Για την Αγάπη και τον Έρωτα… αλλά κυρίως για τον Έρωτα

Στον σημερινό ξεπεσμό και ισοπέδωση των πάντων έχει εκπέσει δυστυχώς και η Αγάπη με τον Έρωτα. Είναι δυο δυνάμεις της Φύσης, δυο κινητήριες ενέργειες  που διαπερνούν τα πάντα. Είναι αντίθετες και συμπληρωματικές. Δείτε τις σαν αρχέτυπα αν θέλετε ή σαν θεότητες. Το παν είναι να γίνουν αντιληπτά τα σύμβολά τους και η αντιστοιχία τους στην καθημερινότητά μας, προκειμένου να μπορούμε να γνωρίσουμε τις αλχημικές διεργασίες που γίνονται χάρις την ένωση και των δυο. Γιαυτό παραθέτω μια αλληγορία που εμπνεύστηκα για να βοηθήσω τη διαδικασία. Γιατί αυτές οι δύο έννοιες δεν μπορούν να εξηγηθούν με επιστημονικούς όρους σε πλήρη έκταση. Οι βιολόγοι και χημικοί θα σας εξηγήσουν ποιες είναι οι φυσικοχημικές βιολογικές αντιδράσεις που γίνονται μέσα στο σώμα μας. Όμως όσοι νοιώθετε πως υπάρχει και κάτι ακόμα «άπιαστο» στην όλη ιστορία μπορείτε να συνεχίσετε την ανάγνωση. 

Καταρχήν θέτω ως βάση ότι :

Η Αγάπη αντιστοιχεί στη Θεά, που είναι απεριόριστη, είναι χώρος και εκπροσωπείται από τη Γυναίκα, τη Φύση και τη Γή

Ο Έρωτας, αντιστοιχεί στο Θεό, που είναι Αιώνιος, είναι χρόνος και εκπροσωπείται από τον Άνδρα, το Σύμπαν και τον Ουρανό.

Δυο άνθρωποι Ερωτεύονται. Τι συμβαίνει? Φανταστείτε τον Έρωτα σαν ένα σπόρο που μπαίνει μέσα μας όταν αντικρίζουμε τον άνθρωπο που μας ενδιαφέρει. Το χώμα του είναι η Αγάπη που υπάρχει μέσα μας και μέσα σε όλα τα πλάσματα του πλανήτη. Αυτή είναι το υπόστρωμα λοιπόν, χάρις αυτήν Αγαπάμε και χωράμε στην καρδιά μας όλους τους δικούς μας ανθρώπους, από τους γονείς και τα αδέλφια μας μέχρι και όλους μας τους φίλους και το σύντροφο μας. Όμως για να κρατήσει η σχέση χρειάζεται αυτό που λένε κάποιοι μια κόλλα, αυτή είναι ο Έρωτας. Θα σας πουν κάποιοι ότι ο Έρωτας κάποτε τελειώνει γιατί μάλλον τον μπερδεύουν με τον ενθουσιασμό. Εγώ έχω μια άλλη κοσμοθεωρία… 

Έχει μπει ο σπόρος του Έρωτα λοιπόν μέσα μας. Μπορεί να το καταλάβουμε αμέσως μπορεί και όχι. Όταν το καταλάβουμε αρχίζει να βλασταίνει το σποράκι ή μπορεί να έχει αρχίσει και μόνο του και μετά να το πάρουμε είδηση. Ας πούμε ότι έχουμε ανταπόκριση και τα σποράκια και των δύο ενδιαφερόμενων βλασταίνουν οπότε αρχίζει μια σχέση. Στην αρχή τα μικρά φυτά όλο και μεγαλώνουν. Τα θρέφουμε με συναισθήματα και σκέψεις ή σκέψεις που γεννούν συναισθήματα και όλα είναι καλά. 

Για να συνεχίσει να είναι υγιείς η σχέση τα φυτά αυτά μεγαλώνουν παράλληλα, ώστε να μην αλληλο-επισκιάζονται, γιατί δεν θα μπορεί να μεγαλώσει το ένα κάτω από τη σκιά του άλλου. Η «κόλλα» που είπα πριν για εμένα είναι όταν κάποια κλαδάκια έρχονται σιγά σιγά και ακουμπάνε το ένα του/της άλλου/ης. Πλέκονται χαλαρά χωρίς να σφίγγουν το ένα το άλλο, φτιάχνοντας όμορφα σχήματα. Τότε εδραιώνεται η σχέση και μπορεί να προχωρήσει στο χρόνο, γιατί ο Έρωτας είναι Αιώνιος όπως είπαμε στην αρχή. Κι έτσι μπορούν και να ανθήσουν κιόλας και μπορούν να φέρουν και καρπούς κάποια στιγμή. 

Η σχέση θα παραμείνει υγιής όταν τα κλαδιά των φυτών δεν θα πνίξουν το ένα του άλλου, δε θα τραβάνε προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση μόνο, γιατί έτσι θα υπάρξει σύγκρουση και ανταγωνισμός στο ζευγάρι. Ο ένας θα πνίγει τον άλλο και δεν θα τον/την αφήνει να μεγαλώνει και ν’ ανθίζει. Θα βγουν οι άμυνες μεγαλώνοντας αγκάθια που θα πληγώνουν το ένα το άλλο φυτό. Σιγά σιγά κάποιος από τους δυο δεν θα αντέξει άλλο και θα θελήσει να κόψει τα δεσμά αυτά, να πετσοκόψει τον Έρωτα μέσα του και να ξεριζώσει το φυτό. Και τότε η σχέση διαλύεται. 

