Η ιστορία μου με τα σπήλαια

Αποφάσισα να γράψω ένα άρθρο για την εμπειρία μου με τα σπήλαια σε αυτή τη ζωή. Πολλοί άνθρωποι με ρωτάνε πως νοιώθω μέσα σε ένα σπήλαιο. Τι μου έχει κάνει πιο πολύ εντύπωση, τι μου δίνει όλο αυτό. Άλλοι πάλι σοκάρονται  λέγοντας μου πως μπορείς και μπαίνεις εκεί μέσα, εγώ δεν θα μπορούσα. Αλλά όλοι χαίρονται να βλέπουν φωτογραφίες από τις περιπέτειές μου σε σπηλαιολογικές εξορμήσεις. Έχω ξεκινήσει όμως να πηγαίνω σε σπήλαια από μικρή, στα τουριστικός αξιοποιημένα βέβαια μαζί με τους γονείς μου. Να πω επίσης ότι όταν με ρωτάνε μια από τις παραπάνω ερωτήσεις επειδή με πιάνουν απροετοίμαστη συνήθως δεν λέω και δεν έχω εξηγήσει πλήρως σε κανέναν πως νοιώθω για όλο αυτό, παρά μόνο πολύ λίγα τυπικά πράγματα. Ότι να μερικά σπήλαια έχουν εντυπωσιακό διάκοσμο ενώ άλλα όχι, και ότι είναι κάτι πολύ κουραστικό γενικά. Εδώ στο γραπτό λόγο λοιπόν θα έχω την ευκαιρία να τα εκφράσω όλα αυτά και να εξηγήσω γιατί το κάνω παρότι είναι όντος κάτι πολύ απαιτητικό. 

Το πρώτο σπήλαιο για το οποίο θα μιλήσω και το οποίο είναι και το πρώτο που έχω καταγεγραμμένο στον κατάλογό μου - ναι έχω και τέτοιον που μετρά 35 σπήλαια- είναι στο Πόζαρ ή αλλιώς Λουτροχώρι, στην Αριδαία Ν.Πέλλας. Είναι ένα μέρος με θερμές πηγές και πολύ έντονη βλάστηση, ουσιαστικά μέσα σε ένα φαράγγι όπου ο κόσμος ανακάλυψε τις ιαματικές πηγές του και πήγαινε για μπάνιο, όπως επίσης έπινε το ευεργετικό νερό. Πάνω από το ποτάμι υπάρχουν μονοπάτια που μπορεί κανείς να πάει να δει τις πηγές που αργότερα γίνονται ο ποταμός Αλμωπός. Μπορεί όμως να πάρει και το μονοπάτι για το σπήλαιο. Είναι μικρό σπήλαιο, τουλάχιστον το κομμάτι που αφήνουν να δει ο κόσμος, γιατί αργότερα που το έψαξα βρήκα ότι ανήκει σε ένα σύνολο σπηλαίων και βαράθρων, που έχουν ονομάσει Σπηλαιοπάρκο Αλμωπίας. Τότε που πήγα εγώ το 2003 πάντως είδα μόνο ένα μικρό κομμάτι. Μου έκανε όμως πολύ μεγάλη εντύπωση λόγο του πανέμορφου τοπίου καθώς ανεβαίναμε τα σκαλιά για να φτάσουμε ως εκεί, αλλά ίσως και του περίεργου τυπά που καθόταν στην είσοδο και ήταν ο υπεύθυνος για το σπήλαιο. Σίγουρα δεν περίμενα να δω έναν μακρυμάλλη νέο χίπη που άκουγε tribal μουσική, οπότε μου χαράχθηκε στη μνήμη. 

Παρόλα αυτά η ιδέα για τα σπήλαια γεννήθηκε μέσα μου πολύ πιο μικρή. Όταν με ρωτούσαν τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω έλεγα αρχαιολόγος με ειδικότητα στη σπηλαιολογία. Δεν ήξερα ακόμα ότι αυτό γίνεται μέσω της γεωλογικής σχολής, διότι ουσιαστικά εννοούσα την παλαιοντολογία. Αλλά ίσως να το έλεγα επειδή βλέπαμε πολλά ντοκυμαντέρ με τον πατέρα μου με ιστορικά, αρχαιολογικά θέματα. Μια άλλη έμπνευση μου ήταν τα σπήλαια-στάνες που έβλεπα κάθε φορά που ανεβαίναμε για Μακεδονία και περνούσαμε από λόφους γεμάτους με τρύπες τέτοιες και θυμάμαι να με εξιτάρουν και να περιμένω πως και πώς πάντα κολλημένη στο τζάμι για να τις δω. Φανταζόμουν πάντα να περπατάω αυτούς τους λόφους και να μπαίνω σε κάθε μια από αυτές τις σπηλιές. 

Πέρασαν χρόνια όπου επισκέφτηκα άλλα 5-6 σπήλαια μαζί με γονείς ή με φίλους. Παρέμενε ένα ενδιαφέρον στο πίσω μέρος του μυαλού μου ώσπου ανακάλυψα τα βιβλία του Ν. Λελούδα, «Εξερευνώντας την υπόγεια Ελλάδα», με πολύ καλό φωτογραφικό υλικό. Εκεί ανακάλυψα ότι υπάρχει η Ελληνική Σπηλαιολογική Εταιρία. Αν και τα βιβλία δεν τα διάβασα τελικά από την αρχή ως το τέλος. Άρχισα τον 1^ο τόμο αλλά σταμάτησα όταν γρήγορα κατάλαβα με λύπη, ότι δεν παρέλειπε να πετάει κοροϊδευτικά υπονοούμενα για όσους μιλάνε για υπόγειες στοές που πηγαίνουν για χιλιόμετρα από τη μια περιοχή στην άλλη, και για κοιλώματα που οδηγούν στην κούφια Γη. Φυσικά για το τελευταίο αναφέρεται στον Π. Γιαννουλάκη που έχει γράψει πολλά περί Κούφιας Γης. Το θεωρώ αντιεπαγγελματικό και ανήθικο τουλάχιστον, να γράφει κάποιος ένα βιβλίο κατηγορώντας ανθρώπους επειδή πιστεύουν το ένα ή το άλλο. Θεωρώ ότι όταν γίνεται μια παρουσίαση καλό είναι να ασχοληθεί ο συγγραφέας/ομιλητής, με αυτά που γνωρίζει και είναι ο τομέας του, και όχι με το να παραθέτει κατηγορίες σε άλλους. Τουλάχιστον όχι με αυτόν τον τρόπο, προσβάλλοντας και κοροϊδεύοντας. Μπορεί να πει αυτά που γνωρίζει σαν πληροφορία και χωρίς χαρακτηρισμούς.

