Δημοφιλείς αναρτήσεις

Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

ΓΙΑΤΙ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΘΥΜΩΝΟΥΜΕ?

(το βρήκα στο facebook)

"Μια μέρα, ένας σοφός Ινδιάνος έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του:
-”Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;”
-”Γιατί χάνουν την ηρεμία τους” απάντησε ο ένας.
-”Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;” ξαναρωτά ο σοφός.
-”Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος”, είπε ένας άλλος μαθητής.
Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση: “Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;
Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά.. καμμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο.


“Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι;
Γιατί όταν θυμώνουν δυό άνθρωποι, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά, για να καλύψει την απόσταση.
Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιό δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν’ακουστούν.


Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν αγαπούν ο ένας τον άλλο;
Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνήσουν, κάθε άλλο, μιλούν σιγανά.
Γιατί; Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν… παρά μονάχα ψιθυρίζουν.
Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν.
Έτσι συμβαίνει όταν δυό άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον.


Στο τέλος ο Σοφός είπε συμπερασματικά:
“Οταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μην λέτε λόγια που σας απομακραίνουν, γιατί θα φτάσει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη που δεν θα βρίσκουν πιά τα λόγια σας το δρόμο του γυρισμού”

Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Σενάριο


Σε ένα έργο πιο ρόλο θα διαλέγατε?

Τον ήρωα (ή πρωταγωνιστή). Είναι αυτός του οποίου την ιστορία μαθαίνουμε άσχετα αν το έχουμε καταλάβει από την αρχή. Θα το καταλάβουμε στο τέλος, όπου θα λύσει την υπόθεση ή θα σώσει τον κόσμο ή ένα μέρος συγκεκριμένο και θα πάρει το όμορφο κορίτσι άσχετα αν τον ήθελε από την αρχή του έργου, σίγουρα θα τον θέλει στο τέλος. Είναι αυτός που θα περάσει και όλες τις δυσκολίες για να φτάσει στο σκοπό του.

Ο αντιήρωας. Είναι ο κακός της υπόθεσης αν και όχι πάντα το καθαρό κακιασμένο πλάσμα αλλά αυτός που βλέπει τα πράγματα τελείως αντίθετα από ότι ο ήρωας, έχει άλλα συμφέροντα και σκοπούς όπως επίσης και άλλους τρόπους για να λύσει τα προβλήματά του. Για μερικούς είναι ο επαναστάτης της υπόθεσης. Αυτός που προσφέρει μια τελείως ριζοσπαστική λύση που δεν φαίνεται ούτε τελείως κακή, αλλά ούτε και τελείως καλή, απλά το αποφεύγουν γιατί για να πάνε με «τα νερά του» θα πρέπει να ξεβολευτούν πολύ. Ενώ ο συμβατικός ήρωας θα προσπαθήσει σκληρά, τραβώντας τα βάσανα μόνος του, ξελασπώνοντας όλους τους άλλους χωρίς να τους ξεβολέψει, ή τουλάχιστον θα έχουν τη λιγότερη ανάμιξη. Αυτό βέβαια θέλει και πολύ δύναμη για να το κάνει. Και ο αντιήρωας έχει δύναμη κι αν καταφέρει στο τέλος να τους φέρει όλους με «τα νερά του» και τους κάνει να τον δουν για Θεό …θα γίνει αυτός ο ήρωας.

Ο αφανής ήρωας. Είναι αυτός που βρίσκεται πίσω από τον ήρωα. Αυτός που κινεί τα νήματα. Ο φίλος ή οι φίλοι του ήρωα που τον υποστηρίζουν, του δίνουν ιδέες για το πώς θα λύσει το πρόβλημα, τον τσιγκλάνε συνέχεια για να μην τα παρατήσει, του δίνουν δύναμη όταν εκείνος φαίνεται να την χάνει. Τραβάνε την ιστορία καθώς βλέπουμε και μερικές  πτυχές τις δικής τους ζωής σαν «διάλειμμα» από τις περιπέτειες του ήρωα, και για να παραταθεί η αγωνία του θεατή φυσικά.

