ΖΗΣΤΕ ΜΕ ΕΜΠΝΕΥΣΗ! Επτά Δρόμοι για να Φωτίσετε τη Ζωή σας! Γράφει η Αριάδνη Γερούκη

99% ΕΜΠΝΕΥΣΗ! « ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΖΕΝΙΘ

Ιουλ5 by Christos Eretikos

Διαθέστε τον χρόνο να το διαβάσετε.
Απο το Περιοδικό Ζενίθ ένα υπέροχο κείμενο της Αριάδνης Γερούκη,όπως όλα της τα κείμενα.
Αρχικό πόστ/σύνδεσμος:
99% ΕΜΠΝΕΥΣΗ! « ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΖΕΝΙΘ.
Posted: Ιουλίου 5, 2012 in ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – CREATIVE RESISTANCE
Ετικέτες:Αριάδνη Γερούκη 

Θα ανιχνεύσουμε κάποια στοιχεία που αναδεικνύουν τη προσωπική μας γεωγραφία, προσθέτοντας βαθιά φαράγγια και ψηλές βουνοκορφές στην πεζή καθημερινότητα. Ποια είναι τα πράγματα, τα συναισθήματα, οι συνθήκες, τα ερεθίσματα που δίνουν χρώμα στη ζωή μας; Πού βρίσκεται η πηγή αυτής της «πνοής» μέσα μας που μας «εμπνέει»; Είναι αυτή η πνοή που τελικά μας διαφοροποιεί από τα καταναλωτικά προβλέψιμα ανθρωποειδή, στα οποία προσπαθεί επιμελώς το Σύστημα να μας μετατρέψει; Μήπως η Έμπνευση είναι η μόνη μας αντίσταση στην επερχόμενη μαζική πολτοποίηση των συνειδήσεων;
Γράφει η Αριάδνη Γερούκη

Τελευταία είχα την τύχη να γνωρίσω έναν πολύ ιδιαίτερο και εμπνευσμένο άνθρωπο. Είχε πριν μερικούς μήνες βγει από μακρόχρονη πνευματική απομόνωση, με ελάχιστη επαφή με τους άλλους και τα κοινωνικά και πολιτικά τεκταινόμενα. Δεν έχει σημασία πώς και γιατί. Γεγονός είναι ότι αυτός ο άνθρωπος κατάφερε να σφυρηλατήσει ελεύθερα τη συνείδησή του έξω από κοινωνικές νόρμες και να αναπτύξει βαθιά διαύγεια και σοφία.
Όταν τον ρώτησα πώς βλέπει τους ανθρώπους μετά από δεκαπέντε χρόνια «απουσίας», απάντησε: «Βλέπω τα μάτια τους σβησμένα, σαν να λείπει η εσωτερική τους φλόγα…». Συνειδητοποίησα ότι αυτό το «σβήσιμο» που εμείς μπορεί να μην αντιλαμβανόμαστε, γιατί το υφιστάμεθα σταδιακά και ύπουλα, μέσα από το τρίπτυχο κατανάλωση-τεχνολογία-αυτοματισμός είναι ακριβώς το σβήσιμο της έμπνευσης στη καθημερινή μας ζωή.
Είναι η αίσθηση όταν ξυπνάς το πρωί κι όλα σου φαίνονται βαρετά και γκρίζα. Που ξέχασες πότε γέλασες τελευταία φορά με τη καρδιά σου. Που σπάνια πια βρίσκονται πράγματα που σε εκπλήττουν. Είναι που έχασες μια για πάντα τον «εφηβικό ενθουσιασμό», που είχες κάποτε υποσχεθεί στον εαυτό σου και στην κοινωνία ότι θα τον κρατήσεις ζωντανό για το καλό των άλλων. Η πίκρα, η απογοήτευση, η πλήξη, το «μια από τα ίδια», που συναντούμε στον καθένα μας. Ξεχάσαμε να ξανα-ανακαλύπτουμε τον κόσμο την κάθε στιγμή!
Ο αληθινός κόσμος μας διαφεύγει, γιατί ζούμε παρασιτικά και λάθρα, επαναλαμβάνοντας εσαεί προκατασκευασμένα μοντέλα σκέψης και συμπεριφοράς –τα οποία παρεμπιπτόντως, είναι συνήθως αρνητικά… Ξεδιπλώνουμε συνεχώς το πιο μικρό και μίζερο κομμάτι του εαυτού μας, αναμασώντας τον πόνο, τα παράπονα, τις απογοητεύσεις που μας κρατούν δέσμιους σε μια υποβαθμισμένη εικόνα, καρικατούρα του εαυτού μας, της αληθινής ζωής, που παραμένει λαμπερή και εμπνευσμένη, μακριά μας… ή κάπου θαμμένη βαθιά μέσα μας. Αναπαράγουμε προκάτ συνταγές ευτυχίας και επιτυχίας, χωρίς να αναρωτιόμαστε: τι είναι αυτό που διψά πραγματικά η ψυχή μας; Μπορεί το επώνυμο ρούχο, το ακριβό αυτοκίνητο να μας το δώσει; Τι είναι αυτό που όλοι ψάχνουμε όλοι, αν όχι η ολόκληρη, η αψεγάδιαστη, η τέλεια ευτυχία;
Με μια προσεκτική, τίμια έρευνα μέσα μας, θα βρούμε ότι υπάρχουν εκείνες οι στιγμές, έστω οι φευγαλέες αναμνήσεις των στιγμών που έχουμε όλοι ανεξαιρέτως νοιώσει να μετέχουμε στο θαύμα της ζωής… Στιγμές πολλές φορές ανεξήγητες, όταν νοιώθουμε την ομορφιά γύρω να μας πνίγει, την ομορφιά που κρύβεται στα πιο ασήμαντα μικρά πράγματα, όταν ξαφνικά πλημμυρίζουμε από αγάπη γι’ αυτόν τον τυχαίο άγνωστο που βρίσκεται μπροστά μας, όταν όλο το ψεύτικο οικοδόμημα του κοινωνικού εαυτού μας γκρεμίζεται μονομιάς και μένει η γυμνότητα, η τραγικότητα, η έσχατη ομορφιά μας…
Στην πραγματικότητα δεν χάσαμε αυτή τη βαθιά ομορφιά ούτε στιγμή, παρόλη τη μικρότητα, την εγωιστική συμπεριφορά. Δεν χάσαμε ποτέ τη βαθιά ανθρωπιά, το μεγαλείο, την τραγικότητά μας. Η αληθινή μας φύση παραμένει πάντα υπέροχη και χωράει στην αγκαλιά της όλο τον κόσμο… Όλη η γνώση, η σοφία, η αγάπη, η συμπόνια, όλα τα ταλέντα, όλες οι ικανότητες, όλη η δημιουργικότητα και η φαντασία είναι μέσα μας, περιμένουν και επιμένουν.
Είναι μια τεράστια αποθήκη του «συλλογικού υποσυνείδητου», στην οποία έχουμε άμεση πρόσβαση ανά πάσα στιγμή. Και δεν είναι «μεγάλα λόγια». Πάρτε το απόφαση! Είμαστε οι δημιουργικοί καλλιτέχνες του έργου που ονομάζουμε «ζωή μας». Είμαστε, είτε το θέλουμε, είτε όχι, όλοι εμπνευσμένοι… κατά βάθος!
Υπάρχουν κάποιες πύλες εισόδου σε αυτή την αποθήκη έμπνευσης. Κι επειδή δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί όσο θέλουμε να νομίζουμε, πρόκειται για πύλες κοινές για τους περισσότερους, χωρίς να είναι αποκλειστικές ή περιοριστικές, μιας κι ο καθένας μας δίνει το δικό του τόνο παραλλαγής στο ανθρώπινο τοπίο.

