Η ιστορία μου με τα σπήλαια

Αποφάσισα να γράψω ένα άρθρο για την εμπειρία μου με τα σπήλαια σε αυτή τη ζωή. Πολλοί άνθρωποι με ρωτάνε πως νοιώθω μέσα σε ένα σπήλαιο. Τι μου έχει κάνει πιο πολύ εντύπωση, τι μου δίνει όλο αυτό. Άλλοι πάλι σοκάρονται  λέγοντας μου πως μπορείς και μπαίνεις εκεί μέσα, εγώ δεν θα μπορούσα. Αλλά όλοι χαίρονται να βλέπουν φωτογραφίες από τις περιπέτειές μου σε σπηλαιολογικές εξορμήσεις. Έχω ξεκινήσει όμως να πηγαίνω σε σπήλαια από μικρή, στα τουριστικός αξιοποιημένα βέβαια μαζί με τους γονείς μου. Να πω επίσης ότι όταν με ρωτάνε μια από τις παραπάνω ερωτήσεις επειδή με πιάνουν απροετοίμαστη συνήθως δεν λέω και δεν έχω εξηγήσει πλήρως σε κανέναν πως νοιώθω για όλο αυτό, παρά μόνο πολύ λίγα τυπικά πράγματα. Ότι να μερικά σπήλαια έχουν εντυπωσιακό διάκοσμο ενώ άλλα όχι, και ότι είναι κάτι πολύ κουραστικό γενικά. Εδώ στο γραπτό λόγο λοιπόν θα έχω την ευκαιρία να τα εκφράσω όλα αυτά και να εξηγήσω γιατί το κάνω παρότι είναι όντος κάτι πολύ απαιτητικό. 

Το πρώτο σπήλαιο για το οποίο θα μιλήσω και το οποίο είναι και το πρώτο που έχω καταγεγραμμένο στον κατάλογό μου - ναι έχω και τέτοιον που μετρά 35 σπήλαια- είναι στο Πόζαρ ή αλλιώς Λουτροχώρι, στην Αριδαία Ν.Πέλλας. Είναι ένα μέρος με θερμές πηγές και πολύ έντονη βλάστηση, ουσιαστικά μέσα σε ένα φαράγγι όπου ο κόσμος ανακάλυψε τις ιαματικές πηγές του και πήγαινε για μπάνιο, όπως επίσης έπινε το ευεργετικό νερό. Πάνω από το ποτάμι υπάρχουν μονοπάτια που μπορεί κανείς να πάει να δει τις πηγές που αργότερα γίνονται ο ποταμός Αλμωπός. Μπορεί όμως να πάρει και το μονοπάτι για το σπήλαιο. Είναι μικρό σπήλαιο, τουλάχιστον το κομμάτι που αφήνουν να δει ο κόσμος, γιατί αργότερα που το έψαξα βρήκα ότι ανήκει σε ένα σύνολο σπηλαίων και βαράθρων, που έχουν ονομάσει Σπηλαιοπάρκο Αλμωπίας. Τότε που πήγα εγώ το 2003 πάντως είδα μόνο ένα μικρό κομμάτι. Μου έκανε όμως πολύ μεγάλη εντύπωση λόγο του πανέμορφου τοπίου καθώς ανεβαίναμε τα σκαλιά για να φτάσουμε ως εκεί, αλλά ίσως και του περίεργου τυπά που καθόταν στην είσοδο και ήταν ο υπεύθυνος για το σπήλαιο. Σίγουρα δεν περίμενα να δω έναν μακρυμάλλη νέο χίπη που άκουγε tribal μουσική, οπότε μου χαράχθηκε στη μνήμη. 

Παρόλα αυτά η ιδέα για τα σπήλαια γεννήθηκε μέσα μου πολύ πιο μικρή. Όταν με ρωτούσαν τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω έλεγα αρχαιολόγος με ειδικότητα στη σπηλαιολογία. Δεν ήξερα ακόμα ότι αυτό γίνεται μέσω της γεωλογικής σχολής, διότι ουσιαστικά εννοούσα την παλαιοντολογία. Αλλά ίσως να το έλεγα επειδή βλέπαμε πολλά ντοκυμαντέρ με τον πατέρα μου με ιστορικά, αρχαιολογικά θέματα. Μια άλλη έμπνευση μου ήταν τα σπήλαια-στάνες που έβλεπα κάθε φορά που ανεβαίναμε για Μακεδονία και περνούσαμε από λόφους γεμάτους με τρύπες τέτοιες και θυμάμαι να με εξιτάρουν και να περιμένω πως και πώς πάντα κολλημένη στο τζάμι για να τις δω. Φανταζόμουν πάντα να περπατάω αυτούς τους λόφους και να μπαίνω σε κάθε μια από αυτές τις σπηλιές. 

Πέρασαν χρόνια όπου επισκέφτηκα άλλα 5-6 σπήλαια μαζί με γονείς ή με φίλους. Παρέμενε ένα ενδιαφέρον στο πίσω μέρος του μυαλού μου ώσπου ανακάλυψα τα βιβλία του Ν. Λελούδα, «Εξερευνώντας την υπόγεια Ελλάδα», με πολύ καλό φωτογραφικό υλικό. Εκεί ανακάλυψα ότι υπάρχει η Ελληνική Σπηλαιολογική Εταιρία. Αν και τα βιβλία δεν τα διάβασα τελικά από την αρχή ως το τέλος. Άρχισα τον 1^ο τόμο αλλά σταμάτησα όταν γρήγορα κατάλαβα με λύπη, ότι δεν παρέλειπε να πετάει κοροϊδευτικά υπονοούμενα για όσους μιλάνε για υπόγειες στοές που πηγαίνουν για χιλιόμετρα από τη μια περιοχή στην άλλη, και για κοιλώματα που οδηγούν στην κούφια Γη. Φυσικά για το τελευταίο αναφέρεται στον Π. Γιαννουλάκη που έχει γράψει πολλά περί Κούφιας Γης. Το θεωρώ αντιεπαγγελματικό και ανήθικο τουλάχιστον, να γράφει κάποιος ένα βιβλίο κατηγορώντας ανθρώπους επειδή πιστεύουν το ένα ή το άλλο. Θεωρώ ότι όταν γίνεται μια παρουσίαση καλό είναι να ασχοληθεί ο συγγραφέας/ομιλητής, με αυτά που γνωρίζει και είναι ο τομέας του, και όχι με το να παραθέτει κατηγορίες σε άλλους. Τουλάχιστον όχι με αυτόν τον τρόπο, προσβάλλοντας και κοροϊδεύοντας. Μπορεί να πει αυτά που γνωρίζει σαν πληροφορία και χωρίς χαρακτηρισμούς.

