Restorative Justice

Interview with Jim Consedine

George M. Anderson, February 26, 2000

The Rev. Jim Consedine, a priest in the Diocese of Christchurch in New Zealand, is national coordinator for his country’s Restorative Justice Network. A prison chaplain for 21 years, he is the author of two books: Restorative Justice: Healing the Effects of Crime (1995, 1999) and, with Helen Bowen, Restorative Justice: Contemporary Themes and Practice (1999). He assisted in the preparation of the New Zealand bishops’ 1995 pastoral letter, Creating New Hearts: Moving from Retributive to Restorative Justice. In October 1999 he was a principal speaker at a two-day conference on restorative justice at the National Cathedral, sponsored by the Commission on Peace of the Episcopal Diocese of Washington D.C.. During his stay in Washington, he was interviewed by George M. Anderson, S.J., an associate editor of America. 

Would you comment on the move toward restorative justice in New Zealand?
We have found that the retributive system of justice, based on punishment and vengeance, is counterproductivethat it fails to rehabilitate, is expensive and leads people to re-offend very quickly. Instead of that approach, in New Zealand we have been moving increasingly toward a restorative system, one that aims at healing for both the victim and the offender. Our juvenile system is now 100 percent focused on restorative philosophy and practice.
The move toward juveniles began in the mid-1970’s, and continued over a trial-and-error period of 15 years until 1989, when a law was passed mandating that the restorative justice process would be the direction for dealing with offenders under 17while maintaining an ever-shrinking traditional system for those who plead not guilty. So it is a parallel system; it’s not the only way. But we have found a considerable reduction in most offending categories in the number of juveniles who re-offend. Very few youth now go to prison in New Zealand. When the legislation was passed in 1989, in fact, the government closed down all the juvenile institutions. A few have since re-opened to cope with juveniles who commit horrendous crimes, but in these a strong emphasis is placed on education, skill development and therapy when indicated.

In the restorative justice approach, what steps are taken when a juvenile breaks the law?
Consider the example of someone who becomes involved in an aggravated robbery with a weapona knife, say. After the arrest, a facilitator from the government’s Department of Youth Justice is contacted, and within days the offender, the offender’s family and the victims are notified in an effort to arrange what is called a family-group conference. At the conference, a police representative would also probably be present, and if it were a serious offense a lawyer too. The lawyer would most likely be a social worker who’s attached to the family, because often young offenders come from dysfunctional families. It is presumed that there is a willingness on the part of both parties to meet and that the offender is prepared to accept responsibility for what has taken place.
The process itself is simple. An acknowledgment on the part of the offender of what he has done would be forthcoming, with the offender explaining the background of what had happenedthat he was drunk or angry, or that he’d been kicked out of his home. Then the offender’s parent or friend or teacher, or maybe a football coach who would come along as a support person, would add anything that might clarify the situation further. Next, the victims are asked to express what they feel: anger, or grieving, or it may be an attitude of greater understanding. In being able to speak out about their feelings, both parties bring a human face to the situation. It’s this putting a human face on it that is one of the most crucial aspects of the process.

So the victim plays an important role in the restorative justice process?
The victim is absolutely central, and indeed, this is the only process developed thus far that gives victims a fair deal. In the retributive system, by way of contrast, there’s no place for them except as witnesses. But in the restorative system, the victims are placed in a situation where they are in control; so it’s about re-focusing the power and balance. Through the crime itself, they had been disempowered by the offender, but now the balance is restored and through the process the victims are to some degree re-empowered. It has also been found that under this restorative system, young offenders themselves take much more responsibility for their harmful actions. The key to lasting change and growth lies in the participation of the two parties, along with the dynamics of the whole group that provides the energy for the process. Anything that impedes this basic movement reduces the chances for responsibility being taken by the offender, which in turn inhibits the possibilities for real change and future accountability. That is why the professionals other than the facilitator need to take a back seat during the conference.
At the end of the conference, the matter goes to a judge, who makes a decision based on the recommendations that have come out of it. In 95 percent of the cases, the judge accepts the recommendation, which is usually both quite positive and also realistic, in that it includes sanctions. The state thereby maintains some control through the judge, but the community does the restorative part. The young person then signs a contract to fulfill whatever is required, such as paying some reparation, going back to school or taking part in an alcohol or drug treatment program. At the end of a set period of time, if the terms of the contract have been fulfilled, no conviction is entered into the offender’s record.
The vast majority of offenders willingly enter into the process. They have usually been caught outright doing something wrong, so there is incentive enough for them to engage in it, since in that way, they have a say in the outcome. It’s the carrot and stick approach. But if they claim, "I’m not guilty," then the case goes to a traditional court hearing. The incentive for victims is to have some basic questions answered, like "Why me?" and to have the opportunity to begin a healing process and to participate in the resolution of their trauma. The process does not always work, and it’s not a panacea for crime. All we say about the restorative justice philosophy is that it offers better opportunities than retributive justice for starting a healing process for the victim and the offender alike.

Is it true that this process comes to some extent from the native Maori people?
The Maoris used this approach exclusively until they were colonized, with crime being handled through the tribal elders. In modified form they have continued using it ever sinceas a way of bringing victims and offenders together in order that the harm could be repaired to whatever extent is possible. So the Maoris provided the seed for what developed into New Zealand’s present juvenile justice system, which represents a shift from looking at crime from the standpoint of vengeance and punishment, to looking at repairing the punishmentrealizing that the damage often cannot be fully repaired.

What was your role in the 1995 pastoral letter of the New Zealand bishops, Creating New Hearts: Moving from Retributive to Restorative Justice?
The bishops’ letter came about as a result of efforts on the part of the New Zealand prison chaplains. We felt that the church really needed to get on board this issue, especially in view of the proven success of restorative justice as applied to youthful offenders. So we approached the bishops to ask if they would be interested. They said, "Draft us something," which we did. They sent it around to a few experts, and eventually accepted the essence of what we had proposed in the draft. In the final version, they speak of "being mindful of the restorative justice processes as applied to youth justice." Toward the end of their pastoral letter, they also comment on the retributive system as having "little room for forgiveness or reconciliation," whereas a fair criminal justice system should reflect compassion, healing and forgivenesswith sanction where appropriateas mirroring Gospel values. Finally, in the conclusion of the letter they express a hope that the restorative justice process will be extended from juvenile to adult offenders.

Is the move to use the process for adult offenders making headway?
Progress has been made in that direction. In 1998, the minister of justice presented a paper to the cabinet requesting approval of funding for pilot restorative justice programs for adult offenders. The paper listed the potential benefits of moving toward a more restorative justice approach: reduced cost to the criminal justice system, a decrease in the use of incarceration together with a decrease in the lengths of sentences, less repeat offending and more meaningful victim and community participation. But so far funding has not been forthcoming. The Restorative Justice Network, for which I am the coordinator, has 600 members. They are the backbone of the move toward change. Through speaking out, lobbying, writing letters to members of Parliament and to the newspapers and trying to educate the public, we hope that funding for pilot programs focusing on adult offenders may come through in the year 2000. The process for adults would be basically the same as for juveniles, with conferencing that involves the offender, the victim and members of the community.

This is your third trip to the United States. What is your impression of criminal justice here?
Most New Zealanders are appalled at the length of sentences meted out in the United States, especially to people convicted of non-violent drug offenses. I am also struck by the over-representation of minorities in jails and prisons here. Recently I was with the chaplain at the District of Columbia’s jail as he celebrated Mass. I was stunned to see only African Americans, not just in the chapel, but in the corridors afterwards as well. There was not one white face. It is true that in New Zealand, the indigenous minorities are also over-represented in proportion to the whole population, but the figures are misleading because in all countries those who make up the bulk of the prison population are the poor, people on the bottom rung of society. One of the purposes for introducing the restorative justice process for adult offenders, in fact, is to reduce repeat offending by Maori and Pacific Islanders and to introduce processes more appropriate to their culture. That’s another of the potential benefits mentioned in the paper the Minister of Justice presented to the cabinet.

Do you see a connection between restorative justice and the jubilee year?
As part of the jubilee year’s focus, the church has strongly advocated debt reduction in developing countries. But we should see that the jubilee year, in a biblical sense, can also be thought of in terms of the release of captives. This past September, I was a keynote speaker at the World Congress of International Catholic Prison Pastoral Care Ministers in Mexico City, where there were delegates from 55 countries. In its final declaration, the delegates recognized restorative justice processes as biblically based and consistent with our own Catholic tradition. They overwhelmingly endorsed them as a way of dealing with offenders and giving victims a better deal.
In a wider context, the declaration also urged that prisons be perceived as exemplifying "structures of sin." Pope John Paul II used this phrase in Sollicitudo Rei Socialis (1988), and while he did not employ it specifically in regard to prisons, the delegates used it this way in speaking of what, in some of the rich nations, is increasingly being referred to as the prison-industrial complex. The financial interests of these complexes are what, in part, are driving the rush to build more and more prisons in the United States.
Restorative justice has been taking root more and more firmly in New Zealand; and from the response of the people who attended the October conference on it at the Washington Cathedral, I would say that a groundswell movement in favor of it may be starting in the United States, at least among faith-based communities. Victim-offender mediation programs are one aspect of it, and they are now not uncommon here, though the formal justice system does not necessarily accept them. More and more people in the United States seem to be wondering what it means that 2000 years after Christ, almost two million Americans are behind bars. That’s a sad sign of where things are. Restorative justice principles recognize that the dangerous few who are a threat to themselves and the community need to be kept out of circulation, in what we call humane containment. But the process also offers for many others an approach that enhances the possibility of healing for the victim, the offender and the community.

This article also appeared in print, under the headline "Restorative Justice: Interview with Jim Consedine," in the February 26, 2000 issue.

From : https://www.americamagazine.org/issue/277/article/restorative-justice-interview-jim-consedine

Να μη φοβάσαι τη γυναίκα που κάνει τις αδυναμίες της ατού, απλά θα σε μεταμορφώσει!

Τις βλέπεις, τις αναγνωρίζεις πριν σου συστηθούν. Είναι οι γυναίκες εκείνες που κινούνται σε ένα χώρο και σκάνε νοερά πυροτεχνήματα· όχι επειδή είναι οι πιο όμορφες, όμορφες είναι πολλές. Ούτε επειδή είναι ψηλές ή αδύνατες. Δεν έχει σημασία η ηλικία ή το μορφωτικό τους επίπεδο. Δε μοιάζουν στα κορίτσια των περιοδικών, το ξέρουν και έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα από καιρό. Είναι όμως που μοιάζουν αλλιώτικες από τις άλλες με έναν τρόπο δικό τους, και που τα μάτια τους έχουν εκείνη τη σπάνια σπίθα που έχει το βλέμμα των ανθρώπων που η ευτυχία τους έχει πάψει να καθορίζεται από τη γνώμη των άλλων.
Οι γυναίκες αυτές έχουν χάρισμα. Γιατί ψεύτικη βλεφαρίδα και μεταξένιες τρέσες μπορούν να αγοράσουν πολλές. Είδες όμως να πουλάνε πουθενά χάρισμα; Δεν είδες. Και αυτές το ξέρουν το δώρο που τους χάρισε ο Θεός και το φέρουν περήφανες μαζί τους παντού.


