Σκέψεις για τη Ζωή, το Θάνατο και την Aιωνιότητα.

Γιατί ο άνθρωπος δεν γεννιέται τέλειος. Έχει μόνο ένα κομμάτι από την αιώνια τελειότητα που μπορεί να τη φτάσει αλλά δεν είναι τέλειος. Γιατί ο άνθρωπος πρέπει να βιώνει συνεχώς αυτή την ατέλεια και να ανησυχεί διαρκώς για το τι μέλει γενέσθαι? Μας χρειάζεται το Ον να ενσαρκωνόμαστε για να ζούμε αυτές τις ζωές όντας ατελείς, για να πολεμάμε συνέχεια να γίνουμε τέλειοι και να φτάσουμε την ένωση μαζί του? Και να μας ξαναγεννά, γιατί? Και ως πότε? Αφού είμαστε τόσο δα μικροί μπροστά στην απεραντοσύνη του, τι διαφορά του προξενούμε είτε σκεφτόμαστε, είτε όχι, είτε φωτιζόμαστε, είτε αυτοκαταστρεφόμαστε. Μόνο στη Γη αυτή έχει διαφορά.

Για τη Γη είμαστε τα πλάσματα της. Μήπως και η Γη δεν είναι ένα μεγάλο πλάσμα? Που αν ζούσαμε σε αρμονία μαζί της τότε θα ήμασταν κι εμείς πραγματικά κύτταρα της, τώρα είμαστε αποκομμένα και συνεπώς αποκομμένα από τον κόσμο μέσα στο ίδιο το σώμα της Μητέρας που μας Γέννησε. Πως μπορούμε λοιπόν να κρίνουμε τι είναι και τι δεν είναι, τι είναι καλό και τι κακό, τι άσχημο και τι όμορφο, τι πραγματικότητα και τι όχι. Πλέουμε σαν νεκρά κύτταρα μέσα σε έναν ζωντανό οργανισμό. Αν θέλουμε απαντήσεις οφείλουμε να ζωντανέψουμε, να γίνουμε πάλι το πλάσμα Γη. Με όλα τα κύτταρα της ζωντανά θα μπορεί να κάνει αίσθηση στο αχανές αιώνιο άχρονο Ον και μαζί με τη Γη θα είμαστε πάλι κύτταρο του Σύμπαντος κόσμου. Η Γη είναι κύτταρο η ίδια. Κάθε πλανήτης είναι κύτταρο, όπως κάθε Γαλαξίας είναι ένα ζωτικό όργανο για το Σύμπαν που έχει κάποια συγκεκριμένη δουλειά να κάνει για να μένει το Σύμπαν Ζωντανό. Άρα δεν είμαστε μόνο ο τρόπος που το Σύμπαν συνειδητοποιεί τον Εαυτό του όπως λένε κάποιοι, είμαστε ζωτικά μέρη του. Ποια είναι η δουλεία του δικού μας Γαλαξία? Τι μέρος αυτού του τεράστιου οργανισμού είμαστε? Τι όργανο? Οφείλουμε να ζωντανέψουμε ξανά για να μάθουμε, για να συμμετέχουμε ξανά στη Ζωή αυτού του τεράστιου οργανισμού. Έτσι είναι σ΄ έναν οργανισμό τα πάντα γεννιούνται και πεθαίνουν συνεχώς και ξαναγεννιούνται μόνο και μόνο για να ζήσουν. Για αυτό ακόμα και να μην θέλουμε να ζωντανέψουμε πάντα κάτι μας σπρώχνει κάπου κάπως σε κάποια ζωή και ξαναζωντανεύουμε μέσα μας τη Θεϊκή φλόγα και γινόμαστε ξανά ζωντανό κύτταρο. Έτσι και οι Γαλαξίες, έτσι και ο κάθε πλανήτης, η κάθε Γη γεννιούνται και πεθαίνουν όπως όλα τα κύτταρα σε έναν αιώνιο χορό Ζωής.

Να ακούγεται με το τραγούδι που γράφτηκε για καλύτερα αποτελέσματα ;)   

Such soothing meditation music

http://www.youtube.com/watch?v=MtqeomC_0ko

Η Φύση ο Μέγας Δάσκαλος!