 Στο τέλος τέλος κανείς μας δεν ξέρει την απόλυτη αλήθεια, η οποία είναι συναινετική, οπότε για όλα υπάρχει μια χρυσή τομή, κάπου οι ιδέες όλων συναντιούνται με προσθέσεις ή αφαιρέσεις υλικών/ιδεών/θεωριών/σκέψεων φτιάχνοντας την πραγματικότητα (εκεί που μια ιδέα ξεπερνά έναν κρίσιμο όγκο σκέψεων, εκεί η πραγματικότητα παγιώνεται). Ναι μπορεί να μην ισχύουν όλα, ναι πολλοί άνθρωποι όντας μη ενήμεροι για τα σπήλαια, τις στοές κλπ πιστεύουν διάφορα πράγματα, οι αστικοί μύθοι κυκλοφορούν χρόνια εκεί έξω και κάνουν καλά τη δουλειά τους, να μας ανοίγουν τη συνείδηση και να διευρύνεται η σκέψη μας πέρα από τα συνηθισμένα και τις κολλημένες νόρμες του κατεστημένου που μας θέλει να σκεφτόμαστε όλοι τα ίδια, να κάνουμε τα ίδια και να ψωνίζουμε τα ίδια. Οπότε ναι μπορεί να μην υπάρχουν στοές χιλιομέτρων γιατί όντος κάποιοι τις έχουν ψάξει και δεν πάνε πουθενά. Μπορεί όμως να συνέχιζαν κάποτε και να έκλεισαν, κάποιες είναι και ενεργειακές πύλες για άλλες διαστάσεις, οπότε δεν ανοίγουν στους αμύητους (συγνώμη κ. Λελούδα και λοιποί που θα με κοροϊδεύετε κι εμένα τώρα). Ότι και να συμβαίνει πραγματικά, άσχετα αν εγώ, εσύ ή ο τάδε πιστεύουμε ή όχι στην Κούφια Γη αυτό δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν να κοροϊδεύει τον άλλο, λες και είμαστε στο Δημοτικό, που σε κοροϊδεύουν άνευ λόγου και αιτίας. Το να διαβάζει κανείς Γιαννουλάκη (όπως έκανα και εγώ), δεν είναι αιτία να με κοροϊδεύει κάποιος. Ούτε να τον νοιάζει αν πιστεύω αυτά που διάβασα ή όχι. Δεν έχει σημασία αν ισχύουν ή όχι. Σημασία έχει ότι τα διάβασα, διασκέδασα, άνοιξα το μυαλό μου να σκέφτεται διαφορετικά και δεν κατέληξα άβουλο ανδρείκελο που απλά εκτελεί εντολές που του θέτει το σύστημα, ο «πολιτισμός» και η α-κοινωνία μας. Μην ξεχνάτε επίσης ότι «Η Μαγεία είναι η επιστήμη που δεν έχει ακόμα εδραιωθεί ως τέτοια», που δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί, και ό,τι τώρα μπορεί ανήκει στη σφαίρα του ανεξήγητου κάποτε θα εξηγηθεί. Όπως έγινε άλλωστε με τόσα και τόσα πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Συνεπώς μπορεί οι φυσικοί να οργιάζουν και να οδύρονται για το τι ισχύει και τι όχι στο τώρα, αύριο μεθαύριο όμως θα βγαίνουν και θα λένε ανακαλύψαμε αυτό και το άλλο σαν να μην τρέχει τίποτα. Και δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι επηρεάζουν το αποτέλεσμα του πειράματος (ε ρε γλέντια). 

(Μεγάλη παρένθεση αυτό, γιατί κάπου πρέπει να τα πω κι εγώ. Και συνεχίζω…)

Το ίδιο ισχύει και για όλους τους θρύλους όχι μόνο τους αστικούς, όσο αναφορά την παγίωση τους στην πραγματικότητα. Το ίδιο ισχύει και για τα παραμύθια και τους μύθους. Είναι ισχυρές παραδώσεις που σκοπό έχουν να διδάξουν ιστορία, ηθική, ευγένεια, ιπποτισμό, καλυμμένα κάτω από συμβολισμούς και αρχέτυπα. Όλα αυτά πάνε πολύ πίσω στο χρόνο, από τις πρώτες αναλαμπές συνείδησης στο μυαλό του ανθρώπου. Από τότε που μπήκε στα σπήλαια και είδε στους τοίχους έναν τεράστιο καμβά έτοιμο να γεμίσει ιστορίες και να αφήσει κληρονομιά για τις επόμενες γενιές. Που να ξέρει ότι οι επόμενες γενιές θα απαξιώσουν τα σύμβολα και τους μύθους και θα χάσουν κάθε νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης στο βωμό του εγωισμού, του φόβου και όλων των άλλων δηλητηρίων μου μαστίζουν τον ανθρώπινο Νου. Που να ξέρει ότι όλη η αρχαία σοφία του, υποκρύφθηκε εσκεμμένα από άλλους μετέπειτα ανθρώπους, για να περιμένουμε ξανά τώρα τους επιστήμονες να ανακαλύπτουν αυτά που ήξεραν οι αρχαίοι, αφού τα αμφισβητήσουν κι αυτοί πρώτα! 

Κάπως έτσι η ανάγκη μου να βυθιστώ ακόμα περισσότερο στον κόσμο των θρύλων και παραδόσεων με οδήγησαν να ψάξω την Ελληνική Σπηλαιολογική εταιρία γύρω στο 2017. Βρήκα ότι γίνονται μαθήματα τα οποία περιλάμβαναν όλα όσα ήθελα να μάθω από παλιά. Όπως παλαιοντολογία, γεωλογία, παραδώσεις, αρχαιολογία, βιολογία. Έτσι την επόμενη χρονιά γράφτηκα στα σεμινάρια και 3 υπέροχοι μήνες γεμάτοι ένταση αλλά και γνώση ξεκίνησαν το ταξίδι μου στα υπόγεια της γης.

Δεν είχα καταλάβει όμως ότι χρειαζόταν μια καλή φυσική κατάσταση και παρότι είχα ασχοληθεί για χρόνια με πολεμικές τέχνες (λίγο από αυτοάμυνα, σπαθασκία, Ται Τσι και τοξοβολία), δεν είχα τελικά τόσες αντοχές όσες θα ήθελα(αν είχα κάνει αναρρίχηση θα είχε βοηθήσει). Όμως συνέχισα όπως μπορούσα και είδα αρκετά πράγματα. Έχω κατέβει με σχοινιά μέχρι τα 25 μέτρα, που δεν είναι πολλά για τους περισσότερους, αλλά εγώ ξεπέρασα τον εαυτό μου για να τα φτάσω. Δεν είχα ποτέ μου κρεμαστεί στο κενό και η αίσθηση της βαρύτητας που νομίζεις ότι θα σε ρουφήξει είναι έντονη. Το αρχέγονο ένστικτο της αυτοσυντήρησης ανάβει κόκκινο λαμπάκι ειδοποιώντας ότι θα πέσεις τώρα και θα σκοτωθείς. Φυσικά τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει διότι είμαστε πάντα ασφαλισμένοι στα σχοινιά, αλλά ο νους δεν ησυχάζει αμέσως, θέλει το χρόνο του. Κάποιοι πιο έμπειροι μου έχουν πει ότι ο φόβος αυτός δεν φεύγει ποτέ απλά τον συνηθίζεις. Γίνεται μια φωνούλα στο πίσω μέρος του μυαλού που δεν μπορεί πλέον να πάρει τον έλεγχο του σώματος. Μετά έμαθα το σκαρφάλωμα, μπουσούλημα σε βράχους ή ανάμεσα από σταλαγμιτικό υλικό (σταλαγμίτης μεγαλώνει από κάτω προς τα πάνω – σταλακτίτης από πάνω προς τα κάτω). Εκεί θέλει ισορροπία, και μπορώ να πω τα πάω καλύτερα.  Τέλος το ανέβασμα είναι το δυσκολότερο κομμάτι λόγο κούρασης , και φυσικά το μετά που πρέπει να πλυθούν όλα τα υλικά, η φόρμα, τα σχοινιά κλπ. Ένα άλλο κομμάτι που έπρεπε να μάθω είναι το κουβάλημα πριν και μετά. Όλα αυτά τα υλικά πρέπει να μεταφερθούν στη σπηλιά και από τη σπηλιά για πίσω. Φυσικά προς το παρόν δεν έχω κάνει πολύ μεγάλες αποστάσεις μεταξύ αυτοκινήτων και σπηλαίου, αλλά και πάλι δεν ήταν εύκολο. Γιαυτό άλλωστε είναι και άθλημα (εκτός από επιστήμη) και μάλιστα από τα πιο απαιτητικά σε ενεργειακές δαπάνες. 