 

Υπάρχει και η άλλη περίπτωση όπου τα δυο φυτά μεγαλώνουν το ένα δίπλα στο άλλο χωρίς να ακουμπάνε τα κλαδιά τους έτσι ώστε να δώσουν χώρο το ένα στο άλλο, και μπορεί όντος η σχέση να κρατηθεί αρκετό καιρό έτσι, αφού θα υπάρχει το υπόστρωμα του χώματος-Αγάπης να τα πλαισιώνει και να τα διατηρεί. Όμως αυτή η απομακρυσμένη συνύπαρξη κάποια στιγμή θα γεμίσει με κενό τον ενδιάμεσο χώρο. Το χωμάτινο υπόστρωμα της Αγάπης δεν θα μπορεί να καλύψει την απόσταση που θα έχουν πάρει τα φυτά μας, και δεν θα μπορεί να δώσει πλέον βιταμίνες σε αυτά για να διατηρηθούν. Σιγά σιγά λοιπόν αυτά θα μαραίνονται και θα ξεραθούν, και τότε λένε ότι ο Έρωτας πεθαίνει. Η σχέση μπορεί να κρατιέται από το υπόστρωμα-Αγάπη αλλά η πραγματική σύνδεση του ζευγαριού θα έχει κοπεί. Πολλές τέτοιες σχέσεις μένουν, αλλά και πολλές διακόπτονται γιατί κάποιος από τα δυο μέλη του ζεύγους θέλει να ξαναφυτέψει το σπόρο μέσα του/της. Κάποιος από τους δυο θα θελήσει να ξανανιώσει κάτι μέσα του/της ν ‘ανθίζει…Πολλοί σε αυτό το στάδιο πιστεύουν ότι χρειάζονται έναν καινούργιο σπόρο να εγκατασταθεί μέσα τους για να ξαναβρούν αυτό που έχασαν, κι έτσι ψάχνουν για αυτό το κάτι νέο. 

 

Το ξεραμένο φυτό όμως μέσα τους μπορεί να αναγεννηθεί αν το θελήσουν. Κι αν το θελήσουν και οι δυο και το προσπαθήσουν πριν να είναι αργά, μπορεί να ξανά ανθίσει αυτός ο Έρωτας-Σπόρος. Πρώτα όμως χρειάζεται να βρουν από τι αρρώστησε το φυτό και να το θεραπεύσουν. Το πώς θα θεραπευτεί και θα αναγεννηθεί, θα το βρει ο κάθε ένας και η κάθε μια μέσα του και μέσα της, και παράλληλα με τη συνεχή στήριξη της Αγάπης που ποτέ δεν έφυγε και πάντα τους πλαισίωνε και τους δυο. Αν έχουν καθαρό Στόχο και δυνατή Θέληση θα τα καταφέρουν. Αν το θέλουν και οι δυο. 

 

Αν όμως ο ένας/μια δε το θέλει και η σχέση τελικά τελειώσει οριστικά, υπάρχει μια διαδικασία που σαν καλοί καλλιεργητές οφείλουμε να κάνουμε, προκειμένου να πάμε με καθαρό και ενδυναμωμένο χωράφι, να σπείρουμε τον επόμενο σπόρο μας. Το παλιό φυτό το ξεριζώνουμε από το χώμα, το καθαρίζουμε και το βάζουμε σε μια γυάλα του μυαλού μας, τιμητικά και με αγάπη για όσα μας έμαθε αυτή η σχέση και όσα πήραμε, τα καλά, τις χαρές, την Αγάπη.  Στρώνουμε πάλι το χωράφι μας και φροντίζουμε να το αναζωογονήσουμε, θρέφοντας το με καινούργια δεδομένα, εμπειρίες, γνώσεις και Σοφία. 

Αφού έχει ηρεμήσει για κάποιο καιρό, ο κάθε ένας και κάθε μια γνωρίζει πόσο καιρό θα χρειαστεί αυτό, θα είμαστε έτοιμοι για την καινούργια σπορά. Δε θα ήταν καλό να πάμε σε καινούργια σχέση με το παλιό φυτό εκεί δίπλα μαραμένο να μας θυμίζει μόνο τις λύπες, τις απογοητεύσεις, τους φόβους, το μίσος, το θυμό μας και ότι άλλο. Πάμε καθαροί και άδειοι για την καινούργια σπορά, για να μην μπλεχτούν οι ρίζες του παλιού φυτού με το καινούργιο και το σαπίσουν και χαλάσουν την καινούργια σχέση. 

Δώστε ευκαιρία στον Αληθινό Εαυτό σας να αναδυθεί από τα βάθη του υποσυνειδήτου σας και της Ψυχής σας και να καθοδηγεί τις πράξεις σας. Για να μπορείτε να γνωρίζετε τι να κάνετε με το λουλούδι του Έρωτα ανά πάσα στιγμή. Δώστε ευκαιρία στον Έρωτα, αυτή την Ιερή Δύναμη του Σύμπαντος. Αυτός και η Αγάπη αναδημιουργούν συνεχώς τον Κόσμο. 

Ελπίζω να βοήθησε όλο αυτό να κάνετε τις αντιστοιχίες στις δικιές σας ζωές και να γίνετε οι δικοί σας μάστοροι του χωραφιού της Ψυχής σας. 