• Πρώτη Πύλη: η Φύση

Είναι μια από τις πιο δυνατές πηγές –ίσως η πιο δυνατή– από τις οποίες πηγάζουν εκείνα τα θετικά συναισθήματα που μας πείθουν ότι αυτή τη ζωή αξίζει να την ζούμε. Σε πρωταρχικό επίπεδο αυτό θεωρείται αυταπόδεικτο: ο ήλιος, το φεγγάρι, τα αστέρια, τα δάση, τα βουνά, τα νερά έφερναν τους προβιομηχανικούς ανθρώπους κοντά στο εξαίσιο. Γι αυτούς, για πάνω από 300.000 χρόνια ιστορίας, η Φύση αντιπροσώπευε , σύμφωνα με τον μεγάλο θρησκειολόγο Mircea Eliade, την «αληθινή ύπαρξη», που ήταν θαυματουργή, αναγεννώμενη και πέρα από διανοητική κατανόηση. Η αντίληψη της θεϊκής σχεδίασης της Φύσης έκανε τους ανθρώπους να βρίσκουν στη φύση τον «Θεό».
Το 1897, στην αυτοβιογραφία του, ο συγγραφέας J. Trevor (My Quest of God), περιγράφει πώς ένα πρωί μετά από περίοδο βαριάς κατάθλιψης, περπατώντας στους λόφους της βόρειας Αγγλίας, την ώρα της ανατολής του ήλιου, άρχισε να νοιώθει ότι: «βρίσκεται στον παράδεισο –μια εσωτερική κατάσταση ειρήνης και χαράς και σιγουριάς, απερίγραπτα έντονη, συνοδευόμενη από μια αίσθηση ότι λούζεται σε ένα ζεστό και λαμπερό φως… μια αίσθηση ότι έχει περάσει πέρα από το σώμα του… την παρουσία του Θεού».
Τη δεκαετία του 1980, ο Ιάπωνας μύστης της φυσικής καλλιέργειας Masanobu Fukuoka, γράφοντας το βιβλίο που θα σηματοδοτήσει μια νέα εποχή στη σχέση του ανθρώπου με τη γεωργία (την εποχή της πνευματικής γεωργίας), περιγράφει τη στιγμή της αιφνίδιας φώτισής του (σατόρι) με τα παρακάτω λόγια: «Μετά από μια νύχτα περιπλάνησης ακούμπησα εξαντλημένος στη ρίζα ενός δέντρου… Καθώς πλησίαζε η αυγή, η διαπεραστική κραυγή ενός νυχτερινού ερωδιού με ξύπνησε απότομα. Στη στιγμή έγινα διαφορετικός άνθρωπος. Ο Θεός με είχε κτυπήσει σαν κεραυνός εν αιθρία… μου φανερώθηκε ολοζώντανα η αληθινή φύση αυτού του κόσμου. Ισχυρή συγκίνηση με είχε κυριεύσει, ώστε έτρεμα στο σώμα και στη ψυχή. Φώναξα από χαρά, με λόγια που θα πρέπει να ήταν ακατάληπτα… Η λάμψη της πρωινής δροσιάς στη χλόη, το πράσινο των δέντρων τα οποία ήταν λουσμένα στο πρωινό φως και τρεμούλιαζαν από χαρά…». Από τότε και μέχρι σήμερα στα προχωρημένα ενενήντα του, συνεχίζει με ακούραστη επιμονή να γυρίζει σε όλο τον κόσμο διδάσκοντας και σπέρνοντας τους περίφημους σπόρους του για την απο-ερημοποίηση του πλανήτη.
Ο συγγραφέας Πάολο Κοέλο, υποστηρίζει ότι είτε πρόκειται για τη λογοτεχνία, είτε για τη μηχανική, είτε για την τεχνολογία της πληροφορικής, είτε για τον ίδιο τον έρωτα, «η δημιουργική διαδικασία ακολουθεί ένα και μοναδικό μοντέλο: τον κύκλο της Φύσης».
Εμείς όμως, οι κοινοί άνθρωποι, πώς μπορούμε να επανασυνδεθούμε με τη Φύση, δημιουργώντας μια αληθινή σχέση μαζί της, πέρα από πικνίκ στα λιβάδια και μπάνια στις παραλίες;
Από προσωπική εμπειρία, θα έλεγα ότι κάποιες καθημερινές στιγμές μοναξιάς μέσα στη Φύση είναι απαραίτητες για την ψυχική και συναισθηματική μας ισορροπία. Κάποιοι τις συνδυάζουν με το αγαπημένο τους σπορ ή με τη βόλτα του σκύλου. Όπως και να έχει, βρείτε δέκα-είκοσι λεπτά καθημερινά και περπατήστε στο δάσος, στη παραλία, ή έστω στο γειτονικό πάρκο, χωρίς να «κάνετε» τίποτα. Κλείστε το κινητό, ανοίξτε τα αυτιά και τη καρδιά σας: ακούστε τα πουλιά, τον ήχο των φύλλων στα δέντρα, τον ήχο του νερού, μυρίστε το χώμα, παρατηρήστε τα σύννεφα να αλλάζουν και καθίστε έτσι για λίγο, αφήνοντας τον εαυτό σας να εναρμονιστεί με το φυσικό περιβάλλον, που τόσο το έχει στερηθεί.
Δεν χρειάζεται να πάμε κάπου μακριά. Αν δεν υπάρχει χρόνος, αρκεί απλά να αφουγκραστείτε το αγαπημένο σας φυτό στο σαλόνι ή στο μπαλκόνι σας, να το ποτίσετε ακούγοντας το χώμα να «πίνει» το νερό, να του ψιθυρίσετε τα παράπονά σας, να του εμπιστευτείτε τα μυστικά μέσα από τη καρδιά σας, να χαϊδέψετε τα κλαδιά και τα φύλλα του. Ή να σταθείτε για λίγο με το κεφάλι ψηλά να κοιτάξετε το πέταγμα των πουλιών. Η εσωτερική επανασύνδεση και η εναρμόνιση είναι θέμα δευτερολέπτων. Οι αποδράσεις αυτές πρέπει να είναι καθημερινές, όχι για να φορτώσουμε ακόμη περισσότερο ένα βαρύ πρόγραμμα, αλλά για να πλουτίσουμε τη ζωή μας με αυτά τα πολύ απλά, αλλά πολύ σημαντικά πράγματα που δίνουν την αίσθηση της φρεσκάδας και της έμπνευσης.