Ας μην πω άλλα όμως για τις δυσκολίες γιατί δεν θέλω να σας αποθαρρύνω. Η σπηλαιολογία εκτός από τις ιστορίες της, αυτές που αφηγούνται οι ίδιοι οι σπηλαιολόγοι, τους θρύλους και τις παραδώσεις από κάθε τόπο, για κάθε τρύπα, έχει και το καθαρά επιστημονικό, βιολογικό κομμάτι. Μέσα στο σπήλαιο ζουν πλάσματα που έχουν επιβιώσει στο σκληρό αυτό περιβάλλον για εκατομμύρια χρόνια μέσα στο σκοτάδι και έχουν προσαρμοστεί να ζουν εκεί. Πολύ σημαντικές πληροφορίες για εμάς και τη βιοποικιλότητα του πλανήτη. Αλλά όχι μόνο αυτό, τα σπήλαια είναι στην ουσία χρονοκάψουλες, εκτός από τον βιολόγο μπορεί και ο αρχαιολόγος και ο παλαιοντολόγος να βρουν πληροφορίες που αφορούν την κοινωνική και γεωλογική ζωή του πλανήτη.

Και τελικά γιατί κάνεις σπηλαιολογία?

Γιατί παρά τις δυσκολίες της μου δίνει πολλά. Όταν βρίσκομαι μέσα στη Γη νοιώθω ότι είμαι στο πιο ασφαλές μέρος που υπάρχει. Που βασικά είναι όντος! Οι τοίχοι του διαμερίσματος δεν είναι τόσο ανθεκτικοί όσο οι βράχοι του σπηλαίου. Εξαιρούνται περιπτώσεις με σαθρά πετρώματα βέβαια. Και όχι δεν θα μας πέσει το ταβάνι στο κεφάλι, έχει αντέξει άλλωστε τόσα εκατομμύρια χρόνια εκεί που είναι. Το μόνο που πρέπει να προσέχουμε είναι να μην ρίχνουμε εμείς πέτρες στους από κάτω!  

Επίσης λατρεύω τη μυρωδιά του σπηλαίου. Είναι πολύ ιδιαίτερη, όχι ακριβώς αυτή του βρεγμένου χώματος ή της υγρασίας απλά, αλλά της βρεγμένης πέτρας. Και πολλοί σπηλαιολόγοι θα σας πουν το ίδιο, όλοι λατρεύουμε αυτή τη μυρωδιά.  

Το κυριότερο βέβαια για τους περισσότερους είναι η δυνατότητα εξερεύνησης ενός άγνωστου χώρου, ενός χώρου όπου δεν έχουν πρόσβαση «οι πολλοί». Αυτό το τελευταίο είναι η αλήθεια με εξιτάρει κι εμένα. Όπως επίσης να ικανοποιήσω την περιέργειά μου για το τι βρίσκεται κάτω από τα πόδια μου. Ωραία τα βουνά, ωραία και τα δάση, αλλά τι βρίσκεται από κάτω? Από πού γεννιούνται τα ποτάμια και που χάνονται όταν πλημυρίζουν? Από τον υδροφόρο ορίζοντα θα μου πείτε. Ναι αλλά άλλο να το μαθαίνεις σαν πληροφορία και άλλο να είσαι μέσα εκεί, στα ίδια τα κοιλώματα που έχει σκάψει το νερό. 

Πάμε τώρα σε κάτι άλλο που εμένα προσωπικά μ’ αρέσει στις σπηλιές. Είναι η απόλυτη ησυχία (όταν βέβαια ησυχάσουν και οι συνοδοιπόροι σου). Μπορείς να ακούσεις το –τίποτα- ή τις σταγόνες των σταλακτιτών καθώς πέφτουν. Απόλυτα ηρεμιστικό! Όπως επίσης και η στιγμή που θα σβήσω το φακό μου για να μείνω λίγο στο απόλυτο σκοτάδι. Εκεί όπου για λίγο μπορείς να βρεθείς στο απόλυτο κενό του Σύμπαντος ή της αρχέγονης Μήτρας. Κανένα σχήμα, κανένας ήχος. Είναι σαν το σύστημα να κάνει επανεκκίνηση. Για να αναδυθείς μετά στην επιφάνεια ως καινούργιος άνθρωπος. Όπως καταλαβαίνετε είναι μια μικρή μύηση. 

Τέλος εκτός αυτού του μικρού στιγμιότυπου αυτοσυγκέντρωσης, είναι βεβαίως και η όλη περιήγηση μέσα στο σπήλαιο όπου ο κάθε ένας με το φακό του ή οι πιο έμπειροι φωτογράφοι με τα φλάς τους, καταφέρνουν να απαθανατίσουν αυτά τα παλάτια από υγροποιημένο ασβεστόλιθο. Είναι λοιπόν η εικόνα. Ένα μεγάλο μέρος της σπηλαιολογίας είναι η φωτογράφιση. Γιατί είναι το μόνο θεμιτό στοιχείο που μπορείς να πάρεις από ένα σπήλαιο και να το έχεις ως ενθύμηση του ωραίου διάκοσμου που θα δεις.  Ενθύμηση βέβαια και των ωραίων στιγμών που θα ζήσεις διότι γενικά επικρατεί ενθουσιασμός για το κάθε τι από όλα τα άτομα της ομάδος. Εκτός από το διάκοσμο απαθανατίζονται και τα ζωντανά πλάσματα που ζουν στο σπήλαιο, όπως τα δολιχόποδα που είναι τα πιο κοινά που συναντούμε, κάποιες αράχνες , σαύρες, ψάρια (για τα σπήλαια που φιλοξενούν λίμνες). Και δεν θα μιλήσω για τα κουνούπια κοντά στην είσοδο μέσα και έξω (είπαμε δε θέλω να σας αποθαρρύνω).  Η φωτογράφιση λοιπόν μέσα στο σπήλαιο είναι από μόνη της μια ξεχωριστή τέχνη που χρειάζεται ειδικό εξοπλισμό, αν θέλεις να βγάλεις μια άριστης ποιότητας φωτογραφία. Τα σημερινά μέσα βοηθούν πολύ βέβαια, ακόμα κι ένα καλό κινητό, με έναν καλό φακό κεφαλής  - που έτσι κι αλλιώς οι φακοί μας κοιτάμε να δίνουν όσο περισσότερο φως γίνεται - μπορούν να βγάλουν μια καλή αναμνηστική φωτογραφία (φωτογράφοι ψυχραιμία, μη με φάτε). Προσωπικά μου αρέσουν και οι παλιές φωτογραφίες. Έχει ενδιαφέρον να βλέπεις πως κατέβαιναν παλιά στα βάραθρα με τα λίγα μέσα που διέθεταν, που δεν ήταν και τόσο ασφαλή πολλές φορές. Και οι φωτογραφίες έβγαιναν πολύ πιο δύσκολα, τα υλικά κουβαλιόντουσαν με περισσότερο κόπο. Αυτά όλα δίνουν μια διαφορετική αξία, από αυτή της υψηλής έγχρωμης ανάλυσης της εικόνας του σήμερα. Κάποιοι πρωτοπόροι ρίσκαραν τότε κυριολεκτικά τη ζωή τους για να εξερευνήσουν εκεί που δεν μπορούσαν οι περισσότεροι. Χρειάζονται λοιπόν ένα μεγάλο μπράβο και περίσσιο σεβασμό. Πιο πολύ σίγουρα από όσους μπαίνουν βγαίνουν στο σήμερα και απλά μετράνε πόσο κάτω πήγαν, πόσα μέτρα και πόσο βαθιά… 

