Περιοδικό Mystery

Κρατώντας στα χέρια μου το 9χρονο αφιερωματικό τεύχος του περιοδικού Mystery χαμογελάω και σκέπτομαι πως πέρασαν 9 χρόνια από τη ζωή μου και από τη στιγμή που κράτησα πρώτη φορά το 1^ο τεύχος του! Ήταν Οκτώβριος του 2004 όταν βγήκε. Εγώ το βρήκα όμως αρκετό καιρό μετά! Θέλω λοιπόν να σας εξομολογηθώ γιατί έχει τόση σημασία για μένα αυτό το περιοδικό! 

Είχα αρχίσει να ασχολούμαι με το παράξενο λίγα χρόνια πριν, στο γυμνάσιο. Λίγο οι ιστορίες του Α. Χιτσκοκ, λίγο οι ταινίες με βρικόλακες και μάγισσες μου είχαν κινήσει το ενδιαφέρον. Οι υπαρξιακές μου ανησυχίες μαζί με όλα αυτά έκαναν το κεφάλι μου να μη σταματά να διερωτάται, ποιοι είμαστε, που πάμε, ποιο είναι το νόημα της ζωής και άλλα πολλά. Στο Λύκειο λοιπόν όταν άρχισα να ασχολούμαι και με το θέμα της μαγείας, του αποκρυφισμού, μην έχοντας άλλη καθοδήγηση έκτος από το ένστικτο μου άρχισα να αγανακτώ. Είχα όλο ερωτήματα και σχεδόν καθόλου απαντήσεις, και οι απαντήσεις γεννούσαν κι άλλα ερωτήματα. Είχα κουραστεί θυμάμαι, κάτι και η εφηβεία κάτι και τα άλλα παιδία που με έβλεπαν με μισό μάτι αποφάσισα να τα παρατήσω. Να παρατήσω να ασχολούμαι με τα μυστήρια είπα, να σταματήσω να ψάχνω, να ερευνώ, μαγεία τέλος. Θα γινόμουν ένα φυσιολογικό (κατά κοινωνία) κορίτσι που ασχολείται μόνο με τα μαθήματα του (και αν) και με αγόρια και πότε θα βγούμε και που θα πάμε να τα πιούμε. Είχαμε όμως ένα ρητό στο σχολείο εμείς τα κορίτσια, «αν αγαπάς κάτι, άστο να φύγει, αν γυρίσει είναι δικό σου, αν όχι δεν ήταν ποτέ». Το τηρούσαμε για τα ερωτικά βέβαια αλλά σε εκείνη τη φάση και μιας και μου άρεσε πάντα ο συμβολισμός είπα να κάνω το πείραμα. Έτσι λοιπόν είπα στο Σύμπαν (στην για μένα Ανώτερη Αρχή τότε) θα παρατήσω τα μυστήρια, κι αν με κάποιον τρόπο, με κάποιο σημάδι γυρίσουν σε εμένα, τότε θα ξέρω ότι αυτό είναι… είναι για μένα και δεν θα τα ξανά-παρατήσω ποτέ! Απελευθέρωσα λοιπόν την ευχή και σχεδόν την είχα ξεχάσει… 

Έτσι λοιπόν το καλοκαίρι του 2004, ήμουν με τους γονείς μου στη Σκοτίνα του Ολύμπου, ως τότε άγνωστος τουριστικός προορισμός. Με τη μητέρα μου ψωνίζαμε σε ένα τοπικό μίνι παντοπωλείο και ξαφνικά γυρίζω αριστερά και σε ένα χαμηλό ράφι βλέπω ένα περιοδικό. Ήταν το 1^ο τεύχος του Mystery. Ήταν το σημάδι μου. Φυσικά και το πείρα! Από τότε μαζί με το mystery διάβασα, είδα, βίωσα πολλά στο χώρο του των μύθων, εναλλακτικής αρχαιολογίας, εσωτερισμού, αποκρυφισμού, μαγείας κάθε είδους, θρησκευτικά συστήματα, παραψυχολογικές έρευνες και άλλα θέματα. Το Mystery ήταν μια επίσημη έναρξη που χώθηκα για τα καλά σε όλα αυτά. Ήταν η έμπνευση μου, η παρακίνηση μου σε πολλά.

Τώρα λοιπόν κρατώντας το τεύχος 96 στα χέρια μου και κοιτώντας τα υπόλοιπα μέσα στη βιβλιοθήκη στριμωγμένα ανάμεσα σε βιβλία, θυμάμαι το ταξίδι μου. Τη μεταμόρφωση μου. Και όπως κι εγώ άλλαξα τώρα ήρθε και η σειρά του περιοδικού μετά από 9 χρόνια να αλλάξει και να πάρει έναν άλλο δρόμο με περισσότερους θρύλους, μύθους, παραδώσεις των λαών, ιστορίες της γιαγιάς, μυστήρια της Ελλάδας και άλλα παγκόσμια. Κάπως όπως ξεκίνησε δηλαδή…

Εύχομαι να είναι το ταξίδι του μακρύ και να το έχουμε για ακόμα πολλά χρόνια κοντά μας να μας ενθαρρύνει να προχωρήσουμε στο μονοπάτι, που αν και δύσκολο και απαιτητικό πολλές φορές, στο τέλος τα δώρα που μας προσφέρει αξίζουν. Μας μεταμορφώνουν και μαζί με εμάς μεταμορφώνεται και η ζωή μας προς το καλύτερο συνεχώς!

 

Το παρόν άρθρο γράφτηκε υπό τους ήχους του τραγουδιού The Seven Wonders της Stevie Nicks, που παίχτηκε στη σειρά American Horror Story της 3ης σεζόν The Coven. Το θεώρησα ταιριαστό μιας και η σεζόν έκλεισε σε κοντινό χρόνο με την ημερομηνία που βγήκε το περιοδικό (μια εβδομάδα διαφορά νομίζω) και αφορά τη συνέχεια μια ακαδημίας μαγισσών που κινδύνευε να κλείσει (όπου μάγισσα βλέπε μυστήριο). Ναι είναι περίεργοι οι συνειρμοί μου… 

Έπεται και η συνέχεια του μυστηρίου λοιπόν!