Οι γυναίκες αυτές ξέρουν να κοιτάζουν ψηλά, όχι όμως αφ’ υψηλού. Κλαίνε πίσω από κλειστές πόρτες, αλλά δεν κλαίγονται. Έχουν να περηφανευτούν για πολλά, όμως δεν παριστάνουν τις σπουδαίες. Γιατί δεν τους ήρθαν όλα εύκολα ξέρεις, αλλά ακόμα κι έτσι τα κατάφεραν· και αν δε δούλεψε ο ένας τρόπος βρήκαν δεύτερο, και αν δε δούλεψε κι αυτός βρήκαν άλλους δέκα, αλλά δεν τα παράτησαν. Σιχαίνονται να τα παρατάνε.

Δεν ανταγωνίζονται τις άλλες γυναίκες, ανταγωνίζονται τον εαυτό τους, γιατί ξέρουν ποιες είναι και δε μασάνε το παραμυθάκι των media που τις θέλει τέλειες. Τι θα πει «τέλειο» δηλαδή; Ούτε έχουν ανάγκη την επιβεβαίωσή σου. Δεν ενδιαφέρονται αν τις εγκρίνεις, δεν ξεγυμνώνονται για μερικά like, δεν προκαλούν για να τις προσέξεις. Γιατί θα τις προσέξεις φίλε μου, θέλεις δε θέλεις. Και αν δεν τις γουστάρεις στην τελική, λίγο τις νοιάζει. Από επιβεβαίωση έχουν χορτάσει, άλλα ζητά η ψυχούλα τους.

Δεν εντυπωσιάζονται από ακριβά αυτοκίνητα και κοιλιακούς· Μπορεί να σου φαίνεται περίεργο, αλλά δεν κοστίζουν τέτοιες γυναίκες. Αξίζουν όμως όλα τα λεφτά του κόσμου. Δε θα τις ρίξεις με κομπλιμέντα και μεγάλα λόγια λοιπόν, άσε αυτά που ξέρεις. Αυτά εκεί που σε παίρνει. Πράξεις θέλουνε και μπέσα, γι’αυτό συνήθως μένουν μόνες τους και ο κύκλος τους είναι μικρός. Γιατί προτιμάνε τη μοναξιά από το να είναι με κάποιον που δε θαυμάζουν, που δεν τους συναρπάζει. Δεν έχουν καιρό για τέτοια. Άλλωστε οι αδύναμοι δεν καταφέρνουν να τις φέρουν βόλτα και, αργά ή γρήγορα, το βάζουν στα πόδια. Και αυτές οι γυναίκες, αν κάτι σιχάθηκαν στη ζωή τους, είναι η ανθρώπινη δειλία.

Και αν μια τέτοια γυναίκα πέσει στο κρεβάτι σου, μη μου περνιέσαι και για πολύ σπουδαίος. Δεν την κατάφερες φίλε μου, μη μπερδεύεσαι. Μόνη της σου δόθηκε.
Και μη νομίζεις πως την κατέκτησες βλέποντάς την γυμνή· γιατί τέτοιες γυναίκες τις βλέπεις γυμνές μόνο όταν αγαπήσουν, και αυτές δεν αγαπάνε εύκολα.
Δεν πέφτουν στην παγίδα του έρωτα, γιατί ο έρωτας περιλαμβάνει αιματηρά πάρε δώσε και αυτές δε γουστάρουν τις κενές δοσοληψίες που επιβάλει η ωμή λογική της σύγχρονης πραγματικότητας. Τις μάχες τους έχουν μάθει να τις επιλέγουν οι ίδιες, και για να πολεμήσουν για σένα πρέπει να σε θεωρήσουν τρόπαιο. Είσαι;

Και αν τις γνωρίσεις λίγο καλύτερα και φοβηθούν μήπως σε αγαπήσουν, λίγο πριν το «μαζί» θα σου βγάλουν τον χειρότερό τους εαυτό, τον απαιτητικό, τον ιδιότροπο. Θα σου πετάξουν όλα τα ελαττώματά τους φόρα παρτίδα, χωρίς να τις νοιάζει αν τις διώξεις.
Αυτός είναι άλλωστε ο τρόπος τους να ξεχωρίζουν τους γενναίους. Γιατί αν φύγεις, σημαίνει πως έτσι κι αλλιώς θα την έκανες στα ζόρικα, οπότε ας ξεμπερδεύουν μια ώρα αρχύτερα. Δε θέλουν φρου-φρου και δηθενιές, ανθρώπους θέλουν να ξαποσταίνουν, γιατί κουράζει να είσαι τόσο δυνατός καμιά φορά. Ανθρώπους ισχυρούς, να τις βάζουν στη θέση τους με αγάπη όταν παραφέρονται.

Και αν έχεις την τύχη να σε αγαπήσει μία από αυτές τις γυναίκες, να την προσέχεις σαν θησαυρό. Γιατί μπροστά σου θα σταθεί γυμνή και άοπλη, κι εσύ θα πρέπει να την αγκαλιάσεις, καθώς η αδυναμία είναι κάτι που δεν έχει συνηθίσει. Για εσένα θα παλέψει μάχες που δεν έχεις φανταστεί και θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει τους δαίμονές της, οπότε μη την απογοητεύσεις. Γιατί είναι πολύ δύσκολο, ξέρεις, να ισορροπείς ανάμεσα σε ατσάλινο μυαλό και εύθραυστη καρδιά, αλλά όποτε χρειαστεί το καταφέρνουν και αυτό. Γιατί γυναίκες σαν και αυτές λυγίζουν, δε σπάνε. Και αν προσπαθήσεις να τις κομματιάσεις, καλύτερα ν’αρχίσεις να τρέχεις πριν ξανασταθούν όρθιες.


Επιμέλεια Κειμένου
Σοφία Καλπαζίδου

http://www.pillowfights.gr

Πηγή άρθρου: https://enallaktikoskosmos.blogspot.gr/2017/02/blog-post_27.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+enallaktikoskosmos+%28%CE%95%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82+%CE%9A%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82%29

Η μίζερη σύγχρονη υποκουλτούρα της μοναξιάς…

Διαβάζω από εδώ κι από εκεί συνέχεια καλυτέρα να είσαι μόνος σου παρά με κακή παρέα… καλύτερα να είσαι μόνος σου παρά με κάποιον που δε σε αγαπάει… καλύτερα περνάς μόνος σου…. Είναι υγιές να είσαι μόνος σου γιατί σημαίνει ότι τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και άλλα τέτοια δήθεν……

Λοιπόν ας πω και κάτι που δε λέει κανείς και με πνίγει πολύ καιρό τώρα! Πρώτον το να είσαι με «κακή» παρέα είναι πολύ σχετικό! Ποιος κρίνει αν η παρέα είναι κακή και από ποιανού πλευρά κρίνεται αυτό? Γιατί αν δεν κάνω λάθος καμιά παρέα δεν είναι κακή μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου… δηλαδή μέχρι να τσακωθείς ή να διαλυθεί η παρέα… Δεν θα κάτσει κανείς σε μια παρέα αν δεν παίρνει κάτι… οτιδήποτε κι αν είναι αυτό!

Δεύτερον το καλύτερα μόνος σου παρά με κάποιον που δε σε αγαπάει! Οκ ναι θα συμφωνήσω αυτό δε σημαίνει ότι θα απορρίπτουμε ανθρώπους χωρίς να έχουμε δει, καταλάβει τι είναι… Άρα για να δούμε αν μας αγαπάνε ή όχι θα περάσουμε από τη διαδικασία είμαστε μαζί ή κάνουμε πράγματα μαζί ή να δούμε αν βγαίνει ή όχι… Γιατί αλλιώς ας κλιστούμε στη γυάλα μας για να μην πληγωθούμε…. Μόνο που δεν θα ζήσουμε τίποτα έτσι!

Τρίτον καλύτερα περνάς μόνος σου! Αλήθεια? Αυτοί που το λέτε είστε μόνοι? Κι όταν λέμε μόνοι να το εννοούμε ε? Μόνοι! Εντελώς! Χωρίς ούτε έναν άνθρωπο να μιλήσουμε, χωρίς κανέναν φίλο, να γυρίζεις από τη δουλεία και να μην κάνεις τίποτα… π.χ. να ανοίξεις την tv και να χαζεύεις… ή δεν ξέρω τι άλλο μπορεί  να κάνει ένας άνθρωπος που έχει επιλέξει να είναι μόνος! Να μην πηγαίνει ούτε σε πάρτι ούτε σε καμία δραστηριότητα άλλη… ποδόσφαιρο, γυμναστήριο, χορούς, οτιδήποτε άθλημα ή χόμπι …δεν ξέρω… Αυτό σημαίνει μόνος! Και πραγματικά δεν νομίζω να υπάρχει τέτοιος άνθρωπος! Οπότε…. Γιατί αναμεταδίδετε τόσο σθεναρά το καλύτερα μόνος σου? Γιατί από όσο ξέρω κανείς δεν μπορεί να είναι μόνος του! Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον! Είναι φτιαγμένος για να έχει άλλους δίπλα του! Έτσι επιβιώσαμε! Έτσι είμαστε τώρα εδώ! Είμαστε αγελαία όντα! Πάρτε το χαμπάρι και κόψτε τα «καλύτερα μόνος»…. Γιατί είναι άτοπα… εκτός αν μπορεί κάποιος να μου προσδιορίσει αυτό το «καλύτερα»……

Τέταρτον, αυτό το είναι υγιές να είσαι μόνος σου γιατί σημαίνει ότι τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και άλλα τέτοια… Το ακούω κι από διάφορους γκουρού της σύγχρονης εποχής να το λέτε υπονοώντας ότι είναι καλό, ασφαλές, πνευματικό, ότι είναι η τελείωση ενός ανθρώπινου όντος και άλλα τέτοια όμορφα….. Καλά εκτός του ότι ισχύουν και για αυτούς όλα τα παραπάνω… Να σας πω παιδιά μου… ποιος σας είπε ότι όποιος αναζητά συντροφιά με άλλους ανθρώπους σημαίνει ότι δεν τα έχει καλά με τον εαυτό του? Δηλαδή γιατί με το ζόρι πρέπει όλοι να κάτσουμε μέσα στο σπίτι μας ή και να βγούμε μόνοι μας έξω…. Αλλά μόνοι! ???Προκειμένου να αποδείξουμε σε κάποιους άλλους ότι τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας και μπορούμε να είμαστε μόνοι! Και μερικοί γίνονται τόσο επίμονοι σαν να προσπαθούν να σε παρακινήσουν να είσαι μόνος… σαν να είναι το πιο θεάρεστο πράγμα στον κόσμο, και το χειρότερο σε κοιτάνε με ύφος λύπησης αν θέλεις να έχεις παρέα γιατί νομίζουν ότι έχουν μπροστά τους κάποιον άρρωστο. Σορρυ όχι…. Δεν είμαστε άρρωστοι! (στο μέτρο του δυνατού γιατί όλοι κάτι έχουμε). Μήπως είστε εσείς? Το έχετε σκεφτεί? Μήπως υπάρχει επίσης λόγος για όλους εσάς που θέλετε να μείνετε μόνοι? 