Αυτή ήταν η ιστορία μου μέχρι στιγμής με τα σπήλαια. Όποιοι και όποιες ενδιαφέρεστε να γίνετε συνοδοιπόροι μας στα ανήλιαγα παλάτια αυτού του κόσμου δεν έχετε παρά να βρείτε έναν σύλλογο που σας ταιριάζει και να ξεκινήσετε τα μαθήματα. Δεν έχει σημασία αν είστε άντρας, γυναίκα, μεγάλοι ή μικροί σε ηλικία, αρκεί βέβαια να έχετε μια στοιχειωδώς καλή φυσική κατάσταση. Και να μην έχετε όμως θα την αποκτήσετε αν εξασκήστε συχνά. Οι φόβοι κι αυτοί ελέγχονται με τον καιρό και τη θέληση. Εκτός αν κάποιος έχει κλειστοφοβία, αυτό δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να βελτιωθεί και δεν μπορώ να μιλήσω επ’ αυτού γιατί δεν το έχω. Μπορώ να μιλήσω για την υψοφοβία που έχω και τη δουλεύω βελτιώνοντάς τη. Χρειάζεται να έχετε βέβαια και δασκάλους με υπομονή, που να μπορούν να κατανοήσουν την κατάσταση, να έχουν ενσυναίσθηση, να σας πιέσουν ή ενθαρρύνουν όσο πρέπει και εκεί που πρέπει, αναλόγως την ιδιοσυγκρασία του κάθε ενός. Και πάλι να θυμάστε ότι όλα έρχονται στο χρόνο τους, αν δεν τα καταφέρετε σήμερα θα τα καταφέρετε  μια άλλη μέρα. Είναι από τις πιο απαιτητικές δραστηριότητες, σίγουρα θα χρειαστεί να ξεπεράσετε τον εαυτό σας, μπορεί να σας βγουν φόβοι που δεν ξέρατε καν ότι είχατε μέσα σας, το κάνει αυτό η σπηλιά. 

Εκτός των άλλων που προσφέρει, η σπηλιά, είναι ένας κόσμος που θεραπεύει το νου και γαληνεύει την ψυχή. Εξωθώντας προς την επιφάνεια (συνείδηση) ό,τι μας εμποδίζει να βρούμε το δρόμο προς τα μέσα (υποσυνείδητο), για να ανακαλύψουμε τον Αληθινό Εαυτό μας, αλλά και το μονοπάτι μέσα το σπήλαιο, που στο τέλος προς τα έξω πάλι, θα μας οδηγήσει στην επιφάνια ,εκτός σπηλαίου, και μέσα στην καινούργια κάθε φορά Ζωή, σε ένα καινούργιο μονοπάτι. Κι αυτή θα είναι κάθε φορά μια μικρή μύηση. 

Κι αυτό που βγαίνει (και μπορεί να είναι όλων των ειδών τα συναισθήματα) να είμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε είτε εκείνη τη στιγμή, είτε μετέπειτα, γιατί δεν υπάρχει λόγος να πιεστούμε πέραν του σημείου που θα μας καταβάλει και θα κάνει την εμπειρία μας άσχημη. Που κι αυτό ακόμα είναι φυσιολογικό, δεν είναι κατακριτέο, ούτε κάτι «κακό». Όλοι έχουμε φόβους, δημιουργούμενοι καθώς μεγαλώνουμε μέσα σε μη υγιή περιβάλλοντα, απλά κάποιοι τους παραδέχονται γιατί έχουν λίγο αυτογνωσία και άλλοι κάποιοι όχι. Ότι και να συμβεί, όπως και να ‘χει, πάντα το σπήλαιο θα έχει το αντίβαρο να μας αποζημιώσει, πάλι κάτι θα πάρουμε, και τελικά μόνο και μόνο η ενέργεια του και η ατμόσφαιρα, είναι αρκετά σαν εμπειρία.

Να προσέχετε, να φοράτε πάντα το κράνος σας, με το φακό κεφαλής, γάντια (για την προστασία του σπηλαίου αλλά και τη δική σας), φόρμα και να θυμάστε, μέσα στο σπήλαιο :

Δεν σκοτώνω τίποτα, παρά μόνο τον καιρό μου,

Δεν παίρνω τίποτα, παρά μόνο φωτογραφίες,

Δεν αφήνω τίποτα, παρά μόνο τις πατημασιές μου.

 

Για περισσότερες πληροφορίες για τα σπήλαια και την ιστορία τους, μπείτε στο site της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρίας www.ese.edu.gr

