Πολυθεϊσμός καλείται η θέσις η υποστηρίζουσα ότι το φυσικό σύστημα του κόσμου είναι το όντως Ον, χαρακτηριζόμενο ως απόλυτον, αϊδιον και έλλογον∙ του λόγου εκφραζομένου υπό θείων διανοιών παραγομένων υπό και δρώντων εντός του συστήματος. Είναι σύστημα μονιστικόν ή ενιστικόν διότι υπάρχει μία μόνον ουσία, η ουσία του Κόσμου.
Μονοθεϊσμός καλείται η θέσις ότι το φυσικό σύστημα του κόσμου εξαρτάται, παράγεται και κατευθύνεται υπό μίας εξωκοσμικής οντότητας η οποία κέκτηται μόνη αυτή τον χαρακτηρησμόν του απολύτου, ούσα άχρονος, αϊδιος (άνευ αρχής ή τέλους), έλλογος και μετ΄ ιδίας βουλήσεως. Είναι σύστημα δυϊστικό διότι το παν σύγκειται εκ δυο τελείως διαφόρων ουσιών, της ουσίας του Θεού και της ουσίας του κόσμου.
Αθεϊσμός καλείται η θέσις ότι το φυσικό σύστημα του κόσμου είναι μεν το μόνον υπάρχον, δεν αποδίδεται όμως εις αυτό ο χαρακτηρισμός του όντως, του απολύτου, του αϊδιου ή του έλλογου.
<>Α)Δια τον Πολυθεϊσμό<>
Το αϊδιον του κόσμου καθιστά και την Ιστορία ατέρμονα και κυκλική. Το ότι ο κόσμος είναι το Όντως Ον καθιστά δυνατή την μελέτη του αληθούς δια της φυσικής επιστήμης, αναπτυσσομένων των Μαθηματικών, της Φυσιογνωσίας, της Ιατρικής και της λογικής. Το απόλυτον του κόσμου δίνει απόλυτον αξία εις τα στοιχεία του, αναπτυσσόμενης της οικολογικής συνειδήσεως, του σεβασμού προς τα ζώα, της Αρχιτεκτονικής ή οποία σέβεται το τοπίο και δημιουργεί αθάνατα αριστουργήματα που θέλουν να υπερβούν την αιωνιότητα του χρόνου, του σεβασμού και της αλληλεγγύης μεταξύ των λαών.
Ο ρυθμός του Κόσμου είναι η έκφρασης του θείου Λόγου, διό αποτελεί λατρευτική πράξη ή μίμησης του, αναπτυσσόμενης της Ζωγραφικής, της Μουσικής, της Γλυπτικής, της Αρχιτεκτονικής και κυριώτατα της Ορχήσεως και του Θεάτρου.
Η αναπαραγωγή του Κόσμου ισούται προς την Θείαν βούλησιν διό αναπτύσσεται η λατρεία της γονημότητος.
Ο άνθρωπος αποκτά απόλυτο αξία ως συνδετικός κρίκος κατά τον θείον νόμο της εξελίξεως μεταξύ των κατωτέρων μορφών και των ανωτέρων Κόσμων των Θεών, διό αναπτύσσεται η φροντίς του σώματος, η υγιεινή, ο αθλητισμός και η φροντίς του πνεύματος, το κλασσικό ιδεώδες του πεπολιτισμένου-καλλιεργημένου ανθρώπου και η μέριμνα δια την άνοδο της πνευματικότητος.
Η αξία του Ζην εντός του Κόσμου και η λυτρωτική σημασία της μιμήσεως του ρυθμού του οδηγεί εις τα θρησκευτικές επιταγές της ορθής κοινωνικής οργανώσεως, της παροχής κοινωνικής υπηρεσίας, της μερίμνης δια την ευνομία της πολιτείας, της φροντίδας δια το μέλλον της πόλεως, του έθνους του μάχεσθαι υπέρ πατρίδος.
