κάποιους άλλους,είτε μας αρέσει, είτε όχι·και αν όχι ακραίοι, τότε σίγουρα εκκεντρικοί.
Εναρκτήριο λάκτισμα, για αυτήν την νέα τάση, θεωρώ πως ήταν η ενασχόληση ορισμένων ατόμων του “χώρου”με το wildcrafting, την συλλογή δηλαδή, βοτάνων,καρπών, ή τμημάτων φυτών χωρίς να βλαφτεί το ίδιο το φυτό, από το φυσικό τους περιβάλλον. Αυτή η ενασχόληση που συνδυάζεται, με πεζοπορίες, ίσως και λίγη αναρρίχηση σε βραχώδεις περιοχές και μας χαρίζει την χαρά της ανακάλυψης πανέμορφων τοπίων που κρύβονται καλά μέσα σε δάση, και ερημιές, κίνησε το ενδιαφέρον στο να αναζητήσουμε τους παλαιούς τρόπους και συνήθειες, και να προσπαθούμε να ζούμε όλο και περισσότερο πιο κοντά και σε επαφή με τη φύση.
Από αυτούς τους τρόπους και αυτές τις συνήθειες, ξεπήδησαν στο νου εικόνες,οράματα και αναμνήσεις από αλλού, σαν να ακούστηκε ένα..κάλεσμα.


Δεν έφτανε όμως μόνο αυτό...
Τα τελευταία χρόνια πολλοί και ιδιαίτερα ο κόσμος που ζει στις πόλεις, βιώνει την κοινωνική εξαθλίωση η οποία πολλαπλασιάζεται με γοργούς ρυθμούς, και η οποία μπορεί να εκφραστεί μέσα από διάφορους τρόπους,όπως: άσχημες συνθήκες εργασίας – για τους προνομιούχους (διότι οι μη προνομιούχοι δεν εργάζονται στις μέρες μας), άσχημες συνθήκες διαβίωσης μέσα σε πολυκατοικίες – μπουντρούμια, οι οποίες μας φέρνουν στο μυαλό, εικόνες εγκλεισμού, και άλλα, ενώ οι ρυθμοί της καθημερινότητας έχουν αυξηθεί δραματικά μέσα από τις τεχνητά δημιουργημένες νέες ανάγκες και υποχρεώσεις που επιτάσσει η σύγχρονη ζωή. Ένας τρόπος ζωής που δείχνει να αποτρέπει με κάθε μέσο την επαφή του ανθρώπου με τη φύση,τους ρυθμούς της και τους τρόπους της.
Η αποξένωση της μεγαλούπολης, και η κατάθλιψη που βιώνουν οι κάτοικοι της,δίνουν και παίρνουν...
Θεωρώ πως αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο όλο και περισσότερος κόσμος ψάχνει και αναζητά κάτι το διαφορετικό, ασχολείται με τον παγανισμό και την μαγεία, ή και γενικότερα το new age κίνημα που είναι και πιο προσιτό στον μέσο άνθρωπο. Ψάχνει γενικά, κάτι για όχημα, να ξεφύγει από όλη την άσχημη και πιεστική κατάσταση που βιώνει.
Ακόμα και εμείς, ή όσοι, ασχοληθήκαμε για άλλους λόγους, μπορούμε και διακρίνουμε αυτήν την ανάγκη, αυτήν την ανάγκη της διαφυγής, της απόδρασης.

Τα παραπάνω ήταν κάτι περισσότερο από αρκετά, για να φτάσουμε στο σημείο να αναγνωρίσουμε,πως ήρθε η στιγμή να κάνουμε κάτι, να εφαρμόσουμε έναν νέο τρόπο δράσης ή πιο σωστά ζωής.
Έτσι από αυτό δε θα μπορούσε να λείπει και το οικολογικό στοιχείο το οποίο όμως, δεν αντιμετωπίζεται απλά ως “οικολογία” και δεν περιορίζεται εκεί, αλλά αποτελεί μια λογική, μια Αντι-πράξη που είναι αυτονόητη για τους συνειδητοποιημένους μάγους/μάγισσες και παγανιστές, ειδικά σε μια εποχή που η ίδια η κοινωνία προσβάλει την μαγεία με τον χειρότερο τρόπο: βιασμό και καταστροφή της φύσης, αλλά και την ταυτόχρονη αποφλοίωση της μαγείας, από την ίδια της τη ρίζα, τον ίδιο της τον πυρήνα.