Παρατηρήστε τη Φύση γιατί είναι ο μόνος Μέγας Δάσκαλος που είχατε, έχετε και θα έχετε! Παρακολουθείστε τα δέντρα, τα ζώα, τα φυτά, τα λουλούδια, πως γεννιούνται, πως μεγαλώνουν, πως γερνούν και πως πεθαίνουν, δίνουν μαθήματα στην κάθε τους κίνηση. Παρακολουθήστε πως ζουν χωρίς καμιά ανησυχία για το χτες και το αύριο, ζουν στο σήμερα, κυνηγούν, παίζουν και επιβιώνουν στο σήμερα! Και συνδέονται μαζί μας όταν τους το επιτρέπουμε, μας βλέπουν σαν πλάσματα που ζούμε όλοι μαζί στον ίδιο πλανήτη. Εμείς πως τα βλέπουμε; Ή κάποιοι…
 Εσείς έχετε ακούσει το τραγούδι του Ανέμου; Έχετε ζωγραφίσει με τα χρώματα της Γης; Έχετε αφεθεί στη ροή του Νερού; Ζείτε με το πάθος της Φωτιάς;

Angelic Dragon

Βόλτα στο δάσος 31 Οκτωβρίου 2011

Ξεκίνησα για μια βόλτα στο βουνό, στον Υμηττό.  Καθώς προχωρούσα φτάνοντας στους πρόποδες του βουνού η ησυχία επερνέ τη θέση της φασαρίας παρότι ήμουν ακόμη ανάμεσα στα σπίτια και στον «πολιτισμό». Πέρασα τον πολύβουο δρόμο και επιτέλους πάτησα χώμα! Ήθελα να πάρω πρώτα νερό από την πηγή που υπάρχει εκεί πολύ κοντά στο δρόμο. Προχώρησα στο ομαλό χωμάτινο δρόμο, πήρα νερό και ξεκίνησα για επάνω. Υπάρχουν παντού περιπατητικά δρομάκια. Αλλά τα έχουν κάνει οι άνθρωποι απλά περνώντας πολλές φορές από ένα σημείο. Άλλα είναι παλιά ρυάκια από αυτά που έτρεχαν από την αρχαιότητα, πριν κλίσουν τις πηγές. Πήρα λοιπόν την αρχαία κήτη ανεβαίνοντας αντίθετα σαν τον σοφό Σολομό. Το μονοπάτι ήταν δύσβατο και δεν ήξερα που ακριβώς οδηγεί αλλά προχωρούσα με την ελπίδα να αφήσω πίσω το βουητό των αυτοκινήτων. Όταν είχα απομακρυνθεί αρκετά ένιωσα μια κούραση, αλλά συνέχισα, ταυτόχρονα άκουγα πλέον και το τραγούδι της φύσης. Έφτασα ψιλά αλλά τα δέντρα ήταν ακόμη μικρά και κυριαρχούσαν οι θάμνοι. Κοίταξα επάνω και είδα τα ψηλότερα πεύκα και είπα εκεί θα φτάσω. Προχώρησα μέχρι που έφτασα σε ένα σταυροδρόμι, και ξέρετε τι λένε για τα σταυροδρόμια τη μέρα του Samhain… Φωνές δεν άκουσα αλλά ποιος ξέρει, μπορεί ν’ αποκωδικοποιηθούν στα όνειρα μου. Είχα και ένα δίλημμα, να βρω πιο μονοπάτι να πάρω… Δεξιά θα με έβγαζε πιο χαμηλά και μετά ήξερα ότι έχει σπίτια, αριστερά ήταν ομαλός ο δρόμος και ανηφόριζε και ευθεία ήταν δύσβατος ο δρόμος αλλά είχε και μια γοητεία παράλληλα… Όταν είσαι σε δίλημμα, να διαλέγεις πάντα αυτό που σου φαίνεται πιο γοητευτικό κι ας φαίνεται δύσκολο, είπα μέσα μου… ή μήπως ήταν το βουνό, ή το Πνεύμα του τόπου… Προχώρησα ευθεία λοιπόν και μπήκα στα ψηλά δέντρα, σε λίγο θα έφτανα στον προορισμό μου, αν και δεν ήξερα που ακριβώς θα είναι… Συνάντησα έναν μικρό λόφο από χώμα σαν αυτούς που αφήνουν από τις οικοδομές. Αποφάσισα εκεί να είναι το τέρμα μου, τουλάχιστον για σήμερα. Είχα όμως την περιέργεια να δω και τι έχει λίγο παρακάτω. Ακόμη κι αν φτάσεις στον προορισμό σου πάντα θα υπάρχει δρόμος παρακάτω, είπε πάλι η φωνή J Το μονοπάτι από εκεί ήταν πιο στενό και δύσκολο. Δεν πήγα μακριά, αποφάσισα να γυρίσω πίσω.