Ή στο Facebook https://www.facebook.com/ellspe 

Πως χάθηκε η Aυτάρκεια στη Xώρα: To παράδειγμα της Θεσσαλίας

8/10/2015

​Στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας, στη λεκάνη απορροής των νερών του όρους Κόζιακα και ανάμεσα στις αγροτικές κοινότητες Κόκκινου Πύργου, Αγίων Αποστόλων, Ρογγίων, Διπόταμου και Πυργετού βρίσκονται οι φλέβες (κανάλια) με τρεχούμενο νερό ήπιας ροής.
Οι φλέβες δημιουργήθηκαν κύρια από φυσικές πηγές (ανάβρες) που με τον καιρό διανοίχθηκαν από τους αγρότες, διοχετεύοντας σ’αυτές το νερό της βροχής και των αρτεσιανών.  Ο μικρός αυτός υγροβιότοπος αποστραγγίζει το νερό της περιοχής, κάνοντας τη γη καλλιεργήσιμη, επικοινωνώντας με τον Κουμέρκη  και τον Αγιαμονιώτη ποταμό, οι οποίοι με τη σειρά τους συνδέονται με τους παραποτάμους του Πηνειού,Ανάποδο και Σαλαμπριά .
Ψάρια (αγάδες και μυλωνάκια), καραβίδες, καβούρια, χέλια, βίδρες και νερόκοτες ζούσαν στον υγροβιότοπο των φλεβών, ως τις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Παράλληλα, υπήρχε μια τοπική διατροφική αυτάρκεια των αγροτών βασιζόμενη στα οικόσιτα ζώα (κότες, πάπιες, γουρούνια, αρνιά, κατσίκια και αγελάδες) και στους κήπους που όλοι μα όλοι καλλιεργούσαν, ενώ συμπλήρωναν  τα γεύματα τους με ψάρια και καραβίδες που ψάρευαν στις φλέβες και στα ποτάμια.
Οι τοπικές αγροτικές κοινωνίες είχαν προσαρμόσει τον τρόπο ζωής τους στο υπάρχον φυσικό περιβάλλον, δίνοντας δείγματα ανακύκλωσης, κυκλικής εναλλαγής καλλιεργειών, αυτάρκειας, προστασίας της βιοποικιλότητας, οικολογίας, μέτρου, σεβασμού στο περιβάλλον, ανεξαρτησίας από εισροές, όλα αυτά, ενδεχομένως, χωρίς να γνωρίζουν καθόλου αυτές τις έννοιες.
Πέρα από την αυτάρκεια (οικονομική και διατροφική) που παρείχαν στους αγρότες τα κατοικίδια ζώα, οι κοπριές τους χρησίμευαν ως λίπασμα για τους κήπους. Με τα περισσεύματα των κήπων (από τα παζάρια) τάιζαν τα οικόσιτα ζώα τους. Παράλληλα, κρατούσαν και αντάλλασαν ντόπιους σπόρους φυτών, εξασφαλίζοντας ποικιλία γεύσεων.
Βοσκότοποι (λιβάδια), κήποι, καλλιέργειες (σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, τριφύλλι) εναλλάσσονταν κατά καιρούς στη καλλιέργεια διατηρώντας τη γη παραγωγική και υγιή. Με τα γέρικα ξύλα από τους φυσικούς φράχτες   (λεύκες, αγριολεύκες, φτελιάδες, ιτιές) ζέσταιναν τα σπίτια τους τον χειμώνα, ενώ οι περισσότεροι φρόντιζαν και ένα μικρό αμπέλι για τις χαρές και τις λύπες της ζωής.
Εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και αρχές τις δεκαετίας του ’80, εισβάλλει στην οικονομία της υπαίθρου η ονομαζόμενη «Πράσινη Ανάπτυξη», έχοντας ως κυρίαρχο στοιχείο την υποταγή του περιβάλλοντος και των αγροτών στην εντατικοποίηση της παραγωγής και στο μύθο της συνεχούς μεγέθυνσης.
Μονοκαλλιέργειες καρπουζιών, καπνού, καλαμποκιού και κυρίως βάμβακος ισοπεδώνουν κάθε σπιθαμή της γης. Δένδρα κόβονται, ανεμοφράκτες γκρεμίζονται, μπροστά το τρακτέρ ψεκάζει με ζιζανιοκτόνα, ακολουθεί το χημικό λίπασμα και στη συνέχεια η σπορά με καινούργιους υβριδικούς σπόρους. Αργότερα ακολουθούν κι άλλοι ψεκασμοί με ζιζανιοκτόνα (για τα χορτάρια) και με εντομοκτόνα για «τα βλαβερά» έντομα.
Χιλιάδες τόνοι χημικών λιπασμάτων, ζιζανιοκτόνων, εντομοκτόνων, παρασιτοκτόνων, ρίχνονται στην αγροτική γη. Το νερό της βροχής και του ποτίσματος ξεπλένει τα υπολείμματα των φυτοφαρμάκων και των λιπασμάτων. Κιτρινίζουν οι φλέβες από τα ζιζανιοκτόνα, το νερό της φλέβας, λόγω της ήπιας ροής, «κρατάει» για μέρες τα φυτοφάρμακα.
Οι Αγάδες ψοφάνε, οι καραβίδες και τα χέλια εξαφανίζονται, η υπόλοιπη υδρόβια ζωή (νερόκοτες, βίδρες. νεροχελώνες) και τα πουλιά εγκαταλείπουν τις φλέβες λόγω έλλειψης τροφής. Ο υδροφόρος ορίζοντας γεμίζει νιτρικά. Σύμφωνα με έρευνα του  καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας κ. Νικήτα Μυλόπουλο στην ευρύτερη περιοχή χρησιμοποιούνται 230.000 τόνοι λιπάσματα και 2.000 τόνοι φυτοφάρμακα σε ετήσια βάση.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο αγρότης να χάσει την επαφή με τον κύκλο ζωής της γης. Υιοθετεί τη γραμμική αντίληψη για την παραγωγή και χάνει την αυτάρκεια του.
Επιδοτήσεις ρέουν άφθονες, πολυεθνικές αγροχημικών, τράπεζες και εταιρείες παραγωγής αγροτικών μηχανημάτων κάνουν χρυσές δουλείες. Η Ελλάδα από την ένταξή της στην Ε.Ε. έλαβε 120 δις Ευρώ σαν επιδοτήσεις. Από τα λεφτά αυτά τα 51,3 δις επέστρεψαν στις εταιρείες της Δ. Ευρώπης που προμηθεύουν τόσα χρόνια τη χώρα με εξοπλισμό, μηχανήματα και πρώτες ύλες. (εφημερίδα Ελευθεροτυπία 17/10/2010)
Το Α.Ε.Π. της χώρας μεγαλώνει, μεγαλώνοντας συγχρόνως και η εξάρτηση από τις πολυεθνικές αγροχημικών προϊόντων. Οι σπόροι κάθε χρόνο αγοράζονται, οι ίδιες πολυεθνικές εταιρείες που παράγουν τους σπόρους – υβρίδια, παράγουν και τα φυτοφάρμακα και τα λιπάσματα (στις μέρες μας είναι πάλι οι ίδιες οι εταιρείες που προωθούν τη καλλιέργεια των μεταλλαγμένων).
Αγοράζονται μεγαλύτερα και βαρύτερα γεωργικά μηχανήματα, η γη οργώνεται όλο και πιο βαθιά, ρίχνονται περισσότερα λιπάσματα και φυτοφάρμακα, η αγροτική παραγωγή αυξάνεται, ενώ ταυτόχρονα μεγαλώνει το χρέος των αγροτών στις τράπεζες. Με στοιχεία της Αγροτικής τράπεζας, το 70% της αγροτικής γης είναι υποθηκευμένο.
Κάποια στιγμή η ύβρις της διαρκούς μεγέθυνσης δείχνει τα όρια της. Η απόδοση της αγροτικής γης, παρ’όλο  που διπλασιάζεται η ποσότητα του λιπάσματος, μένει η ίδια και μειώνεται. Σύμφωνα με στοιχεία της Διεύθυνσης Αγροτικής Ανάπτυξης, 55.000 στρέμματα στη Θεσσαλία βρίσκονται στο στάδιο της ερημοποίησης, που σημαίνει νεκρή γη, όσο και να τη λιπαίνεις δεν αποδίδει πια.
Οι τιμές των αγροτικών προϊόντων  κατρακυλούν, τα προϊόντα μένουν απούλητα. Οι Γκουρού της διαρκούς ανάπτυξης προσπαθούν να στρέψουν τους αγρότες στην καλλιέργεια μεταλλαγμένων(GMO) και ενεργειακών φυτών(βιοκαύσιμα), διατηρώντας ανέπαφο το ίδιο μοντέλο παραγωγής.
Στο μεταξύ οι αγρότες μετρούν απώλειες. Η ύπαιθρος εγκαταλείπεται, η βιοποικιλότητα βρίσκεται σε κίνδυνο, εξαφανίζεται ο πλούτος των ντόπιων ποικιλιών, φυτών και ζώων, τα ύδατα υπεραντλούνται και μολύνονται, ενώ σημειώνεται κατακόρυφη πτώση του υδροφόρου ορίζοντα. Στις πεδιάδες της Θεσσαλίας οι γεωτρήσεις φτάνουν πια στα 350 μέτρα βάθος.