Και θα απαντήσω σε αυτό… Δεν ξέρω αν έχετε καταλάβει αλλά αυτό είναι σαν μάστιγα στη σήμερον! Εκτός από το ότι έχουμε κολλήσει όλοι μέσα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα λέμε όλα από εκεί μέσα όποτε έχει χαθεί πλέον η ανάγκη να συναντηθούμε να μιλήσουμε με ανθρώπους… αφού τι να πούμε? Όταν δεν είχαμε ιντερνετ όμως όλοι έξω ήμασταν γιατί θα σκάγαμε αν δε μιλούσαμε με κόσμο! Πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να είναι μόνοι και το δικαιολογούν με διάφορους τρόπους, όπως ότι έχουν πληγωθεί πολύ από ανθρώπους, ότι οι άνθρωποι είναι κακοί, ότι δεν είναι άξιοι εμπιστοσύνης, ότι είναι πολύ διαφορετικοί και δεν ταιριάζουν με κανέναν… και διάφορες άλλες δικαιολογίες! Ας τα πάρουμε και πάλι με τη σειρά! Όταν πληγωνόμαστε δεν έχουμε και ένα μερίδιο ευθηνής? Ωπ να και κάτι που σίγουρα αποφεύγουν πολλοί… ποιος θέλεις ευθύνες ε? κακό πράγμα…. Αλήθεια? Για ξανασκεφτείτε το, μήπως έτσι έχουν γίνει όλα τόσο ανυπόφορα γύρω μας γιατί έχει ξεχαστεί η αληθινή έννοια της λέξης ευθύνη? Η ευθύνη δεν είναι κάποιο περιττό βάρος, είναι ο τρόπος, η προσωπική ηθική του αναγνωρίζω τις συνέπειες των επιλογών μου και έτσι μπορώ με ασφάλεια να επιλέξω,  να μην χρειάζομαι να λειτουργήσω με δολιότητα ως προς τον συνάνθρωπό μου, είναι η ηθική του αναγνωρίζω τι μου συμβαίνει εσωτερικά!

Γιατί αφήσαμε τον εαυτό μας να πληγωθεί είτε επειδή εθελοτυφλούσαμε είτε επειδή δεν προστατευτήκαμε σωστά… είτε επειδή κάποιο μάθημα είχε η ζωή να μας δώσει και μας το έδωσε αλλά εμείς κοιτάξαμε μόνο το «κακό» που μας έτυχε? Και να πάμε και στον όρο κακό.. . που πολύ ωραία αναπαράγουμε κάθε μέρα όλοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (ναι εκεί που μπαίνουν όλοι όσοι γράφουν είναι καλό να είμαστε μόνοι) ότι δεν υπάρχει καλό και κακό, ότι μέσα στο καλό υπάρχει το κακό και μέσα στο κακό υπάρχει το καλό και ότι όλα είναι μέσα στη Δημιουργία είναι και στο Θεϊκό σχέδιο όποιο κι αν είναι αυτό που δεν το έχουμε ξεκάθαρο όσο είμαστε στη Γη… και ότι αυτό που λέμε κακό είναι κι αυτό μέρος του σχεδίου! Αλλά ποιοί πραγματικά τα θυμούνται όλα αυτά και τα κάνουν εσωτερικό βίωμα όταν έρχεται η στιγμή να κρίνουν κάποιον ή κάποια κατάσταση ως κακή! Κανείς μας… αυτός ο κριτής που έχουμε όλοι προτρέχει …..Οπότε που βασίζεται το οι άνθρωποι είναι κακοί και καλύτερα μόνος/η μου…. Ή που βασίζεται το οι άνθρωποι πληγώνουν? Μήπως στο φόβο? Ρωτάω… Μήπως όλοι αυτοί οι μοναχό-εραστές φοβούνται κάτι? Μήπως φοβούνται να συναναστρέφονται με ανθρώπους τελικά? Γιατί ξέρουμε όλοι ότι η συναναστροφές όλων των τύπων έχει συγκρούσεις και ρίσκο και και … Μήπως δεν αντέχουν τη σύγκρουση γιατί ξέρουν (ή δεν το ξέρουν) ότι συμβαίνει για να τους ωθήσει να αλλάξουν κάτι και δεν θέλουν(ή νομίζουν ότι δεν αντέχουν)? Γιατί αυτό πραγματικά είναι οι συγκρούσεις… δεν είναι κάτι «κακό». Είναι αυτό που συμβαίνει για να μας δείξει τι έχουμε να αλλάξουμε στον εαυτό μας, τι έχουμε να μετεξελίξουμε  και να μεταλλάξουμε από παλιό που δεν εξυπηρετεί στην εξέλιξη πλέον στο καινούργιο! Γιατί αυτό είναι η ίδια η ζωή… μια συνεχής εξέλιξη… γιατί για αυτό καθρεφτίζουμε ο ένας τον άλλο… για να δούμε! Αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε νωρίς ότι συμβαίνει αυτό πριν αρχίσουμε να σιχτιρίζουμε ανθρώπους! Γιατί αυτούς τους ανθρώπους τους έχουμε μαγνητίσει εμείς οι ίδιοι για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας! Και δεν θα το καταφέρναμε τόσο καλά μόνοι μας! Ο μοναχισμός ήταν για παλιές εποχές, που ίσχυαν άλλες καταστάσεις… που ο άνθρωπος ήταν αλλιώς… αλλά οι καταστάσεις αλλάζουν, ο άνθρωπος, η συνειδητότητα του, η συνειδητότητα του πλανήτη και η ενέργεια όλα αλλάζουν… Οπότε για να προσαρμοστούμε δε χρειάζεται να αλλάξουμε κι εμείς? Αλλιώς θα μείνουμε πάλι μόνοι μέσα στους τέσσερις τοίχους που έχουμε χτίσει γύρω από την ψυχή μας …

Οπότε το μέλλον είναι στη συλλογικότητα… Γιατί χάρις αυτή την απατηλή μοναξιά έχουμε φέρει τον πλανήτη στα πρόθυρα καταστροφής! Γιατί είναι συνδεδεμένος μαζί μας όσο και να μην το καταλαβαίνουμε… Καθρεφτίζει κι αυτός αυτό που συλλογικά είναι μέσα μας και δημιουργεί την συλλογική μας πραγματικότητα…. Κοιτάξτε λοιπόν τι έχουμε δημιουργήσει? Οπότε και να θέλουμε να είμαστε μόνοι δεν είμαστε ποτέ… Γιατί όλοι μεταξύ μας είμαστε συνδεδεμένοι! Το καταλαβαίνετε αυτό? Όλοι! Όσο μόνοι και να είμαστε… Αλλά όταν συνειδητά πολλοί κλίνουν και κλίνονται τότε αποκλείουν όλη την ανθρωπότητα από το να μάθει… από το να μάθουμε ο ένας από τον άλλο! Γιατί είμαστε όλοι Δάσκαλοι Όλων! 

Δεν αναζητάμε λοιπόν παρέα γιατί δεν αντέχουμε τον εαυτό μας… αλλά γιατί ο Εαυτός μας εξελίσσετε πιο γρήγορα όταν αλληλεπιδρούμε με άλλους ανθρώπους! 

Χαρείτε λοιπόν όλα όσα έχει να σας προσφέρει η Ζωή! Όσο δύσκολα κι αν είναι μερικά, πάντα κάπου θα υπάρχει ένα φως, ένα χέρι και μια αγκαλιά να σας περιμένει να βγείτε μαζί και πάλι στην επιφάνεια από όσο σκοτεινά βάθη κι αν έχετε φτάσει….

