Προς την Άγνωστη Νεραΐδα

Αν έβλεπα μια νεραΐδα, αφότου θα την είχα κοιτάξει για ατελείωτα δευτερόλεπτα
που μπορεί να ήταν και λεπτά ή και ώρες ή και μέρες
και μετά πάλι δευτερόλεπτα, το πρώτο πράγμα που θα της έλεγα θα ήταν Σ’ αγαπώ.

Ω μικρό πνεύμα του κήπου αυτού
μη φεύγεις, μη μ’ αφήνεις
Σε μια ματιά μη σβήνεις.
άσε με να σε δω για μια φορά μόνο
Κι ύστερα άσε με πάλι μόνο.

Ω γλυκό μου πνεύμα, ποιήτρια θα γίνω
απ’ τη χαρά θα σβήνω
προκειμένου να σε δω.
Νεραΐδα μου, αρχαίο πνεύμα
Έλα να σε δω,
σπόρος θα γίνει, να θέλεις να με φροντίσεις
Αυτό δεν κάνεις στα φυτά της πλάσης?
Μήπως τραγουδάς?
Θα τραγουδήσω
Μήπως χορεύεις?
Θα χορέψω…
Αλλά σίγουρα αγαπάς
Αγαπάς όλη την πλάση
Αγαπάς, τα ζώα, τα λουλούδια, τα δέντρα, τα νερά, τον αόρατο κόσμο στο δίχτυ της ζωής όπου όλα συνδέονται…
Κι εγώ σ’ αγαπώ
κι εγώ όλα αυτά Αγαπώ
κι εσένα Αγαπώ
και τον αέρα που αναπνέω ευγνωμονώ.
Και ότι παίρνω απ’ την πλάση σ’ εσένα το χρωστώ.

Άσε με να σε δω
για λίγο, μια στιγμή, που θα μου φανεί αιώνες
μια στιγμή που θα την κρατήσω για αιώνες
ακόμα κι ας μη τη θυμάμαι…
Γιατί εσύ, κι όλες οι εσύ, θα είστε αυτό που είστε,
που εγώ μπορεί να μην το ξέρω τώρα
και μπορεί να μην το μάθω ποτέ
αλλά το νόημα εκεί δεν είναι…
Θα είστε ένα όνειρο, ένα όραμα, μια χαραυγή κι ένα λυκόφως στη σιωπή.

Μια πνοή, μια πνοή όμως σταθερή
μέσα στον ενεργειακό ιστό που υφαίνεται και υφαίνει και υφαίνετε… κι όλοι μαζί υφαίνουμε…
Και που είσαστε και είμαστε άνθρωποι και πλάσματα ορατού και αόρατου του ιστού
με πιο βαριές και άλλοι πιο λεπτές ενέργειες… είμαστε όλοι εδώ Νεραΐδα…
Έτσι τα καταλαβαίνω εγώ Νεραΐδα…

Έλα να σε δω για λίγο
αν κατάφερα με τ’ ανόητα λόγια μου ν’ αγγίξω λίγο απ’ την τεράστια συνείδηση σου.
Λίγο απ’ την μεγάλη σου καρδιά.

Πέτα μου λίγη ασημόσκονη έστω
αν άγγιξα το ευαίσθητο νήμα
που επάνω κάθεσαι.
Από εκεί που πλέεις
με καράβι τον άνεμο, τον αστρικό.

Αλλά κι αν πάλι δε σε άγγιξα Νεράιδα
σίγουρα με άγγιξες εσύ με τα φτερά της έμπνευσης.
Για αυτό πάντα θα σ’ αγαπώ,
Ακόμα κι αν ποτέ δεν σε δω.