Λένε ότι ο Έρως δίνει τα φτερά του στην ψυχή…

Restorative Justice

Interview with Jim Consedine

George M. Anderson, February 26, 2000

The Rev. Jim Consedine, a priest in the Diocese of Christchurch in New Zealand, is national coordinator for his country’s Restorative Justice Network. A prison chaplain for 21 years, he is the author of two books: Restorative Justice: Healing the Effects of Crime (1995, 1999) and, with Helen Bowen, Restorative Justice: Contemporary Themes and Practice (1999). He assisted in the preparation of the New Zealand bishops’ 1995 pastoral letter, Creating New Hearts: Moving from Retributive to Restorative Justice. In October 1999 he was a principal speaker at a two-day conference on restorative justice at the National Cathedral, sponsored by the Commission on Peace of the Episcopal Diocese of Washington D.C.. During his stay in Washington, he was interviewed by George M. Anderson, S.J., an associate editor of America. 

Would you comment on the move toward restorative justice in New Zealand?
We have found that the retributive system of justice, based on punishment and vengeance, is counterproductivethat it fails to rehabilitate, is expensive and leads people to re-offend very quickly. Instead of that approach, in New Zealand we have been moving increasingly toward a restorative system, one that aims at healing for both the victim and the offender. Our juvenile system is now 100 percent focused on restorative philosophy and practice.
The move toward juveniles began in the mid-1970’s, and continued over a trial-and-error period of 15 years until 1989, when a law was passed mandating that the restorative justice process would be the direction for dealing with offenders under 17while maintaining an ever-shrinking traditional system for those who plead not guilty. So it is a parallel system; it’s not the only way. But we have found a considerable reduction in most offending categories in the number of juveniles who re-offend. Very few youth now go to prison in New Zealand. When the legislation was passed in 1989, in fact, the government closed down all the juvenile institutions. A few have since re-opened to cope with juveniles who commit horrendous crimes, but in these a strong emphasis is placed on education, skill development and therapy when indicated.

In the restorative justice approach, what steps are taken when a juvenile breaks the law?
Consider the example of someone who becomes involved in an aggravated robbery with a weapona knife, say. After the arrest, a facilitator from the government’s Department of Youth Justice is contacted, and within days the offender, the offender’s family and the victims are notified in an effort to arrange what is called a family-group conference. At the conference, a police representative would also probably be present, and if it were a serious offense a lawyer too. The lawyer would most likely be a social worker who’s attached to the family, because often young offenders come from dysfunctional families. It is presumed that there is a willingness on the part of both parties to meet and that the offender is prepared to accept responsibility for what has taken place.
The process itself is simple. An acknowledgment on the part of the offender of what he has done would be forthcoming, with the offender explaining the background of what had happenedthat he was drunk or angry, or that he’d been kicked out of his home. Then the offender’s parent or friend or teacher, or maybe a football coach who would come along as a support person, would add anything that might clarify the situation further. Next, the victims are asked to express what they feel: anger, or grieving, or it may be an attitude of greater understanding. In being able to speak out about their feelings, both parties bring a human face to the situation. It’s this putting a human face on it that is one of the most crucial aspects of the process.

So the victim plays an important role in the restorative justice process?
The victim is absolutely central, and indeed, this is the only process developed thus far that gives victims a fair deal. In the retributive system, by way of contrast, there’s no place for them except as witnesses. But in the restorative system, the victims are placed in a situation where they are in control; so it’s about re-focusing the power and balance. Through the crime itself, they had been disempowered by the offender, but now the balance is restored and through the process the victims are to some degree re-empowered. It has also been found that under this restorative system, young offenders themselves take much more responsibility for their harmful actions. The key to lasting change and growth lies in the participation of the two parties, along with the dynamics of the whole group that provides the energy for the process. Anything that impedes this basic movement reduces the chances for responsibility being taken by the offender, which in turn inhibits the possibilities for real change and future accountability. That is why the professionals other than the facilitator need to take a back seat during the conference.
At the end of the conference, the matter goes to a judge, who makes a decision based on the recommendations that have come out of it. In 95 percent of the cases, the judge accepts the recommendation, which is usually both quite positive and also realistic, in that it includes sanctions. The state thereby maintains some control through the judge, but the community does the restorative part. The young person then signs a contract to fulfill whatever is required, such as paying some reparation, going back to school or taking part in an alcohol or drug treatment program. At the end of a set period of time, if the terms of the contract have been fulfilled, no conviction is entered into the offender’s record.
The vast majority of offenders willingly enter into the process. They have usually been caught outright doing something wrong, so there is incentive enough for them to engage in it, since in that way, they have a say in the outcome. It’s the carrot and stick approach. But if they claim, "I’m not guilty," then the case goes to a traditional court hearing. The incentive for victims is to have some basic questions answered, like "Why me?" and to have the opportunity to begin a healing process and to participate in the resolution of their trauma. The process does not always work, and it’s not a panacea for crime. All we say about the restorative justice philosophy is that it offers better opportunities than retributive justice for starting a healing process for the victim and the offender alike.

Is it true that this process comes to some extent from the native Maori people?
The Maoris used this approach exclusively until they were colonized, with crime being handled through the tribal elders. In modified form they have continued using it ever sinceas a way of bringing victims and offenders together in order that the harm could be repaired to whatever extent is possible. So the Maoris provided the seed for what developed into New Zealand’s present juvenile justice system, which represents a shift from looking at crime from the standpoint of vengeance and punishment, to looking at repairing the punishmentrealizing that the damage often cannot be fully repaired.