 Στο τέλος τέλος κανείς μας δεν ξέρει την απόλυτη αλήθεια, η οποία είναι συναινετική, οπότε για όλα υπάρχει μια χρυσή τομή, κάπου οι ιδέες όλων συναντιούνται με προσθέσεις ή αφαιρέσεις υλικών/ιδεών/θεωριών/σκέψεων φτιάχνοντας την πραγματικότητα (εκεί που μια ιδέα ξεπερνά έναν κρίσιμο όγκο σκέψεων, εκεί η πραγματικότητα παγιώνεται). Ναι μπορεί να μην ισχύουν όλα, ναι πολλοί άνθρωποι όντας μη ενήμεροι για τα σπήλαια, τις στοές κλπ πιστεύουν διάφορα πράγματα, οι αστικοί μύθοι κυκλοφορούν χρόνια εκεί έξω και κάνουν καλά τη δουλειά τους, να μας ανοίγουν τη συνείδηση και να διευρύνεται η σκέψη μας πέρα από τα συνηθισμένα και τις κολλημένες νόρμες του κατεστημένου που μας θέλει να σκεφτόμαστε όλοι τα ίδια, να κάνουμε τα ίδια και να ψωνίζουμε τα ίδια. Οπότε ναι μπορεί να μην υπάρχουν στοές χιλιομέτρων γιατί όντος κάποιοι τις έχουν ψάξει και δεν πάνε πουθενά. Μπορεί όμως να συνέχιζαν κάποτε και να έκλεισαν, κάποιες είναι και ενεργειακές πύλες για άλλες διαστάσεις, οπότε δεν ανοίγουν στους αμύητους (συγνώμη κ. Λελούδα και λοιποί που θα με κοροϊδεύετε κι εμένα τώρα). Ότι και να συμβαίνει πραγματικά, άσχετα αν εγώ, εσύ ή ο τάδε πιστεύουμε ή όχι στην Κούφια Γη αυτό δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν να κοροϊδεύει τον άλλο, λες και είμαστε στο Δημοτικό, που σε κοροϊδεύουν άνευ λόγου και αιτίας. Το να διαβάζει κανείς Γιαννουλάκη (όπως έκανα και εγώ), δεν είναι αιτία να με κοροϊδεύει κάποιος. Ούτε να τον νοιάζει αν πιστεύω αυτά που διάβασα ή όχι. Δεν έχει σημασία αν ισχύουν ή όχι. Σημασία έχει ότι τα διάβασα, διασκέδασα, άνοιξα το μυαλό μου να σκέφτεται διαφορετικά και δεν κατέληξα άβουλο ανδρείκελο που απλά εκτελεί εντολές που του θέτει το σύστημα, ο «πολιτισμός» και η α-κοινωνία μας. Μην ξεχνάτε επίσης ότι «Η Μαγεία είναι η επιστήμη που δεν έχει ακόμα εδραιωθεί ως τέτοια», που δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί, και ό,τι τώρα μπορεί ανήκει στη σφαίρα του ανεξήγητου κάποτε θα εξηγηθεί. Όπως έγινε άλλωστε με τόσα και τόσα πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Συνεπώς μπορεί οι φυσικοί να οργιάζουν και να οδύρονται για το τι ισχύει και τι όχι στο τώρα, αύριο μεθαύριο όμως θα βγαίνουν και θα λένε ανακαλύψαμε αυτό και το άλλο σαν να μην τρέχει τίποτα. Και δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι επηρεάζουν το αποτέλεσμα του πειράματος (ε ρε γλέντια). 

(Μεγάλη παρένθεση αυτό, γιατί κάπου πρέπει να τα πω κι εγώ. Και συνεχίζω…)

Το ίδιο ισχύει και για όλους τους θρύλους όχι μόνο τους αστικούς, όσο αναφορά την παγίωση τους στην πραγματικότητα. Το ίδιο ισχύει και για τα παραμύθια και τους μύθους. Είναι ισχυρές παραδώσεις που σκοπό έχουν να διδάξουν ιστορία, ηθική, ευγένεια, ιπποτισμό, καλυμμένα κάτω από συμβολισμούς και αρχέτυπα. Όλα αυτά πάνε πολύ πίσω στο χρόνο, από τις πρώτες αναλαμπές συνείδησης στο μυαλό του ανθρώπου. Από τότε που μπήκε στα σπήλαια και είδε στους τοίχους έναν τεράστιο καμβά έτοιμο να γεμίσει ιστορίες και να αφήσει κληρονομιά για τις επόμενες γενιές. Που να ξέρει ότι οι επόμενες γενιές θα απαξιώσουν τα σύμβολα και τους μύθους και θα χάσουν κάθε νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης στο βωμό του εγωισμού, του φόβου και όλων των άλλων δηλητηρίων μου μαστίζουν τον ανθρώπινο Νου. Που να ξέρει ότι όλη η αρχαία σοφία του, υποκρύφθηκε εσκεμμένα από άλλους μετέπειτα ανθρώπους, για να περιμένουμε ξανά τώρα τους επιστήμονες να ανακαλύπτουν αυτά που ήξεραν οι αρχαίοι, αφού τα αμφισβητήσουν κι αυτοί πρώτα! 

