Δημοφιλείς αναρτήσεις

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Ποιητικά μιλώντας - Αγάπη


Ξεκίνησα να γράφω την εποχή που πήγαινα στο Λύκειο. Είχα ένα απλό σπιράλ τετράδιο, που ακόμα το έχω, για να γράφω. Δεν είχε περάσει από το μυαλό μου να γράφω στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, αλλά πλέον πολλές δουλειές γίνονται μέσω αυτού του μηχανήματος κι έτσι αποφάσισα να τα γράψω και εκεί!

Συλλογή αυτή κάποτε παραλίγο να δημοσιευτεί. Τελικά δεν τα κατάφερε. Έτσι θα σας παραδώσω μερικά κομμάτια!



Υστερόγραφο: To Strider ήταν ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσα τότε!





Ζωγράφισα την αγάπη


Ένα απόγευμα πρέπει να ήταν, που σας είδα αγκαλιασμένους, να κοιτάει ο ένας τον άλλον, με τόση αγάπη. Ήταν εκεί που φαντάστηκα τον εαυτό μου ζωγράφο του 17ου αιώνα.

Όπου έχει εμπνευστεί από τον έρωτα μιας Βασιλοπούλας κι ενός ιππότη. Εκείνος τώρα έχοντας γυρίσει επιτέλους από τη μάχη, για να βρει ανάπαυση και στοργή στην αγκαλιά της αγαπημένης του. Να ζεσταθεί από την αγάπη της, εκείνος να την προστατέψει από κάθε φόβο…

Να ορκιστούν αιώνια αγάπη που θα μείνει αναλλοίωτη μέσα από τον πίνακά μου, και θα του δίνει χρώμα και ζωντάνια, που θα ζηλεύουν όλοι.

                       
Αφιερωμένο στην Φ. και στον Γ.
                                                            STRIDER
 

Η απόφαση


Η αγάπη παγώνει στο χρόνο

Συναισθήματα πάνε κι έρχονται

Θετικά και ζεστά

Αρνητικά και ψυχρά


Ποιο θα επικρατήσει;

Το παγόβουνο θα σπάσει
Ο ήχος του θ’ ακουστεί
σ’ όλη την πλάση
θα κολλήσει ξανά
ή θα φύγει μακριά
Ο άνεμος αν το πάρει
θα χαθεί
Το ένα κομμάτι
στο Βόρειο το άλλο στο Νότιο
τον Πόλο
σε ημισφαίρια η καρδιά θα χωριστεί
γυάλινο τοίχος θα γένει
ανάμεσα θα μείνει.

Βλέπω την αγάπη που Ζωγράφισα να χάνεται


 Βλέπω την αγάπη που ζωγράφισα κάποτε να χάνεται.
Και το ζωγράφο να χάνει την πηγή της έμπνευσής του. Γιατί ο ιππότης έχει ευθύνες, έχει δώσει τον όρκο, ενώ η Βασιλοπούλα είναι ανέμελη. Δεν της λείπουν όμως οι πίκρες της μοναξιάς, γιατί ο ιππότης είναι πάλι σε μάχη. Πέφτει τότε στο βούρκο της αμφιβολίας, και χάνει τον εαυτό της μέσα του. μα δεν ζητάει για βοήθεια. Δεν θέλει ν’ ανησυχούν για αυτήν, νομίζει πως θα τα καταφέρει, και πεισμώνει. Μόνο παρακαλά να της στείλει ο θεός έναν Άγγελο…να τη σώσει.
Μα ο ζωγράφος δεν μπορεί, να καθίσει άπραγος, τα χρώματά του ξεραίνονται σιγά, σιγά.
Όμως απ’ την αγάπη τους, θάρρος παίρνει και το χέρι του απλώνει, να τραβήξει τη Βασιλοπούλα, απ’ το βούρκο της…εκείνη τέλος δέχεται τη βοήθεια και σώζεται, και ξαναβρίσκει τον εαυτό της.
Για να τελειώσει το έργο του ο ζωγράφος μας, πάει βρίσκει τον ιππότη. Οδηγεί τη Βασιλοπούλα κοντά στον ιππότη της, χέρι, χέρι. Τα μάτια τους ξανασμίγουν κι αυτό ήταν…τα δάκρυά της μαλάκωσαν τα χρώματα του ζωγράφου και τους έδωσαν ξανά τη χαμένη τους ζωντάνια. Κι έτσι τελείωσε το έργο και σφράγισε την τελειότητα…
                                   
                                                            Αφιερωμένο στην Φ. και στον Γ.
                                                                                    STRIDER   

Η Αγάπη χτίζεται τουβλάκι το τουβλάκι.
Αν πάψει να μπαίνει τουβλάκι τακτικά,
κάποια στιγμή το χαμηλό δημιουργηθέν τοιχάκι
όντας ίδιο κάθε μέρα
θα προκαλέσει πλήξη στις δυο ενσαρκωμένες εκφάνσεις θυλικού και αρσενικού, που αντιπροσωπευουν αυτην την Αγάπη,
με το τοιχάκι να γκρεμίζεται μέχρι που να μην μείνει Αγάπη!
15 Οκτωμβρίου 2013


Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Σκέψεις για τη Ζωή, το Θάνατο και την Aιωνιότητα.