What was your role in the 1995 pastoral letter of the New Zealand bishops, Creating New Hearts: Moving from Retributive to Restorative Justice?
The bishops’ letter came about as a result of efforts on the part of the New Zealand prison chaplains. We felt that the church really needed to get on board this issue, especially in view of the proven success of restorative justice as applied to youthful offenders. So we approached the bishops to ask if they would be interested. They said, "Draft us something," which we did. They sent it around to a few experts, and eventually accepted the essence of what we had proposed in the draft. In the final version, they speak of "being mindful of the restorative justice processes as applied to youth justice." Toward the end of their pastoral letter, they also comment on the retributive system as having "little room for forgiveness or reconciliation," whereas a fair criminal justice system should reflect compassion, healing and forgivenesswith sanction where appropriateas mirroring Gospel values. Finally, in the conclusion of the letter they express a hope that the restorative justice process will be extended from juvenile to adult offenders.

Is the move to use the process for adult offenders making headway?
Progress has been made in that direction. In 1998, the minister of justice presented a paper to the cabinet requesting approval of funding for pilot restorative justice programs for adult offenders. The paper listed the potential benefits of moving toward a more restorative justice approach: reduced cost to the criminal justice system, a decrease in the use of incarceration together with a decrease in the lengths of sentences, less repeat offending and more meaningful victim and community participation. But so far funding has not been forthcoming. The Restorative Justice Network, for which I am the coordinator, has 600 members. They are the backbone of the move toward change. Through speaking out, lobbying, writing letters to members of Parliament and to the newspapers and trying to educate the public, we hope that funding for pilot programs focusing on adult offenders may come through in the year 2000. The process for adults would be basically the same as for juveniles, with conferencing that involves the offender, the victim and members of the community.

This is your third trip to the United States. What is your impression of criminal justice here?
Most New Zealanders are appalled at the length of sentences meted out in the United States, especially to people convicted of non-violent drug offenses. I am also struck by the over-representation of minorities in jails and prisons here. Recently I was with the chaplain at the District of Columbia’s jail as he celebrated Mass. I was stunned to see only African Americans, not just in the chapel, but in the corridors afterwards as well. There was not one white face. It is true that in New Zealand, the indigenous minorities are also over-represented in proportion to the whole population, but the figures are misleading because in all countries those who make up the bulk of the prison population are the poor, people on the bottom rung of society. One of the purposes for introducing the restorative justice process for adult offenders, in fact, is to reduce repeat offending by Maori and Pacific Islanders and to introduce processes more appropriate to their culture. That’s another of the potential benefits mentioned in the paper the Minister of Justice presented to the cabinet.

Do you see a connection between restorative justice and the jubilee year?
As part of the jubilee year’s focus, the church has strongly advocated debt reduction in developing countries. But we should see that the jubilee year, in a biblical sense, can also be thought of in terms of the release of captives. This past September, I was a keynote speaker at the World Congress of International Catholic Prison Pastoral Care Ministers in Mexico City, where there were delegates from 55 countries. In its final declaration, the delegates recognized restorative justice processes as biblically based and consistent with our own Catholic tradition. They overwhelmingly endorsed them as a way of dealing with offenders and giving victims a better deal.
In a wider context, the declaration also urged that prisons be perceived as exemplifying "structures of sin." Pope John Paul II used this phrase in Sollicitudo Rei Socialis (1988), and while he did not employ it specifically in regard to prisons, the delegates used it this way in speaking of what, in some of the rich nations, is increasingly being referred to as the prison-industrial complex. The financial interests of these complexes are what, in part, are driving the rush to build more and more prisons in the United States.
Restorative justice has been taking root more and more firmly in New Zealand; and from the response of the people who attended the October conference on it at the Washington Cathedral, I would say that a groundswell movement in favor of it may be starting in the United States, at least among faith-based communities. Victim-offender mediation programs are one aspect of it, and they are now not uncommon here, though the formal justice system does not necessarily accept them. More and more people in the United States seem to be wondering what it means that 2000 years after Christ, almost two million Americans are behind bars. That’s a sad sign of where things are. Restorative justice principles recognize that the dangerous few who are a threat to themselves and the community need to be kept out of circulation, in what we call humane containment. But the process also offers for many others an approach that enhances the possibility of healing for the victim, the offender and the community.

This article also appeared in print, under the headline "Restorative Justice: Interview with Jim Consedine," in the February 26, 2000 issue.

From : https://www.americamagazine.org/issue/277/article/restorative-justice-interview-jim-consedine

Να μη φοβάσαι τη γυναίκα που κάνει τις αδυναμίες της ατού, απλά θα σε μεταμορφώσει!

Τις βλέπεις, τις αναγνωρίζεις πριν σου συστηθούν. Είναι οι γυναίκες εκείνες που κινούνται σε ένα χώρο και σκάνε νοερά πυροτεχνήματα· όχι επειδή είναι οι πιο όμορφες, όμορφες είναι πολλές. Ούτε επειδή είναι ψηλές ή αδύνατες. Δεν έχει σημασία η ηλικία ή το μορφωτικό τους επίπεδο. Δε μοιάζουν στα κορίτσια των περιοδικών, το ξέρουν και έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα από καιρό. Είναι όμως που μοιάζουν αλλιώτικες από τις άλλες με έναν τρόπο δικό τους, και που τα μάτια τους έχουν εκείνη τη σπάνια σπίθα που έχει το βλέμμα των ανθρώπων που η ευτυχία τους έχει πάψει να καθορίζεται από τη γνώμη των άλλων.
Οι γυναίκες αυτές έχουν χάρισμα. Γιατί ψεύτικη βλεφαρίδα και μεταξένιες τρέσες μπορούν να αγοράσουν πολλές. Είδες όμως να πουλάνε πουθενά χάρισμα; Δεν είδες. Και αυτές το ξέρουν το δώρο που τους χάρισε ο Θεός και το φέρουν περήφανες μαζί τους παντού.