<>Β) Δια τον Μονοθεϊσμό<>
Ο Κόσμος είναι δημιούργημα προσωρινό και ατελές, μη περιέχον και ουσία, τα ζώα <<ποιήθηκαν εκ γήινων στοιχείων>>, ο φυσικός νόμος αλλάσσεται κατά το δοκούν υπό της εξωκοσμικής διανοίας, ο ρυθμός του Κόσμου είναι ανάξιος λόγου. Εν σύνοψη <<πάντα σκιάς ασθενέστερα και ονείρου απατηλότερα>>. Ούτος ή άλλως<> η Ιστορία οφείλει να είναι γραμμική και βραχεία, οπότε το τέλος <<έρχεται ταχύ>>. Η αλήθεια γίνεται γνωστή μόνον δια της Θείας Χάριτος και της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος τουτέστιν <<δι΄ αποκαλύψεως>>. Δια να κυριολεκτούμε, ο Κόσμος δεν εμφανίζεται ως απλώς κατώτερος αλλά ως κάτι κακό: <<ότι έτσι εκ του κόσμου τούτου ουκ έτσι εκ του πατρός>>.
Επομένως ουδεμία επιστήμη αναπτύσσεται<>( εις το Βυζάντιο δεν είχε αναπτυχθεί καν το εκκλησιαστικό δίκαιο)
Οι καλές Τέχνες, ο Χορός, η Μουσική, το Θέατρο ακόμη και τα νεανικά παιχνίδια απαγορεύονται δια νόμου. ( θα μου πείτε σήμερα ο καθένας μπορεί να ασκήσει την τέχνη του δεν είναι κάτι απαγορευμένο, αλλά θα συνάδει με το δόγμα της μονοθεϊστικής θρησκείας του; το έχουν σκεφτεί καλά όσοι δηλώνουν Χριστιανοί, μήπως στην πραγματικότητα δεν είναι; Ας Θυμηθούμε όμως πως στο θέμα Μουσική υπάρχει μια, η Metal, που θεωρείται κακιά μουσική….τι υποκρισία!)
Η φροντίδα δια την Υγιεινή θεωρείται επί-μεμπτός, για αυτό <<άσκηση>> ονομάζεται πλέον το κακοποιείν το σώμα, κατά το καινοδιαθήκιον: <<εγώ υποπιάζω μου το σώμα και δουλαγωγώ>>, η δε φροντίδα δια την εγκυκλιον παιδία θετικό κακόν για αυτό οι κομπασμοί για τον αφανισμό <<των δεινών συζητητών>>.
Η μέριμνα δι ΄ευνομία, δια την βελτίωση της ζωής της πόλεως, δια το καλώς έχει του έθνους και η παροχή κοινωνικής υπηρεσίας θεωρούνται ανάξια λόγου διό <<τα μοναστήρια καθ΄ όλη την Τουρκοκρατία δεν ανέπτυξαν κανένα κοινωνικό έργο>>.
<>Ως κύρια όψης της μονοθεϊστικής κοσμοαντιλήψεως αναπτύσσεται το ιδεώδες της πλήρους κοινωνικής αδιαφορίας και της ατομικής σωτηρίας. Ως πραγματικός δεχόμενοι του μονοθεϊστικού ιδεώδους, ως άγιοι και <<πραγματικοί φιλόσοφοι>> θεωρούνται οι αρνούμενοι πάσα κοινωνική σχέση, πάσα κοινωνική υποχρέωση και πάσα υπηρεσία προς το έθνος και ασχολούμενοι μόνον με την ατομική τους σωτηρία που παρέχεται δια της <<θεωρίας>> του εξωκοσμικού θεού, τουτέστιν οι <<μοναχοί>> και <<αναχωρήται>>. <>
<>γ) Δια τον Αθεϊσμό<>
Η αντίληψη ότι υπάρχει λόγος, δικαιοσύνη και σκοπός εις τον Κόσμο διαπλάθει μια αμοραλιστική ηθική. Μια αντίληψη laissez aller.