Η μαγεία ως μαγεία, ανέκαθεν αποτελούσε κάτι το αντιδραστικό. Όχι όμως αντίδραση δίχως ουσία, γιατί πάντα είχε στόχους και οράματα. Ποτέ δεν χώνεψε την οργανωμένη θρησκεία, την απόλυτη εξουσία, τα δόγματα,τη στενοκεφαλιά και τη μιζέρια, αλλά πάντα αγαπούσε την ελευθερία..
Ενώ είχε αρχές και αξίες, δεν δέχτηκε ποτέ την αξιολόγηση από τρίτους, γιατί πάντα δρούσε Ελεύθερη, Ανεξάρτητη.



Στα παρακάτω link μπορείτε να βρείτε σχετικά άρθρα με το παραπάνω

http://scarletimprint.com/2014/06/rewilding-witchcraft/

http://sarahannelawless.com/2014/07/01/the-witch-and-the-wild/

http://www.patheos.com/blogs/asenseofplace/2014/07/a-call-to-war/

Πόσο προστατεύουμε τη Φύση που τόσο λατρεύουμε;

 Απο τον Braeden Dartsan

Περιοδικό Mystery

Κρατώντας στα χέρια μου το 9χρονο αφιερωματικό τεύχος του περιοδικού Mystery χαμογελάω και σκέπτομαι πως πέρασαν 9 χρόνια από τη ζωή μου και από τη στιγμή που κράτησα πρώτη φορά το 1^ο τεύχος του! Ήταν Οκτώβριος του 2004 όταν βγήκε. Εγώ το βρήκα όμως αρκετό καιρό μετά! Θέλω λοιπόν να σας εξομολογηθώ γιατί έχει τόση σημασία για μένα αυτό το περιοδικό! 

Είχα αρχίσει να ασχολούμαι με το παράξενο λίγα χρόνια πριν, στο γυμνάσιο. Λίγο οι ιστορίες του Α. Χιτσκοκ, λίγο οι ταινίες με βρικόλακες και μάγισσες μου είχαν κινήσει το ενδιαφέρον. Οι υπαρξιακές μου ανησυχίες μαζί με όλα αυτά έκαναν το κεφάλι μου να μη σταματά να διερωτάται, ποιοι είμαστε, που πάμε, ποιο είναι το νόημα της ζωής και άλλα πολλά. Στο Λύκειο λοιπόν όταν άρχισα να ασχολούμαι και με το θέμα της μαγείας, του αποκρυφισμού, μην έχοντας άλλη καθοδήγηση έκτος από το ένστικτο μου άρχισα να αγανακτώ. Είχα όλο ερωτήματα και σχεδόν καθόλου απαντήσεις, και οι απαντήσεις γεννούσαν κι άλλα ερωτήματα. Είχα κουραστεί θυμάμαι, κάτι και η εφηβεία κάτι και τα άλλα παιδία που με έβλεπαν με μισό μάτι αποφάσισα να τα παρατήσω. Να παρατήσω να ασχολούμαι με τα μυστήρια είπα, να σταματήσω να ψάχνω, να ερευνώ, μαγεία τέλος. Θα γινόμουν ένα φυσιολογικό (κατά κοινωνία) κορίτσι που ασχολείται μόνο με τα μαθήματα του (και αν) και με αγόρια και πότε θα βγούμε και που θα πάμε να τα πιούμε. Είχαμε όμως ένα ρητό στο σχολείο εμείς τα κορίτσια, «αν αγαπάς κάτι, άστο να φύγει, αν γυρίσει είναι δικό σου, αν όχι δεν ήταν ποτέ». Το τηρούσαμε για τα ερωτικά βέβαια αλλά σε εκείνη τη φάση και μιας και μου άρεσε πάντα ο συμβολισμός είπα να κάνω το πείραμα. Έτσι λοιπόν είπα στο Σύμπαν (στην για μένα Ανώτερη Αρχή τότε) θα παρατήσω τα μυστήρια, κι αν με κάποιον τρόπο, με κάποιο σημάδι γυρίσουν σε εμένα, τότε θα ξέρω ότι αυτό είναι… είναι για μένα και δεν θα τα ξανά-παρατήσω ποτέ! Απελευθέρωσα λοιπόν την ευχή και σχεδόν την είχα ξεχάσει… 