Την ίδια στιγμή, οι ποταμοί νεκρώνουν, υγροβιότοποι καταστρέφονται και ο Πηνειός, σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γίνεται ο δεύτερος πιο μολυσμένος ποταμός στην Ευρώπη μετά τον Πάδο της Ιταλίας.
Η Λίμνη Κάρλα αποξηράνθηκε και μαζί της χάθηκε και ο παραλίμνιος πολιτισμός και το ευεργετικό για τη Θεσσαλία μικροκλίμα της. Σήμερα με την μερική της επανασύσταση, κάθε προσπάθεια για εμπλουτισμό της λίμνης με υδρόβια ζωή(ψάρια, ψαροπούλια κ.λπ)  αποτυγχάνει λόγω του μολυσμένου με βαρέα μέταλλα νερού του Πηνειού, που μεταφέρονται στους ταμιευτήρες της.
Οι αγρότες του παραδείγματος «αναπτύχθηκαν». Η ανάπτυξη τους εξαφάνισε τα ψάρια(τη τροφή τους) με τη χρήση των φυτοφαρμάκων, μόλυνε τους ποταμούς και  αυτοί με τη σειρά τους μόλυναν τη θάλασσα. Έτσι οι αγρότες μας με τα κέρδη της ανάπτυξης αγοράζουν πια τα ψάρια τους, τα οποία έχουν μεγαλώσει με ένα μέρος των φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων που οι ίδιοι χρησιμοποίησαν για να «αναπτυχθούν», φαύλος κύκλος δηλαδή.
Τo Ιερατείο της διαρκούς ανάπτυξης τους λέει να μην ανησυχούνε, θα «εκτρέψουμε» τον Αχελώο. Σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό του τόπου τάσσεται υπέρ της εκτροπής του Αχελώου και υπέρ της αέναης ανάπτυξης. Ο παραγωγισμός, ως συστημική υπερκομματική ιδεολογία, κυριαρχεί σχεδόν παντού.
Άνθρωποι που παράγουν με τον τρόπο των αγροτών του παραδείγματος μας, υιοθετούν – εν αγνοία τους άραγε; – και το ανάλογο νόημα ζωής που προβάλλει η διαρκής Καπιταλιστική Ανάπτυξη.
Παρήγαγε με όποιον τρόπο μπορείς για να αυξήσεις την παραγωγή σου, μη νοιάζεσαι για το φυσικό περιβάλλον, μη δείχνεις καμία αλληλεγγύη για τις γενιές που θα έρθουν. Αδιαφόρησε για τις επιπτώσεις στη υγεία των ανθρώπων που θα χρησιμοποιήσουν τα προϊόντα που παράγεις. Η ηθική του Καπιταλισμού στα μεγαλείο της! Όσο για την πείνα στον τρίτο κόσμο μην ανησυχείτε. Οι εταιρείες των μεταλλαγμένων ετοίμασαν ένα ένζυμο που θα επιτρέπει τους φτωχούς να χωνεύουν το χορτάρι και τα φύλλα των δέντρων.
Την ίδια στιγμή, με δυο ευρώ, ημερησίως που είναι το κατά κεφαλήν εισόδημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των χώρων του τρίτου κόσμου, επιδοτούνται ημερησίως τα βοοειδή στην Ευρώπη. Το 4% του παγκόσμιου πληθυσμού (ΗΠΑ) καταναλώνει το 25% της παγκόσμιας παραγόμενης ενέργειας.
Αν όλες οι χώρες αποκτήσουν το ίδιο επίπεδο ανάπτυξης, παραγωγής και κατανάλωσης με τις ΗΠΑ, χρειαζόμαστε 3 με 4 πλανήτες ακόμα. Ο δικός μας αγρότης έχασε τους Αγάδες του και την αυτάρκεια του, ο κάτοικος του βιομηχανικά ανεπτυγμένου βορρά κάθισε να αγναντέψει τα αστέρια και αντίκρισε έντρομος την τρύπα του όζοντος.
Σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο Ζίγκμουντ Μπάουμαν «ο Καπιταλισμός είναι ένα παρασιτικό σύστημα. Μπορεί να ευημερεί μόνον όταν  βρίσκει έναν οργανισμό, τον οποίο δεν έχει ακόμα εκμεταλλευτεί, καταστρέφοντας τον». Επιβιώνει δημιουργώντας διαρκώς ανάγκες, στην περίπτωσή μας σπόρους, λιπάσματα, φυτοφάρμακα, αγροτικά μηχανήματα.
Γίνεται έτσι αντιληπτό ότι η αυτάρκεια των παραπάνω αγροτικών κοινοτήτων ήταν εμπόδιο στα σχέδια τους(είναι ενδεικτικό ότι καμία επιδότηση δε δίνεται στους αγρότες εάν δεν έχουν τα περίφημα καρτελάκια αγοράς υβριδικών σπόρων). Βασίζεται (ο Καπιταλισμός) στην υπερπαραγωγή και στην υπερκατανάλωση, καταστρέφοντας σύμφωνα με το Marx και τις δυο πηγές πλούτου, τη γη (καραβίδες, ψάρια και υγροβιότοποι όπως οι δικές μας φλέβες) και τους ανθρώπους (αγρότες και αγροτικές κοινότητες εν προκειμένω).
Εκτός αυτού, το οικολογικό όριο της περατότητας των φυσικών πόρων και η μόλυνση του περιβάλλοντος, δεν ήταν τόσο εμφανής στα χρόνια του Marx. Μια νέα αντίθεση πέρα της αντίθεσης του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, (και λόγω της παγκοσμιοποίησης), γίνεται περισσότερο από ποτέ κυρίαρχα εμφανής. Είναι η αντίθεση ανθρώπου – φύσης.
Έτσι λοιπόν, εκτός από το ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής (που παραμένει καθοριστικό) αυτός καθαυτός ο τρόπος παραγωγής (εκτατικός, γραμμικός, βιομηχανικός, καπιταλιστικός) όπως και να τον ονομάσει κανείς, εφόσον διέπεται από την αντίληψη της διαρκούς μεγέθυνσης της παραγωγής και της κατανάλωσης, οδηγεί σε αδιέξοδο (εκτός και αν δεχτούμε ότι ο εποικισμός άλλων πλανητών από το ανθρώπινο είδος είναι εφικτός).
Για μας «η οικολογία είναι ανατρεπτική, επειδή θέτει υπό ερώτηση το καπιταλιστικό φαντασιακό που εξουσιάζει τον πλανήτη. Απορρίπτει το κεντρικό κίνητρο, σύμφωνα με το οποίο η μοίρα μας είναι να αυξάνουμε ασταμάτητα την παραγωγή και την κατανάλωση. Δείχνει (η οικολογία) τον καταστροφικό αντίκτυπο της καπιταλιστικής λογικής πάνω στο φυσικό περιβάλλον και στη ζωή των ανθρώπινων όντων».
Ίσως χρειαστεί αρκετός χρόνος και προσπάθεια ακόμα για να αποδομηθεί το κεντρικό φαντασιακό της διαρκούς μεγέθυνσης στον αγροτικό κόσμο και μια σειρά από αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν στους αγρότες κυρίως μέσω των επιδοτήσεων των Βρυξελών. Κυρίως χρειάζεται να γίνει εμφανής ένας άλλος τρόπος παραγωγής στους ίδιους τους αγρότες.
Η άρνηση των κατοίκων των Μεγάλων Καλυβίων να επιτρέψουν την τερατώδη μεγέθυνση της πρώην ΕΛ.ΒΙ.Κ., η άρνηση της Ο.Α.Σ.Ε. (ομοσπονδία αγροτικών συλλόγων Ελλάδας) στην καλλιέργεια των μεταλλαγμένων και ο αγώνας ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου είναι κοινά στοιχεία αντίστασης και αποδόμησης της διαρκούς Καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Κοινότητες, όπως το «Πελίτι» ή ο «Αιγίλοπας», που δραστηριοποιούνται στην εύρεση, συλλογή και διαφύλαξη ντόπιων σπόρων και φυτών και των αυτοχθόνων αγροτικών ζώων και τα μικρά και μεσαία αγροκτήματα (κυρίως οικογενειακής δομής) που δημιουργούνται σιγά-σιγά παντού στον τόπο μας, παράγοντας τοπικά ποιοτικά αγροτικά προϊόντα, δείχνουν να ξαναπιάνουν το νήμα από το σημείο που κόπηκε…