Κάπως έτσι η ανάγκη μου να βυθιστώ ακόμα περισσότερο στον κόσμο των θρύλων και παραδόσεων με οδήγησαν να ψάξω την Ελληνική Σπηλαιολογική εταιρία γύρω στο 2017. Βρήκα ότι γίνονται μαθήματα τα οποία περιλάμβαναν όλα όσα ήθελα να μάθω από παλιά. Όπως παλαιοντολογία, γεωλογία, παραδώσεις, αρχαιολογία, βιολογία. Έτσι την επόμενη χρονιά γράφτηκα στα σεμινάρια και 3 υπέροχοι μήνες γεμάτοι ένταση αλλά και γνώση ξεκίνησαν το ταξίδι μου στα υπόγεια της γης.

Δεν είχα καταλάβει όμως ότι χρειαζόταν μια καλή φυσική κατάσταση και παρότι είχα ασχοληθεί για χρόνια με πολεμικές τέχνες (λίγο από αυτοάμυνα, σπαθασκία, Ται Τσι και τοξοβολία), δεν είχα τελικά τόσες αντοχές όσες θα ήθελα(αν είχα κάνει αναρρίχηση θα είχε βοηθήσει). Όμως συνέχισα όπως μπορούσα και είδα αρκετά πράγματα. Έχω κατέβει με σχοινιά μέχρι τα 25 μέτρα, που δεν είναι πολλά για τους περισσότερους, αλλά εγώ ξεπέρασα τον εαυτό μου για να τα φτάσω. Δεν είχα ποτέ μου κρεμαστεί στο κενό και η αίσθηση της βαρύτητας που νομίζεις ότι θα σε ρουφήξει είναι έντονη. Το αρχέγονο ένστικτο της αυτοσυντήρησης ανάβει κόκκινο λαμπάκι ειδοποιώντας ότι θα πέσεις τώρα και θα σκοτωθείς. Φυσικά τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει διότι είμαστε πάντα ασφαλισμένοι στα σχοινιά, αλλά ο νους δεν ησυχάζει αμέσως, θέλει το χρόνο του. Κάποιοι πιο έμπειροι μου έχουν πει ότι ο φόβος αυτός δεν φεύγει ποτέ απλά τον συνηθίζεις. Γίνεται μια φωνούλα στο πίσω μέρος του μυαλού που δεν μπορεί πλέον να πάρει τον έλεγχο του σώματος. Μετά έμαθα το σκαρφάλωμα, μπουσούλημα σε βράχους ή ανάμεσα από σταλαγμιτικό υλικό (σταλαγμίτης μεγαλώνει από κάτω προς τα πάνω – σταλακτίτης από πάνω προς τα κάτω). Εκεί θέλει ισορροπία, και μπορώ να πω τα πάω καλύτερα.  Τέλος το ανέβασμα είναι το δυσκολότερο κομμάτι λόγο κούρασης , και φυσικά το μετά που πρέπει να πλυθούν όλα τα υλικά, η φόρμα, τα σχοινιά κλπ. Ένα άλλο κομμάτι που έπρεπε να μάθω είναι το κουβάλημα πριν και μετά. Όλα αυτά τα υλικά πρέπει να μεταφερθούν στη σπηλιά και από τη σπηλιά για πίσω. Φυσικά προς το παρόν δεν έχω κάνει πολύ μεγάλες αποστάσεις μεταξύ αυτοκινήτων και σπηλαίου, αλλά και πάλι δεν ήταν εύκολο. Γιαυτό άλλωστε είναι και άθλημα (εκτός από επιστήμη) και μάλιστα από τα πιο απαιτητικά σε ενεργειακές δαπάνες. 

Ας μην πω άλλα όμως για τις δυσκολίες γιατί δεν θέλω να σας αποθαρρύνω. Η σπηλαιολογία εκτός από τις ιστορίες της, αυτές που αφηγούνται οι ίδιοι οι σπηλαιολόγοι, τους θρύλους και τις παραδώσεις από κάθε τόπο, για κάθε τρύπα, έχει και το καθαρά επιστημονικό, βιολογικό κομμάτι. Μέσα στο σπήλαιο ζουν πλάσματα που έχουν επιβιώσει στο σκληρό αυτό περιβάλλον για εκατομμύρια χρόνια μέσα στο σκοτάδι και έχουν προσαρμοστεί να ζουν εκεί. Πολύ σημαντικές πληροφορίες για εμάς και τη βιοποικιλότητα του πλανήτη. Αλλά όχι μόνο αυτό, τα σπήλαια είναι στην ουσία χρονοκάψουλες, εκτός από τον βιολόγο μπορεί και ο αρχαιολόγος και ο παλαιοντολόγος να βρουν πληροφορίες που αφορούν την κοινωνική και γεωλογική ζωή του πλανήτη.

Και τελικά γιατί κάνεις σπηλαιολογία?

Γιατί παρά τις δυσκολίες της μου δίνει πολλά. Όταν βρίσκομαι μέσα στη Γη νοιώθω ότι είμαι στο πιο ασφαλές μέρος που υπάρχει. Που βασικά είναι όντος! Οι τοίχοι του διαμερίσματος δεν είναι τόσο ανθεκτικοί όσο οι βράχοι του σπηλαίου. Εξαιρούνται περιπτώσεις με σαθρά πετρώματα βέβαια. Και όχι δεν θα μας πέσει το ταβάνι στο κεφάλι, έχει αντέξει άλλωστε τόσα εκατομμύρια χρόνια εκεί που είναι. Το μόνο που πρέπει να προσέχουμε είναι να μην ρίχνουμε εμείς πέτρες στους από κάτω!  