• Δεύτερη Πύλη: η Απλότητα

Η ζωή μας γίνεται ολοένα και πιο περίπλοκη. Φροντίζει γι’ αυτό το πολιτικοοικονομικό σύστημα, τα ΜΜΕ, φροντίζουμε κι εμείς να δημιουργούμε όλο και περισσότερες καταναλωτικές «ανάγκες» που φέρνουν όλο και μεγαλύτερο αίσθημα ανικανοποίητου.
Έχουμε ξεχάσει τα αυτονόητα: δεν χρειαζόμαστε τίποτα από όλα αυτά. Η αληθινή έμπνευση και η ικανοποίηση δεν έρχεται ποτέ μέσα από την υιοθέτηση καταναλωτικών προτύπων και μοντέλων συμπεριφοράς. Το μόνο που κάνουν όλα αυτά, είναι να μας αποξενώνουν από τον αληθινό μας εαυτό, να ξεχνάμε τις αληθινές μας ανάγκες.
Ξαναγυρίστε στην απλότητα και ανακαλύψετε τον τεράστιο πλούτο της φλόγας του κεριού, της ησυχίας, τον ήχο του φαγητού που βράζει, την αγκαλιά, το σκοτάδι… Δοκιμάστε ένα μόνο βράδυ να μην ανάψετε τα φώτα, ούτε την τηλεόραση και να αφήσετε τη νύχτα να μπει απαλά μέσα στο σπίτι –δοκιμάστε να μένετε περισσότερη ώρα σιωπηλοί… Να ξυπνήσετε το πρωί νωρίς, να ανοίξετε την μπαλκονόπορτα για να ακούσετε το πρώτο τιτίβισμα των πουλιών…
Δοκιμάστε να βγείτε έξω χωρίς make-up και ψηλά τακούνια. Να μιλήσετε στους άλλους για τα πραγματικά συναισθήματά σας. Να είστε απλά ο εαυτός σας χωρίς επιτήδευση. Η απλότητα μας φέρνει πιο κοντά στον εαυτό μας, πιο κοντά στους άλλους και πιο κοντά στη πηγή της έμπνευσής μας. Τόσο απλά!

• Τρίτη Πύλη: η Στιγμή

Η παρούσα στιγμή είναι μια προνομιακή πύλη της έμπνευσης. Αν ο νους είναι συνέχεια παγιδευμένος ανάμεσα στην αναπόληση και το αναμάσημα του παρελθόντος και τον σχεδιασμό, την ονειροπόληση και το άγχος του μέλλοντος, δεν υπάρχει χώρος για την παρούσα στιγμή. Ζούμε μετέωροι ανάμεσα στην ιστορία και τη φαντασία, χωρίς ανοιχτό διάστημα στο παρόν. Δεν είμαστε ποτέ εδώ. Ξεχνάμε το μεγάλο Τώρα, όπου γίνονται όλα τα θαύματα, της έμπνευσης, της κατανόησης, της επινόησης, της σύνθεσης, της ανακάλυψης και το μεγαλύτερο απ’ όλα: το θαύμα της αγάπης…
Δεν υπάρχει ανθρώπινη δημιουργία που να μην αγκυροβόλησε σε ένα δυναμικό Τώρα. Όλοι οι επιστήμονες, οι συγγραφείς, οι μουσικοί, οι ζωγράφοι, οι τεχνίτες, οι εραστές το επιβεβαιώνουν: η δημιουργία συμβαίνει όταν χάνουμε την αίσθηση του γραμμικού χρόνου, όταν μπαίνουμε στο απέραντο διάστημα του Τώρα, της παρούσας στιγμής, όταν κάνουμε την κάθετη βουτιά στην ύπαρξή μας και ανασύρουμε το πολύτιμο πετράδι της έμπνευσης…
Πώς να εξασκηθούμε να ζούμε στο Τώρα; Υπάρχουν άπειρες μέθοδοι και πνευματικά μονοπάτια, αλλά ο δρόμος είναι ένας: η επίγνωση, η προσοχή, η συνειδητότητα.
Αναρωτιέστε αν έχετε επίγνωση; Απλά, κάντε το εξής τεστ στον εαυτό σας: Θυμηθείτε να ρωτάτε κάθε τρεις και λίγο τον εαυτό σας πού βρίσκεται, πού τριγυρνάει ο νους σας, ό, τι κι αν κάνετε. Στο 99,9% των περιπτώσεων θα δείτε ότι ο νους σας θα παγιδευμένος ανάμεσα στα αγχώδη αόριστα σχέδια για το μέλλον και στο άχρηστο επαναλαμβανόμενο βίντεο του παρελθόντος, κατασκευάζοντας συνέχεια ανούσια σενάρια, απασχολούμενος είτε με ενοχές, είτε με φόβους. Αυτό απλά σημαίνει ότι δεν έχουμε επίγνωση, δεν ζούμε στο παρόν, στην παρούσα στιγμή.
Με αγάπη και υπομονή, φέρτε πίσω τον νου σας εδώ και τώρα. Ξανά και ξανά.