​*Από το περιεχόμενο του βιβλίου Ο ανθρωπολογικός τύπος της αποανάπτυξης - τοπικοποίησης, του Γιώργου Κολέμπα και του Γιάννη Μπίλλα, Εκδόσεις των Συναδέλφων,

 

πηγη: http://www.topikopoiisi.eu/902rhothetarhoalpha/-a-x-to

Υπάρχει μια παράξενη - Ελλάδα Μια κρυμμένη Χώρα - Εξερεύνησέ την

Υπάρχει μια παράξενη Ελλάδα

Μια κρυμμένη Χώρα

Εξερεύνησέ την

Γράφει ο Παντελής Γιαννουλάκης

«…Πολλοί άνθρωποι δεν αποδέχονται ότι υπάρχει μια μυστική Ελλάδα, θεωρούν ότι η πατρίδα μας και ο κόσμος τους είναι απόλυτα γνωστός και προσβάσιμος, αρνούνται να αποδεχθούν χώρο για το Άγνωστο γύρω τους. Μα, φυσικά και υπάρχει μια μυστική Ελλάδα του Παράξενου.

Αναλογιστείτε το εξής: Οι περισσότεροι Έλληνες δεν ζουν στην Ελλάδα αλλά στο σπίτι τους, στη δουλεία τους, τη γειτονιά τους. Δηλαδή, ο καθένας από εμάς βρίσκεται σε ένα δίκτυο από αυτοματικές κινήσεις και συνήθειες και ζούμε σε έναν μικρόκοσμο περιορισμένο, προστατευμένο, προφυλαγμένο, περιφραγμένο όχι μόνο από την κοινωνία, τις υποχρεώσεις και το περιβάλλον μας, αλλά και από τον ίδιο μας τον εαυτό. Σκεφτείτε δηλαδή ότι ο μέσος Έλληνας περνάει την καθημερινότητά του στο σπίτι του, στη δουλειά του, σ’ έναν ορισμένο χώρο. Επίσης, κάθε μέρα διανύει συγκεκριμένους δρόμους, πάντοτε τους ίδιους πάνω-κάτω, αφού τα δρομολόγια του είναι συγκεκριμένα, από το σπίτι στη δουλειά, από το σπίτι σε κάποιους συγκεκριμένους συγγενείς και φίλους και τέλος πηγαίνει και σε πέντε-δέκα καταστήματα είτε για να ψωνίσει είτε για να ψυχαγωγηθεί. Δεν γνωρίζει καλά-καλά δηλαδή ούτε την ίδια του την πόλη, ζει στη γειτονιά του! Κατ’ επέκταση, παρακολουθεί τι γίνεται στον κόσμο από την τηλεόραση κι έχει την ψευδαίσθηση ότι ζει στην Ελλάδα, η οποία Ελλάδα βρίσκεται στην Ευρώπη και η Ευρώπη βρίσκεται στον κόσμο. Έχει την ψευδαίσθηση πως «ζει στον» πλανήτη Γη για τον οποίον νομίζει ότι γνωρίζει τα πάντα, ότι δηλαδή δεν υπάρχει τίποτε άγνωστο, δεν συμβαίνει τίποτα το παράξενο, τίποτα το ασυνήθιστο, γιατί πολύ απλά αυτό δεν υπάρχει στη γειτονιά του! Επειδή δηλαδή δεν το βλέπει στη γειτονιά του νομίζει ότι αυτό δεν υπάρχει πουθενά αλλού! Έτσι λοιπόν θα μπορούσαμε κάλλιστα να πούμε, ακόμη και μόνο απ’ αυτό το γεγονός ότι όχι μόνο υπάρχει μια πολύ παράξενη και μυστική Ελλάδα για τον καθένα από τους κατοίκους της Ελλάδας ή ακόμη και για τους επισκέπτες, αλλά μια τελείως μυστική Ελλάδα, τόσο μυστική που ενδεχομένως δεν θα τη μάθουμε, δεν θα την ανακαλύψουμε και δεν θα την εξερευνήσουμε ποτέ…

Υπάρχουν τώρα κάποιοι άνθρωποι που για τον έναν ή τον άλλο λόγο, ξεφεύγουν από αυτήν την «περίφραξη», ξεφεύγουν από τη γειτονιά τους κι αρχίζουν να αναζητούν την γνώση, την απρόσιτη ενημέρωση, την προέκταση, ενδιαφέρονται για το Παράξενο, εξερευνούν το μυστήριο και να μυστικά του κόσμου και κατ’ επέκταση τη μυστική Ελλάδα, ανακαλύπτοντας πράγματα που οι άλλοι ούτε που τα φαντάζονται. Αυτοί καταλήγουν να γνωρίζουν πολλά για την Παράξενη Ελλάδα, εκείνη τη χώρα που όλοι οι άλλοι δεν ξέρουν ότι όντως υπάρχει…»

Για το υπόλοιπο άρθρο αναζητήστε το περιοδικό Strange στα περίπτερα… της γειτονιάς σας! {Δεν θα πάτε μακριά μη φοβάστε ;) }

Λοιπόν το Strange ξαναβγήκε μετά από πολύ καιρό απουσίας κι έτσι μου έδωσε την έμπνευση και το σπρώξιμο θα έλεγα να γράψω μια διαφορετική συνέχεια για αυτό το θέμα της Άγνωστης Ελλάδας. Ο Παντελής συνεχίζει το άρθρο κάνοντας λόγο για το πώς προσπαθώντας να εξερευνήσεις τη μυστική Ελλάδα μπορεί να σε βάλει ταυτόχρονα σε μπελάδες, εκεί που το μόνο που θέλεις είναι να κάνεις μια βόλτα και να λάβεις καινούργιες εικόνες για το υποσυνείδητο σου, να εξερευνήσεις ιστορίες που έχεις ακούσει ή διαβάσει, να ανακαλύψεις, να παίξεις και να χαρείς την υπέροχη εξοχή της Ελλάδας. Αλλά όχι, στην ουσία μας το απαγορεύουν! Υπάρχουν χιλιάδες μέρη όπου είτε κρύβουν βάσεις του ΝΑΤΟ είτε τους δικούς μας στρατού, είτε κάποια βίλα επιφανούς προσώπου, είτε της εκκλησίας τις τεράστιες εκτάσεις γης, που στην ουσία απαγορεύεται να πλησιάσουμε! Αν πλησιάσουμε θα δούμε σίγουρα έναν αστυνομικό αν όχι ολόκληρο μπλόκο (ανάλογα και το μέρος) που θα ζητούν να μάθουν τι δουλειά έχουμε εκεί…. Η λογική και επίσημη εξήγηση υπάρχει πάντα βέβαια από το για την ασφάλειά μας, μέχρι την ασφάλεια τους… αυτών που θέλουν να κρύψουν κάτι… Το γεγονός είναι ότι υπάρχουν κάποια μέρη που εντάξει θα ήταν καταστροφικό να μπορούν να πηγαίνουν πολλοί άνθρωποι κάθε μέρα, αλλά αυτά τα μέρη χαρακτηρίζονται συνήθως ως προστατευόμενα περιβάλλοντα όπου υπάρχει χλωρίδα και πανίδα που για το καλό όλων καλά θα κάνουμε να την αφήσουμε στην ησυχία της. Όλα τα άλλα όμως? Περιοχές που φαίνονται εγκαταλειμμένες, εγκαταλειμμένα χωριά και αρχαιολογικοί χώροι, σπήλαια που αν τους επισκεφτούμε θα μας κοιτάνε περίεργα, ιδιαίτερα αν ρωτήσουμε κάποιον από τα μέρη πώς θα πάμε εκεί… Εντάξει μπορεί να τα παραλέει λίγο ο Παντελής… Εγώ τουλάχιστον όπου πήγα και αναζητούσα κάτι δεν ένοιωσα να με κοιτάνε περίεργα… Βέβαια δεν έψαχνα κάτι εγκαταλειμμένο εδώ που τα λέμε αλλά συνήθως κάποιο χώρο που απλά δεν έχουν φροντίσει να τον βρίσκεις εύκολα!