Έτσι λοιπόν το καλοκαίρι του 2004, ήμουν με τους γονείς μου στη Σκοτίνα του Ολύμπου, ως τότε άγνωστος τουριστικός προορισμός. Με τη μητέρα μου ψωνίζαμε σε ένα τοπικό μίνι παντοπωλείο και ξαφνικά γυρίζω αριστερά και σε ένα χαμηλό ράφι βλέπω ένα περιοδικό. Ήταν το 1^ο τεύχος του Mystery. Ήταν το σημάδι μου. Φυσικά και το πείρα! Από τότε μαζί με το mystery διάβασα, είδα, βίωσα πολλά στο χώρο του των μύθων, εναλλακτικής αρχαιολογίας, εσωτερισμού, αποκρυφισμού, μαγείας κάθε είδους, θρησκευτικά συστήματα, παραψυχολογικές έρευνες και άλλα θέματα. Το Mystery ήταν μια επίσημη έναρξη που χώθηκα για τα καλά σε όλα αυτά. Ήταν η έμπνευση μου, η παρακίνηση μου σε πολλά.

Τώρα λοιπόν κρατώντας το τεύχος 96 στα χέρια μου και κοιτώντας τα υπόλοιπα μέσα στη βιβλιοθήκη στριμωγμένα ανάμεσα σε βιβλία, θυμάμαι το ταξίδι μου. Τη μεταμόρφωση μου. Και όπως κι εγώ άλλαξα τώρα ήρθε και η σειρά του περιοδικού μετά από 9 χρόνια να αλλάξει και να πάρει έναν άλλο δρόμο με περισσότερους θρύλους, μύθους, παραδώσεις των λαών, ιστορίες της γιαγιάς, μυστήρια της Ελλάδας και άλλα παγκόσμια. Κάπως όπως ξεκίνησε δηλαδή…

Εύχομαι να είναι το ταξίδι του μακρύ και να το έχουμε για ακόμα πολλά χρόνια κοντά μας να μας ενθαρρύνει να προχωρήσουμε στο μονοπάτι, που αν και δύσκολο και απαιτητικό πολλές φορές, στο τέλος τα δώρα που μας προσφέρει αξίζουν. Μας μεταμορφώνουν και μαζί με εμάς μεταμορφώνεται και η ζωή μας προς το καλύτερο συνεχώς!

 

Το παρόν άρθρο γράφτηκε υπό τους ήχους του τραγουδιού The Seven Wonders της Stevie Nicks, που παίχτηκε στη σειρά American Horror Story της 3ης σεζόν The Coven. Το θεώρησα ταιριαστό μιας και η σεζόν έκλεισε σε κοντινό χρόνο με την ημερομηνία που βγήκε το περιοδικό (μια εβδομάδα διαφορά νομίζω) και αφορά τη συνέχεια μια ακαδημίας μαγισσών που κινδύνευε να κλείσει (όπου μάγισσα βλέπε μυστήριο). Ναι είναι περίεργοι οι συνειρμοί μου… 

Έπεται και η συνέχεια του μυστηρίου λοιπόν!