• Τέταρτη Πύλη: η Αγάπη

Η αγάπη είναι η αληθινή φύση μας. Είναι η βασική ποιότητα που έχουμε, όταν απομακρύνουμε τους φόβους, τις ανασφάλειες, τις προσκολλήσεις και τις εγωιστικές μας τάσεις. Το φως πίσω από όλα τα συναισθήματα. Η μια και μοναδική ενέργεια που κινεί τον κόσμο, τους πλανήτες, το κάθε τι. Είναι μια κατάσταση χωρίς σημείο αναφοράς, χωρίς προσκόλληση, χωρίς προτίμηση, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Η αγάπη είναι ευδαιμονία, ισοψυχία, αταραξία, μια γεύση. Δεν σ’ αγαπώ γιατί με συμφέρει, γιατί με βολεύει. Σ’ αγαπώ γιατί υπάρχεις, γιατί υπάρχω. Η υπερ-προσωπική αγάπη είναι η μεγαλύτερη έμπνευση που μπορεί να υπάρξει.
Συνήθως η αγάπη που βιώνουμε είναι μικρή μόνο σπίθα, αναλαμπή της αληθινής αγάπης. Ωστόσο, μπορούμε να την επεκτείνουμε, να εξασκηθούμε σε αυτό. Ένα καλό πεδίο είναι, για τους γονείς, η αγάπη για τα παιδιά τους και για τους εραστές, η αγάπη για τον σύντροφό τους. Νοιώστε την προσωπική αυτή αγάπη να σας γεμίζει ολόκληρους. Μετά, φέρτε στον νου σας έναν άνθρωπο που σας είναι «αδιάφορος». Αφήστε την ίδια ζεστή ενέργεια να τον τυλίξει. Και άλλον, και άλλον. Αρχίστε να εκπαιδεύετε τον εαυτό σας να νοιώθει αγάπη για όλους τους ανθρώπους που γνωρίζετε, που δεν γνωρίζετε, που «συμπαθείτε», που «αντιπαθείτε», χωρίς εξαίρεση… Δεν είναι κάτι εύκολο, αλλά με το χρόνο, θα δείτε τη καρδιά σας να μαλακώνει και να ανοίγει απέναντι στον κάθε «άγνωστο» και συνάμα τόσο οικείο συνάνθρωπο…
Δεν υπάρχει πιο μεγαλειώδες συναίσθημα! Αν θέλετε να κάνετε κάτι καλά, βάλτε λίγη υπερ-προσωπική αγάπη στην συνταγή και θα μεγαλουργήσετε! Ο κανόνας ισχύει για όλα: από το φαγητό μέχρι τη συγγραφή ενός βιβλίου. Θυμάμαι όποτε έβγαινα να μιλήσω σε ακροατήριο και είχα το σχετικό τρακ, η μόνη λύση ήταν να θυμηθώ πόση αγάπη ένοιωθα γι’ αυτό το γνωστικό αντικείμενο, γι’ αυτή την επιστήμη, για την ιστορία, για τους ανθρώπους… Αυτό και μόνο «έλυνε» τη γλώσσα και μου έδινε έμπνευση.

• Πέμπτη Πύλη: η Ελευθερία

Ο κοινωνικός προγραμματισμός αποτελεί βασικό περιοριστικό όρο της ελευθερίας. Μας δεσμεύει σε ένα γενικά «αποδεκτό» μίζερο, δραματικά προβλέψιμο πλαίσιο επιλογών, αξιολογήσεων και προτεραιοτήτων.
Η αποδέσμευση από τις κοινωνικά προδιαγεγραμμένες αξίες και απαξίες, ανοίγει μπροστά μας την απεραντοσύνη της ελεύθερης βούλησης. Η ελευθερία είναι ένα sine qua non συστατικό της έμπνευσης. Μόνο σε κατάσταση ελευθερίας αναδύονται οι εσωτερικές ανάγκες, οι δημιουργικές εκφράσεις και οι πρωτότυπες εκφάνσεις του βαθύτερου είναι. Αυτού του είδους η προσωπική ελευθερία κατακτάται βήμα-βήμα: πρώτα αναγνωρίζουμε τι είναι αυτό που πραγματικά μας εμπνέει. Κατόπιν αντλούμε το θάρρος να το δημιουργήσουμε. Δεν είναι πάντα κάτι εύκολο, γιατί, ακολουθώντας την έμπνευσή μας συχνά αντιμετωπίζουμε την δυσπιστία και την ενδεχόμενη εχθρότητα των άλλων –οικείων, συναδέλφων κλπ. Το να πηγαίνεις κόντρα στο κατεστημένο πνεύμα των ανθρώπων, ακολουθώντας την εσωτερική σου φωνή, δεν είναι κάτι που εύκολα εγκρίνουν ή σέβονται οι διάφοροι μικροί και μεγάλοι κοινωνικοί μηχανισμοί ελέγχου: η οικογένεια, το εργασιακό περιβάλλον, η γειτονιά… Σε αυτή τη περίπτωση, εξηγούμε με αυτοπεποίθηση και υπομονή ότι πρόκειται για δική μας ελεύθερη επιλογή να ακολουθήσουμε αυτό που μας «γεμίζει». Συνήθως, η αντίδραση των άλλων είναι αντιστρόφως ανάλογη με τη δική μας σιγουριά: όσο περισσότερο ανασφαλείς και αβέβαιοι νοιώθουμε σε σχέση με αυτό που θέλουμε, τόσο λιγότερη αποδοχή συναντούμε. Όταν εμείς τα έχουμε «βρει με τον εαυτό μας», συνήθως και οι άλλοι το παίρνουν απόφαση και μας αφήνουν στην ησυχία μας…