Το βουνό σε μαθαίνει πολλά. Ένα από αυτά είναι ότι ακόμα κι αν ένα μονοπάτι σου φαίνεται ίδιο με τα άλλα δεν είναι ποτέ. Γιατί κάθε πετρά και κάθε βράχος είναι και έχουν διαφορετική ιστορία. Από το χρώμα και το σχήμα μέχρι και τη διαφορετική διάβρωση που έχουν μεταξύ τους από τις καιρικές συνθήκες. Το βουνό σε μαθαίνει ότι όπως βρίσκεις στο μονοπάτι σου ένα εμπόδιο που είτε σου φαίνεται απροσπέλαστο είτε είναι όντος έως και επικίνδυνο για εσένα, μην φοβηθείς να ακολουθούσης ένα μικρότερο παράπλευρο μονοπατάκι. Γιατί θα σε οδηγήσει πάλι στο δρόμο σου λίγο πιο κάτω από το εμπόδιο και θα μπορέσεις να συνεχίσεις κανονικά. Το βουνό σε μαθαίνει να τολμάς, σε μαθαίνει να αφουγκράζεσαι τους ήχους του και να παρατηρείς τον κάθε βράχο και το κάθε φύλλο από κάθε δέντρο. Ένιωσα σαν να πέρασα δυο αόρατες πύλες, μια από όπου βγήκα από το δάσος με τα δύσβατα μονοπάτια και μια άλλη από όπου βγήκα στο πιο περιποιημένο από τον άνθρωπο δάσος με τα ομαλά χωμάτινα μονοπάτια και τον γκρίζο δρόμο δίπλα που θα με έβγαζε σπίτι μου. Περνώντας από την πηγή ευχαρίστησα και τη νύμφη της για το δροσιστικό νερό που πήρα. Ήταν η ώρα να γυρίσω πίσω…

Θα ήθελα να μπορώ να το κάνω και στα βουνά της Μακεδονίας αυτό. Όπου εκεί τα δάση είναι πιο πυκνά με βλάστηση ίδια με αυτή της Ευρώπης, σε απάτητα μονοπάτια που μόνο το δάσος και τα Lye Lines ξέρουν να φτιάχνουν. Εύχομαι κάποτε να μπορέσω να το κάνω αυτό.

Έκθεση Ecolife

Τι αποκομίσαμε από την Ecolife

Η έκθεση φέτος ήταν πιο μικρή από πέρυσι αλλά ήταν ωραία, είχε τα απαραίτητα, εκτός από οργονίτες δυστυχώς! Μπορούμε να βρούμε στον Αιώνιο Ηνίοχο Σόλωνος 97. Μάθαμε από πού θα πάρουμε έπιπλα παλαιού στιλ, από το india Bazaar Πετρου Ραλλη 29. Καθώς και ποιος θα μας βοηθήσει να προσαρμόσουμε το σπίτι μας σύμφωνα με την Οικοδυναμική (feng Shui) στο www.fengshuiart.gr και στο www.fengshuiinteriordesign.gr  . Ψάξτε και στο www.ygeia-me-botana.myflpbiz.com για ένα φυσικό ενεργειακό ποτό, προιόντα με Αλόη και άλλα πολλά…

Ταινία Avatar και Οικολογία και πολλά άλλα!

Ένα αρθρο μου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικο Ishtar Occult Fanzine, μην το ψάξετε δεν υπάρχει πλεον, και δεν θα ξαναυπάρξει

ANGELIC DRAGON'S FANTASY CORNER : κριτικές και σκέψεις για τα μαγικά μηνύματα μέσα από τους κόσμους της φαντασίας

Vol No 1

Έχετε παρατηρήσει ότι στη σήμερον ημέρα δεν υπάρχει κανένα μέτρο, ούτε εκατοστό καν που να μην ανήκει κάπου σε κάποιον, είτε φυσικό πρόσωπο είτε νομικό; Με συνέπεια βλέπουμε ότι τίποτα δεν έμεινε να ανήκει στη Γη, στη Φύση βρε αδέλφια! Όλους αυτούς τους αιώνες οι άνθρωποι ψάχναμε τρόπους για να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη με την τεχνολογία, με τους νόμους. Χωρίσαμε τη Γη σε κομμάτια, αυτό ανήκει εδώ κι αυτό εκεί, χτίσαμε τα σπίτια μας μέσα σε αυτά τα κομμάτια. Αλλά προς τα τέλη του 20^ου αιώνα μόνο σταματήσαμε και σκεφτήκαμε «Ωραία και τώρα;». Τόσους και τόσους αιώνες ασχολιόμασταν με υλιστικά πράγματα, που θα μείνουμε, τι θα φάμε, πως θα ζήσουμε περισσότερο. Εξαιτίας του τελευταίου μάλιστα η τεχνολογία δημιούργησε τα καλλυντικά και διάφορων ειδών χημικά, πλάστηκες και δεν ξέρω τι άλλο. Φάρμακα, άλλο ένα πλήγμα για τον κύκλο της ζωής που κανένας δε σεβάστηκε και τώρα όλοι μπορούν να ζήσουν μέχρι τα 100 κι ας έχουν ένα σορό αρρώστιες. Ουσιαστικά συντηρούνται, ζούνε από τα φάρμακα που χωρίς αυτά  θα έφευγαν από αυτόν τον κόσμο σαν φυσική ροή των πραγμάτων, για να πάρουν άλλοι τη θέση τους, για να γίνεται ο κύκλος της ζωής. Τώρα το μόνο που ενδιαφέρει είναι το πώς θα διακόψουμε αυτό τον κύκλο. Μην το παρεξηγήσετε παρακαλώ αυτο. Εδώ απλα θέλω να πω για όλους αυτούς τους ανθρώπους που υποφέρουν απο διάφορες αρρώστιες, και απλά είναι κρήμα να ζούν υποφέροντας και που παρακαλάνε να πεθάνουν για να μην χριάζεται να ζούν με όλα αυτα τα φάρματα και τους γιατρους, και τις ενχειρήσεις...)