Πως χάθηκε η Aυτάρκεια στη Xώρα: To παράδειγμα της Θεσσαλίας

8/10/2015

​Στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας, στη λεκάνη απορροής των νερών του όρους Κόζιακα και ανάμεσα στις αγροτικές κοινότητες Κόκκινου Πύργου, Αγίων Αποστόλων, Ρογγίων, Διπόταμου και Πυργετού βρίσκονται οι φλέβες (κανάλια) με τρεχούμενο νερό ήπιας ροής.
Οι φλέβες δημιουργήθηκαν κύρια από φυσικές πηγές (ανάβρες) που με τον καιρό διανοίχθηκαν από τους αγρότες, διοχετεύοντας σ’αυτές το νερό της βροχής και των αρτεσιανών.  Ο μικρός αυτός υγροβιότοπος αποστραγγίζει το νερό της περιοχής, κάνοντας τη γη καλλιεργήσιμη, επικοινωνώντας με τον Κουμέρκη  και τον Αγιαμονιώτη ποταμό, οι οποίοι με τη σειρά τους συνδέονται με τους παραποτάμους του Πηνειού,Ανάποδο και Σαλαμπριά .
Ψάρια (αγάδες και μυλωνάκια), καραβίδες, καβούρια, χέλια, βίδρες και νερόκοτες ζούσαν στον υγροβιότοπο των φλεβών, ως τις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Παράλληλα, υπήρχε μια τοπική διατροφική αυτάρκεια των αγροτών βασιζόμενη στα οικόσιτα ζώα (κότες, πάπιες, γουρούνια, αρνιά, κατσίκια και αγελάδες) και στους κήπους που όλοι μα όλοι καλλιεργούσαν, ενώ συμπλήρωναν  τα γεύματα τους με ψάρια και καραβίδες που ψάρευαν στις φλέβες και στα ποτάμια.
Οι τοπικές αγροτικές κοινωνίες είχαν προσαρμόσει τον τρόπο ζωής τους στο υπάρχον φυσικό περιβάλλον, δίνοντας δείγματα ανακύκλωσης, κυκλικής εναλλαγής καλλιεργειών, αυτάρκειας, προστασίας της βιοποικιλότητας, οικολογίας, μέτρου, σεβασμού στο περιβάλλον, ανεξαρτησίας από εισροές, όλα αυτά, ενδεχομένως, χωρίς να γνωρίζουν καθόλου αυτές τις έννοιες.
Πέρα από την αυτάρκεια (οικονομική και διατροφική) που παρείχαν στους αγρότες τα κατοικίδια ζώα, οι κοπριές τους χρησίμευαν ως λίπασμα για τους κήπους. Με τα περισσεύματα των κήπων (από τα παζάρια) τάιζαν τα οικόσιτα ζώα τους. Παράλληλα, κρατούσαν και αντάλλασαν ντόπιους σπόρους φυτών, εξασφαλίζοντας ποικιλία γεύσεων.
Βοσκότοποι (λιβάδια), κήποι, καλλιέργειες (σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, τριφύλλι) εναλλάσσονταν κατά καιρούς στη καλλιέργεια διατηρώντας τη γη παραγωγική και υγιή. Με τα γέρικα ξύλα από τους φυσικούς φράχτες   (λεύκες, αγριολεύκες, φτελιάδες, ιτιές) ζέσταιναν τα σπίτια τους τον χειμώνα, ενώ οι περισσότεροι φρόντιζαν και ένα μικρό αμπέλι για τις χαρές και τις λύπες της ζωής.
Εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και αρχές τις δεκαετίας του ’80, εισβάλλει στην οικονομία της υπαίθρου η ονομαζόμενη «Πράσινη Ανάπτυξη», έχοντας ως κυρίαρχο στοιχείο την υποταγή του περιβάλλοντος και των αγροτών στην εντατικοποίηση της παραγωγής και στο μύθο της συνεχούς μεγέθυνσης.
Μονοκαλλιέργειες καρπουζιών, καπνού, καλαμποκιού και κυρίως βάμβακος ισοπεδώνουν κάθε σπιθαμή της γης. Δένδρα κόβονται, ανεμοφράκτες γκρεμίζονται, μπροστά το τρακτέρ ψεκάζει με ζιζανιοκτόνα, ακολουθεί το χημικό λίπασμα και στη συνέχεια η σπορά με καινούργιους υβριδικούς σπόρους. Αργότερα ακολουθούν κι άλλοι ψεκασμοί με ζιζανιοκτόνα (για τα χορτάρια) και με εντομοκτόνα για «τα βλαβερά» έντομα.
Χιλιάδες τόνοι χημικών λιπασμάτων, ζιζανιοκτόνων, εντομοκτόνων, παρασιτοκτόνων, ρίχνονται στην αγροτική γη. Το νερό της βροχής και του ποτίσματος ξεπλένει τα υπολείμματα των φυτοφαρμάκων και των λιπασμάτων. Κιτρινίζουν οι φλέβες από τα ζιζανιοκτόνα, το νερό της φλέβας, λόγω της ήπιας ροής, «κρατάει» για μέρες τα φυτοφάρμακα.
Οι Αγάδες ψοφάνε, οι καραβίδες και τα χέλια εξαφανίζονται, η υπόλοιπη υδρόβια ζωή (νερόκοτες, βίδρες. νεροχελώνες) και τα πουλιά εγκαταλείπουν τις φλέβες λόγω έλλειψης τροφής. Ο υδροφόρος ορίζοντας γεμίζει νιτρικά. Σύμφωνα με έρευνα του  καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας κ. Νικήτα Μυλόπουλο στην ευρύτερη περιοχή χρησιμοποιούνται 230.000 τόνοι λιπάσματα και 2.000 τόνοι φυτοφάρμακα σε ετήσια βάση.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο αγρότης να χάσει την επαφή με τον κύκλο ζωής της γης. Υιοθετεί τη γραμμική αντίληψη για την παραγωγή και χάνει την αυτάρκεια του.
Επιδοτήσεις ρέουν άφθονες, πολυεθνικές αγροχημικών, τράπεζες και εταιρείες παραγωγής αγροτικών μηχανημάτων κάνουν χρυσές δουλείες. Η Ελλάδα από την ένταξή της στην Ε.Ε. έλαβε 120 δις Ευρώ σαν επιδοτήσεις. Από τα λεφτά αυτά τα 51,3 δις επέστρεψαν στις εταιρείες της Δ. Ευρώπης που προμηθεύουν τόσα χρόνια τη χώρα με εξοπλισμό, μηχανήματα και πρώτες ύλες. (εφημερίδα Ελευθεροτυπία 17/10/2010)
Το Α.Ε.Π. της χώρας μεγαλώνει, μεγαλώνοντας συγχρόνως και η εξάρτηση από τις πολυεθνικές αγροχημικών προϊόντων. Οι σπόροι κάθε χρόνο αγοράζονται, οι ίδιες πολυεθνικές εταιρείες που παράγουν τους σπόρους – υβρίδια, παράγουν και τα φυτοφάρμακα και τα λιπάσματα (στις μέρες μας είναι πάλι οι ίδιες οι εταιρείες που προωθούν τη καλλιέργεια των μεταλλαγμένων).
Αγοράζονται μεγαλύτερα και βαρύτερα γεωργικά μηχανήματα, η γη οργώνεται όλο και πιο βαθιά, ρίχνονται περισσότερα λιπάσματα και φυτοφάρμακα, η αγροτική παραγωγή αυξάνεται, ενώ ταυτόχρονα μεγαλώνει το χρέος των αγροτών στις τράπεζες. Με στοιχεία της Αγροτικής τράπεζας, το 70% της αγροτικής γης είναι υποθηκευμένο.
Κάποια στιγμή η ύβρις της διαρκούς μεγέθυνσης δείχνει τα όρια της. Η απόδοση της αγροτικής γης, παρ’όλο  που διπλασιάζεται η ποσότητα του λιπάσματος, μένει η ίδια και μειώνεται. Σύμφωνα με στοιχεία της Διεύθυνσης Αγροτικής Ανάπτυξης, 55.000 στρέμματα στη Θεσσαλία βρίσκονται στο στάδιο της ερημοποίησης, που σημαίνει νεκρή γη, όσο και να τη λιπαίνεις δεν αποδίδει πια.
Οι τιμές των αγροτικών προϊόντων  κατρακυλούν, τα προϊόντα μένουν απούλητα. Οι Γκουρού της διαρκούς ανάπτυξης προσπαθούν να στρέψουν τους αγρότες στην καλλιέργεια μεταλλαγμένων(GMO) και ενεργειακών φυτών(βιοκαύσιμα), διατηρώντας ανέπαφο το ίδιο μοντέλο παραγωγής.
Στο μεταξύ οι αγρότες μετρούν απώλειες. Η ύπαιθρος εγκαταλείπεται, η βιοποικιλότητα βρίσκεται σε κίνδυνο, εξαφανίζεται ο πλούτος των ντόπιων ποικιλιών, φυτών και ζώων, τα ύδατα υπεραντλούνται και μολύνονται, ενώ σημειώνεται κατακόρυφη πτώση του υδροφόρου ορίζοντα. Στις πεδιάδες της Θεσσαλίας οι γεωτρήσεις φτάνουν πια στα 350 μέτρα βάθος.
Την ίδια στιγμή, οι ποταμοί νεκρώνουν, υγροβιότοποι καταστρέφονται και ο Πηνειός, σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γίνεται ο δεύτερος πιο μολυσμένος ποταμός στην Ευρώπη μετά τον Πάδο της Ιταλίας.
Η Λίμνη Κάρλα αποξηράνθηκε και μαζί της χάθηκε και ο παραλίμνιος πολιτισμός και το ευεργετικό για τη Θεσσαλία μικροκλίμα της. Σήμερα με την μερική της επανασύσταση, κάθε προσπάθεια για εμπλουτισμό της λίμνης με υδρόβια ζωή(ψάρια, ψαροπούλια κ.λπ)  αποτυγχάνει λόγω του μολυσμένου με βαρέα μέταλλα νερού του Πηνειού, που μεταφέρονται στους ταμιευτήρες της.
Οι αγρότες του παραδείγματος «αναπτύχθηκαν». Η ανάπτυξη τους εξαφάνισε τα ψάρια(τη τροφή τους) με τη χρήση των φυτοφαρμάκων, μόλυνε τους ποταμούς και  αυτοί με τη σειρά τους μόλυναν τη θάλασσα. Έτσι οι αγρότες μας με τα κέρδη της ανάπτυξης αγοράζουν πια τα ψάρια τους, τα οποία έχουν μεγαλώσει με ένα μέρος των φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων που οι ίδιοι χρησιμοποίησαν για να «αναπτυχθούν», φαύλος κύκλος δηλαδή.
Τo Ιερατείο της διαρκούς ανάπτυξης τους λέει να μην ανησυχούνε, θα «εκτρέψουμε» τον Αχελώο. Σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό του τόπου τάσσεται υπέρ της εκτροπής του Αχελώου και υπέρ της αέναης ανάπτυξης. Ο παραγωγισμός, ως συστημική υπερκομματική ιδεολογία, κυριαρχεί σχεδόν παντού.
Άνθρωποι που παράγουν με τον τρόπο των αγροτών του παραδείγματος μας, υιοθετούν – εν αγνοία τους άραγε; – και το ανάλογο νόημα ζωής που προβάλλει η διαρκής Καπιταλιστική Ανάπτυξη.
Παρήγαγε με όποιον τρόπο μπορείς για να αυξήσεις την παραγωγή σου, μη νοιάζεσαι για το φυσικό περιβάλλον, μη δείχνεις καμία αλληλεγγύη για τις γενιές που θα έρθουν. Αδιαφόρησε για τις επιπτώσεις στη υγεία των ανθρώπων που θα χρησιμοποιήσουν τα προϊόντα που παράγεις. Η ηθική του Καπιταλισμού στα μεγαλείο της! Όσο για την πείνα στον τρίτο κόσμο μην ανησυχείτε. Οι εταιρείες των μεταλλαγμένων ετοίμασαν ένα ένζυμο που θα επιτρέπει τους φτωχούς να χωνεύουν το χορτάρι και τα φύλλα των δέντρων.
Την ίδια στιγμή, με δυο ευρώ, ημερησίως που είναι το κατά κεφαλήν εισόδημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των χώρων του τρίτου κόσμου, επιδοτούνται ημερησίως τα βοοειδή στην Ευρώπη. Το 4% του παγκόσμιου πληθυσμού (ΗΠΑ) καταναλώνει το 25% της παγκόσμιας παραγόμενης ενέργειας.
Αν όλες οι χώρες αποκτήσουν το ίδιο επίπεδο ανάπτυξης, παραγωγής και κατανάλωσης με τις ΗΠΑ, χρειαζόμαστε 3 με 4 πλανήτες ακόμα. Ο δικός μας αγρότης έχασε τους Αγάδες του και την αυτάρκεια του, ο κάτοικος του βιομηχανικά ανεπτυγμένου βορρά κάθισε να αγναντέψει τα αστέρια και αντίκρισε έντρομος την τρύπα του όζοντος.
Σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο Ζίγκμουντ Μπάουμαν «ο Καπιταλισμός είναι ένα παρασιτικό σύστημα. Μπορεί να ευημερεί μόνον όταν  βρίσκει έναν οργανισμό, τον οποίο δεν έχει ακόμα εκμεταλλευτεί, καταστρέφοντας τον». Επιβιώνει δημιουργώντας διαρκώς ανάγκες, στην περίπτωσή μας σπόρους, λιπάσματα, φυτοφάρμακα, αγροτικά μηχανήματα.
Γίνεται έτσι αντιληπτό ότι η αυτάρκεια των παραπάνω αγροτικών κοινοτήτων ήταν εμπόδιο στα σχέδια τους(είναι ενδεικτικό ότι καμία επιδότηση δε δίνεται στους αγρότες εάν δεν έχουν τα περίφημα καρτελάκια αγοράς υβριδικών σπόρων). Βασίζεται (ο Καπιταλισμός) στην υπερπαραγωγή και στην υπερκατανάλωση, καταστρέφοντας σύμφωνα με το Marx και τις δυο πηγές πλούτου, τη γη (καραβίδες, ψάρια και υγροβιότοποι όπως οι δικές μας φλέβες) και τους ανθρώπους (αγρότες και αγροτικές κοινότητες εν προκειμένω).
Εκτός αυτού, το οικολογικό όριο της περατότητας των φυσικών πόρων και η μόλυνση του περιβάλλοντος, δεν ήταν τόσο εμφανής στα χρόνια του Marx. Μια νέα αντίθεση πέρα της αντίθεσης του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, (και λόγω της παγκοσμιοποίησης), γίνεται περισσότερο από ποτέ κυρίαρχα εμφανής. Είναι η αντίθεση ανθρώπου – φύσης.
Έτσι λοιπόν, εκτός από το ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής (που παραμένει καθοριστικό) αυτός καθαυτός ο τρόπος παραγωγής (εκτατικός, γραμμικός, βιομηχανικός, καπιταλιστικός) όπως και να τον ονομάσει κανείς, εφόσον διέπεται από την αντίληψη της διαρκούς μεγέθυνσης της παραγωγής και της κατανάλωσης, οδηγεί σε αδιέξοδο (εκτός και αν δεχτούμε ότι ο εποικισμός άλλων πλανητών από το ανθρώπινο είδος είναι εφικτός).
Για μας «η οικολογία είναι ανατρεπτική, επειδή θέτει υπό ερώτηση το καπιταλιστικό φαντασιακό που εξουσιάζει τον πλανήτη. Απορρίπτει το κεντρικό κίνητρο, σύμφωνα με το οποίο η μοίρα μας είναι να αυξάνουμε ασταμάτητα την παραγωγή και την κατανάλωση. Δείχνει (η οικολογία) τον καταστροφικό αντίκτυπο της καπιταλιστικής λογικής πάνω στο φυσικό περιβάλλον και στη ζωή των ανθρώπινων όντων».
Ίσως χρειαστεί αρκετός χρόνος και προσπάθεια ακόμα για να αποδομηθεί το κεντρικό φαντασιακό της διαρκούς μεγέθυνσης στον αγροτικό κόσμο και μια σειρά από αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν στους αγρότες κυρίως μέσω των επιδοτήσεων των Βρυξελών. Κυρίως χρειάζεται να γίνει εμφανής ένας άλλος τρόπος παραγωγής στους ίδιους τους αγρότες.
Η άρνηση των κατοίκων των Μεγάλων Καλυβίων να επιτρέψουν την τερατώδη μεγέθυνση της πρώην ΕΛ.ΒΙ.Κ., η άρνηση της Ο.Α.Σ.Ε. (ομοσπονδία αγροτικών συλλόγων Ελλάδας) στην καλλιέργεια των μεταλλαγμένων και ο αγώνας ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου είναι κοινά στοιχεία αντίστασης και αποδόμησης της διαρκούς Καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Κοινότητες, όπως το «Πελίτι» ή ο «Αιγίλοπας», που δραστηριοποιούνται στην εύρεση, συλλογή και διαφύλαξη ντόπιων σπόρων και φυτών και των αυτοχθόνων αγροτικών ζώων και τα μικρά και μεσαία αγροκτήματα (κυρίως οικογενειακής δομής) που δημιουργούνται σιγά-σιγά παντού στον τόπο μας, παράγοντας τοπικά ποιοτικά αγροτικά προϊόντα, δείχνουν να ξαναπιάνουν το νήμα από το σημείο που κόπηκε…