• Έκτη Πύλη: η Ικανοποίηση

Η έμπνευση ανθίζει πάντα μέσα σε κλίμα αισιοδοξίας και ικανοποίησης. Η ικανοποίηση δεν είναι κάτι δεδομένο –είναι κάτι που καλλιεργείται, όπως και το αντίθετό της, που είναι η βάση του καταναλωτισμού: το ανικανοποίητο, η διαρκής δίψα για όλο και περισσότερα αγαθά, ανθρώπους, σχέσεις, σπίτια, ρούχα, αυτοκίνητα, κανάλια, ταξίδια, χρήματα… Μπορούμε να αναπτύξουμε και να καλλιεργήσουμε την αίσθηση της ικανοποίησης αρχίζοντας απλά να αποδεχόμαστε αυτό που υπάρχει στη ζωή μας. Αυτά που δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Σταματάμε να γκρινιάζουμε συνεχώς περιφέροντας τη μιζέρια μας στις παρέες, στα μπαράκια και στα πάρτι. Σταματάμε να αντλούμε αυτή την ύποπτη ηδονή από το ρόλο του θύματος και του «καημένου» και παίρνουμε την ευθύνη για τη ζωή μας. Από τη στιγμή που παίρνουμε την ευθύνη, είμαστε ακέραιοι και αξιοπρεπείς. Δεν έχει σημασία η ηλικία. Έχω δει πολλά κακομαθημένα παιδιά ογδόντα χρονών και πολλά αξιοπρεπή και ακέραια δέκα χρονών…
Μια μικρή συνταγή ικανοποίησης σας διαβάζω και από το «ψαγμένο» αμερικάνικο περιοδικό Balanced Living:
Αυτό που έχω, μου αρκεί
Αυτό που είμαι μου αρκεί.
Αυτό που κάνω, μου αρκεί.
Αυτό που έχω πετύχει, είναι αρκετό.
Αν ανήκετε στη πολυπληθή ομάδα των γκρινιάρηδων ανικανοποίητων, δοκιμάστε να το επαναλαμβάνετε αυτό συχνά στον εαυτό σας και δείτε πώς λειτουργεί. Αφήστε την έμπνευση να ανθίσει μέσα στην αισιοδοξία και στην ικανοποίηση. Έχετε την επιλογή.

• Έβδομη Πύλη: Ο Διαλογισμός

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι ανακαλύπτουν τα τεράστια αποθέματα δύναμης και έμπνευσης που μπορούν να αντλήσουν μέσω απλών διαλογιστικών τεχνικών. Τεχνικές διαλογισμού διδάσκονται παντού, σε όλες τις μεγάλες εταιρίες, για την αύξηση της παραγωγικότητας και την προώθηση αρμονικών εργασιακών σχέσεων. Οι μεγάλοι δημιουργοί αντλούν έμπνευση μέσα από στιγμές διαλογισμού –ιδιαίτερες και διαφορετικές για τον καθένα. Όλο και περισσότεροι ψάχνουν για αυτή τη βαθύτερη έμπνευση, συνειδητοποιώντας ότι η ζωή είναι κάτι παραπάνω από «δουλειά, λεφτά και πράγματα». Με τον διαλογισμό αρχίζει να φεύγει ένα «βάρος» από πάνω μας, αυτό της διαρκούς ανησυχίας, του συναισθηματικού πόνου, της κούρασης, της απογοήτευσης και γινόμαστε πιο ανάλαφροι. Ξαναβρίσκουμε τη πηγή της παιδικής χαράς μέσα μας, ξανα- ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο.

Πηγή: http://xairetikon.wordpress.com/2012/07/05/99-%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%B6%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%B8/

Κατι μικρό ως τροφή-για-σκέψη

Με το θάνατο επέρχεται η αναγέννηση! Βάλτε το καλά στο μυαλό σας, αν δεν πεθάνουν κομμάτια σας δεν θα γεννηθούν τα καινούργια. Αν φοβάστε να πεθάνετε δεν θα γεννηθεί ο καινούργιος σας εαυτός!

Και ένα μηνυματάκι για τους λοιπούς σκεπτικιστές/αμφισβητίες που δεν πιστεύουν σε πνευματικές εμπειρίες/αόρατα πεδία και πλάσματα έχω να σας πω καταρχήν να μην μιλάτε αν δεν έχετε βιώσει και να μην αμφισβητείτε τη δύναμη της Φαντασίας σας που είναι το εργαλείο για αυτές τις εμπειρίες. Και κάτι ακόμα… ποιος νομίζετε ότι στέλνει το αναπάντεχο  κάτι (είτε είναι ήχος, πλάσμα, τόπος, αίσθηση, συναίσθημα κλπ) σε αυτές τις εμπειρίες, το οποίο αναπάντεχο δεν το έχετε φτιάξει εσείς με τη φαντασία σας, δεν το σκεφτήκατε εσείς… ποιος νομίζεται ότι το έφτιαξε? Αυτά τα ολίγα για να έχετε να σκέπτεστε κάτι…

Gandhi's Prayer for Peace

I offer you peace.
I offer you love.
I offer you friendship.
I see your beauty.
I hear your need.
I feel your feelings.
My wisdom flows from the highest Source.
I salute that Source in you.
Let us work together. For unity and peace.

Η Φύση ο Μέγας Δάσκαλος!

Παρατηρήστε τη Φύση γιατί είναι ο μόνος Μέγας Δάσκαλος που είχατε, έχετε και θα έχετε! Παρακολουθείστε τα δέντρα, τα ζώα, τα φυτά, τα λουλούδια, πως γεννιούνται, πως μεγαλώνουν, πως γερνούν και πως πεθαίνουν, δίνουν μαθήματα στην κάθε τους κίνηση. Παρακολουθήστε πως ζουν χωρίς καμιά ανησυχία για το χτες και το αύριο, ζουν στο σήμερα, κυνηγούν, παίζουν και επιβιώνουν στο σήμερα! Και συνδέονται μαζί μας όταν τους το επιτρέπουμε, μας βλέπουν σαν πλάσματα που ζούμε όλοι μαζί στον ίδιο πλανήτη. Εμείς πως τα βλέπουμε; Ή κάποιοι…
 Εσείς έχετε ακούσει το τραγούδι του Ανέμου; Έχετε ζωγραφίσει με τα χρώματα της Γης; Έχετε αφεθεί στη ροή του Νερού; Ζείτε με το πάθος της Φωτιάς;

Angelic Dragon

ΓΙΑΤΙ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΘΥΜΩΝΟΥΜΕ?

(το βρήκα στο facebook)

"Μια μέρα, ένας σοφός Ινδιάνος έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του:
-”Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;”
-”Γιατί χάνουν την ηρεμία τους” απάντησε ο ένας.
-”Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;” ξαναρωτά ο σοφός.
-”Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος”, είπε ένας άλλος μαθητής.
Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση: “Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;
Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά.. καμμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο.

“Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι;
Γιατί όταν θυμώνουν δυό άνθρωποι, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά, για να καλύψει την απόσταση.
Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιό δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν’ακουστούν.

Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν αγαπούν ο ένας τον άλλο;
Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνήσουν, κάθε άλλο, μιλούν σιγανά.
Γιατί; Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν… παρά μονάχα ψιθυρίζουν.
Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν.
Έτσι συμβαίνει όταν δυό άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον.