Επίσης λατρεύω τη μυρωδιά του σπηλαίου. Είναι πολύ ιδιαίτερη, όχι ακριβώς αυτή του βρεγμένου χώματος ή της υγρασίας απλά, αλλά της βρεγμένης πέτρας. Και πολλοί σπηλαιολόγοι θα σας πουν το ίδιο, όλοι λατρεύουμε αυτή τη μυρωδιά.  

Το κυριότερο βέβαια για τους περισσότερους είναι η δυνατότητα εξερεύνησης ενός άγνωστου χώρου, ενός χώρου όπου δεν έχουν πρόσβαση «οι πολλοί». Αυτό το τελευταίο είναι η αλήθεια με εξιτάρει κι εμένα. Όπως επίσης να ικανοποιήσω την περιέργειά μου για το τι βρίσκεται κάτω από τα πόδια μου. Ωραία τα βουνά, ωραία και τα δάση, αλλά τι βρίσκεται από κάτω? Από πού γεννιούνται τα ποτάμια και που χάνονται όταν πλημυρίζουν? Από τον υδροφόρο ορίζοντα θα μου πείτε. Ναι αλλά άλλο να το μαθαίνεις σαν πληροφορία και άλλο να είσαι μέσα εκεί, στα ίδια τα κοιλώματα που έχει σκάψει το νερό. 

Πάμε τώρα σε κάτι άλλο που εμένα προσωπικά μ’ αρέσει στις σπηλιές. Είναι η απόλυτη ησυχία (όταν βέβαια ησυχάσουν και οι συνοδοιπόροι σου). Μπορείς να ακούσεις το –τίποτα- ή τις σταγόνες των σταλακτιτών καθώς πέφτουν. Απόλυτα ηρεμιστικό! Όπως επίσης και η στιγμή που θα σβήσω το φακό μου για να μείνω λίγο στο απόλυτο σκοτάδι. Εκεί όπου για λίγο μπορείς να βρεθείς στο απόλυτο κενό του Σύμπαντος ή της αρχέγονης Μήτρας. Κανένα σχήμα, κανένας ήχος. Είναι σαν το σύστημα να κάνει επανεκκίνηση. Για να αναδυθείς μετά στην επιφάνεια ως καινούργιος άνθρωπος. Όπως καταλαβαίνετε είναι μια μικρή μύηση. 

Τέλος εκτός αυτού του μικρού στιγμιότυπου αυτοσυγκέντρωσης, είναι βεβαίως και η όλη περιήγηση μέσα στο σπήλαιο όπου ο κάθε ένας με το φακό του ή οι πιο έμπειροι φωτογράφοι με τα φλάς τους, καταφέρνουν να απαθανατίσουν αυτά τα παλάτια από υγροποιημένο ασβεστόλιθο. Είναι λοιπόν η εικόνα. Ένα μεγάλο μέρος της σπηλαιολογίας είναι η φωτογράφιση. Γιατί είναι το μόνο θεμιτό στοιχείο που μπορείς να πάρεις από ένα σπήλαιο και να το έχεις ως ενθύμηση του ωραίου διάκοσμου που θα δεις.  Ενθύμηση βέβαια και των ωραίων στιγμών που θα ζήσεις διότι γενικά επικρατεί ενθουσιασμός για το κάθε τι από όλα τα άτομα της ομάδος. Εκτός από το διάκοσμο απαθανατίζονται και τα ζωντανά πλάσματα που ζουν στο σπήλαιο, όπως τα δολιχόποδα που είναι τα πιο κοινά που συναντούμε, κάποιες αράχνες , σαύρες, ψάρια (για τα σπήλαια που φιλοξενούν λίμνες). Και δεν θα μιλήσω για τα κουνούπια κοντά στην είσοδο μέσα και έξω (είπαμε δε θέλω να σας αποθαρρύνω).  Η φωτογράφιση λοιπόν μέσα στο σπήλαιο είναι από μόνη της μια ξεχωριστή τέχνη που χρειάζεται ειδικό εξοπλισμό, αν θέλεις να βγάλεις μια άριστης ποιότητας φωτογραφία. Τα σημερινά μέσα βοηθούν πολύ βέβαια, ακόμα κι ένα καλό κινητό, με έναν καλό φακό κεφαλής  - που έτσι κι αλλιώς οι φακοί μας κοιτάμε να δίνουν όσο περισσότερο φως γίνεται - μπορούν να βγάλουν μια καλή αναμνηστική φωτογραφία (φωτογράφοι ψυχραιμία, μη με φάτε). Προσωπικά μου αρέσουν και οι παλιές φωτογραφίες. Έχει ενδιαφέρον να βλέπεις πως κατέβαιναν παλιά στα βάραθρα με τα λίγα μέσα που διέθεταν, που δεν ήταν και τόσο ασφαλή πολλές φορές. Και οι φωτογραφίες έβγαιναν πολύ πιο δύσκολα, τα υλικά κουβαλιόντουσαν με περισσότερο κόπο. Αυτά όλα δίνουν μια διαφορετική αξία, από αυτή της υψηλής έγχρωμης ανάλυσης της εικόνας του σήμερα. Κάποιοι πρωτοπόροι ρίσκαραν τότε κυριολεκτικά τη ζωή τους για να εξερευνήσουν εκεί που δεν μπορούσαν οι περισσότεροι. Χρειάζονται λοιπόν ένα μεγάλο μπράβο και περίσσιο σεβασμό. Πιο πολύ σίγουρα από όσους μπαίνουν βγαίνουν στο σήμερα και απλά μετράνε πόσο κάτω πήγαν, πόσα μέτρα και πόσο βαθιά… 