Οι γυναίκες αυτές ξέρουν να κοιτάζουν ψηλά, όχι όμως αφ’ υψηλού. Κλαίνε πίσω από κλειστές πόρτες, αλλά δεν κλαίγονται. Έχουν να περηφανευτούν για πολλά, όμως δεν παριστάνουν τις σπουδαίες. Γιατί δεν τους ήρθαν όλα εύκολα ξέρεις, αλλά ακόμα κι έτσι τα κατάφεραν· και αν δε δούλεψε ο ένας τρόπος βρήκαν δεύτερο, και αν δε δούλεψε κι αυτός βρήκαν άλλους δέκα, αλλά δεν τα παράτησαν. Σιχαίνονται να τα παρατάνε.

Δεν ανταγωνίζονται τις άλλες γυναίκες, ανταγωνίζονται τον εαυτό τους, γιατί ξέρουν ποιες είναι και δε μασάνε το παραμυθάκι των media που τις θέλει τέλειες. Τι θα πει «τέλειο» δηλαδή; Ούτε έχουν ανάγκη την επιβεβαίωσή σου. Δεν ενδιαφέρονται αν τις εγκρίνεις, δεν ξεγυμνώνονται για μερικά like, δεν προκαλούν για να τις προσέξεις. Γιατί θα τις προσέξεις φίλε μου, θέλεις δε θέλεις. Και αν δεν τις γουστάρεις στην τελική, λίγο τις νοιάζει. Από επιβεβαίωση έχουν χορτάσει, άλλα ζητά η ψυχούλα τους.

Δεν εντυπωσιάζονται από ακριβά αυτοκίνητα και κοιλιακούς· Μπορεί να σου φαίνεται περίεργο, αλλά δεν κοστίζουν τέτοιες γυναίκες. Αξίζουν όμως όλα τα λεφτά του κόσμου. Δε θα τις ρίξεις με κομπλιμέντα και μεγάλα λόγια λοιπόν, άσε αυτά που ξέρεις. Αυτά εκεί που σε παίρνει. Πράξεις θέλουνε και μπέσα, γι’αυτό συνήθως μένουν μόνες τους και ο κύκλος τους είναι μικρός. Γιατί προτιμάνε τη μοναξιά από το να είναι με κάποιον που δε θαυμάζουν, που δεν τους συναρπάζει. Δεν έχουν καιρό για τέτοια. Άλλωστε οι αδύναμοι δεν καταφέρνουν να τις φέρουν βόλτα και, αργά ή γρήγορα, το βάζουν στα πόδια. Και αυτές οι γυναίκες, αν κάτι σιχάθηκαν στη ζωή τους, είναι η ανθρώπινη δειλία.

Και αν μια τέτοια γυναίκα πέσει στο κρεβάτι σου, μη μου περνιέσαι και για πολύ σπουδαίος. Δεν την κατάφερες φίλε μου, μη μπερδεύεσαι. Μόνη της σου δόθηκε.
Και μη νομίζεις πως την κατέκτησες βλέποντάς την γυμνή· γιατί τέτοιες γυναίκες τις βλέπεις γυμνές μόνο όταν αγαπήσουν, και αυτές δεν αγαπάνε εύκολα.
Δεν πέφτουν στην παγίδα του έρωτα, γιατί ο έρωτας περιλαμβάνει αιματηρά πάρε δώσε και αυτές δε γουστάρουν τις κενές δοσοληψίες που επιβάλει η ωμή λογική της σύγχρονης πραγματικότητας. Τις μάχες τους έχουν μάθει να τις επιλέγουν οι ίδιες, και για να πολεμήσουν για σένα πρέπει να σε θεωρήσουν τρόπαιο. Είσαι;

Και αν τις γνωρίσεις λίγο καλύτερα και φοβηθούν μήπως σε αγαπήσουν, λίγο πριν το «μαζί» θα σου βγάλουν τον χειρότερό τους εαυτό, τον απαιτητικό, τον ιδιότροπο. Θα σου πετάξουν όλα τα ελαττώματά τους φόρα παρτίδα, χωρίς να τις νοιάζει αν τις διώξεις.
Αυτός είναι άλλωστε ο τρόπος τους να ξεχωρίζουν τους γενναίους. Γιατί αν φύγεις, σημαίνει πως έτσι κι αλλιώς θα την έκανες στα ζόρικα, οπότε ας ξεμπερδεύουν μια ώρα αρχύτερα. Δε θέλουν φρου-φρου και δηθενιές, ανθρώπους θέλουν να ξαποσταίνουν, γιατί κουράζει να είσαι τόσο δυνατός καμιά φορά. Ανθρώπους ισχυρούς, να τις βάζουν στη θέση τους με αγάπη όταν παραφέρονται.

Και αν έχεις την τύχη να σε αγαπήσει μία από αυτές τις γυναίκες, να την προσέχεις σαν θησαυρό. Γιατί μπροστά σου θα σταθεί γυμνή και άοπλη, κι εσύ θα πρέπει να την αγκαλιάσεις, καθώς η αδυναμία είναι κάτι που δεν έχει συνηθίσει. Για εσένα θα παλέψει μάχες που δεν έχεις φανταστεί και θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει τους δαίμονές της, οπότε μη την απογοητεύσεις. Γιατί είναι πολύ δύσκολο, ξέρεις, να ισορροπείς ανάμεσα σε ατσάλινο μυαλό και εύθραυστη καρδιά, αλλά όποτε χρειαστεί το καταφέρνουν και αυτό. Γιατί γυναίκες σαν και αυτές λυγίζουν, δε σπάνε. Και αν προσπαθήσεις να τις κομματιάσεις, καλύτερα ν’αρχίσεις να τρέχεις πριν ξανασταθούν όρθιες.


