Αθάνατη Μακεδονία!

Γύρισα Αθήνα! Αν και πάντα η καρδιά μου θα είναι εκεί πάνω, στη Μακεδονία, στα πυκνά βουνά με την οργιαστική βλάστηση, τις λίμνες, τα ποτάμια. Βελανιδιές, οξιές, πλατάνια, καστανιές, καραγάτσια, κυπαρίσσια, κουκουναριές, έλατα...όλων των λογιών τα δέντρα κ τα φυτά...Η φύση εδώ παίρνει αυτό που εγκαταλείπει ο άνθρωπος και το κάνει ξανά δικό της με ταχείς ρυθμούς, κ προκαλεί τον άνθρωπο να ζήσει εδώ....Γιατί σ’ αυτά τα μέρη εκείνη έχει το πάνω χέρι, το πνεύμα της γης είναι ζωντανό και μίλα ακόμα...Εκεί μέσα στα απάτητα ορμάνια, που το σκοτάδι επικρατεί από τα πυκνά κλαδιά των δένδρων, εκεί λες και θα δεις ξαφνικά τις Νύμφες και τον Πάνα να χορεύουν ακόμα τους οργιαστικούς τους χορούς! Κι εγώ εύχομαι να ήμουν μόνο ένα μικρό τόσο δα νεραϊδάκι, μικρό όσο ένα φύλλο, για να μπορούσα να μείνω εκεί μέσα για πάντα!

Είδα ότι εκεί κατοικεί ακόμη η ελπίδα για αποκέντρωση. Από αυτούς που θα απαρνηθούν τα φώτα της πόλης και τον πολιτισμό-ζούγκλα της και θα θελήσουν να ζήσουν μια απλή ζωή οπού το μόνο που θα έχει σημασία θα είναι το τι θα φάει θα μπει στο πιάτο μας για να επιβιώσουμε, επομένως οι δουλειές θα είναι τα χωράφια και τα ζώα! Όπου τον ελεύθερο χρόνο μπορείς να κανείς βόλτες σε αυτά τα υπέροχα βουνά και να ξαναζωντανέψεις την παλαιά θρησκεία εκεί που δεν θα βλέπουν τα αδιάκριτα μάτια του χωριού. Γιατί η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν και τα κακά του να μένεις στο χωριό, αλλά αναρωτιέμαι...δεν αξίζει? Αυτά τα βουνά με καλούν με κάθε μου βλέμμα, να τα περπατήσω! Είναι μια λαχτάρα που κάνει την καρδιά μου να μην θέλει να γυρίσει πίσω αν δεν πατήσει σε εκείνα τα χώματα...Μνήμες ίσως? από παλιές ζωές? Κάλεσμα της Φύσης? Κάλεσμα των πλασμάτων του Αλλόκοσμου? Δεν ξέρω...το μόνο που ξέρω είναι ότι αν δεν είχα τους φίλους μου που με αγαπάνε και τους αγαπάω, θα μου ήταν πολύ εύκολο να φύγω και να πάω να μείνω εκεί!