​*Από το περιεχόμενο του βιβλίου Ο ανθρωπολογικός τύπος της αποανάπτυξης - τοπικοποίησης, του Γιώργου Κολέμπα και του Γιάννη Μπίλλα, Εκδόσεις των Συναδέλφων,

 

πηγη: http://www.topikopoiisi.eu/902rhothetarhoalpha/-a-x-to

Oι 12 νόμοι του σύμπαντος! (η Αληθινή Μαγεία)

O νόμος της ενότητας.

Ο νόμος εξηγεί ότι κάθε τι σε αυτόν τον κόσμο συνδέεται με κάτι άλλο. Ο,τιδήποτε πιστεύουμε , νομίζουμε ή κάνουμε ή λέμε επηρεάζει τον κόσμο γύρω μας και το σύμπαν...

Ο νόμος της ενέργειας ή της δόνησης.

Σύμφωνα με αυτό το νόμο όλα δονούνται και ισχύει για όλους τους τομείς της ζωής μας.

Οι σκέψεις , τα συναισθήματα και τα όνειρα δονούνται.

Κάθε συχνότητα έχει τη δική της μοναδική δόνηση.

Ο νόμος της δράσης.

Η δράση φέρνει αποτελέσματα. Η υλοποίηση εξαρτάται από τις σκέψεις μας , τα όνειρα μας , τα συναισθήματα , τις λέξεις. Επομένως η δράση μας πρέπει να στηρίζει τα όνειρα μας , τα συναισθήματα μας και τις λέξεις.

Ο νόμος της ανταπόκρισης.

Σύμφωνα με αυτό το νόμο είμαστε στο κάθισμα του οδηγού της ζωής μας.

Ο εξωτερικός σου κόσμος είναι αντανάκλαση του εσωτερικού σου κόσμου παίρνοντας ευθύνη για την ζωή σου.

Ο νόμος αυτός μας βγάζει από το ρόλο του θύματος και μας καθιστά μοναδικούς δημιουργούς της ζωής μας.

Ο νόμος του αποτελέσματος και της συνέπειας.

Τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία . Γι αυτό τον νόμο κοιτάμε την κάθε πράξη. Κάθε πράξη έχει μια αντίστοιχη αντίδραση . Σύμφωνα με αυτό τον νόμο πρέπει να πάρουμε την ευθύνη για κάθε πράξη μας. Κάθε πράξη έχει μια αντίδραση ή συνέπεια.

Ο νόμος της έλξης

Αυτός ο νόμος δημιουργεί πράγματα , γεγονότα και ανθρώπους που έρχονται στη ζωή μας μέσα από τα συναισθήματα , λέξεις και πράξεις. Όλες αυτές οι πράξεις είναι ενέργεια και προσελκύουμε ανάλογη ενέργεια.

Με άλλα λόγια αν ακτινοβολούμε αρνητική ενέργεια θα προσελκύσουμε άλλες αρνητικές ενέργειες και ακτινοβολώντας θετικές ενέργειες θα προσελκύσουμε θετικές ενέργειες.

Εχουμε όλη την δύναμη να αλλάξουμε κάθε κατάσταση στη ζωή μας. Αν δονούμαστε σε υψηλότερες δονήσεις μεταμορφώνουμε τις χαμηλότερες.

Ο νόμος της σχετικότητας.

Ο καθένας από εμάς θα βιώσει καταστάσεις για να ενδυναμώσει τις ενέργειες μέσα του. Αυτός ο νόμος μας δίνει την δυνατότητα να παραμείνουμε συνδεδεμένοι με τις καρδιές μας καθώς προχωράμε για να επιλύσουμε διάφορες καταστάσεις. Αυτός ο νόμος επίσης μας διδάσκει να μην συγκρίνουμε τα προβλήματα μας με των άλλων ανθρώπων τα προβλήματα.

Ο νόμος της αποζημίωσης

Ο νόμος της αποζημίωσης ειναι η ευλογίες και τα πλούτη που έρχονται στη ζωη μας. Η αποζημίωση είναι τα ορατά αποτελεσματα που έρχονται στη ζωής μας σαν συνέπεια των πράξεων μας. Μπορεί να εμφανιστούν σαν χρήματα σαν δώρα , φιλίες ή ευλογίες που μας δίνονται σαν αποτέλεσμα των πράξεων μας.

Ο νόμος του φύλλου.

Ο νόμος του θηλυκού και του αρσενικού φτειάχνει την βάση για όλη την δημιουργία. Σαν πνευματικά όντα πρέπει να έχουμε την θηλυκές και αρσενικές ενέργειες σε ισσοροπία για να γίνουμε αληθινοί συνδημιουργοί με τον Θεό.

Νόμος της μεταμόρφωσης της ενέργειας.

Kαθώς είμαστε ενέργεια έχουμε την δύναμη να αλλάξουμε κάθε κατάσταση στη ζωή μας. Οι υψηλότερες δονήσεις μεταμορφώνουν τις χαμηλώτερες. Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να αλλάξουμε την ενέργεια στη ζωή μας κατανοώντας τους συμπαντικούς νόμους και εφαρμόζωντας τις αρχές που έχουν σαν αποτέλεσμα τις αλλαγές.

Ο νόμος της πολικότητας.

Αυτός ο νόμος δηλώνει ότι το κάθε τι έχει το αντίθετο του.

Το φως πρέπει να έχει σκοτάδι. Αν εμείς αλλάξουμε μια επιθυμητή σκέψη με μια άλλη , εστιάζοντας στην αντίθετη σκέψη, .εχουμε το επιθυμητο αποτέλεσμα.

Ο νόμος του ρυθμού.