Επιμέλεια Κειμένου
Σοφία Καλπαζίδου

http://www.pillowfights.gr

Πηγή άρθρου: https://enallaktikoskosmos.blogspot.gr/2017/02/blog-post_27.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+enallaktikoskosmos+%28%CE%95%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82+%CE%9A%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82%29

Σχέσεις ανθρώπων και θεωρίες που διχάζουν. Προσοχή!

Οι άνθρωποι ταυτίζουν τους άλλους ανθρώπους με τα πιστεύω τους. Αυτό δημιουργεί και τους περισσότερους διαξιφισμούς! Οι άνθρωποι δεν είμαστε τα πιστεύω μας! Οι άνθρωποι δεν είμαστε τα πιστεύω μας αν αυτά δεν επηρεάζουν τη ζωή μας και τις πράξεις μας. Οι πράξεις είναι που μετράνε και όχι τα λόγια. Τα λόγια λέγονται εύκολα από τον κάθε ένα σε μια παρόρμηση της στιγμής, χωρίς να έχει προηγηθεί σκέψη πολλές φορές ή χωρίς να περνούν πρώτα από το φίλτρο της καρδιάς. Αλλά κανείς δεν τα κάνει αυτά από κάποιου είδους κακία. Όλοι έχουμε τους λόγους μας να λέμε αυτά που λέμε, όλοι έχουμε έναν λόγο να πιστεύουμε αυτό που λέμε πως πιστεύουμε. Μπορεί να είναι για το αίσθημα του να ανήκω κάπου, μπορεί να είναι στρατηγικός ελιγμός, μπορεί να είναι υπεράσπιση δικαιώματος κλπ. Μπορεί απλά να μας αρέσει μια θεωρεία και να θέλουμε να την πιστεύουμε… Αλλά δεν είμαστε αυτή η θεωρεία, είναι κάτι που βγήκε από το φιλοσοφείν το οποίο απορρέει από την ανάγκη του ανθρώπου να διερωτάται. Δεν είναι απαραίτητο όμως η θεωρεία αυτή να έχει και πρακτικό αντίκτυπο. Οπότε μην παρεξηγείτε ανθρώπους όταν πιστεύουν μια θεωρεία που δεν σας αρέσει ή τη θεωρείτε παράλογη… Δείτε τον άνθρωπο μόνο που έχετε μπροστά σας και σκεφτείτε με την καρδιά τι είναι αυτός ο άνθρωπος για εσάς. Τι έχετε αποκομίσει από τη σχέση σας μαζί του (οποιαδήποτε είδους σχέση), σας κάνει να νοιώθετε όμορφα ή απλά σας βαραίνει τη ζωή με το να μπαίνει εμπόδιο κάπου? Να μπαίνει εμπόδιο με τη συμπεριφορά του και όχι με τη θεωρεία του… Αν η συμπεριφορά του είναι εντάξει απέναντι σας τότε κοιτάξτε τα προτερήματα του και όχι τα ελαττώματα (αυτά που ο καθένας θεωρεί για τον άλλο ελαττώματα). Δεν έχουμε σχέσεις με ανθρώπους για να κρίνουμε ο ένας τα λάθη του άλλου, αλλά για να αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας, στηρίζοντας ο ένας τον άλλο, ακούγοντας γνώμες, προτείνοντας λύσεις σε ένα πρόβλημα, διασκεδάζοντας μα και κλαίγοντας μαζί για να δώσουμε συμπαράσταση.

 Η ζωή έχει από μόνη της δυσκολίες γιατί να τη φορτώνουμε με παραπάνω γκρίνια και σκοτούρα, από τη στιγμή που μπορούμε απλά να κατανοήσουμε τον κάθε πιθανό λόγο που ο άλλος στη σχέση κάνει ή λέει πράγματα. Δεν χρειάζεται να είμαστε ψυχολόγοι για να το κάνουμε αυτό. Κατά βάθος όλοι λίγο πολύ τα ίδια πράγματα ψάχνουμε απλά δεν θέλουμε να τα παραδεχτούμε ο ένας στον άλλο και ζούμε όλοι μαζί σε μια ατελείωτη πλάνη! Για αυτό την επόμενη φορά που θα νοιώσετε οργισμένοι με κάποιον που δεν έχει τα ίδια πιστεύω με εσάς κάντε ένα καλό και σε εσάς και στον άλλο και κατανοήστε πρώτα γιατί λέει αυτό που λέει και σκεφτείτε μήπως έχει άλλη πρόθεση από αυτή που φαίνεται η όποια δεν είναι να σας τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια και να σας γκρεμίσει την κοσμοθέαση αλλά να συζητήσει (από το συν + ζητάω = αναζητώ κάτι μαζί με κάποιον άλλο). Εκτός αν εσείς τελικά δεν θέλετε πραγματικά να συ(ν)ζητήσετε και έχετε εσείς το σκοπό του τραβήγματος του χαλιού κάτω από τα πόδια του άλλου. Οι σχέσεις δεν είναι ανταγωνισμός του ποιος είναι ο καλύτερος, γιατί μόνος του κανένας δεν είναι καλύτερος κανενός, κι αν κάποιος παίζει αυτό το παιχνίδι στη ζωή του μόνος του θα μείνει στο τέλος!

