Συνήθως όταν λέμε σύνδεση με τη φύση φανταζόμαστε να ξαναγυρίσουμε σε μια φάση ζωή των σπηλαίων που φυσικά δεν την θέλουν όλοι κ γιατί άλλωστε. Η ανθρώπινη συνειδητότητα έχει εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο που δεν μας αρκεί να ντυνόμαστε με προβιές και το μόνο μας εργαλείο να είναι μια σμιλευμένη πέτρα.
Δεν είναι ψέμα έχουμε φύγει από αυτή τη ζωή και τουλάχιστον αν δεν γίνει πυρηνικός πόλεμος δεν θα ξαναγυρίσουμε εκεί. Έχουμε όμως ξεφύγει και κατά πολύ από το να νοιώθουμε ότι είμαστε Ένα με το σύνολο, ότι είμαστε Ένα σύνολο από Πολλά και συγκροτούμε όλοι μαζί τη Φύση. Έχουμε αποξενωθεί και αποκοπεί τελείως. Μπορεί αυτός να ήταν ο τρόπος ή το μάθημα που είχαμε να πάρουμε και παίρνουμε ακόμα. Να εκτιμήσουμε μέσα από την αποξένωση, την ένωση. Πέρασε πολύς καιρός όμως και η αποξένωση μας έχει κουράσει και αρρωστήσει. Κάποιοι έχουμε βρει παρηγοριά στους τρόπους των προγόνων. Στις τεχνικές που χρησιμοποιούσαν κι εκείνοι για να συνδεθούν με το Όλο, με τους συνανθρώπους τους, τα δέντρα, τα ζώα, τα φυτά, να ανοίξουν τα κανάλια τους και να αναπτύξουν τις εξω-αισθητήριες αντιλήψεις τους. Αυτό είναι το πάμε "πίσω", όχι να γίνουμε σαν τους Αρχαίους, δεν υπάρχει "σαν" και δεν είμαστε οι αρχαίοι παρόλο που το αίμα τους κυλά στις φλέβες μας. Οφείλουμε να συνεχίσουμε την ανθρώπινη εξέλιξη, με τις παλιές τεχνικές (όσες είναι χρήσιμες στο τώρα γιατί δεν είναι όλες πια), αλλά και καινούργιες τεχνικές που συμβάλουν στην εξελιγμένη συνειδητότητα του σήμερα και που εμείς τις εφευρίσκουμε συνεχώς πλέον. Αυτό είναι το μέλλον. Δεν εξελισσόμαστε μόνο με τεχνικές προγονικές. Άλλωστε ούτε οι Παλαιοί δε θα το ήθελαν αυτό για εμάς, θέλουν να εξελιχθούμε και να βρούμε δικούς μας τρόπους να συνδεόμαστε και να συνυπάρχουμε με τη φύση.
Και όσο εμείς εξελισσόμαστε, εξελίσσετε και η τεχνολογία και δημιουργείται έτσι ώστε να γίνεται πιο ευέλικτη, πιο "μαλακή" και συντονισμένη, αυτό που τώρα βγαίνει σαν μέταλλο από τη γη και καταστρέφει, αυτό το ίδιο θα ανακυκλώνεται ώστε να μην βγει άλλο κι έτσι η ισορροπία θα αποκατασταθεί. Τα ίδια τα πρώτα υλικά μας θα είναι τα ίδια οργανικά υλικά όπως τώρα, με τη διαφορά ότι θα τα κρατάμε ζωντανά. Τώρα τα μέταλλα και το πετρέλαιο που αν και φυσικά υλικά τα βγάζουμε από τις φυσικές κοίτες τους και τα μετατρέπουμε σε πλαστικό και μηχανήματα/εργαλεία (έτσι χάνουν το συντονισμό τους) που η Φύση δεν αναγνωρίζει αμέσως κι έτσι δεν τα απορροφά άμεσα πίσω (δεν έχουν την ίδια δόνηση που είχαν όταν ήταν στα σπλάχνα της). Έχουμε ξεχάσει κι ότι έχει άλλους ρυθμούς πιο αργούς (ή μεγαλύτερους), κι έχουμε απολήσει την δική μας πρόσβαση στη συλλογική μνήμη κι έτσι γεννιόμαστε πάλι μωρά κι έχουμε αργήσει στην ενηλικίωση κι έτσι ξεκινάμε συνεχώς από την αρχή να μάθουμε. Όμως μαθαίνουμε έστω και με αργό βηματισμό. Θα μάθουμε λοιπόν και καινούργιες πνευματικές τεχνικές αλλά και να φτιάχνουμε τεχνολογία με υλικά από τη φύση που όμως θα αναγνωρίζει κι εκείνη την ταυτότητά τους και θα τα δέχεται να τα μετουσιώσει άμεσα. Δε θα έχει χάσει αυτή η καινούργια τεχνολογία το συντονισμό της, δεν θα καταστρέφει, δε θα μολύνει πια.
Και όλοι μαζί θα συνυπάρξουμε ξανά (όπως λένε οι παλιές ιστορίες ότι συνυπήρχαν οι πρώτοι άνθρωποι με τη φύση σε ισορροπία) σε ένα απώτερο μέλλον. Οπότε δε γυρίζουμε πίσω στην ουσία. Προχωράμε μπροστά ρίχνοντας ματιές πίσω και κρατώντας την αποκτημένη γνώση, πλέκοντας τη με τη νέα γνώση. Κι έτσι προχωράμε με Σοφία μπροστά.
Στην πραγματικότητα Όλα Είναι Ένα και Είμαστε Ένα με το Όλον. Άνθρωποι, ζώα, φυτά, τεχνολογία, πέτρες, βουνά, ποτάμια, πουλιά, σύννεφα. Είμαστε και είναι όλα μια Ενέργεια εκφρασμένη με πολλούς τρόπους σχήματα, χρώματα, ποιότητες.