Στο τέλος ο Σοφός είπε συμπερασματικά:
“Οταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μην λέτε λόγια που σας απομακραίνουν, γιατί θα φτάσει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη που δεν θα βρίσκουν πιά τα λόγια σας το δρόμο του γυρισμού”

Σενάριο

Σε ένα έργο πιο ρόλο θα διαλέγατε?

Τον ήρωα (ή πρωταγωνιστή). Είναι αυτός του οποίου την ιστορία μαθαίνουμε άσχετα αν το έχουμε καταλάβει από την αρχή. Θα το καταλάβουμε στο τέλος, όπου θα λύσει την υπόθεση ή θα σώσει τον κόσμο ή ένα μέρος συγκεκριμένο και θα πάρει το όμορφο κορίτσι άσχετα αν τον ήθελε από την αρχή του έργου, σίγουρα θα τον θέλει στο τέλος. Είναι αυτός που θα περάσει και όλες τις δυσκολίες για να φτάσει στο σκοπό του.

Ο αντιήρωας. Είναι ο κακός της υπόθεσης αν και όχι πάντα το καθαρό κακιασμένο πλάσμα αλλά αυτός που βλέπει τα πράγματα τελείως αντίθετα από ότι ο ήρωας, έχει άλλα συμφέροντα και σκοπούς όπως επίσης και άλλους τρόπους για να λύσει τα προβλήματά του. Για μερικούς είναι ο επαναστάτης της υπόθεσης. Αυτός που προσφέρει μια τελείως ριζοσπαστική λύση που δεν φαίνεται ούτε τελείως κακή, αλλά ούτε και τελείως καλή, απλά το αποφεύγουν γιατί για να πάνε με «τα νερά του» θα πρέπει να ξεβολευτούν πολύ. Ενώ ο συμβατικός ήρωας θα προσπαθήσει σκληρά, τραβώντας τα βάσανα μόνος του, ξελασπώνοντας όλους τους άλλους χωρίς να τους ξεβολέψει, ή τουλάχιστον θα έχουν τη λιγότερη ανάμιξη. Αυτό βέβαια θέλει και πολύ δύναμη για να το κάνει. Και ο αντιήρωας έχει δύναμη κι αν καταφέρει στο τέλος να τους φέρει όλους με «τα νερά του» και τους κάνει να τον δουν για Θεό …θα γίνει αυτός ο ήρωας.

Ο αφανής ήρωας. Είναι αυτός που βρίσκεται πίσω από τον ήρωα. Αυτός που κινεί τα νήματα. Ο φίλος ή οι φίλοι του ήρωα που τον υποστηρίζουν, του δίνουν ιδέες για το πώς θα λύσει το πρόβλημα, τον τσιγκλάνε συνέχεια για να μην τα παρατήσει, του δίνουν δύναμη όταν εκείνος φαίνεται να την χάνει. Τραβάνε την ιστορία καθώς βλέπουμε και μερικές  πτυχές τις δικής τους ζωής σαν «διάλειμμα» από τις περιπέτειες του ήρωα, και για να παραταθεί η αγωνία του θεατή φυσικά.

Ο παράξενος. Αυτός που δεν ξέρει και δεν καταλαβαίνει κανείς ποτέ γιατί είναι μέσα στο σενάριο. Δεν είναι ο ήρωας γιατί δεν αφορά αυτόν η ιστορία, δεν είναι ο αντιήρωας γιατί δεν αντιμετωπίζει αντίθετα τον ήρωα, ούτε συνεργάζεται με τον αντιήρωα. Δεν είναι αφανής ήρωας γιατί δεν είναι δίπλα στον ήρωα. Είναι αυτός που οι άνθρωποι τον βλέπουν ως εκκεντρικό και τρελό. Ίσως να είναι και λίγο… Ο τρελός της ιστορίας ή αυτός που είναι μόνιμα μεθυσμένος ή υπό την επήρεια περίεργων σκευασμάτων τουλάχιστον για τις λιγοστές σκηνές που θα τον δούμε. Κάποια στιγμή θα πετάξει μια δυο καλές ατάκες, σοφιστείες ή αστείες ατάκες που μπορεί να μας κάνουν να γελάσουμε αλλά αν είναι κάτι σοβαρό αυτό που έχει πει στις λιγοστές στιγμές διαύγειας του μπορεί να δώσει μια ιδέα στον αφανή ήρωα ή και στον ήρωα τον ίδιο κι έτσι να προχωρήσει η ιστορία. Είναι αυτός που θα βρεθεί την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος για να σώσει τον ήρωα αν κινδυνεύει μέχρι θανάτου και οι φίλοι του είναι μπλοκαρισμένοι με άλλους μπελάδες…. Τότε στη διάρκεια της ανάρρωσης του ήρωα από την ταλαιπωρία, είναι που θα γίνει μια συζήτηση ανάμεσα στον ήρωα και  τον τρελό της ιστορίας. Όπου ο ήρωας θα βγάλει κάποια συμπεράσματα για τα όσα συμβαίνουν, έχοντας μυηθεί στον τρόπο σκέψης και την παράξενη ζωή αυτού του εναλλακτικού σοφού θα μεταβεί πιο δυνατός από ποτέ πίσω στην ιστορία και θα λύσει όλα τα μυστήρια. Και είναι ο παράξενος αυτός τύπος που στο τέλος θα κοιτάξει τον ήρωα με παραδοχή, σαν ίσος προς ίσο με το βλέμμα να λέει ότι κάποτε ήταν κι αυτός ήρωας σε μια άλλη ιστορία που την είπε κάποιος άλλος ή μήπως είσαι εσύ που θα την πεις;

Η γυναίκα. Το κορίτσι που παίρνει στο τέλος ο ήρωας. Κάποιοι θα πουν το τρόπαιο ή η αμοιβή του ήρωα επειδή έλυσε την ιστορία και πέρασε τόσα δεινά ή ότι απλά δεν γίνεται να μην υπάρχει το θηλυκό στοιχείο μέσα στην ιστορία προς χάριν της ισορροπίας. Αλλά και για να υπάρχει κάτι να «μαλακώνει» και να καλμάρει τις καταστάσεις αν και μερικές φορές το θηλυκό στοιχείο είναι αυτό που προκαλεί τις εντάσεις ή η ένταση προκαλείται από αυτό μόνο και μόνο επειδή υπάρχει χωρίς καν την ανάμιξή του. Καμιά φορά είναι το ίδιο το θηλυκό στοιχείο η αιτία που έχουμε ιστορία για να πούμε. Μα πάνω από όλα πιστεύω είναι η ισορροπία. Και να μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν φορές που το θηλυκό είναι ο αφανής ήρωας της ιστορίας.