Είμαστε κάτι βαθύτερο, καθαρό ,φτιαγμένο από Φως. Απαλλαγμένο από ταμπέλες, πιστεύω, γνώμες, κοινωνικές νόρμες και κανόνες. Κι αφού είμαστε όλοι φτιαγμένοι από το ίδιο πράγμα γιατί προσπαθούμε όλοι να διαχωριστούμε από όλους σαν να έχουμε αγώνα δρόμου και πρέπει κάποιος ή κάποιοι να φτάσουμε… που αλήθεια?

Οι θεωρίες είναι για να ανταλλάσσονται, για να ζυμωνόμαστε μεταξύ μας να βρούμε τη χρυσή τομή, ή έτσι για να υπάρχει ποικιλία ή απλά γιατί μπορεί να ισχύουν όλα σε κάθε ένα από τα πολλά σύμπαντα ή διαστάσεις που μπορεί να υπάρχουν … Όχι να μπαίνουμε ο κάθε ένας στο κουτάκι του ήσυχος ήσυχος ότι έχει κερδηθεί η συζήτηση για να τραφεί πάλι το εγώ για λίγο, μέχρι να ζητήσει πάλι να τραφεί και πάλι και πάλι…

Πάλι πολλά είπα οπότε σταματάω…

Η αθλιότητα του ανθρώπινου σημερινού «πολιτισμού»

Εγκλήματα αγαπητοί μου φίλοι!! Χούντα κανονική! Επιστράτευση λέει… Με το ζόρι δλδ να δεχτούν οι άνθρωποι να δουλέψουν που είναι και απλήρωτοι ή άμα πληρώνονται ο μισθός δεν φτάνει για να ζήσει αξιοπρεπώς ένας άνθρωπος, και έχουν έτοιμες και μεταθέσεις ανθρώπων που ζουν τόσα χρόνια σε ένα μέρος και ξαφνικά θα τους στείλουν αλλού μακριά… Έτσι δεν είχαμε τι να κάνουμε μωρέ και είπαμε ας διαλύσουμε λίγες οικογένειες… Και απολύσεις απολύσεις απολύσεις…. ΟΟχι δε μιλάω μόνο για τους καθηγητές… σε όλα τα επαγγέλματα ταιριάζουν αυτά. Που και στο φινάλε ας μην πάει κανείς στις πανελλήνιες…. Έτσι κι αλλιώς σκουπίδια μαθαίνουν στα σχολεία και έτσι κι αλλιώς και που θα μπουν στο πανεπιστήμιο και τι έγινε? Θα βγουν άνεργοι με τη βούλα… μωρέ πρόοδος…. Επανάσταση ρεεεεεε… Ας μην πάει κανένας στη δουλειά του για 1 μήνα… δεν θέλει πολύ ένα μήνα… αλλά να σταματήσουν τα πάντα… φορτηγά, σουπερ μάρκετ, μεταφορικά μέσα,  όλα… να σου πω εγώ μετά τι έχει να γίνει! Γιατί τι ακριβώς θα γίνει άμα συνεχίσει η κατάσταση έτσι? Πρόκειται να αλλάξει κάτι? Ναι το μόνο που θα αλλάζει θα είναι η αθλιότητα της ζωής που θα κάνουμε, και θα ψευτοζούμε μέχρι να αφήσουμε τα κοκαλάκια μας και να πάρουν τι θέση μας άλλα ρομποτάκια… που κι αυτό δεν βλέπω να γίνεται δλδ αφού δεν προσλαμβάνουν κιόλας… μιλάμε για τρελλαααα 

Οι άνθρωποι σκέφτεστε μόνο πως θα διατηρηθεί… πως θα διατηρηθεί το σπίτι σας, το κρεβατάκι σας το ζεστό, οι καφετέριες, το αμαξάκι σας, το μπουζούκι σας, το κλαμπάκι σας, το γκομενάκι σας, το υφάκι, το ψωνάκι, το εγώ είμαι κι άλλος κανένας, το εγώ έχω δίκιο όχι εσύ, το κάντο μόνο με το δικό μου τρόπο ο δικός σου είναι λάθος, η θεσούλα στην εταιρία ή στο δημόσιο, η πίστη στον πανοσιολογιότατο με τα χρυσά άμφια και τις ανώμαλες προτιμήσεις στο κρεβάτι, τη χαζό-νοικοκυρά που δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει στη ζωή της εκτός από δουλειές στο σπίτι και κουτσομπολιό. Στην χαζό-εργαζόμενη νοικοκυρά που δεν θέλει να πάρει σύνταξη από τη δουλειά της για να μην αντιμετωπίσει τις ατέλειωτες ώρες με το σύζυγο που σιχαίνεται και που δεν ξέρει καν γιατί τον παντρεύτηκε αλλά και να ήξερε το έχει ξεχάσει εδώ και δεκαετίες όπως και τον εαυτό της. Να διατηρηθεί η ηλίθια νοοτροπία του όπου πάω πρέπει να είναι τουριστικό μέρος με πολύ κόσμο μπαράκια και τα συναφή, και όπου δεν είναι τουριστικό μέρος πρέπει να γίνει γιατί τα δέντρα είναι μπανάλ, τα θέλουμε μόνο να τα βλέπουμε από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου μας γιατί έτσι κι αλλιώς δεν ξέρουμε πώς να περπατήσουμε μέσα σε ένα δάσος χωρίς να αφήσουμε τα άθλια σκουπίδια μας μέσα του και χωρίς να καταστρέψουμε μικρά φυτά και αναπτυσσόμενα δέντρα. Αν αφήνουμε καν δάση να ζουν για να μεγαλώνουν μέσα τα δέντρα…

