Ξεκίνησα να γράφω την εποχή που πήγαινα στο Λύκειο. Είχα ένα απλό σπιράλ τετράδιο, που ακόμα το έχω, για να γράφω. Δεν είχε περάσει από το μυαλό μου να γράφω στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, αλλά πλέον πολλές δουλειές γίνονται μέσω αυτού του μηχανήματος κι έτσι αποφάσισα να τα γράψω και εκεί!
Συλλογή αυτή κάποτε παραλίγο να δημοσιευτεί. Τελικά δεν τα
κατάφερε. Έτσι θα σας παραδώσω μερικά κομμάτια!
Υστερόγραφο: To Strider ήταν ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσα τότε!
Ζωγράφισα την αγάπη
Ένα απόγευμα πρέπει να ήταν, που σας
είδα αγκαλιασμένους, να κοιτάει ο ένας τον άλλον, με τόση αγάπη. Ήταν εκεί που
φαντάστηκα τον εαυτό μου ζωγράφο του 17ου αιώνα.
Όπου έχει εμπνευστεί από τον έρωτα
μιας Βασιλοπούλας κι ενός ιππότη. Εκείνος τώρα έχοντας γυρίσει επιτέλους από τη
μάχη, για να βρει ανάπαυση και στοργή στην αγκαλιά της αγαπημένης του. Να
ζεσταθεί από την αγάπη της, εκείνος να την προστατέψει από κάθε φόβο…
Να ορκιστούν αιώνια αγάπη που θα
μείνει αναλλοίωτη μέσα από τον πίνακά μου, και θα του δίνει χρώμα και ζωντάνια,
που θα ζηλεύουν όλοι.
Αφιερωμένο στην Φ. και στον Γ.
STRIDER
Η απόφαση
Η αγάπη παγώνει στο χρόνο
Συναισθήματα πάνε κι έρχονται
Θετικά και ζεστά
Αρνητικά και ψυχρά
Ποιο θα επικρατήσει;
Το παγόβουνο θα σπάσει
Ο ήχος του θ’ ακουστεί
σ’ όλη την πλάση
θα κολλήσει ξανά
ή θα φύγει μακριά
Ο άνεμος αν το πάρει
θα χαθεί
Το ένα κομμάτι
στο Βόρειο το άλλο στο Νότιο
τον Πόλο
σε ημισφαίρια η καρδιά θα χωριστεί
γυάλινο τοίχος θα γένει
ανάμεσα θα μείνει.
Βλέπω την αγάπη που Ζωγράφισα να χάνεται
Βλέπω την αγάπη που ζωγράφισα κάποτε να
χάνεται.
Και το ζωγράφο να χάνει την πηγή της έμπνευσής του. Γιατί ο
ιππότης έχει ευθύνες, έχει δώσει τον όρκο, ενώ η Βασιλοπούλα είναι ανέμελη. Δεν
της λείπουν όμως οι πίκρες της μοναξιάς, γιατί ο ιππότης είναι πάλι σε μάχη.
Πέφτει τότε στο βούρκο της αμφιβολίας, και χάνει τον εαυτό της μέσα του. μα δεν
ζητάει για βοήθεια. Δεν θέλει ν’ ανησυχούν για αυτήν, νομίζει πως θα τα
καταφέρει, και πεισμώνει. Μόνο παρακαλά να της στείλει ο θεός έναν Άγγελο…να τη
σώσει.
Μα ο ζωγράφος δεν μπορεί, να καθίσει άπραγος, τα χρώματά του
ξεραίνονται σιγά, σιγά.
Όμως απ’ την αγάπη τους, θάρρος παίρνει και το χέρι του
απλώνει, να τραβήξει τη Βασιλοπούλα, απ’ το βούρκο της…εκείνη τέλος δέχεται τη
βοήθεια και σώζεται, και ξαναβρίσκει τον εαυτό της.
Για να τελειώσει το έργο του ο ζωγράφος μας, πάει βρίσκει τον
ιππότη. Οδηγεί τη Βασιλοπούλα κοντά στον ιππότη της, χέρι, χέρι. Τα μάτια τους
ξανασμίγουν κι αυτό ήταν…τα δάκρυά της μαλάκωσαν τα χρώματα του ζωγράφου και
τους έδωσαν ξανά τη χαμένη τους ζωντάνια. Κι έτσι τελείωσε το έργο και σφράγισε
την τελειότητα…
Αφιερωμένο στην Φ. και στον Γ.
STRIDER