Γιατί ο άνθρωπος δεν γεννιέται τέλειος. Έχει μόνο ένα κομμάτι από την αιώνια τελειότητα που μπορεί να τη φτάσει αλλά δεν είναι τέλειος. Γιατί ο άνθρωπος πρέπει να βιώνει συνεχώς αυτή την ατέλεια και να ανησυχεί διαρκώς για το τι μέλει γενέσθαι? Μας χρειάζεται το Ον να ενσαρκωνόμαστε για να ζούμε αυτές τις ζωές όντας ατελείς, για να πολεμάμε συνέχεια να γίνουμε τέλειοι και να φτάσουμε την ένωση μαζί του? Και να μας ξαναγεννά, γιατί? Και ως πότε? Αφού είμαστε τόσο δα μικροί μπροστά στην απεραντοσύνη του, τι διαφορά του προξενούμε είτε σκεφτόμαστε, είτε όχι, είτε φωτιζόμαστε, είτε αυτοκαταστρεφόμαστε. Μόνο στη Γη αυτή έχει διαφορά.

Για τη Γη είμαστε τα πλάσματα της. Μήπως και η Γη δεν είναι ένα μεγάλο πλάσμα? Που αν ζούσαμε σε αρμονία μαζί της τότε θα ήμασταν κι εμείς πραγματικά κύτταρα της, τώρα είμαστε αποκομμένα και συνεπώς αποκομμένα από τον κόσμο μέσα στο ίδιο το σώμα της Μητέρας που μας Γέννησε. Πως μπορούμε λοιπόν να κρίνουμε τι είναι και τι δεν είναι, τι είναι καλό και τι κακό, τι άσχημο και τι όμορφο, τι πραγματικότητα και τι όχι. Πλέουμε σαν νεκρά κύτταρα μέσα σε έναν ζωντανό οργανισμό. Αν θέλουμε απαντήσεις οφείλουμε να ζωντανέψουμε, να γίνουμε πάλι το πλάσμα Γη. Με όλα τα κύτταρα της ζωντανά θα μπορεί να κάνει αίσθηση στο αχανές αιώνιο άχρονο Ον και μαζί με τη Γη θα είμαστε πάλι κύτταρο του Σύμπαντος κόσμου. Η Γη είναι κύτταρο η ίδια. Κάθε πλανήτης είναι κύτταρο, όπως κάθε Γαλαξίας είναι ένα ζωτικό όργανο για το Σύμπαν που έχει κάποια συγκεκριμένη δουλειά να κάνει για να μένει το Σύμπαν Ζωντανό. Άρα δεν είμαστε μόνο ο τρόπος που το Σύμπαν συνειδητοποιεί τον Εαυτό του όπως λένε κάποιοι, είμαστε ζωτικά μέρη του. Ποια είναι η δουλεία του δικού μας Γαλαξία? Τι μέρος αυτού του τεράστιου οργανισμού είμαστε? Τι όργανο? Οφείλουμε να ζωντανέψουμε ξανά για να μάθουμε, για να συμμετέχουμε ξανά στη Ζωή αυτού του τεράστιου οργανισμού. Έτσι είναι σ΄ έναν οργανισμό τα πάντα γεννιούνται και πεθαίνουν συνεχώς και ξαναγεννιούνται μόνο και μόνο για να ζήσουν. Για αυτό ακόμα και να μην θέλουμε να ζωντανέψουμε πάντα κάτι μας σπρώχνει κάπου κάπως σε κάποια ζωή και ξαναζωντανεύουμε μέσα μας τη Θεϊκή φλόγα και γινόμαστε ξανά ζωντανό κύτταρο. Έτσι και οι Γαλαξίες, έτσι και ο κάθε πλανήτης, η κάθε Γη γεννιούνται και πεθαίνουν όπως όλα τα κύτταρα σε έναν αιώνιο χορό Ζωής.

Να ακούγεται με το τραγούδι που γράφτηκε για καλύτερα αποτελέσματα ;)   

Such soothing meditation music

http://www.youtube.com/watch?v=MtqeomC_0ko