Ο νόμος δηλώνει ότι κάθε τι δονείται και κινείται με ένα ρυθμό. Κάθε ρυθμός δημιουργεί κύκλους, εποχές . στάδια ανάπτυξης, παγειωμένες συμπεριφορές. Για να μπορείς να χειρίζεσαι αυτό το ρυθμό εσύ πρεπει να υψωθείς πάνω από κάθε αρνητικά μέρη του κύκλου.

Πηγή: http://ksipnistere.blogspot.gr/2014/02/o-12.html 

Εγω το βρήκα σε αυτο το site http://www.holisticfreedom.org/index.php/en/metaphysics/188-o-12

Αλλά ολα αυτα μπορείται να τα βρείτε στο βιβλιο "Θεική Μαγεία", της Doreen Virtue, εκδ. ΚΡΥΩΝ

Κατάσταση πνευματικού συναγερμού: Κατανόηση και θεραπεία των κρίσεων μεταμόρφωσης!

Κατάσταση πνευματικού συναγερμού: Κατανόηση και θεραπεία των κρίσεων μεταμόρφωσης

(από το 4^ο κεφάλαιο του βιβλίου του Stanislav Grof, το 2000, εκδόσεις Αρχέτυπο. Τα σχόλια στις παρενθέσεις είναι της Αγγελικού Δράκου)

Μια από τις σημαντικότερες συνέπειες της έρευνας των ολοτροπικών (από τις ελληνικές λέξεις όλος και τρέπειν, δηλαδή τρεπόμενες/κινούμενες  προς την ολότητα) καταστάσεων είναι η συνειδητοποίηση ότι πολλές από τις συνθήκες που σήμερα ονομάζουμε ψυχωτικές και τις αντιμετωπίζουμε αδιακρίτως με κατασταλτική φαρμακευτική αγωγή, είναι στην πραγματικότητα δύσκολα στάδια μιας ριζικής μεταμόρφωσης της προσωπικότητας και μιας πνευματικής διάνοιξης. Αν κατανοηθούν και στηριχτούν σωστά αυτές οι ψυχοπνευματικές κρίσεις μπορούν να οδηγήσουν σε συγκινησιακή και ψυχοπνευματική θεραπεία, αξιοσημείωτες ψυχικές αλλαγές και συνειδησιακή εξέλιξη (Grof & Grof 1989, 1990).

Επεισόδια τέτοιου χαρακτήρα μπορούν  να βρεθούν στις βιογραφίες των σαμάνων, των γιόγκι, των μυστικών και των αγίων. Η παγκόσμια μυστική φιλολογία περιγράφει αυτές τις κρίσεις ως σημαντικούς οδοδείκτες στην πνευματική ατραπό και επιβεβαιώνει το θεραπευτικό και μεταμορφωτικό τους δυναμικό. Οι συμβατικοί ψυχίατροι δεν μπορούν να δουν καμιά διαφορά ανάμεσα στις ψυχοπνευματικές κρίσεις, ή ακόμη και σχετικά απλές μυστικές καταστάσεις, και στη σοβαρή διανοητική νόσο, λόγω του στενού εννοιολογικού τους πλαισίου. Η ακαδημαϊκή ψυχιατρική έχει ένα μοντέλο της ψυχής που περιορίζεται στη μεταγεννητική βιογραφία και μια ισχυρή βιολογική κλίση. Αυτά είναι σοβαρά εμπόδια για την κατανόηση της φύσης και του περιεχομένου των ψυχωτικών καταστάσεων.

Ο όρος κατάσταση πνευματικού συναγερμού, τον οποίο η Χριστίνα και εγώ επινοήσαμε γι ‘αυτές τις καταστάσεις, παραπέμπει στο θετικό τους δυναμικό. Είναι ένα παιχνίδι με λέξεις που υποδηλώνουν μια κρίση, αλλά, την ίδια στιγμή, και μια ευκαιρία «ανάδυσης», ανόδου σε ένα υψηλότερο επίπεδο ψυχολογικής λειτουργίας και πνευματικής επίγνωσης. Συχνά αναφέρουμε σε αυτό το πλαίσιο τον κινέζικο χαρακτήρα για την κρίση που δίνει ανάγλυφα την ιδέα της πνευματικής ανάδυσης. Αυτό το ιδεόγραμμα συντίθεται από δυο εικόνες, η μια από τις οποίες αντιπροσωπεύει τον κίνδυνο και η άλλη τη δυνατότητα.

Ανάμεσα στα πλεονεκτήματα που μπορεί κάποιος να εξαγάγει από τις ψυχοπνευματικές κρίσεις οι οποίες αφήνονται να διατρέξουν τη φυσική τους πορεία είναι η ψυχοσωματική υγεία, το αυξανόμενο κέφι για ζωή, μια πιο αποτελεσματική στρατηγική της ζωής και διευρυμένη κοσμοαντίληψη που περιλαμβάνει τις πνευματικές διαστάσεις της ύπαρξης. Η επιτυχημένη ολοκλήρωση και αφομοίωση τέτοιων επεισοδίων επίσης συνεπάγεται ουσιώδη μείωση της επιθετικότητας, αύξηση της φυλετικής, πολιτικής και θρησκευτικής ανοχής, οικολογική συνείδηση και βαθιές αλλαγές στην ιεράρχηση των αξιών και των υπαρξιακών προτεραιοτήτων. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως η επιτυχής ολοκλήρωση και αφομοίωση των ψυχοπνευματικών κρίσεων μπορεί να ωθήσει το άτομο σε ένα υψηλότερο επίπεδο συνειδησιακής εξέλιξης.

Τις τελευταίες δεκαετίες, είδαμε ένα γοργά αυξανόμενο ενδιαφέρον για τα πνευματικά ζητήματα που οδηγεί σε εκτεταμένους πειραματισμούς με αρχαίες, ιθαγενείς και μοντέρνες «τεχνολογίες του Ιερού», τεχνικές αλλοίωσης της συνείδηση οι οποίες μπορούν να υποβοηθήσουν την πνευματική διάνοιξη. Ανάμεσά τους είναι διάφορες σαμανικές μέθοδοι, ανατολικές πρακτικές διαλογισμού, ψυχεδελικές ουσίες, πανίσχυρες βιωματικές ψυχοθεραπείες και εργαστηριακές μέθοδοι τις οποίες ανέπτυξε η πειραματική ψυχιατρική. Σύμφωνα με τις τρέχουσες σφυγμομετρήσεις ο αριθμός των Αμερικανών που είχαν κάποιου είδους πνευματικές εμπειρίες έχει αυξηθεί σημαντικά στο δεύτερο μισό του αιώνα που διανύουμε. Φαίνεται ότι αυτό συνοδεύτηκε από μια παράλληλη αύξηση των καταστάσεων πνευματικού συναγερμού.

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι φαίνεται να συνειδητοποιούν ότι η αυθεντική πνευματικότητα που βασίζεται σε βαθιά προσωπική εμπειρία είναι μια ανυπολόγιστα σημαντική διάσταση της ζωής. Ενόψει της κλιμακούμενης παγκόσμιας κρίσης που έχει προκαλέσει ο υλιστικός προσανατολισμός του δυτικού τεχνολογικού πολιτισμού, γίνεται φανερό ότι πληρώνουμε μεγάλο τίμημα για την απόρριψη και την άρνηση της πνευματικότητας. Έχουμε εξορίσει από τη ζωή μας μια δύναμη που τρέφει, ενδυναμώνει και δίνει νόημα στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Στο ατομικό επίπεδο, το τίμημα για την απώλεια της πνευματικότητας είναι ένας φτωχός, αποξενωμένος, μη ικανοποιητικός τρόπος ζωής και η άνοδος των συγκινησιακών και ψυχοσωματικών διαταραχών. Στο συλλογικό επίπεδο, η απουσία πνευματικών αξιών οδηγεί σε στρατηγικές της ύπαρξης οι οποίες απειλούν τη συνέχιση της ζωής στον πλανήτη, όπως η λαφυραγώγηση των μη ανανεώσιμων πηγών, η μόλυνση του φυσικού περιβάλλοντος, η διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας και η χρήση βίας ως κύριου μέσου για την επίλυση των προβλημάτων.

Είναι λοιπόν προς συμφέρον όλων μας να βρούμε τρόπους για να επαναφέρουμε την πνευματικότητα στην ατομική και συλλογική μας ζωή. Αυτό θα έπρεπε να περιλαμβάνει όχι μόνο θεωρητική αναγνώριση της πνευματικότητας ως ζωτικής πλευράς της ύπαρξης, αλλά επίσης την ενθάρρυνση και την κοινωνική καθιέρωση δραστηριοτήτων οι οποίες θα διευκόλυναν την πρόσβαση σε πνευματικές διαστάσεις της πραγματικότητας. Και ένα σημαντικό μέρος αυτής της προσπάθειας θα έπρεπε να είναι η ανάπτυξη ενός κατάλληλου συστήματος υποστήριξης για ανθρώπους οι οποίοι υφίστανται κρίσεις πνευματικής διάνοιξης που θα τους βοηθούσε να επωφεληθούν από το θετικό δυναμικό αυτών των καταστάσεων.

Το 1980 η Χριστίνα και εγώ ιδρύσαμε το Δίκτυο Καταστάσεων Πνευματικού Συναγερμού (SEN), έναν οργανισμό που φέρει σε επαφή άτομα τα οποία υφίστανται ψυχοπνευματικές κρίσεις με επαγγελματίες που είναι πρόθυμοι να προσφέρουν βοήθεια βασιζόμενοι στη νέα κατανόηση αυτών των καταστάσεων. Θυγατρικοί κλάδοι του SEN σήμερα υπάρχουν σε πολλές χώρες του κόσμου.

Μηχανισμοί πυροδότησης των καταστάσεων πνευματικού συναγερμού

Σε πολλές περιπτώσεις είναι δυνατό να εξακριβώσουμε την κατάσταση η οποία προκάλεσε την ψυχοσωματική κρίση. Ενδέχεται να είναι ένας κατεξοχήν σωματικό παράγοντα, όπως αρρώστια, δυστύχημα ή εγχείρηση. Σε άλλες περιπτώσει, μια ακραία σωματική καταπόνηση ή παρατεταμένη έλλειψη ύπνου εμφανίζεται ως ο άμεσος πυροδοτικός παράγοντας. Στις γυναίκες μπορεί να είναι ο τοκετός, η αποβολή ή η άμβλωση. Έχουμε συναντήσει επίσης καταστάσεις όπου το ξεκίνημα της διαδικασίας συνέπεσε με μια εξαιρετικά ισχυρή σεξουαλική εμπειρία.