Αυτή εις την πράξη εκδηλώνεται ως ηθική αντίληψη ατομικής σωτηρίας και ωφελισμού η οποία εκφράζεται δι΄ ιδεών απαξίας του περιβάλλοντος, της κοινωνικής οργάνωσης του έθνους, της δικαιοσύνης κ.ο.κ. Οι Τέχνες καθίστανται αποκλειστικώς ωφελιμιστικές, το περιβάλλον καταστρέφεται ανηλεώς και η Αρχιτεκτονική είναι άθλία και εφήμερος, χρησιμοποιούσα αναλώσιμα και ευτελή υλικά(χμ…εδώ μάλιστα θυμίζει κατάλληλα τη σημερινή κοινωνία). Ο πολιτισμός, η μόρφωση και η καλλιέργεια, ως και οι πνευματικές αξίες απορρίπτονται ως ανάξια λόγου και εις το δημόσιο βίο αναπτύσσεται η κυνική άποψης ότι ενδιαφέρει μόνον το ιδίων όφελος.
<>Η ιδέα της απαξίας του κόσμου συνδέει τον μονοθεϊσμό και τον αθεϊσμό εις το αυτό ουσιαστικό ιδεώδες της ατομικής σωτηρίας: ο <<μοναχός>> υφίσταται στερήσεις δια να εισέλθει εις τον παράδεισο, ως εις σπουδαστής υφίσταται εκούσιους περιορισμούς δια να απόλαυση την επιτυχία εις τις εξετάσεις. Κατά παρόμοιο ωφελιμιστικό τρόπο ο άθεος εκλέγει τον τρόπο ζωής που κατά την γνώμη του, του <<πηγαίνει>> καλύτερα. Αμφότεροι <<δεν δίνουν δεκάρα>> δια το γενικότερο κοινωνικό συμφέρον!<>
Από το βιβλίο Αρχαίοι Θεοί των Ελλήνων, εκδώσεις ΕΣΟΠΤΡΟΝ, ενότητα 1η του Παναγιώτη Μαρίνη.
Μονοθεϊσμός καλείται η θέσις ότι το φυσικό σύστημα του κόσμου εξαρτάται, παράγεται και κατευθύνεται υπό μίας εξωκοσμικής οντότητας η οποία κέκτηται μόνη αυτή τον χαρακτηρησμόν του απολύτου, ούσα άχρονος, αϊδιος (άνευ αρχής ή τέλους), έλλογος και μετ΄ ιδίας βουλήσεως. Είναι σύστημα δυϊστικό διότι το παν σύγκειται εκ δυο τελείως διαφόρων ουσιών, της ουσίας του Θεού και της ουσίας του κόσμου.
Αθεϊσμός καλείται η θέσις ότι το φυσικό σύστημα του κόσμου είναι μεν το μόνον υπάρχον, δεν αποδίδεται όμως εις αυτό ο χαρακτηρισμός του όντως, του απολύτου, του αϊδιου ή του έλλογου.
<>Α)Δια τον Πολυθεϊσμό<>
Το αϊδιον του κόσμου καθιστά και την Ιστορία ατέρμονα και κυκλική. Το ότι ο κόσμος είναι το Όντως Ον καθιστά δυνατή την μελέτη του αληθούς δια της φυσικής επιστήμης, αναπτυσσομένων των Μαθηματικών, της Φυσιογνωσίας, της Ιατρικής και της λογικής. Το απόλυτον του κόσμου δίνει απόλυτον αξία εις τα στοιχεία του, αναπτυσσόμενης της οικολογικής συνειδήσεως, του σεβασμού προς τα ζώα, της Αρχιτεκτονικής ή οποία σέβεται το τοπίο και δημιουργεί αθάνατα αριστουργήματα που θέλουν να υπερβούν την αιωνιότητα του χρόνου, του σεβασμού και της αλληλεγγύης μεταξύ των λαών.