            Ευτυχώς η συνειδητότητα του κόσμου έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Όλο και πιο πόλοι άνθρωποι σταματάνε για να αναρωτηθούν αυτό το «Τι κάνουμε τώρα; αφού τα λύσαμε όλα ποιο είναι το νόημα της ζωής» Όλο και περσότεροι ασχολούνται με τη μαγεία και το οτιδήποτε κάποτε ήταν απόκρυφο. Κάποτε λέγαμε ότι οι μεγαλύτερες αλήθειες κρύβονται κάτω από τη δυσπιστία του κόσμου, τώρα τι μπορούμε να πούμε; Κάποιοι φοβούνται ότι αν οι απόκρυφες αλήθειες διαρρεύσουν στον κόσμο τότε χάνουν τη μαγεία τους, δεν είδα εγώ όμως κάτι τέτοιο. Αλώστε είμαστε τόσοι πολλοί που και πάλι δεν κάνουμε την πλειοψηφία, είμαστε ένα κρίσιμο πλήθος που μάχεται να κερδίσει ενάντια σε ανθρώπους που δρουν ως αρνητικοί πόλοι, σα μαύρες τρύπες θέλοντας να απομυζήσουν την ενέργεια αυτών που είναι ουδέτεροι. Ενώ εμείς σαν κρίσιμο πλήθος, στα μάτια μου είμαστε σαν λαμπάδες, σα μικρά φωτεινά άστρα,  που προσπαθούμε να δώσουμε τα Φώτα μας στον κόσμο, τα τραβήξουμε τους ουδέτερους προς το Φως, αλλιώς, είτε θα τους φωτίσουμε, είτε θα διαλέξουν τον άλλο δρόμο το σκοτεινό. Μη σας μοιάζει για συνομοσιολογικό σενάριο, γιατί δεν είναι, αν και κάποιοι ίσως να το έχουν εκμεταλλευτεί κι αυτό…Ας μη φοβούνται κάποιοι ότι αν αποκαλυφθούν αυτά που είναι ακόμα κρυμμένα θα χάσουν τη μαγεία τους γιατί δεν είναι όλοι που μπορούν να ακολουθήσουν αυτό το δρόμο, ακόμα κι αν φωτιστούν, ακόμα κι αν ανοίξουν οι ορίζοντες τους κι αρχίζουν να αναρωτιούνται για το ποιοι είναι και τι ήρθαν να κάνουν σε αυτό τον κόσμο. Αυτό θα είναι μόνο μια υγιής εξέλιξη του πνεύματος τους ,αλλά όχι και η προσπάθεια για τελείωση η οποία έρχεται μετά το κάλεσμα. Για την καθημερινή πνευματικότητα που είχαν οι λαοί παλιά ή έχουν ακόμα κάποιες φιλές που αρνούνται να εισαχθούν στον πολιτισμό, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Και είναι όμορφος.