Αυτό το καλοκαίρι διάβασα και ένα βιβλίο πάνω στην παράξενη Ελλάδα που με εμπνέει αυτή τη στιγμή. Το Άδηλη Ελλάδα του Αθανάσιου Ξανθόπουλου, εκδόσεις Έσοπτρον ( http://adilos-ellas.blogspot.gr/ ). Σε αυτό διαβάζουμε για τόπους και σπήλαια που έχουν κάποια ιστορία να διηγηθούν, κάποιο θρύλο, που έχουν κάτι το αποκομμένο από την καθημερινότητα! Ταξίδεψα μέσα στις σελίδες του μα ελπίζω κάποτε να πάω σε όλα αυτά τα μέρη που λέει…

Δεν το έχω κάνει ακόμα γιατί όπως και ο συγγραφέας καταδεικνύει σε κάποιο σημείο, θέλεις την κατάλληλη παρέα για να πας για εξερευνήσεις! Και εδώ θα συνδέσω και το άρθρο του Παντελή. Ο περισσότερος κόσμος δεν βγαίνει έξω από τα καθημερινά του δρομολόγια! Ο περισσότερος κόσμος φοβάται να πάει στο πιο κοντινό του βουνό να περπατήσει… Φοβόμαστε να πάρουμε να πόδια μας να πάμε μια ώρα περπάτημα γιατί τι μια μας φταίει ο καιρός, την άλλη δεν έχουμε τόσο χρόνο, είναι και τα λεφτά στη μέση για κάποια μακρινή διαδρομή… και διάφορες άλλες δικαιολογίες που μπορεί να έχουν μια βάση αλλά αν υπάρχει θέληση ξέρω πολύ καλά ότι όλα υπερνικούνται. Για τον καιρό μπορούμε να πάρουμε τις απαραίτητες προφυλάξεις, αλλά και να μην τις πάρουμε τι έγινε και να βραχούμε από μια αναπάντεχη νεροποντή ή τι έγινε και να ιδρώσουμε αν η βόλτα μας γίνει το καλοκαίρι μέσα στη ζέστη, θα γυρίσουμε πίσω θα κάνουμε ένα μπάνιο και όλα καλά. Όμως ο μέσος άνθρωπος έχει αφήσει μέσα του τα κατάλοιπα από άτοπες προτροπές των γονιών συνήθως που μας τρομοκρατούσαν όταν είχε κακό καιρό να βάλουμε μπουφάν αλλιώς θα κρυώσουμε κλπ. Δεν θυμάμαι να έχω πάθει κάτι σοβαρό όσες φορές βγήκα στη βροχή επίτηδες για να βραχώ… Πέρα από αυτά λοιπόν είναι και τα λεφτά που ακόμα και αμάξι να έχει κάποιος το χρησιμοποιεί συνήθως μόνο για αποστάσεις δουλειά σπίτι… Δεν τολμά να κάνει την πρόταση σε φίλους να βάλουν όλοι μαζί χρήματα για βενζίνες και να πάνε όλοι μαζί μια βόλτα κάπου κοντά! Αλλά δεν τολμάνε και αυτοί που δεν έχουν μεταφορικό μέσω να πουν σε φίλους που έχουν το ίδιο πράγμα…. Γιατί στην ουσία δεν υπάρχει αρκετό ενδιαφέρον από τους περισσότερους για το τι υπάρχει πέρα από τη γειτονιά τους, πέρα από την πόλη τους, πέρα από το κοντινότερο βουνό τους…  Έχουμε και τον οχαδερφισμό μας βέβαια να λέμε και την αλήθεια. Κι εγώ που γράφω όλο λέω να πάω μια βόλτα στον Υμηττό που είναι δίπλα μου και τις ίδιες δικαιολογίες λέω στον εαυτό μου. Που να πας τώρα, είναι μακριά, θα κουραστείς, θα σε φάει η ζέστη, θα χαθείς… Ουπς! Τι ήταν αυτό… θα χαθείς! Κι όμως κάτι μου λέει ότι κι άλλοι το έχουν σα φόβο κάπου πολλοί στο βάθος του μυαλού… Φοβόμαστε μήπως πάμε κάπου και χαθούμε, γιατί μέσα στην κοινωνία, στη γειτονιά μας όλα είναι γνωστά και ασφαλή… Αλλά λίγο πιο έξω εκεί που δεν έχουμε περπατήσει ποτέ βρίσκεται κάτι άγνωστο και άρα επικίνδυνο… Ας το παραδεχτούμε λοιπόν φοβόμαστε και λίγο… Να πάμε εκεί που δεν πατάει κανείς. Μπορεί να μας την πέσουν κλέφτες, δολοφόνοι, ναρκομανείς.... Και να έχουμε και την αστυνομία να νομίζει ότι εμείς οι περίεργοι, που βρισκόμαστε στο απαγορευμένο μέρος, είμαστε οι κλέφτες, δολοφόνοι, ναρκομανεις!

Οπότε ας ταξιδεύουμε όλοι μαζί…Ας πάμε διακοπές εκει που δεν πάνε οι πολλοί, εκεί που δεν θα συναντήσουμε το γείτονα μας και γυρίζοντας να λέμε "βγήκα από την Αθήνα και βρήκα την Αθήνα εκει που πήγα"

 Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν τα βουνά είτε μόνοι τους είτε με παρέα. Ας ξεμουργελέψουμε κι εμείς και με σεβασμό πάντα στη φύση ας περπατήσουμε στα βουνά της Ελλάδας μας( σηκωθείτε από ντιβάνια, καρέκλες, καναπέδες). Γιατί όλοι αυτοί οι παλιοί που κάποτε γύριζαν τα βουνά και τα έμαθαν σπιθαμή προς σπιθαμή και έμαθαν τους θρύλους ή έγιναν μάρτυρες περίεργων περιστατικών, κάποια στιγμή δεν θα είναι πια μαζί μας. Έτσι κάποιοι άλλοι οφείλουμε να μάθουμε αυτές τις ιστορίες και να φτιάξουμε καινούργιες για τις επόμενες γενιές που έρχονται!