Ο ρυθμός του Κόσμου είναι η έκφρασης του θείου Λόγου, διό αποτελεί λατρευτική πράξη ή μίμησης του, αναπτυσσόμενης της Ζωγραφικής, της Μουσικής, της Γλυπτικής, της Αρχιτεκτονικής και κυριώτατα της Ορχήσεως και του Θεάτρου.
Η αναπαραγωγή του Κόσμου ισούται προς την Θείαν βούλησιν διό αναπτύσσεται η λατρεία της γονημότητος.
Ο άνθρωπος αποκτά απόλυτο αξία ως συνδετικός κρίκος κατά τον θείον νόμο της εξελίξεως μεταξύ των κατωτέρων μορφών και των ανωτέρων Κόσμων των Θεών, διό αναπτύσσεται η φροντίς του σώματος, η υγιεινή, ο αθλητισμός και η φροντίς του πνεύματος, το κλασσικό ιδεώδες του πεπολιτισμένου-καλλιεργημένου ανθρώπου και η μέριμνα δια την άνοδο της πνευματικότητος.
Η αξία του Ζην εντός του Κόσμου και η λυτρωτική σημασία της μιμήσεως του ρυθμού του οδηγεί εις τα θρησκευτικές επιταγές της ορθής κοινωνικής οργανώσεως, της παροχής κοινωνικής υπηρεσίας, της μερίμνης δια την ευνομία της πολιτείας, της φροντίδας δια το μέλλον της πόλεως, του έθνους του μάχεσθαι υπέρ πατρίδος.
<>Β) Δια τον Μονοθεϊσμό<>
Ο Κόσμος είναι δημιούργημα προσωρινό και ατελές, μη περιέχον και ουσία, τα ζώα <<ποιήθηκαν εκ γήινων στοιχείων>>, ο φυσικός νόμος αλλάσσεται κατά το δοκούν υπό της εξωκοσμικής διανοίας, ο ρυθμός του Κόσμου είναι ανάξιος λόγου. Εν σύνοψη <<πάντα σκιάς ασθενέστερα και ονείρου απατηλότερα>>. Ούτος ή άλλως<> η Ιστορία οφείλει να είναι γραμμική και βραχεία, οπότε το τέλος <<έρχεται ταχύ>>. Η αλήθεια γίνεται γνωστή μόνον δια της Θείας Χάριτος και της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος τουτέστιν <<δι΄ αποκαλύψεως>>. Δια να κυριολεκτούμε, ο Κόσμος δεν εμφανίζεται ως απλώς κατώτερος αλλά ως κάτι κακό: <<ότι έτσι εκ του κόσμου τούτου ουκ έτσι εκ του πατρός>>.
Επομένως ουδεμία επιστήμη αναπτύσσεται<>( εις το Βυζάντιο δεν είχε αναπτυχθεί καν το εκκλησιαστικό δίκαιο)
Οι καλές Τέχνες, ο Χορός, η Μουσική, το Θέατρο ακόμη και τα νεανικά παιχνίδια απαγορεύονται δια νόμου. ( θα μου πείτε σήμερα ο καθένας μπορεί να ασκήσει την τέχνη του δεν είναι κάτι απαγορευμένο, αλλά θα συνάδει με το δόγμα της μονοθεϊστικής θρησκείας του; το έχουν σκεφτεί καλά όσοι δηλώνουν Χριστιανοί, μήπως στην πραγματικότητα δεν είναι; Ας Θυμηθούμε όμως πως στο θέμα Μουσική υπάρχει μια, η Metal, που θεωρείται κακιά μουσική….τι υποκρισία!)