             Τέτοια είναι τα θέματα που πρεσβεύει μια ταινία που παίχτηκε πρόσφατα στους κινηματογράφους, το Avatar. Θίγοντας το θέμα της κατάκτησης εδαφών και θυσίας αυτών προς χάριν του συμφέροντος που πάντα υπάρχει σε τέτοιες περιπτώσεις.. Αν και σε μεταγενέστερη εποχή και σε άλλο πλανήτη από το δικό μας, μας κάνει να αναπολούμε γεγονότα του δικού μας παρελθόντος με τις γνωστές σφαγές των ινδιάνων από τους λευκούς για την κατάκτηση της Γης, το κόψιμο σε κομμάτια που λέγαμε πριν. Ανατριχιάζω όμως καθώς σκέφτομαι όλα εκείνα τα όμορφα πράγματα που έδειξε, και δε μιλάω μόνο για τα εφε και τα υπέροχα σχέδια και χρώματα των ζώων και φυτών που πραγματικά αξίζουν πολλά συγχαρητήρια, καθώς πήρε και αρκετά βραβεία ήδη. Αν και κάποιοι μπορεί να είδαν μόνο αυτά, κάποιοι άλλοι να είπαν πως θίγει μεν πνευματικά ζητήματα αλλά χωρίς να εμβαθύνει.    Εμείς που ασχολούμαστε με αυτά τα ζητήματα καταλάβαμε ο καθένας πολλά, οι υπόλοιποι δεν θα πρέπει να περιμένουν από μια ταινία να τους δείξει το δρόμο. Η πλοκή ήταν για μένα γεμάτη εκπλήξεις γιατί δεν περίμενα να δω να θίγει θέματα όπως ο Σαμανισμός αλλά με μια ονειρική οπτική του πως θα ήταν αν βλέπαμε τη ζωτική ενέργεια της Γης σε συνειδητό επίπεδο, κάθε μέρα. Να βλέπουμε τη σύνδεση μας με τη Φύση, με τα φυτά και τα ζώα, που δεν την καταλαβαίνουμε άμεσα, με τις πέντε αισθήσεις μας αλλά με την άλλη την 6^η. Αν ζούσαμε λοιπόν στην Πανδώρα η 6^η αίσθηση θα είχε ένα μέρος της ενεργό σε κάθε μια από τις πέντε. Μας έδειξε ένα μήνυμα από παρελθόν, το παρόν και μέλλον. Αρκεί να συνδέσουμε τους αυτόχθονες της Πανδώρας με τις ινδιάνικες φυλές που έζησαν ή και ζουν σε μειονότητες σήμερα, εδώ πάνω στη Γη. Τον τρόπο ζωής τους, την κόσμο-θέαση τους. Όχι την υποτιθέμενη χορτοφαγία, που έχει γίνει της μόδας και ισχυρίζονται (οι χορτοφάγοι) ότι έτσι δεν κάνουν κανένα κακό στη φύση. Όπως το ότι δεν πίνουν γάλα γιατί ταλαιπωρούνται οι αγελάδες, δεν τρώνε κρέας που είναι το μέγα έγκλημα εφόσον σφάζονται τα ζώα. Αυτοί κάνουν κακό μόνο στον εαυτό τους. Η ταινία δίνει την απάντηση και σε αυτό. Ότι τρώμε, το περνούμε από τη φύση γνωρίζοντας ότι κάποια στιγμή με το θάνατο μας θα το ξανά-επιστρέψουμε σε αυτήν μαζί με το υλικό σώμα μας, αφού από αυτό που τρώμε ζει το σώμα μας. Η πολύ κρεατοφαγία από την άλλη πάλι δε είναι σωστή, οι αρχαίοι μας πρόγονοι οποίοι κι αν πιστεύει ο καθένας πως ήταν, το σίγουρο είναι πως όταν ήταν να φανέ κρέας ήταν μια φορά το μήνα και αυτό το έκαναν με ευλάβεια, κάπως όπως έδειξε στην ταινία, όταν σκοτώνοντας το ζώο γινόταν και κάτι σαν σπονδή, έτσι αποκτούσε και την ιδιαίτερη σημασία του, το ότι δεν γίνονταν με τέτοια χυδαιότητα σαν τη σημερινή που κατά εκατομμύρια τα ζώα σφάζονται «με έναν μηχανικό θάνατο, στερημένο από κάθε ιερότητα» όπως γράφει και ο Θωμάς Π. Ματσακούρης (από το συλλογικό έργο Αρχαίοι Θεοί των Ελλήνων, εκδ. Έσοπτρον) αναφερόμενος όμως στις αιματηρές θυσίες των προγόνων μας που σήμερα είναι περιττές και ανώφελες εξαιτίας ακριβώς αυτού. Σήμερα οι περισσότεροι τρώνε παρά πολύ κρέας πράγμα το οποίο έχει επιφέρει τεράστιες καταστροφές, σκεφτείτε μόνο ότι όσα περισσότερα βοοειδή τρέφει ο άνθρωπος τόσος περισσότερος βοσκότοπος χρειάζεται, δηλαδή αφανισμός των δασών. Άρα το «παν μέτρων άριστον» που έλεγαν οι αρχαίοι ήταν πολύ σωστό, όχι καθόλου, αλλά όχι και υπερβολές. Επίσης να σας ενημερώσω ότι ένας αρχαίος λαός όπως οι Κινέζοι που τόσους αιώνες καλά έκαναν κι έτρωγαν το ρυζάκι τους, τώρα τα τελευταία 15 με 20 χρόνια άρχισαν να τρώνε κρέας  με αποτέλεσμα χιλιάδες εκτάσεις δασών στην Αμερική(Αργεντινή και Βραζιλία) να καταστρέφονται και στη θέση τους να φυτεύουν καλαμπόκι και σόγια για να ταΐζουν τα ζώα. Λυπηρό το ξέρω αλλά κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται .

             Σκεφτείτε και συνδέστε το λοιπόν με τα παραπάνω περί του πως θα κρατηθούμε όσο το δυνατόν ζωντανοί. Αν κρατιόμαστε ζωντανοί παρά την Φύση δεν θα επιστρέψουμε σε αυτήν, για να της επιστρέψουμε αυτά που μας παραχωρείσαι για να τρώμε, δεν κλείνει λοιπόν σωστά ο κύκλος με αποτέλεσμα μόνο τη δυστυχία. Το προσδόκιμο ζωής  μίκραινε κατά πολύ σε εποχές με πόλεμους, τώρα πάει να ξανά-μεγαλώσει αλλά χωρίς το φυσικό τρόπο που ήξεραν οι αρχαίοι, παρά με τη βοήθεια της χημείας, που εξασθενεί ακόμα περισσότερο το σώμα κάνοντάς το υπόδουλο των φαρμάκων. Ζει όμως έστω κι έτσι! Κενό ζαλισμένο, με μια ψυχή να ψυχορραγεί γιατί ξέρει ότι το να επιστρέψει σε αυτό, το Ον, είναι η φυσική και αρμονικότερη κατάληξη, κι έτσι εγκλωβισμένη μέσα σε έναν σώμα που δεν την ακούει αδυνατεί…δεν θα μοιάζει μετά αυτός ο άνθρωπος λίγο με Ζομπι; Η ταινία αυτή έχει πολλές προεκτάσεις βέβαια και εγώ δεν έκανα τίποτε άλλο παρά να σας παραθέσω το τι μου γέννησε εμένα στο κεφάλι μου. Ελπίζω να σας ταξίδεψα έστω και λίγο. Μη σταματάτε να ψάχνεται και να ακούτε τις εσωτερικές φωνούλες, έχουν πάντα δίκιο.

Αν ήμουν ο πλανήτης...με την απάντηση του περιοδικού!

Ένα mail που έστειλα στο περιοδικό Strange:
Κ. Γιαννουλάκη, αγαπώ, εμπιστεύομαι και διαβάζω το Strange πολύ καιρό. Το editorial του τεύχους 132 με στενοχώρησε. Όχι ότι σαν σκέψη δεν είναι καλή. Είναι πολύ καλή, βάζετε τον κόσμο να μπει στη θέση της Γης. Για μένα είναι πιο εύκολο αφού είμαι παγανίστρια και μπορώ να νιώσω τη Γη, αφού αυτό επιδιώκω, την εναρμόνιση μου με τα κύματα ζωής της. Για αυτό και διαφωνώ σε κάποια σημεία, και θα σας πω αμέσως πως θα ένιωθα εγώ αν ήμουν ο πλανήτης! Επίσης να διευκρινίσω πως το νιώθω δεν είναι μόνο υλικό άλλα και ενεργειακό!

Λοιπόν μπορεί να ένιωθα κι εγώ τους ανθρώπους ως ζωύφια και μάλιστα ενοχλητικά! Άλλα θα ένιωθα επίσης και τη συνείδηση εκείνων που θα με συμπονούσαν, θα με αγαπούσαν και θα με λάτρευαν, και σε αυτούς θα ήμουν γενναιόδωρη (σαν Γη). Άλλωστε όπως λέει και το ρυτό «Είμαστε ο τρόπος που το Σύμπαν αποκτά την αίσθηση του εαυτού του», έτσι λοιπόν και για τη Γη είμαστε ο τρόπος που αποκτά την αίσθηση του εαυτού της! Γιατί αν ήμουν ο πλανήτης θα είχα την αίσθηση όλων των ζώντων όντων πάνω μου, από τα σκουλήκια ( που στο κάτω με βοηθάνε στο να φτιάξω το χώμα μου γόνιμο) μέχρι τους ανθρώπους που με πληγώνουν με τη γενική δραστηριότητά τους τώρα τελευταία. Γιατί για έμενα τα χιλιάδες χρονιά των ανθρώπων θα μου φαίνονταν να έχουν περάσει μερικές μονό μέρες.

Αν ήμουν ο πλανήτης θα με ενοχλούσαν οι έρημοι, και η γενική μόλυνση σε αέρα και νερό (ωκεανών, λιμνών, ποταμών, θαλασσών άλλα και υπόγειων υδάτων), άλλα θα με ενοχλούσαν και οι πυρκαγιές! Εφόσον τα δέντρα θα ήταν κάτι σαν τις τρίχες μου θα με ενοχλούσε ακόμα και μια τρίχα μου να μου έβγαζαν γιατί θα πονούσα. Εγώ ακόμα και ένα μονό δέντρο να βρω κομμένο, αν κάτσω λίγο δίπλα του και «ανοίξω» ώστε να το «ακούσω» θα νιώσω τον πόνο του αν δεν έχει πεθάνει ακόμα! Πως μπορείτε λοιπόν να λέτε ότι αν ήσασταν ο πλανήτης δεν θα νιώθατε τις πυρκαγιές;; Είναι σαν να λέτε σε κάποιους (που τους συμφέρει κιόλας) «συνεχίστε να καίτε, η Γη έτσι κι αλλιώς δεν νιώθει τίποτα» αν και δεν είναι τέτοιοι άνθρωποι αυτοί που διαβάζουν αυτό το περιοδικό, να μην παρεξηγηθώ, άλλα στη σημερινή εποχή, μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει τρόπος να φτάσει αυτό σε λάθος αφτιά! Απλός αν μπορείτε να μου εξηγήσετε το σκεπτικό σας!
Πραγματικά όλα τα άλλα με βρίσκουν σύμφωνη άλλα αν ήμουν ο πλανήτης θα υπέφερα από τις πυρκαγιές που θα με τσουρουφλίζανε γιατί θα μου στερούσαν και οξυγόνο από τον αέρα μου.