Όλα αυτά λοιπόν τα θέλετε. Και ακόμα κι αυτοί που λέτε δεν τα θέλετε συμβιβάζεστε στο τέλος… το σύστημα σας νικά όπως πάει να με νικήσει κι εμένα. Κι ακόμα κι αυτοί και εμείς που λέμε ότι είμαστε σκεπτόμενοι και ψαγμένοι, και πάμε κόντρα στο ρεύμα, και δεν είμαστε χριστιανοί γιατί έχουμε μάθει τα ψέματα του και έχουμε σιχαθεί (και καλά κάναμε) και αρχίσαμε να πιστεύουμε στο Βούδα, στον Κρίσνα, στην Κερίντουεν, στον Πάνα, στη Γαία, στο Δία, στον Όντιν, στη Μπρίγκιτ, στον Κερνούνο, στο Ρα, την Ίσιδα, στον Κθούλου, στο Σατανά, στο διάολο… Τι κάνουμε? Ααα λέμε θα έχουμε τη δουλίτσα μας για να βγάλουμε λεφτάκια να πάρουμε βιβλιαράκια να διαβάσουμε για να κάνουμε τα ritual μας και να χαρούμε ότι κάτι κάναμε. Και πάλι καλά εμείς χαζό-χαιρόμαστε τουλάχιστον, και πάμε και λέμε στους φίλους μας ναι ρε εγώ είμαι παγανιστής και κάνω τελετουργικά για το συγχρονισμό μου με τις ενέργειες τη φύσης. Yeeaahh που θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι ξένοι που τόσο πολλοί θέλουν να τους μοιάσουν πολλοί…  Αυτοί που πάνε και καλούν ότι σκοταδιστική εξωδικαστική οντότητα υπάρχει (βλέπε Κθουλιάριδες, Σατανάκιδες και βαμπιράκια) που ακριβώς βρίσκουν χαρά? Ποιο είναι το νόημα? Αν όχι η χαρά η ίδια, το να βελτιώσω , να καλυτερεύσω κάτι στον εαυτό μου ή στους γύρω μου (αν θέλουν) και στον κόσμο? Και δε μιλάω για αυτούς που βλέπουν συμβολικά τα πράγματα… Δικαίωμα του του κάθε ενός να δει τα σκοτεινά του κομμάτια με όποιον τρόπο θέλει. Μιλάω για τον παπάρα που θα καλέσει μια οντότητα από αλλού… για να χαθεί μέσα στο σκοτάδι μαζί με αυτή στο τέλος, γιατί ότι γνώση και να του δώσει στο τέλος απλά θα ζει σε μια άβυσσο τρέλας και να δω που θα βρει να καυχιέται μετά για το τι κατάφερε αφού το άθλιο κουφάρι του θα έχει μείνει εδώ στη Γη να κείτεται στο πάτωμα μέσα σε έναν κύκλο και πολλά άλλα σχήματα και ονόματα χαραγμένα γύρω του. Μπραααβο ρε φίλεεε συγχαρητήριαααα, μας έδωσες υλικό για να περάσουμε τον επόμενο αιώνα να σκοτώνουμε την ώρα μας και να καίμε εγκεφαλικά κύτταρα, να γράφουμε σελίδες επί σελίδων για να καταλάβουμε τις προθέσεις σου και το που είσαι τώρα περιπλανώμενος μέσα στο χάος των ατελείωτων συμπάντων…

Και εδώ ταιριάζει η φράση «εδώ ο κόσμος καίγεται και το μουνί χτενίζεται». Γιατί? Γιατί αυτού του είδους οι άνθρωποι δεν νοιάζονται για όλα τα παραπάνω, παρά μόνο για να διατηρηθούν όλα ως έχουν γιατί έτσι τους βολεύει, γιατί όσο υπάρχει το χάος εκεί έξω στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα αυτοί μπορούν να αλωνίζουν στα όνειρά των ανθρώπων, στο αστρικό και όπου άλλου ,παίρνοντας ενέργεια και μαζεύοντας δύναμη… και ποιος μου λέει εμένα ότι δεν επηρεάζουν και τα μυαλά των έτσι κι αλλιώς ανεγκέφαλων που κυβερνούν τις χώρες, έτσι κι αλλιώς έχουν πολύ χώρο στα κρανία τους για να μπει οποιαδήποτε οντότητα… Αλλιώς δεν εξηγείται αυτό το χάλι, και κάπως οφείλουμε να του βρούμε μια εξήγηση άμα θέλουμε να το καταρρίψουμε. Δεν ψάχνω για αποδιοπομπαίο τράγο… ο τράγος τα έκανε σκατά και τρέχουμε κάποιοι να τα μαζέψουμε. Πιστεύω τους έπιασα όλους σχεδόν, αν κάποιον ξέχασα προσθέστε παρακαλώ σχόλιο. 

Και τέλος καλός μαλάκας είμαι κι εγώ που κάθομαι εδώ και τα γραφώ όλα αυτά, γράφοντας τη μάνα μου που μου λέει να βρω δουλειά και δε σηκώνομαι να φύγω να πάω σε μια βιοκοινότητα να ησυχάσω. Καλή κότα είμαι κι εγώ… 

Ποιος θα νοιαστεί για τα δέντρα του κόσμου, τα λουλούδια, τα νερά που μολύνονται καθημερινά και τον αέρα που είναι δηλητήριο πλέον… Εμείς που ζούμε εδώ κανονικά… Αλλά είπαμε… εμείς κοιτάμε να μη χάσουμε οοολα τα παραπάνω που είπα…