Αυτή ήταν η ιστορία μου μέχρι στιγμής με τα σπήλαια. Όποιοι και όποιες ενδιαφέρεστε να γίνετε συνοδοιπόροι μας στα ανήλιαγα παλάτια αυτού του κόσμου δεν έχετε παρά να βρείτε έναν σύλλογο που σας ταιριάζει και να ξεκινήσετε τα μαθήματα. Δεν έχει σημασία αν είστε άντρας, γυναίκα, μεγάλοι ή μικροί σε ηλικία, αρκεί βέβαια να έχετε μια στοιχειωδώς καλή φυσική κατάσταση. Και να μην έχετε όμως θα την αποκτήσετε αν εξασκήστε συχνά. Οι φόβοι κι αυτοί ελέγχονται με τον καιρό και τη θέληση. Εκτός αν κάποιος έχει κλειστοφοβία, αυτό δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να βελτιωθεί και δεν μπορώ να μιλήσω επ’ αυτού γιατί δεν το έχω. Μπορώ να μιλήσω για την υψοφοβία που έχω και τη δουλεύω βελτιώνοντάς τη. Χρειάζεται να έχετε βέβαια και δασκάλους με υπομονή, που να μπορούν να κατανοήσουν την κατάσταση, να έχουν ενσυναίσθηση, να σας πιέσουν ή ενθαρρύνουν όσο πρέπει και εκεί που πρέπει, αναλόγως την ιδιοσυγκρασία του κάθε ενός. Και πάλι να θυμάστε ότι όλα έρχονται στο χρόνο τους, αν δεν τα καταφέρετε σήμερα θα τα καταφέρετε  μια άλλη μέρα. Είναι από τις πιο απαιτητικές δραστηριότητες, σίγουρα θα χρειαστεί να ξεπεράσετε τον εαυτό σας, μπορεί να σας βγουν φόβοι που δεν ξέρατε καν ότι είχατε μέσα σας, το κάνει αυτό η σπηλιά. 

Εκτός των άλλων που προσφέρει, η σπηλιά, είναι ένας κόσμος που θεραπεύει το νου και γαληνεύει την ψυχή. Εξωθώντας προς την επιφάνεια (συνείδηση) ό,τι μας εμποδίζει να βρούμε το δρόμο προς τα μέσα (υποσυνείδητο), για να ανακαλύψουμε τον Αληθινό Εαυτό μας, αλλά και το μονοπάτι μέσα το σπήλαιο, που στο τέλος προς τα έξω πάλι, θα μας οδηγήσει στην επιφάνια ,εκτός σπηλαίου, και μέσα στην καινούργια κάθε φορά Ζωή, σε ένα καινούργιο μονοπάτι. Κι αυτή θα είναι κάθε φορά μια μικρή μύηση. 

Κι αυτό που βγαίνει (και μπορεί να είναι όλων των ειδών τα συναισθήματα) να είμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε είτε εκείνη τη στιγμή, είτε μετέπειτα, γιατί δεν υπάρχει λόγος να πιεστούμε πέραν του σημείου που θα μας καταβάλει και θα κάνει την εμπειρία μας άσχημη. Που κι αυτό ακόμα είναι φυσιολογικό, δεν είναι κατακριτέο, ούτε κάτι «κακό». Όλοι έχουμε φόβους, δημιουργούμενοι καθώς μεγαλώνουμε μέσα σε μη υγιή περιβάλλοντα, απλά κάποιοι τους παραδέχονται γιατί έχουν λίγο αυτογνωσία και άλλοι κάποιοι όχι. Ότι και να συμβεί, όπως και να ‘χει, πάντα το σπήλαιο θα έχει το αντίβαρο να μας αποζημιώσει, πάλι κάτι θα πάρουμε, και τελικά μόνο και μόνο η ενέργεια του και η ατμόσφαιρα, είναι αρκετά σαν εμπειρία.

Να προσέχετε, να φοράτε πάντα το κράνος σας, με το φακό κεφαλής, γάντια (για την προστασία του σπηλαίου αλλά και τη δική σας), φόρμα και να θυμάστε, μέσα στο σπήλαιο :

Δεν σκοτώνω τίποτα, παρά μόνο τον καιρό μου,

Δεν παίρνω τίποτα, παρά μόνο φωτογραφίες,

Δεν αφήνω τίποτα, παρά μόνο τις πατημασιές μου.

 

Για περισσότερες πληροφορίες για τα σπήλαια και την ιστορία τους, μπείτε στο site της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρίας www.ese.edu.gr

Ή στο Facebook https://www.facebook.com/ellspe 

Για την Αγάπη και τον Έρωτα… αλλά κυρίως για τον Έρωτα

Στον σημερινό ξεπεσμό και ισοπέδωση των πάντων έχει εκπέσει δυστυχώς και η Αγάπη με τον Έρωτα. Είναι δυο δυνάμεις της Φύσης, δυο κινητήριες ενέργειες  που διαπερνούν τα πάντα. Είναι αντίθετες και συμπληρωματικές. Δείτε τις σαν αρχέτυπα αν θέλετε ή σαν θεότητες. Το παν είναι να γίνουν αντιληπτά τα σύμβολά τους και η αντιστοιχία τους στην καθημερινότητά μας, προκειμένου να μπορούμε να γνωρίσουμε τις αλχημικές διεργασίες που γίνονται χάρις την ένωση και των δυο. Γιαυτό παραθέτω μια αλληγορία που εμπνεύστηκα για να βοηθήσω τη διαδικασία. Γιατί αυτές οι δύο έννοιες δεν μπορούν να εξηγηθούν με επιστημονικούς όρους σε πλήρη έκταση. Οι βιολόγοι και χημικοί θα σας εξηγήσουν ποιες είναι οι φυσικοχημικές βιολογικές αντιδράσεις που γίνονται μέσα στο σώμα μας. Όμως όσοι νοιώθετε πως υπάρχει και κάτι ακόμα «άπιαστο» στην όλη ιστορία μπορείτε να συνεχίσετε την ανάγνωση. 