Για μένα ο πλανήτης δεν είναι χαζός ( άλλωστε είναι μια νοήμον συνείδηση από μόνος του, μια Θεά, η Γαία αν θέλετε) και μας έχει καταλάβει από την αρχή που βρεθήκαμε εδώ, ξέρει ότι είμαστε εδώ, στα αρχαία εκείνα χρόνια για μας όμως δεν την ενοχλούσαμε καθόλου, παρά κοιτάζαμε να ζούμε εναρμονισμένοι με τις ενέργειες της, με τη ζωή της την ίδια!
Angelic Dragon

Και μου απάντησε ο κ. Γιαννουλάκης στο τεύχος 133, το αμέσως επόμενο, και ιδού η απάντησή του (οι φράσεις στις αγκύλες{} είναι δικές μου που τις πρόσθεσα τώρα. :
«Ω Άρτεμη, {χρησιμοποίησαν το όνομα από το mail μου, είναι το όνομα που θα ήθελα να έχω} σε ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να είσαι κι εσύ ο πλανήτης, όπως ήμουν κι εγώ στο προηγούμενο τεύχος (βλέπεις τώρα είσαι εσύ σε αυτό το τεύχος). Εμένα μου άρεσαν πολύ αυτά που μας γράφεις για λογαριασμό του πλανήτη, (δεν είμαι τόσο βέβαιος ότι όντως επικοινωνείς μαζί του, άλλα σε πιστεύω){αλήθεια πως μπορείτε να είστε βέβαιος εφόσον δεν με ξέρετε καθόλου, γιατί ψάχνετε τη βεβαιότητα αυτή, πάλι καλά που με πιστεύετε όμως, ναι με πλήγωσε λίγο αυτό το σχόλιο, έπρεπε να δείξει την ανωτερότητα του δηλαδή, ναι το ξέρω ότι έχει περισσότερες γνώσεις από έμενα άρα επικοινωνεί μάλλον καλυτέρα με τον πλανήτη από ότι εγώ, οπότε με τσάκωσε 1 φόρα, ίσως λοιπόν να έγινα μονό η Ελλάδα και όχι ο πλανήτης, κάλο είναι και αυτό!}. Εγώ έγραψα ένα κάπως λογοτεχνικό κείμενο{ααα έτσι πες μας ντε, μην τρομάζουμε άδικα}, έγινα ο Πλανήτης μας και είπα τη δική μου άποψη για κάποια πράγματα σε πλανητική κλίμακα. Εσύ έχεις τη δική σου άποψη, όταν γίνεσαι ο Πλανήτης {τώρα μάλιστα, αρχίζουμε να συνεννοούμαστε}, είναι αποδεκτή, ελπίζω και η δική μου. (Αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν αποκτάς «πλανητική κλίμακα»){άντε πάλι αρχίσαμε…}.
Εγώ δεν είπα, όπως λες, ότι «αν ήμουν ο πλανήτης δεν θα ένιωθα τις πυρκαγιές»(ούτε είναι σαν να λέω σε κάποιους «συνεχίστε να καίτε», εσύ το λες αυτό ότι το λέω){ ναι εγώ το λέω και ξέρω τι λέω}. Εγώ είπα, κατά λέξη : «Από τις πυρκαγιές των δασών δεν θα καταλάβαινα και πολλά πράγματα, εκτός κι αν ήταν πάρα πολύ μεγάλης έκτασης, ηπειρωτικής»{αυτό είναι που δεν μου άρεσε, νομίζεται ότι πρέπει να καεί η μισή χώρα για να νιώσει ο πλανήτης?????»(Λέω και ότι «Δεν θα ήξερα το παραμικρό για την ύπαρξη των μικροσκοπικών ανθρώπινων πόλεων», δε σου λέει κάτι αυτό;){εεε…όχι!! Θα έπρεπε???} Επίσης, έχει πλάκα που αναφέρω και ότι «Αν ήμουν ο πλανήτης, δυστυχώς, θα μου ήταν αδιάφορο αν πέθαιναν χίλιοι άνθρωποι ή εκατό εκατομμύρια άνθρωποι, για μένα θα ήταν το ίδιο: τίποτα», άλλα δεν βλέπω να διαμαρτύρεσαι για αυτό, (άραγε τα δέντρα σε νοιάζουν περισσότερο από τους ανθρώπους;){ναι ναι με τσακώσατε και για 2η φόρα! Άλλα όχι δεν νοιάζομαι περισσότερο για τα δέντρα από ότι για τους άξιους ανθρώπους, άλλα αν ήμουν ο πλανήτης θα με ένοιαζε να ξαφρίσω μερικά εκατομμύρια που θα τα ένιωθα πολύ καλά και πολύ βρώμικα, ανάξια να υπάρχουν κλπ…, και θα έλεγα ποπό, μα γιατί πληθαίνουν έτσι αλόγιστα, δεν βλέπουν ότι ζουν αθλία με τους τρόπους όπου έχουν διαλέξει να ζούνε????