Αυτοί είναι οι κεντρικοί χαρακτήρες ενός σεναρίου όπως τους καταλαβαίνω εγώ. Δείτε τους σαν αρχέτυπα χωρίς να βάλετε συγκεκριμένα ονόματα ή ιστορίες στο μυαλό σας ή αν μπορείτε βάλτε όλες τις ιστορίες. Αν έχει κάποιος στο μυαλό του αυτά τα αρχέτυπα μπορεί να πλέξει πάνω τους χιλιάδες ιστορίες.

Φυσικά σε ένα έργο υπάρχουν και οι κομπάρσοι, οι μουσικοί, οι χορευτές, οι αρχές του τόπου, αστυνομικές αρχές, πολιτικές αρχές, ο βασιλιάς και η βασίλισσα ή οι δήμαρχοι, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι πολίτες κλπ. Όλοι παίζουν μικρούς ρόλους που γεμίζουν την ιστορία

Διαφωνίες, λάθη και πνευματική εξέλιξη

Μερικοί πιστεύουν ότι οι φίλοι ή τα ζευγάρια δεν πρέπει να διαφωνούν. Αν συμφωνούσαμε όλοι σε όλα θα ήταν πολύ βαρετό. Εγώ λέω ότι δεν είναι κακό να διαφωνούν αρκεί ο ένας να μην προσπαθεί να επιβάλει την άποψή του στο άλλο. Να γίνεται ανταλλαγή απόψεων, αυτό είναι το όμορφο. Ανταλλαγή απόψεων σημαίνει λέω την άποψή μου, αυτό που για κάποιο λόγο πιστεύω ή ασπάζομαι/ενστερνίζομαι ή απλά μου αρέσει να πιστεύω ότι είναι αλήθεια.

Πάντα σε όλα υπάρχει η μέση οδός για να μην υπάρχουν διαφωνίες άσχημου τύπου. Το Σύμπαν είναι άπειρο γεμάτο με Ιδέες αλλά και άδειο έτοιμο να υποδεχθεί τις δικές μας… Επομένως ποιος ο λόγος να τσαντίζεστε αν κάποιος διαφωνεί μαζί σας?

Με έναν πραγματικό φίλο άλλωστε το να τσακωθείτε για κάτι δεν είναι και τόσο ζημιογόνο (εκτός κι αν το αφήσετε εσείς να είναι τελικά). Είναι περισσότερο ένα παιχνίδι της Φύσης που γελάει με τους ανολοκλήρωτους εαυτούς μας, περιμένοντας μας ταυτόχρονα να μάθουμε από τα λάθη μας. Αυτή είναι η διαδικασία της ολοκλήρωσης του ανθρώπου πνευματικά… Και αυτό είναι και το νόημα… νομίζω.

Η ολοκλήρωση και η πνευματική εξέλιξη. Και για αυτό είναι οι φίλοι, για να ανταλλάσουμε εμπειρίες, ιδέες, απόψεις, να μοιραζόμαστε χαρά και λύπη, να περνάμε καλά αλλά και για να είμαστε ο ένας κοντά στον άλλο όταν έρθουν τα δύσκολα, για να μάθουμε ο ένας από τα λάθη του άλλου.

Η φιλία για αυτό είναι Ιερή, γιατί βοηθάει στην πνευματική εξέλιξη. Είτε η ολοκλήρωση είναι αυτή ενός ανθρώπου για τη μια ζωή την τωρινή, είτε είναι η ολοκλήρωση του ανθρώπου ως όν του αιώνιου πνεύματος και ψυχής μέσα από τη διαδικασία της μετενσάρκωσης. Ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε για να είναι μόνος. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι ποτέ μόνος…

Σε αυτό το κείμενο έθιξα και ένωσα πολλά θέματα… Κάπου ανάμεσα σε κάποιες φράσεις μπορεί να είναι και προτάσεις που δεν είπα… Κάποιοι μπορεί να τις διαβάσουν κάποιοι όχι, αλλά δεν πειράζει γιατί όταν θα είναι βγουν, θα βγουν.

7/2/2012

Μάθημα για τα Μαθήματα της Ζωής!

Μην ξεχνάτε ποτέ! Όλοι οι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας για ένα σκοπό (όπως και ορισμένες καταστάσεις όσο άσχημες κι αν είναι)! Συνήθως είναι για να πάρουμε κάποιο "μάθημα ζωής" όπως λέμε! Όταν πάρουμε αυτό το μάθημα ο άνθρωπος αυτός (ή η κατάσταση) που εμφανίστηκε για να μας το δώσει μπορεί να εξαφανιστεί το ίδιο ξαφνικά όπως εμφανίστηκε, μπορεί όμως και να μην εξαφανιστεί και να γίνει ένας καλός φίλος ή σύντροφος στη ζωή. Να θυμάστε ότι ότι κι αν γίνει είναι στο χέρι σας να αποκωδικοποιήσετε αυτό το μάθημα, το όποιο θα έχει καταχωρηθεί στο υποσυνείδητο.

Αν δεν πάρετε το μάθημα που πρέπει είναι πιθανόν να πληγωθείτε νιώθοντας ότι το άτομο αυτό σας παράτησε γιατί είναι κακό ή αναληθές ή απατεώνας ή οτιδήποτε. Ή να νομίζετε ότι η ζωή σας είναι άδικη (άτιμη παλιοζωή που λένε μερικοί) κλπ …Αυτό σημαίνει ότι δεν μάθατε το μάθημα που είχε να σας δώσει και για αυτό πολλά τέτοια άτομα (ή καταστάσεις) θα εμφανίζονται στη ζωή σας συνέχεια μέχρι να μάθετε το μάθημα..

Αν δεν είστε ανοιχτοί στο να δέχεστε μαθήματα και συνεχίσετε να λέτε όχι, και συνεχίσετε να κατηγορείτε άτομα ότι σας πλήγωσαν, τότε θα συνεχίσετε να έχετε άτομα που σας πληγώνουν στη ζωή σας χωρίς να καταλαβαίνετε το γιατί και αυτό θα πηγαίνει κύκλο, χωρίς να προχωράτε.

22 Ιανουάριου γράφτηκε αυτό στο facebook μου για όποιον έχει την απορία.