Καταρχήν θέτω ως βάση ότι :

Η Αγάπη αντιστοιχεί στη Θεά, που είναι απεριόριστη, είναι χώρος και εκπροσωπείται από τη Γυναίκα, τη Φύση και τη Γή

Ο Έρωτας, αντιστοιχεί στο Θεό, που είναι Αιώνιος, είναι χρόνος και εκπροσωπείται από τον Άνδρα, το Σύμπαν και τον Ουρανό.

Δυο άνθρωποι Ερωτεύονται. Τι συμβαίνει? Φανταστείτε τον Έρωτα σαν ένα σπόρο που μπαίνει μέσα μας όταν αντικρίζουμε τον άνθρωπο που μας ενδιαφέρει. Το χώμα του είναι η Αγάπη που υπάρχει μέσα μας και μέσα σε όλα τα πλάσματα του πλανήτη. Αυτή είναι το υπόστρωμα λοιπόν, χάρις αυτήν Αγαπάμε και χωράμε στην καρδιά μας όλους τους δικούς μας ανθρώπους, από τους γονείς και τα αδέλφια μας μέχρι και όλους μας τους φίλους και το σύντροφο μας. Όμως για να κρατήσει η σχέση χρειάζεται αυτό που λένε κάποιοι μια κόλλα, αυτή είναι ο Έρωτας. Θα σας πουν κάποιοι ότι ο Έρωτας κάποτε τελειώνει γιατί μάλλον τον μπερδεύουν με τον ενθουσιασμό. Εγώ έχω μια άλλη κοσμοθεωρία… 

Έχει μπει ο σπόρος του Έρωτα λοιπόν μέσα μας. Μπορεί να το καταλάβουμε αμέσως μπορεί και όχι. Όταν το καταλάβουμε αρχίζει να βλασταίνει το σποράκι ή μπορεί να έχει αρχίσει και μόνο του και μετά να το πάρουμε είδηση. Ας πούμε ότι έχουμε ανταπόκριση και τα σποράκια και των δύο ενδιαφερόμενων βλασταίνουν οπότε αρχίζει μια σχέση. Στην αρχή τα μικρά φυτά όλο και μεγαλώνουν. Τα θρέφουμε με συναισθήματα και σκέψεις ή σκέψεις που γεννούν συναισθήματα και όλα είναι καλά. 

Για να συνεχίσει να είναι υγιείς η σχέση τα φυτά αυτά μεγαλώνουν παράλληλα, ώστε να μην αλληλο-επισκιάζονται, γιατί δεν θα μπορεί να μεγαλώσει το ένα κάτω από τη σκιά του άλλου. Η «κόλλα» που είπα πριν για εμένα είναι όταν κάποια κλαδάκια έρχονται σιγά σιγά και ακουμπάνε το ένα του/της άλλου/ης. Πλέκονται χαλαρά χωρίς να σφίγγουν το ένα το άλλο, φτιάχνοντας όμορφα σχήματα. Τότε εδραιώνεται η σχέση και μπορεί να προχωρήσει στο χρόνο, γιατί ο Έρωτας είναι Αιώνιος όπως είπαμε στην αρχή. Κι έτσι μπορούν και να ανθήσουν κιόλας και μπορούν να φέρουν και καρπούς κάποια στιγμή. 

Η σχέση θα παραμείνει υγιής όταν τα κλαδιά των φυτών δεν θα πνίξουν το ένα του άλλου, δε θα τραβάνε προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση μόνο, γιατί έτσι θα υπάρξει σύγκρουση και ανταγωνισμός στο ζευγάρι. Ο ένας θα πνίγει τον άλλο και δεν θα τον/την αφήνει να μεγαλώνει και ν’ ανθίζει. Θα βγουν οι άμυνες μεγαλώνοντας αγκάθια που θα πληγώνουν το ένα το άλλο φυτό. Σιγά σιγά κάποιος από τους δυο δεν θα αντέξει άλλο και θα θελήσει να κόψει τα δεσμά αυτά, να πετσοκόψει τον Έρωτα μέσα του και να ξεριζώσει το φυτό. Και τότε η σχέση διαλύεται. 

 

Υπάρχει και η άλλη περίπτωση όπου τα δυο φυτά μεγαλώνουν το ένα δίπλα στο άλλο χωρίς να ακουμπάνε τα κλαδιά τους έτσι ώστε να δώσουν χώρο το ένα στο άλλο, και μπορεί όντος η σχέση να κρατηθεί αρκετό καιρό έτσι, αφού θα υπάρχει το υπόστρωμα του χώματος-Αγάπης να τα πλαισιώνει και να τα διατηρεί. Όμως αυτή η απομακρυσμένη συνύπαρξη κάποια στιγμή θα γεμίσει με κενό τον ενδιάμεσο χώρο. Το χωμάτινο υπόστρωμα της Αγάπης δεν θα μπορεί να καλύψει την απόσταση που θα έχουν πάρει τα φυτά μας, και δεν θα μπορεί να δώσει πλέον βιταμίνες σε αυτά για να διατηρηθούν. Σιγά σιγά λοιπόν αυτά θα μαραίνονται και θα ξεραθούν, και τότε λένε ότι ο Έρωτας πεθαίνει. Η σχέση μπορεί να κρατιέται από το υπόστρωμα-Αγάπη αλλά η πραγματική σύνδεση του ζευγαριού θα έχει κοπεί. Πολλές τέτοιες σχέσεις μένουν, αλλά και πολλές διακόπτονται γιατί κάποιος από τα δυο μέλη του ζεύγους θέλει να ξαναφυτέψει το σπόρο μέσα του/της. Κάποιος από τους δυο θα θελήσει να ξανανιώσει κάτι μέσα του/της ν ‘ανθίζει…Πολλοί σε αυτό το στάδιο πιστεύουν ότι χρειάζονται έναν καινούργιο σπόρο να εγκατασταθεί μέσα τους για να ξαναβρούν αυτό που έχασαν, κι έτσι ψάχνουν για αυτό το κάτι νέο. 