Ο παράξενος. Αυτός που δεν ξέρει και δεν καταλαβαίνει κανείς ποτέ γιατί είναι μέσα στο σενάριο. Δεν είναι ο ήρωας γιατί δεν αφορά αυτόν η ιστορία, δεν είναι ο αντιήρωας γιατί δεν αντιμετωπίζει αντίθετα τον ήρωα, ούτε συνεργάζεται με τον αντιήρωα. Δεν είναι αφανής ήρωας γιατί δεν είναι δίπλα στον ήρωα. Είναι αυτός που οι άνθρωποι τον βλέπουν ως εκκεντρικό και τρελό. Ίσως να είναι και λίγο… Ο τρελός της ιστορίας ή αυτός που είναι μόνιμα μεθυσμένος ή υπό την επήρεια περίεργων σκευασμάτων τουλάχιστον για τις λιγοστές σκηνές που θα τον δούμε. Κάποια στιγμή θα πετάξει μια δυο καλές ατάκες, σοφιστείες ή αστείες ατάκες που μπορεί να μας κάνουν να γελάσουμε αλλά αν είναι κάτι σοβαρό αυτό που έχει πει στις λιγοστές στιγμές διαύγειας του μπορεί να δώσει μια ιδέα στον αφανή ήρωα ή και στον ήρωα τον ίδιο κι έτσι να προχωρήσει η ιστορία. Είναι αυτός που θα βρεθεί την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος για να σώσει τον ήρωα αν κινδυνεύει μέχρι θανάτου και οι φίλοι του είναι μπλοκαρισμένοι με άλλους μπελάδες…. Τότε στη διάρκεια της ανάρρωσης του ήρωα από την ταλαιπωρία, είναι που θα γίνει μια συζήτηση ανάμεσα στον ήρωα και  τον τρελό της ιστορίας. Όπου ο ήρωας θα βγάλει κάποια συμπεράσματα για τα όσα συμβαίνουν, έχοντας μυηθεί στον τρόπο σκέψης και την παράξενη ζωή αυτού του εναλλακτικού σοφού θα μεταβεί πιο δυνατός από ποτέ πίσω στην ιστορία και θα λύσει όλα τα μυστήρια. Και είναι ο παράξενος αυτός τύπος που στο τέλος θα κοιτάξει τον ήρωα με παραδοχή, σαν ίσος προς ίσο με το βλέμμα να λέει ότι κάποτε ήταν κι αυτός ήρωας σε μια άλλη ιστορία που την είπε κάποιος άλλος ή μήπως είσαι εσύ που θα την πεις;

Η γυναίκα. Το κορίτσι που παίρνει στο τέλος ο ήρωας. Κάποιοι θα πουν το τρόπαιο ή η αμοιβή του ήρωα επειδή έλυσε την ιστορία και πέρασε τόσα δεινά ή ότι απλά δεν γίνεται να μην υπάρχει το θηλυκό στοιχείο μέσα στην ιστορία προς χάριν της ισορροπίας. Αλλά και για να υπάρχει κάτι να «μαλακώνει» και να καλμάρει τις καταστάσεις αν και μερικές φορές το θηλυκό στοιχείο είναι αυτό που προκαλεί τις εντάσεις ή η ένταση προκαλείται από αυτό μόνο και μόνο επειδή υπάρχει χωρίς καν την ανάμιξή του. Καμιά φορά είναι το ίδιο το θηλυκό στοιχείο η αιτία που έχουμε ιστορία για να πούμε. Μα πάνω από όλα πιστεύω είναι η ισορροπία. Και να μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν φορές που το θηλυκό είναι ο αφανής ήρωας της ιστορίας.

Αυτοί είναι οι κεντρικοί χαρακτήρες ενός σεναρίου όπως τους καταλαβαίνω εγώ. Δείτε τους σαν αρχέτυπα χωρίς να βάλετε συγκεκριμένα ονόματα ή ιστορίες στο μυαλό σας ή αν μπορείτε βάλτε όλες τις ιστορίες. Αν έχει κάποιος στο μυαλό του αυτά τα αρχέτυπα μπορεί να πλέξει πάνω τους χιλιάδες ιστορίες.

Φυσικά σε ένα έργο υπάρχουν και οι κομπάρσοι, οι μουσικοί, οι χορευτές, οι αρχές του τόπου, αστυνομικές αρχές, πολιτικές αρχές, ο βασιλιάς και η βασίλισσα ή οι δήμαρχοι, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι πολίτες κλπ. Όλοι παίζουν μικρούς ρόλους που γεμίζουν την ιστορία