Σε άλλες περιπτώσεις η ψυχοπνευματική κρίση ξεκινάει αμέσως έπειτα από μια τραυματική συγκινησιακή εμπειρία. Τέτοια μπορεί να είναι η απώλεια μια σημαντική σχέσης όπως θάνατος παιδιού ή άλλου στενού συγγενή, χωρισμός ή τέλος ενός ερωτικού δεσμού. Όμοια η έναρξη μπορεί να προκύψει αμέσως μετά από μια σειρά ατυχιών, όπως απώλεια της δουλειάς ή της περιουσίας. Σε άτομα με προδιάθεση η «τελευταία σταγόνα» ενδέχεται να είναι μια εμπειρία με ψυχεδελικές ουσίες ή μια συνεδρία βιωματικής ψυχοθεραπείας.

Ένας από τους πιο ισχυρούς καταλύτες της κατάστασης πνευματικού συναγερμού φαίνεται πως είναι η βαθιά εμπλοκή σε διάφορες μορφές διαλογισμού και πνευματικών πρακτικών. Αυτό δεν μας εκπλήσσει, δεδομένου ότι τέτοιες μέθοδοι  είναι ειδικά σχεδιασμένες ώστε να προκαλούν πνευματικές εμπειρίες. Έχουμε επανειλημμένα έρθει σε επαφή με πρόσωπα στα οποία η προϊούσα αυθόρμητη εμφάνιση ολοτροπικών καταστάσεων έχει πυροδοτηθεί από πρακτική Ζεν ή διαλογισμού Βιπασάνα Βουδισμού, Κουνταλίνη γιόγκα, σουφικών ασκήσεων, μοναστικής ενατένισης ή χριστιανικής προσευχής.

Το μεγάλο φάσμα των πυροδοτικών μηχανισμών στις καταστάσεις πνευματικού συναγερμού δείχνει σαφώς ότι η ετοιμότητα του ατόμου για εσωτερική μεταμόρφωση παίζει πολύ πιο σημαντικό ρόλο από τα εξωτερικά ερεθίσματα. Όταν αναζητάμε έναν κοινό παρονομαστή ή μια τελική κοινή διαδρομή των καταστάσεων που περιγράψαμε παραπάνω βρίσκουμε ότι όλες προϋποθέτουν μια ριζική μετατόπιση της ισορροπίας ανάμεσα σε συνειδητές και ασυνείδητες διεργασίες. Η εξασθένιση των ψυχικών αμυνών ή αντίστροφα η αύξηση ενεργειακού φορτίου του ασυνείδητου δυναμικού, κάνουν δυνατό να αναδυθεί το ασυνείδητο (και υπερσυνειδητό) υλικό στη συνείδηση.

Είναι ευρέως γνωστό ότι οι ψυχικές άμυνες μπορούν να εξασθενίσουν από μια ποικιλία βιολογικών προσβολών όπως ένα φυσικό τραύμα, εξάντληση, στέρηση ύπνου ή τοξίνωση. Τα ψυχολογικά τραύματα μπορούν να κινητοποιήσουν το ασυνείδητο, ιδιαίτερα όταν εμπεριέχουν στοιχεία που επαναφέρουν στη μνήμη παλαιότερα τραύματα και αποτελούν μέρος ενός σημαντικού συστήματος COEX (Συστήματα Συμπυκνωμένης Εμπειρίας, συγκινησιακά φορτισμένες μνήμες διαφόρων περιόδων της ζωής μας οι οποίες μοιάζουν μεταξύ τους ως προς την ποιότητα της συγκίνησης ή τη σωματική αίσθηση που έχουν κοινή). Το ισχυρό δυναμικό του τοκετού ως πυροδοτικό παράγοντα ψυχοπνευματικής κρίσης μοιάζει να αντανακλά το γεγονός ότι η γέννηση συνδυάζει τη βιολογική εξασθένιση με ειδική απενεργοποίηση των περιγεννητικών (perinatal, από τη ελληνο-λατινική ρίζα natalis σημαίνει κοντά ή γύρω, επομένως ότι αφορά τη γέννηση) αναμνήσεων.

Αποτυχίες και απογοητεύσεις στην προσωπική και επαγγελματική ζωή μπορούν να υπονομεύσουν και να ματαιώσουν τα εξωτερικά προσανατολιζόμενα κίνητρα και φιλοδοξίες του ατόμου. Αυτό καθιστά δυσκολότερο το να χρησιμοποιεί τις εξωτερικές δραστηριότητες ως διαφυγή από συγκινησιακά προβλήματα και οδηγεί σε ψυχολογική απόσυρση και μετάθεση της προσοχής του στον εσωτερικό κόσμο. Ως αποτέλεσμα, τα ασυνείδητα περιεχόμενα ενδέχεται να αναδυθούν στη συνείδηση και να παρέμβουν στην καθημερινή εμπειρία του ατόμου ή και να την κατακλύσουν ολοκληρωτικά!

Διάγνωση των καταστάσεων πνευματικού συναγερμού.

Όταν τονίζουμε την ανάγκη να αναγνωριστεί η ύπαρξη καταστάσεων πνευματικού συναγερμού, αυτό δεν σημαίνει μια χωρίς διάκριση απόρριψη των θεωριών και των πρακτικών της συμβατικής ψυχιατρικής. Ούτε όλες οι καταστάσεις που σήμερα διαγιγνώσκονται ως ψυχωτικές είναι κρίσεις ψυχοπνευματικής μεταμόρφωσης ή διαθέτουν ένα θεραπευτικό δυναμικό. Τα επεισόδια των ασυνήθιστων καταστάσεων συνείδησης καλύπτουν ένα πολύ ευρύ φάσμα από καθαρά πνευματικές εμπειρίες μέχρι καταστάσεις που είναι σαφώς βιολογικού χαρακτήρα και απαιτούν την ιατρική φροντίδα. Ενώ οι συμβατικοί ψυχίατροι γενικά τείνουν να παθολογικοποιούν τις μυστικές καταστάσεις υπάρχει επίσης και το αντίστροφο σφάλμα να ρομαντικοποιούνται και να εξυμνούνται ψυχωτικές καταστάσεις ή ακόμα χειρότερα να παραβλέπεται ένα σοβαρό ιατρικό πρόβλημα.

Πολλοί διανοητικά υγιείς επαγγελματίες που συναντούν την έννοια της κατάστασης πνευματικού συναγερμού θέλουν να ξέρουν τα ακριβή κριτήρια με τα οποία μπορεί κάποιος να κάνει «διαφοροδιάγνωση»  ανάμεσα στην κατάσταση πνευματικού συναγερμού και την ψύχωση. Δυστυχώς είναι καταρχάς αδύνατο να γίνει τέτοια διαφοροποίηση σύμφωνα με τα κριτήρια που χρησιμοποιούνται στη σωματική ιατρική. Αντίθετα με τις ασθένειες που έχει να αντιμετωπίσει η τελευταία, οι ψυχωτικές καταστάσεις που δεν είναι σαφώς οργανικής φύσεως, οι «λειτουργικές ψυχώσεις», δεν διαγιγνώσκονται ιατρικά. Στην πραγματικότητα είναι αμφισβητήσιμο ακόμα και το αν θα έπρεπε να αποκαλούνται ασθένειες.

Οι λειτουργικές ψυχώσεις οπωσδήποτε δεν είναι ασθένειες με την ίδια έννοια που είναι ο διαβήτης, ο τυφοειδής πυρετός ή η κακοήθης αναιμία. Δεν προσφέρουν οποιαδήποτε κλινικά ή ιατρικά ευρήματα που θα υποστήριζαν τη διάγνωση και θα δικαιολογούσαν την υπόθεση ότι έχουν μια βιολογική βάση. Η διάγνωση τέτοιων καταστάσεων βασίζεται εξ ολοκλήρου στην παρατήρηση ασυνήθιστων εμπειριών και συμπεριφορών για τις οποίες η σύγχρονη ψυχιατρική δεν έχει καμιά επαρκή εξήγηση. Ο άνευ νοήματος προσδιορισμός «ενδογενής» που χρησιμοποιείται για αυτές τις καταστάσεις ισοδυναμεί με αποδοχή αυτής της άγνοιας. Προς το παρόν δεν υπάρχει λόγος να αναφέρουμε αυτές τις καταστάσεις ως «ψυχικές ασθένειες» και να υποθέτουμε πως οι εμπειρίες τις οποίες περιλαμβάνουν είναι προϊόντα μιας παθολογικής διεργασίας στον εγκέφαλο που πρόκειται να ανακαλυφτεί από τη μελλοντική έρευνα.

Αν το σκεφτούμε καλύτερα συνειδητοποιούμε ότι είναι εξαιρετικά απίθανο μια παθολογική διεργασία που προσβάλει τον εγκέφαλο να μπορεί από μόνη της να γεννήσει το απίστευτα πλούσιο βιωματικό φάσμα των καταστάσεων οι οποίες σήμερα διαγιγνώσκονται ως ψυχωτικές. Πως θα μπορούσε μια υποτιθέμενη ανώμαλη διεργασία στον εγκέφαλο να γεννήσει εμπειρίες όπως οι πολιτισμικά προσδιορισμένες αλληλουχίες ψυχοπνευματικού θανάτου και αναγέννησης, πειστικές ταυτίσεις με τον Χριστό στο σταυρό ή με το χορευτή Σίβα, ένα επεισόδιο που περιλαμβάνει θάνατο στα οδοφράγματα του Παρισιού στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης ή περίπλοκες σκηνές απαγωγής από εξωγήινους;

Όταν παρόμοιες εμπειρίες εκδηλώνονται υπό περιστάσεις στις οποίες οι βιολογικές μεταβολές είναι με ακρίβεια καθορισμένες, όπως στη χορήγηση συγκεκριμένων δόσεων χημικά καθαρού LSD-25, (ο συγγραφέας δεν υπονοεί την αλόγιστη χρήση, εκτός εργαστηριακών συνθηκών, διάφορων ψυχεδελικών ουσιών) η φύση και η προέλευση του περιεχομένου τους παραμένει βαθύ μυστήριο. Το φάσμα των δυνατών αντιδράσεων στο LSD είναι εξαιρετικά ευρύ και περιλαμβάνει επεισόδια μυστικής αγαλλίασης, αισθήματα κοσμικής ενότητας, αίσθηση ενότητας με το Θεό και εμπειρίες από προηγούμενες ζωές, όπως και παρανοϊκές καταστάσεις, μανιακά επεισόδια, αποκαλυπτικά οράματα, αποκλειστικά ψυχοσωματικές αντιδράσεις και πολλά άλλα. Η ίδια δοσολογία αν δοθεί σε διαφορετικά άτομα ή επαναλαμβανόμενα στο ίδιο πρόσωπο ενδέχεται να προκαλέσει πολύ διαφορετικές εμπειρίες.