 

Το ξεραμένο φυτό όμως μέσα τους μπορεί να αναγεννηθεί αν το θελήσουν. Κι αν το θελήσουν και οι δυο και το προσπαθήσουν πριν να είναι αργά, μπορεί να ξανά ανθίσει αυτός ο Έρωτας-Σπόρος. Πρώτα όμως χρειάζεται να βρουν από τι αρρώστησε το φυτό και να το θεραπεύσουν. Το πώς θα θεραπευτεί και θα αναγεννηθεί, θα το βρει ο κάθε ένας και η κάθε μια μέσα του και μέσα της, και παράλληλα με τη συνεχή στήριξη της Αγάπης που ποτέ δεν έφυγε και πάντα τους πλαισίωνε και τους δυο. Αν έχουν καθαρό Στόχο και δυνατή Θέληση θα τα καταφέρουν. Αν το θέλουν και οι δυο. 

 

Αν όμως ο ένας/μια δε το θέλει και η σχέση τελικά τελειώσει οριστικά, υπάρχει μια διαδικασία που σαν καλοί καλλιεργητές οφείλουμε να κάνουμε, προκειμένου να πάμε με καθαρό και ενδυναμωμένο χωράφι, να σπείρουμε τον επόμενο σπόρο μας. Το παλιό φυτό το ξεριζώνουμε από το χώμα, το καθαρίζουμε και το βάζουμε σε μια γυάλα του μυαλού μας, τιμητικά και με αγάπη για όσα μας έμαθε αυτή η σχέση και όσα πήραμε, τα καλά, τις χαρές, την Αγάπη.  Στρώνουμε πάλι το χωράφι μας και φροντίζουμε να το αναζωογονήσουμε, θρέφοντας το με καινούργια δεδομένα, εμπειρίες, γνώσεις και Σοφία. 

Αφού έχει ηρεμήσει για κάποιο καιρό, ο κάθε ένας και κάθε μια γνωρίζει πόσο καιρό θα χρειαστεί αυτό, θα είμαστε έτοιμοι για την καινούργια σπορά. Δε θα ήταν καλό να πάμε σε καινούργια σχέση με το παλιό φυτό εκεί δίπλα μαραμένο να μας θυμίζει μόνο τις λύπες, τις απογοητεύσεις, τους φόβους, το μίσος, το θυμό μας και ότι άλλο. Πάμε καθαροί και άδειοι για την καινούργια σπορά, για να μην μπλεχτούν οι ρίζες του παλιού φυτού με το καινούργιο και το σαπίσουν και χαλάσουν την καινούργια σχέση. 

Δώστε ευκαιρία στον Αληθινό Εαυτό σας να αναδυθεί από τα βάθη του υποσυνειδήτου σας και της Ψυχής σας και να καθοδηγεί τις πράξεις σας. Για να μπορείτε να γνωρίζετε τι να κάνετε με το λουλούδι του Έρωτα ανά πάσα στιγμή. Δώστε ευκαιρία στον Έρωτα, αυτή την Ιερή Δύναμη του Σύμπαντος. Αυτός και η Αγάπη αναδημιουργούν συνεχώς τον Κόσμο. 

Ελπίζω να βοήθησε όλο αυτό να κάνετε τις αντιστοιχίες στις δικιές σας ζωές και να γίνετε οι δικοί σας μάστοροι του χωραφιού της Ψυχής σας. 

Λένε ότι ο Έρως δίνει τα φτερά του στην ψυχή…

Σχέσεις καθρέφτες!

Εντάξει θα αναφερθώ στις ερωτικές κυρίως αλλά η ίδια συνταγή μπορεί να εφαρμοστεί και για τις φιλικές!

Οι σχέσεις είναι σαν τη συνταγή ενός γλυκού. Όσο διαφορετικά κι αν είναι τα υλικά σε σχήμα, χρώμα, υφή, χρειάζεται ν' αλλάξουν μορφή για να δέσουν, να ομογενοποιηθούν. Χρειάζεται οι μάγειρες της κάθε σχέσης να βρουν τη συνταγή τη δική τους, τη μοναδική!

Έχω μιλήσει σε άλλα άρθρα μου για το πόσο σημαντικό είναι να αλλάζουμε συνεχώς προς το καλύτερο. Προς έναν καλύτερο Άνθρωπο. Να πηγαίνουμε πιο κοντά στον Αληθινό Εαυτό μας! Τι συμβαίνει όμως όταν είμαστε σε μια σχέση όπου το έτερον ήμισυ δεν ξέρει από «αυτά», δεν έχει αναρωτηθεί ποτέ, δεν έχει κάνει αυτογνωσιακή δουλειά! Αυτό το άτομο θα έχει τα κόμπλεξ του, τα θέματά του, τα σκοτεινά του κομμάτια, α οποία θα θεωρεί χαρακτήρα στρωμένο και καθηλωμένο χωρίς να χρειάζεται να αλλάξει! Έλα όμως που έτσι το γλυκό δεν θα δέσει ποτέ! Γιατί νομίζετε ότι τα περισσότερα ζευγάρια χωρίζουν σήμερα? Γιατί ακριβώς ο ένας ή και οι δυο δεν θέλουν να αλλάξουν. Δεν θέλουν να εξελιχθούν και να ομογενοποιηθούν ώστε να γίνουν ένα. Γιατί μια σχέση ερωτική είναι Αλχημεία σώματος και πνεύματος! Είναι η απόλυτη ένωση κάποιοι θα πουν! Πως θα γίνει αυτή η ένωση όταν έχεις ανόμοια υλικά? Όπως και στο διάσημο έργο με το κομμάτι που λείπει που στο τέλος αφού έχει περάσει παρέα με πολλά κομμάτια που δεν του ταίριαζαν βρήκε αυτό που έψαχνε αφού όμως είχε διαμορφωθεί σιγά σιγά και έγινε στο τέλος ολοκληρωμένο κομμάτι! Τότε βρήκε και το άλλο του ολοκληρωμένο κομμάτι! Κι όχι το άλλο μισό! 