Η φροντίδα δια την Υγιεινή θεωρείται επί-μεμπτός, για αυτό <<άσκηση>> ονομάζεται πλέον το κακοποιείν το σώμα, κατά το καινοδιαθήκιον: <<εγώ υποπιάζω μου το σώμα και δουλαγωγώ>>, η δε φροντίδα δια την εγκυκλιον παιδία θετικό κακόν για αυτό οι κομπασμοί για τον αφανισμό <<των δεινών συζητητών>>.
Η μέριμνα δι ΄ευνομία, δια την βελτίωση της ζωής της πόλεως, δια το καλώς έχει του έθνους και η παροχή κοινωνικής υπηρεσίας θεωρούνται ανάξια λόγου διό <<τα μοναστήρια καθ΄ όλη την Τουρκοκρατία δεν ανέπτυξαν κανένα κοινωνικό έργο>>.
<>Ως κύρια όψης της μονοθεϊστικής κοσμοαντιλήψεως αναπτύσσεται το ιδεώδες της πλήρους κοινωνικής αδιαφορίας και της ατομικής σωτηρίας. Ως πραγματικός δεχόμενοι του μονοθεϊστικού ιδεώδους, ως άγιοι και <<πραγματικοί φιλόσοφοι>> θεωρούνται οι αρνούμενοι πάσα κοινωνική σχέση, πάσα κοινωνική υποχρέωση και πάσα υπηρεσία προς το έθνος και ασχολούμενοι μόνον με την ατομική τους σωτηρία που παρέχεται δια της <<θεωρίας>> του εξωκοσμικού θεού, τουτέστιν οι <<μοναχοί>> και <<αναχωρήται>>. <>
<>γ) Δια τον Αθεϊσμό<>
Η αντίληψη ότι υπάρχει λόγος, δικαιοσύνη και σκοπός εις τον Κόσμο διαπλάθει μια αμοραλιστική ηθική. Μια αντίληψη laissez aller.
Αυτή εις την πράξη εκδηλώνεται ως ηθική αντίληψη ατομικής σωτηρίας και ωφελισμού η οποία εκφράζεται δι΄ ιδεών απαξίας του περιβάλλοντος, της κοινωνικής οργάνωσης του έθνους, της δικαιοσύνης κ.ο.κ. Οι Τέχνες καθίστανται αποκλειστικώς ωφελιμιστικές, το περιβάλλον καταστρέφεται ανηλεώς και η Αρχιτεκτονική είναι άθλία και εφήμερος, χρησιμοποιούσα αναλώσιμα και ευτελή υλικά(χμ…εδώ μάλιστα θυμίζει κατάλληλα τη σημερινή κοινωνία). Ο πολιτισμός, η μόρφωση και η καλλιέργεια, ως και οι πνευματικές αξίες απορρίπτονται ως ανάξια λόγου και εις το δημόσιο βίο αναπτύσσεται η κυνική άποψης ότι ενδιαφέρει μόνον το ιδίων όφελος.
<>Η ιδέα της απαξίας του κόσμου συνδέει τον μονοθεϊσμό και τον αθεϊσμό εις το αυτό ουσιαστικό ιδεώδες της ατομικής σωτηρίας: ο <<μοναχός>> υφίσταται στερήσεις δια να εισέλθει εις τον παράδεισο, ως εις σπουδαστής υφίσταται εκούσιους περιορισμούς δια να απόλαυση την επιτυχία εις τις εξετάσεις. Κατά παρόμοιο ωφελιμιστικό τρόπο ο άθεος εκλέγει τον τρόπο ζωής που κατά την γνώμη του, του <<πηγαίνει>> καλύτερα. Αμφότεροι <<δεν δίνουν δεκάρα>> δια το γενικότερο κοινωνικό συμφέρον!<>
Από το βιβλίο Αρχαίοι Θεοί των Ελλήνων, εκδώσεις ΕΣΟΠΤΡΟΝ, ενότητα 1η του Παναγιώτη Μαρίνη.