Χημικές μεταβολές στον οργανισμό προφανώς παίζουν ρόλο καταλύτη για την εμπειρία, αλλά δεν είναι από μόνες τους ικανές να δημιουργήσουν τη σύνθετη εικονοποιία και τις πλούσιες φιλοσοφικές και πνευματικές ενοράσεις, για να μην αναφέρουμε την παροχή πρόσβασης σε νέες πληροφορίες γύρω από διάφορες όψεις του σύμπαντος. Η χορήγηση LSD άλλων παρόμοιων ουσιών μπορεί να εξηγήσει την ανάδυση βαθιού ασυνείδητου υλικού στη συνείδηση, αλλά δεν μπορεί να εξηγήσει τη φύση και τα περιεχόμενα του. Για να κατανοήσουμε τη φαινομενολογία των ψυχεδελικών καταστάσεων απαιτείται μια προσέγγιση πολύ πιο υποψιασμένη και σύνθετη από μια απλή αναφορά σε ανώμαλες βιοχημικές ή βιολογικές διεργασίες του εγκεφάλου. Αυτό κάνει αναγκαία μια περιεκτική προσέγγιση στην οποία θα συμπεριλαμβάνεται η υπερατομική ψυχολογία, η μυθολογία, η φιλοσοφία και η συγκριτική θρησκειολογία. Το ίδιο ισχύει και για τις ψυχοπνευματικές κρίσεις!

Οι εμπειρίες που εκδηλώνονται στην κατάσταση ψυχοπνευματικού συναγερμού ολοφάνερα δεν είναι τα πλαστά προϊόντα παθοφυσιολογικών διεργασιών του εγκεφάλου που παρεκκλίνουν, αλλά ανήκουν στην ψυχή ως τέτοια. Φυσικά για να είμαστε σε θέση να το δούμε έτσι πρέπει να υπερβούμε τη στενή κατανόηση της ψυχής που μας παρέχει η συμβατική ψυχιατρική και να χρησιμοποιήσουμε ένα πολύ διευρυμένο εννοιολογικό πλαίσιο. Παραδείγματα τέτοιων διευρυμένων μοντέλων της ψυχής είναι η χαρτογραφία που περιέγραψα νωρίτερα σε αυτό το βιβλίο, η φασματική ψυχολογία του Ken Wilber (Wilber 1977), η ψυχοσύνθεση του Roberto Assagioli (Assagioli 1976) και η ιδέα του Κ. Γκ. Γιούνγκ για την ψυχή ως anima mundi η παγκόσμια ψυχή, η οποία εμπερικλείει το ιστορικό και αρχετυπικό συλλογικό ασυνείδητο (Γιούνγκ 1958). Μια τέτοια ευρεία και περιεκτική κατανόηση της ψυχής χαρακτηρίζει επίσης τις μεγάλες ασιατικές φιλοσοφίες και τις μυστικές παραδόσεις του κόσμου.

Από τη στιγμή που οι λειτουργικές ψυχώσεις δεν ορίζονται ιατρικά άλλα ψυχολογικά, είναι αδύνατο να γίνει μια αυστηρή διαφοροδιάγνωση ανάμεσα στην κατάσταση πνευματικού συναγερμού και την ψύχωση, με τον τρόπο που γίνεται στην ιατρική πρακτική σε σχέση με διάφορες μορφές εγκεφαλίτιδας, εγκεφαλικούς όγκους ή άνοιες. Δεδομένου αυτού του γεγονότος, είναι άραγε δυνατό να κάνουμε τις οποιεσδήποτε διαγνωστικές υποθέσεις; Πως μπορούμε να προσεγγίσουμε αυτό το πρόβλημα και τι θα μπορούσαμε να προσφέρουμε στη θέση μιας καθαρής και αδιαμφισβήτητης διαφοροδιάγνωσης ανάμεσα στην κατάσταση πνευματικού συναγερμού και την ψυχική ασθένεια;

Μια βιώσιμη εναλλακτική λύση θα ήταν να ορίσουμε τα κριτήρια που θα μας επέτρεπαν να προσδιορίσουμε ποια άτομα από εκείνα που βιώνουν έντονες και αυθόρμητες ολοτροπικές καταστάσεις συνείδησης είναι καλοί υποψήφιοι για θεραπευτική στρατηγική ή οποία επικυρώνει και υποστηρίζει τη διαδικασία. Και αντίστροφα, μπορούμε να προσπαθήσουμε να ορίσουμε υπό ποιες συνθήκες η χρήση μιας εναλλακτικής προσέγγισης δεν θα ήταν αρμόζουσα και πότε η τρέχουσα πρακτική της ψυχοφαρμακολογικής καταστολής των συμπτωμάτων είναι προτιμότερη.

Απαραίτητη προϋπόθεση για μια τέτοια αξιολόγηση είναι μια καλή ιατρική εξέταση η οποία αποκλείει καταστάσεις που είναι οργανικής φύσης και απαιτούν βιολογική αντιμετώπιση. Από τη στιγμή που αυτό γίνει η επόμενη καθοδηγητική γραμμή είναι η φαινομενολογία των ίδιων των ασυνήθιστων καταστάσεων συνείδηση. Οι καταστάσεις πνευματικού συναγερμού περιέχουν ένα συνδυασμό βιογραφικών, περιγεννητικών και υπερατομικών εμπειριών οι οποίες περιγράφηκαν νωρίτερα στην συζήτηση της διευρυμένης χαρτογραφίας της ψυχής.

Εμπειρίες αυτού του είδους ενδέχεται να προκληθούν σε μια ομάδα τυχαία επιλεγμένων «φυσιολογικών» ανθρώπων όχι μόνο από ψυχεδελικές ουσίες αλλά και από μέσα τόσο απλά όσο ο διαλογισμός, η σαμανική τυμπανοκρουσία, γρηγορότερη αναπνοή, υποβλητική μουσική, εργασία με το σώμα και άλλες παραλλαγές μη φαρμακολογικών τεχνικών.

Όσοι από εμάς εργάζονται με την ολοτροπική αναπνοή βλέπουν καθημερινά τέτοιες εμπειρίες στα εργαστήρια και τα σεμινάριά τους και έχουν την ευκαιρία να εκτιμήσουν το θεραπευτικό και μεταμορφωτικό τους δυναμικό. Ενόψει αυτού του γεγονότος, είναι δύσκολο να αποδώσουμε τέτοιες εμπειρίες σε κάποια εξωτική και άγνωστη ακόμα παθολογία όταν ανακύπτουν αυθόρμητα στη διάρκεια της καθημερινής ζωή. Είναι πολύ εύλογο να προσεγγίσουμε αυτές τις εμπειρίες με τον ίδιο τρόπου που τις προσεγγίζουμε στις ολοτροπικές συνεδρίες – να ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους να παραδοθούν στη διαδικασία και να υποστηρίξουμε την ανάδυση και την πλήρη έκφραση του ασυνείδητου υλικού που γίνεται προσιτό.

Ένας άλλος σημαντικός προγνωστικός δείκτης είναι η στάση του προσώπου απέναντι στη διαδικασία και το ιδιαίτερο βιωματικό του ύφος. Είναι γενικά πολύ ενθαρρυντικό όταν άνθρωποι που έχουν ολοτροπικές εμπειρίες αναγνωρίζουν ότι αυτό που τους συμβαίνει είναι μια εσωτερική διεργασία, είναι ανοιχτοί στη βιωματική εργασία και ενδιαφέρονται να τη δοκιμάσουν. Υπερατομικές στρατηγικές δεν είναι κατάλληλες για πρόσωπα από τα οποία λείπει αυτή η στοιχειώδης ενόραση, χρησιμοποιούν κατεξοχήν το μηχανισμό της προβολής ή πάσχουν από διωκτικές παραισθήσεις. Η ικανότητα σύναψης μιας καλής θεραπευτικής σχέσεις με αρκετή ποσότητα εμπιστοσύνης είναι απολύτως ουσιώδες προαπαιτούμενο για την ψυχοθεραπευτική εργασία με ανθρώπους σε κρίση.

Είναι επίσης πολύ σημαντικό να δώσουμε προσοχή στον τρόπο με τον οποίο οι αναλυόμενοι μιλούν για τις εμπειρίες τους. Ο τρόπος επικοινωνίας, από μόνος του συχνά διαχωρίζει τους φερέλπιδες υποψήφιους από τους ακατάλληλους ή αμφίβολους. Είναι πολύ καλός προγνωστικός δείκτης αν το πρόσωπο περιγράφει τις εμπειρίες με τρόπο συνεκτικό και αρθρωμένο, όσο ασυνήθιστο και παράξενο και αν είναι το περιεχόμενο τους. Με μια έννοια είναι παρόμοιο με το να ακούς μια περιγραφή εκ μέρους κάποιου ο οποίος είχε μόλις μια ψυχεδελική συνεδρία, όπου με πνευματώδη τρόπο περιγράφει εκείνο που σε ένα απληροφόρητο πρόσωπο θα μπορούσε να φαντάζει σαν παράξενες και εξωφρενικές εμπειρίες.

(από προηγούμενη σελίδα, 180)

{…η διαφορά ανάμεσα στο μυστικισμό και την πνευματική διαταραχή δεν έγκειται τόσο στη φύση και το περιεχόμενο των εμπειριών όσο στη στάση του υποκειμένου απέναντί τους, το «βιωματικό ύφος», τον τρόπο ερμηνείας και την ικανότητα αφομοίωσης τους στην ψυχική ζωή του ατόμου. Ο Joseph Campbell συχνά χρησιμοποιούσε στις διαλέξεις του ένα παράθεμα που συλλαμβάνει αυτή τη σχέση : «Ο ψυχωτικός πνίγεται στα ίδια νερά στα οποία ο μυστικός κολυμπά με μακαριότητα» …}

Κατάλογος των σημαντικότερων ποικιλιών ψυχοπνευματικής κρίσης

• Σαμανική κρίση
• Αφύπνιση της Κουνταλίνη
• Επεισόδια ενοποιημένης συνείδησης (εμπειρίες κορύφωσης)
• Ψυχολογική ανανέωση μέσω επιστροφής στο κέντρο
• Κρίση ψυχικής διάνοιξης
• Εμπειρίες προηγούμενων ζωών
• Επικοινωνία με πνευματικούς οδηγούς και «διάμεση επικοινωνία» (channeling)
• Επιθανάτιες εμπειρίες (NDE)
• Συναντήσεις με UFO και εμπειρίες απαγωγής από εξωγήινους
• Καταστάσεις κατοχής
• Αλκοολισμός και εθισμός σε ναρκωτικά