Και πάμε σε ένα άλλο πιο βαθύ και δύσκολο θέμα στις σχέσεις! Τα κομμάτια μέσα μας που χρειάζονται δουλεία αντανακλούνται στους άλλους ανθρώπους σαν οι άλλοι να είναι οι καθρέφτες του Εγώ μας και του νου μας κατ επέκταση! Αυτό είναι ένας μηχανισμός του Σύμπαντος (ή της Δημιουργού Αρχής) ώστε να μπορέσουμε βλέποντας στους άλλους τα ελαττώματά μας, να τα διορθώνουμε! Έλα ντε όμως που κάπου εδώ χάλασε η δουλειά! Γιατί έπεσε πολύ σκοτάδι στη Γη και οι άνθρωποι έπαψαν να βλέπουν ο ένας το μέσα του άλλου! Παρόλα αυτά βλέπουμε τη συμπεριφορά του άλλου. Κυρίως όμως έλκουμε σαν ερωτικό σύντροφο αυτόν/ην που καθρεφτίζει τα σκοτεινά μας κομμάτια. Γιατί γίνεται αυτό? Γιατί σου λέει το Σύμπαν ότι για να βγει η σχέση, να δέσει το γλυκό, αυτοί οι δύο θα δουν ο ένας τον άλλο πιο βαθιά, αναγκαστικά, αφού σε μια σχέση έρχονται πολύ κοντά τα δύο μέρη αυτής! Κι αφού δουν ο ένας τον άλλο και κατανοήσουν τι χρειάζεται να αλλάξουν για να βρουν την συνταγή, θα το αλλάξουν! Αν θέλουν να γίνει ωραίο γλυκό! Αλλιώς πάμε για άλλα. Αυτό είναι μια μαγική διαδικασία αν το σκεφτείτε έτσι, όπως το σκέφτηκα κι εγώ. Ότι δηλαδή μέσα από αυτή τη διαδικασία, βλέπουμε τι έχουμε έλξει/μαγνητίσει. Καταλαβαίνουμε ποια από αυτά τα κομμάτια είναι δικά μας σημεία που χρήζουν μετουσίωσης/αλλαγής (γιατί δεν θα είναι και όλα) και κατανοούμε τι αλλαγές μπορούν να γίνουν μέσα μας αλλά και στο άλλο άτομο, και αντίστοιχα το άλλο άτομο βλέπει σε εμάς τι αλλαγές έχει να κάνει ο ίδιος! Τώρα για να γίνει η μετουσίωση χρειάζεται να αγαπήσουμε πρώτα αυτά τα σκοτεινά κομμάτια μας, να τα αγκαλιάσουμε, να τα φροντίσουμε, γιατί είναι κομμάτια του Εσωτερικού μας παιδιού που έχουμε ξαναπεί. Αφού τα αγκαλιάσουμε βλέπουμε τι χρειάζονται ώστε να δώσουν από μέσα τους το θησαυρό που κρατάνε, να γίνουν από ελάττωμα, προτέρημα, από δηλητήριο, αντίδοτο! 

Και μένουμε στην αγάπη που δίνουμε λοιπόν σε αυτά τα κομμάτια, τα οποία είναι μέσα στον άνθρωπο που αγαπάμε, τα οποία Είναι προσωρινά ο άνθρωπος που αγαπάμε. Είναι ο τωρινός του εαυτός, το εξωτερικό περίβλημα της ψυχής (διαβάστε το «Η απάτη του δεν αλλάζω»). Δηλαδή αγαπάμε στον άλλο τον Εαυτό μας! Βλέπουμε στον άλλον στην ουσία κομμάτια του Εαυτού μας και αυτά είναι που μας έλκουν αρχικά γιατί βαθιά μέσα μας θέλουμε να αγαπήσουμε τον Εαυτό μας αλλά φοβόμαστε. Κι έτσι το κάνουμε έμμεσα μέσω ενός άλλου ανθρώπου. Δεν είναι μαγικό? 

Σε μια σχέση λοιπόν ναι αγαπάμε τον άλλο με τα ελαττώματά του όπως έχουμε καθήκον να αγαπάμε και τον εαυτό μας με τα ελαττώματα του (και να μην τον επικρίνουμε συνεχώς). Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει ανάγκη για αλλαγή. Αγαπάμε για να προχωρήσουμε σαν άνθρωποι και για να προχωρήσει και η σχέση. Αγαπάμε τα στραβά για να γίνουν κάποια στιγμή καλύτερα όχι για να μείνουν στραβά γιατί αυτό είναι αυτολύπηση και μεμψιμοιρία, όχι αγάπη! Να στοχεύετε στο να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι και να έχετε καλύτερες σχέσεις γιατί έτσι μια μέρα ίσως καταφέρουμε να φτιάξουμε κι έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν σήμερα!