} και γιατί δε μου λες ότι είναι σαν να λέω «σκοτώστε τους ανθρώπους»;{ μα θέλει και ερώτημα, γιατί υπάρχουν πολλοί εγκληματίες, και δεν μιλάω μόνο για τους κοινούς εγκληματίες, που θέλουν σκότωμα για να ξεβρομίσει ο τόπος, και όχι δεν αστειεύομαι!} Έτσι κάνεις και μια διάκριση εδώ.{μπλα μπλα μπλα)
Εγώ δεν την κάνω όμως. Την εμπεριστατωμένη δική μου (όχι του πλανήτη) άποψη-καταγγελία για τις πυρκαγιές των δασών, την έγραψα στο τεύχος 102 του Strange, με τίτλο Τα Δέντρα Πονάνε Όταν Καίγονται {και φυσικά και τη διάβασα, δεν έλεγε και τόσα πολλά παρόλα αυτά, ήταν απλά σαν ένα οδοιπορικό στα καμένα}, με αφορμή τις μεγάλες πυρκαγιές του 2007, και μάλιστα τα δικαία των δέντρων που έγραψα εκεί, συζητήθηκαν και διαδόθηκαν πολύ, κι ελπίζω να ήταν κάτι θετικό αυτό κατά κάποιον τρόπο… Όταν έγινα όμως ο Πλανήτης {άντε πάλι μα ποιος νομίζει ότι είναι??? Ο Γιαννουλάκης? Και τι είδους Σαμάνικη τεχνική χρησιμοποίησε και μετουσιώθηκε τόσο καλά σε πλανήτη δεν καταλαβαίνω, όχι να την πει και σε εμάς δηλαδή να τη δοκιμάσουμε, δεν είμαι βεβαία ότι όντως επικοινώνησε μαζί του τελικά, άλλα τον πιστεύω! :P}, είδα ότι δεν νοιάζεται και τόσο πολύ{αλήθεια ε?}, διότι είδα και ένιωσα την τιτάνια{ όπα την ποια??? Έχεις ιδέα από αστρονομία? Γιατί ο πλανήτης μας μόνο τιτάνιος δεν είναι!} κλίμακα, και κατά τη γνώμη μου εσύ τώρα δεν έγινες τόσο μεγάλη όσο ο πλανήτης {πςςς όπα ρε μεγάλε εσύ}, άλλα τώρα που σου το λέω, είμαι βέβαιος ότι μπορείς να μεγαλώσεις λίγο περισσότερο!... {ναι μπαμπά}
Ναι, κάποτε ζούσαμε εναρμονισμένοι με τη «Φύση» (μια έννοια που, κατά τη γνώμη μου, σηκώνει μεγάλη συζήτηση) {άντε ντε, όρεξη να υπάρχει γιατί εγώ την έχω}, και ήταν σίγουρα καλύτερα από τώρα, που κι εγώ θεωρώ ότι έχουμε παρακμάσει. Μακάρι άνθρωποι σαν εσένα να βοηθήσουν τους υπόλοιπους να κατανοήσουμε καλύτερα {ωωω κοκκινίζω καλέ μη} τη Φύση, τον Κόσμο, τον Πλανήτη, τη Γαία, και να δούμε ότι το μέλλον της και το μέλλον μας είναι απόλυτα συνδεμένο. Ευχαριστώ πάρα πολύ για την όμορφη επιστολή σου…»

Λοιπόν όπως βλέπετε τα σχόλια μου είναι λίγο καυτερά, αν και προσπάθησα να τους δώσω μια νότα σαρκασμού και για αυτό σκέφτομαι να μην γράψω απάντηση. Ελπίζω να έχει βάλει ανθρώπους του να παρακολουθούν το blog μου αυτό έτσι ώστε να δουν τα σχόλια μου, αν πάλι όχι, ελπίζω να μην νομίζει ότι μου την είπε, αν και αυτή είναι η δουλεία του, δεν θα μπορούσε να παραδεχτεί ότι κι εγώ μπορώ να είμαι ο πλανήτης με τον τρόπο μου, και δεν είναι μόνο αυτός που έχει αυτό το προνόμιο.