Επίσης παραθέτω και ένα πολύ ωραίο σχόλιο της πολύ καλής μου φίλης Joralyn που αποσαφηνίζει καλύτερα ένα θέμα για να μην παρεξηγούμε, το οποίο σχόλιο γράφτηκε στις 2 Φεβρουαρίου μετά από μια μικρή επανάληψη δική μου των παραπάνω.

«Νομίζω πως αυτό που εννοεί η Δράκαινα είναι πως αν όταν ένα μάθημα φτάσει στο πέρας του, ίσως οι συνθήκες και οι παράγοντες που επηρέασαν τη εξέλιξη του ίσως πάψουν να υφίστανται στη μορφή που τους γνωρίσαμε. Και ναι κάποιες φορές μπορεί να είναι και άνθρωποι. Και αυτή είναι μια εποχή ξεκαθαρίσματος. Φυσικά και ο άνθρωπος (όπως τίποτα άλλο πέρα από το χρήμα) δεν είναι μέσον συναλλαγής, τουλάχιστον όχι με τη φτηνή έννοια που έχουμε συνηθίσει να βάζουμε δίπλα σε αυτή τη λέξη. Αλλά αν ένας άνθρωπος μπει στη ζωή μας, και βγει, το καλύτερο είναι να εκτιμήσουμε τι μάθαμε από αυτόν, ή μέσω αυτού για εμάς και τον κόσμο. Κι αν τα βήματα μας οδηγούν μακριά του, ας εμπιστευτούμε την καρδιά μας, κι ας πάμε παρακάτω. Το να εμμένουμε σε κάτι που δεν έχει πλέον νόημα μόνο και μόνο για να μην το αφήσουμε να φύγει, δείχνει πως εμείς έχουμε μια σοβαρή αδυναμία. Αυτήν της προσκόλλησης. Και αυτό δεν βοηθάει καθόλου την ζωή.»

Να προσθέσω επίσης και αυτό για επίλογο : Το Σύμπαν μερικές φορές έχει άλλα σχέδια για εμάς (από τα οποία μέσες άκρες έχουμε βοηθήσει με τις σκέψεις μας να σχεδιαστούν) και κάποια από τα μαθήματα που μας στέλνει είναι πολύ σκληρά. Έχετε όμως και έναν βοηθό, κι αυτός δεν είναι άλλο από το ένστικτο ή την εσωτερική σας φωνή, εσωτερικό εαυτό ή όπως θέλετε πέστε το… Αυτό (το ένστικτο) ξέρει τα πάντα, είναι ο οδηγός μας κι αν τον ακλουθούμε μας οδηγεί σωστά εκεί που πρέπει να είμαστε ή να υπάρχουμε. Στη ζωή σας λοιπόν να προσέχετε τις «συμπτώσεις», να παρατηρείτε τη συγχρονικότητα, να προσέχετε τι σκέφτεστε και τι εύχεστε και να ακούτε την εσωτερική σας φωνή. Και τότε όλα θα πάνε καλά!

Προς την Άγνωστη Νεραΐδα

Αν έβλεπα μια νεραΐδα, αφότου θα την είχα κοιτάξει για ατελείωτα δευτερόλεπτα
που μπορεί να ήταν και λεπτά ή και ώρες ή και μέρες
και μετά πάλι δευτερόλεπτα, το πρώτο πράγμα που θα της έλεγα θα ήταν Σ’ αγαπώ.

Ω μικρό πνεύμα του κήπου αυτού
μη φεύγεις, μη μ’ αφήνεις
Σε μια ματιά μη σβήνεις.
άσε με να σε δω για μια φορά μόνο
Κι ύστερα άσε με πάλι μόνο.

Ω γλυκό μου πνεύμα, ποιήτρια θα γίνω
απ’ τη χαρά θα σβήνω
προκειμένου να σε δω.
Νεραΐδα μου, αρχαίο πνεύμα
Έλα να σε δω,
σπόρος θα γίνει, να θέλεις να με φροντίσεις
Αυτό δεν κάνεις στα φυτά της πλάσης?
Μήπως τραγουδάς?
Θα τραγουδήσω
Μήπως χορεύεις?
Θα χορέψω…
Αλλά σίγουρα αγαπάς
Αγαπάς όλη την πλάση
Αγαπάς, τα ζώα, τα λουλούδια, τα δέντρα, τα νερά, τον αόρατο κόσμο στο δίχτυ της ζωής όπου όλα συνδέονται…
Κι εγώ σ’ αγαπώ
κι εγώ όλα αυτά Αγαπώ
κι εσένα Αγαπώ
και τον αέρα που αναπνέω ευγνωμονώ.
Και ότι παίρνω απ’ την πλάση σ’ εσένα το χρωστώ.

Άσε με να σε δω
για λίγο, μια στιγμή, που θα μου φανεί αιώνες
μια στιγμή που θα την κρατήσω για αιώνες
ακόμα κι ας μη τη θυμάμαι…
Γιατί εσύ, κι όλες οι εσύ, θα είστε αυτό που είστε,
που εγώ μπορεί να μην το ξέρω τώρα
και μπορεί να μην το μάθω ποτέ
αλλά το νόημα εκεί δεν είναι…
Θα είστε ένα όνειρο, ένα όραμα, μια χαραυγή κι ένα λυκόφως στη σιωπή.

Μια πνοή, μια πνοή όμως σταθερή
μέσα στον ενεργειακό ιστό που υφαίνεται και υφαίνει και υφαίνετε… κι όλοι μαζί υφαίνουμε…
Και που είσαστε και είμαστε άνθρωποι και πλάσματα ορατού και αόρατου του ιστού
με πιο βαριές και άλλοι πιο λεπτές ενέργειες… είμαστε όλοι εδώ Νεραΐδα…
Έτσι τα καταλαβαίνω εγώ Νεραΐδα…

Έλα να σε δω για λίγο
αν κατάφερα με τ’ ανόητα λόγια μου ν’ αγγίξω λίγο απ’ την τεράστια συνείδηση σου.
Λίγο απ’ την μεγάλη σου καρδιά.

Πέτα μου λίγη ασημόσκονη έστω
αν άγγιξα το ευαίσθητο νήμα
που επάνω κάθεσαι.
Από εκεί που πλέεις
με καράβι τον άνεμο, τον αστρικό.

Αλλά κι αν πάλι δε σε άγγιξα Νεράιδα
σίγουρα με άγγιξες εσύ με τα φτερά της έμπνευσης.
Για αυτό πάντα θα σ’ αγαπώ,
Ακόμα κι αν ποτέ δεν σε δω.